สามีเกินอัตรา

บทนำ

...สองปีก่อน...

งานแต่งงานสุดหรูถูกจัดขึ้นภายในห้องบอลรูมขนาดใหญ่ของโรงแรมห้าดาวใจกลางกรุง โดยมีแขกเหรื่อในงานเกือบพันชีวิตมาร่วมแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวที่เป็นถึงทายาทเจ้าของบริษัททัวร์และบริษัทเรือเดินสมุทรรายใหญ่

แถมงานนี้เจ้าสาวยังมีดีกรีเป็นถึงนางแบบชื่อดังขวัญใจสื่อมวลชน และนี่คือสาเหตุสำคัญที่ทำให้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เกือบค่อนประเทศลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า...

'เจ้าบ่าวคือผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุด'

ใช่! วันนั้นเขาคือผู้ชายที่ใครๆ ต่างก็พากันอิจฉา

แต่วันนี้...

เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสมเพชสุดๆ ไปเลย!

"เมื่อกี้พี่เอกพูดว่าผู้หญิงคนนี้กับเด็กคนนั้น... เป็นใครนะคะ"

อันตาถามพลางชี้นิ้วสลับกันไปมาระหว่างผู้หญิงหน้าตาสวยหมดจดแต่มีออร่าความเจิดจรัสน้อยกว่าเธอ กับเด็กผู้หญิงวันขวบเศษที่เดินเตาะแตะอยู่ข้างพี่เลี้ยง เพื่อให้เขาช่วยยืนยันว่าเธอไม่ได้หูฝาด

"นุชเป็นเมียพี่"

"เมียน้อย!" ร่างบางสวนกลับทันควัน

"เอ่อ... ความจริงพี่กับนุชเรารักกันมานานแล้วนะอัน" เอกภพพยายามอธิบายอย่างใจเย็น แม้จะรู้ดีว่ามันแทบไม่มีความเป็นไปได้เลยที่คู่สนทนาจะเข้าใจเขา

"นี่พี่เอกจะบอกว่าอันเป็นเมียน้อยหรอคะ"

"มันไม่ใช่แบบนั้นนะอัน"

"แล้วมันเป็นแบบไหน !?" หญิงสาวตะโกนถาม

"อันก็รู้ว่าเราแต่งงานกันเพราะอะไร"

"แล้วไงคะ ในเมื่ออันก็บอกพี่เอกไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่าอันเต็มใจแต่งงานกับพี่ เพราะว่าอันรักพี่ สำหรับอันเรื่องนี้มันไม่ใช่แค่เกมธุรกิจของผู้ใหญ่ แต่มันคือความรู้สึกจริงๆ ของอัน" นางแบบสาวบอกความรู้สึกของตนพร้อมกับน้ำใสๆ ที่เอ่อคลออยู่บริเวณขอบตา

ทว่าเธอกลับไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดที่เขามีคนอื่น แต่สาเหตุจริงๆ ของมันคือ...

"แกคิดดูนะเว้ยไอ้เจน จะมีเมียน้อยทั้งที แม่ง! หน้าตาไม่ได้ดีไปกว่าเล็บขบนิ้วเท้าฉันเลยสักนิด ไปคว้านังนั่นมาแทนที่ฉันได้ยังไง ตลกสิ้นดี!"

เจนนิษฐ์ที่กำลังนั่งรับฟังปัญหาครอบครัวของคนตรงหน้าพยักหน้าเออออตามอย่างเห็นด้วย เพราะขืนเธอยื่นปากเข้าไปขัดขวางความเกรี้ยวกราดของเพื่อนล่ะก็...

'มันต้องงอนแน่ๆ'

"แล้วแกคิดดูนะ แต่งงานกันมาสองปี ฉันกับเขาไม่เคยมีอะไรเกินเลยไปมากกว่ากอดกับหอมแก้ม จนฉันเกือบคิดว่าเขาเบี่ยงเบนไปแล้ว ที่ไหนได้... พูดแล้วเจ็บใจอะ!"

"เออๆ กินน้ำก่อนแก เดี๋ยวคอแห้ง" คนพูดว่าพลางยื่นแก้วน้ำส่งให้เพื่อนรักเพื่อดับกระหาย

นางแบบสาวรับแก้วน้ำไปดื่มรวดเดียวหมด ก่อนจะถามขึ้นอย่างขอความเห็น

"แล้วนี่ฉันจะทำยังไงต่อไปดีวะแก"

"แกต้องหย่ากับพี่เอก"

"ไม่ได้!" อันตารีบแย้ง

"ทำไมล่ะ ในเมื่อเขามีคนอื่น แถมแกเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว มันก็ควรจะหย่าให้จบๆ ไป ไม่ใช่หรอ"

"ส่วนหนึ่งที่ฉันกับพี่เอกต้องแต่งงานกันมันเป็นเพราะเรื่องธุรกิจไง ถ้าฉันกับเขาหย่ากัน จะมีผลอะไรตามมาบ้างก็ไม่รู้"

"แต่แกจะอยู่แบบนี้ไม่ได้นะอัน ถ้ามันหย่ากันดีๆ ไม่ได้ แกก็ฟ้องหย่าไปเลยสิ เขามีคนอื่น แถมมีลูกพ่วงมาอีก แกจะทนอยู่กันสามคนผัวเมียหรอ"

"เรื่องฟ้องหย่านี่พับเก็บไปได้เลยแก ขืนขึ้นโรงขึ้นศาลกันจริงๆ พ่อฉันกับแปะได้ฆ่ากันตายไปข้าง" หญิงสาวบอกพร้อมกับยกมือขึ้นมาเสยผมยาวสลวยด้วยความกลัดกลุ้ม เพราะตอนนี้เธอไม่สามารถจัดการอะไรกับปัญหาได้ทั้งนั้น

นอกจากรอ...

รอให้เอกภพมีความกล้ามากพอที่จะไปบอกพ่อของเขา ว่าเขามีคนอื่น และพร้อมที่จะคืนสถานภาพโสดให้กับเธอ

"แล้วแกโอเคหรอ... ถ้าจะต้องอยู่กันแบบสามคนผัวเมียเนี่ย"

"ไม่โอเคอย่างแรง" อันตาตอบแบบไม่ต้องคิด แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างปลงตก "ฉันโกรธจนแทบบ้า แต่พี่เอกกลับขอร้องให้ฉันเก็บเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เพราะกลัวแปะจะไม่ยอมรับเมียน้อยตัวเอง เห็นแก่ตัวชะมัด!"

"แล้วแกจะเก็บงั้นหรอ"

"ฉันเองก็ไม่อยากให้ป๊ารู้" ร่างบางบอกเสียงอ่อย

"หะ !?"

"ฉันเคยโกหกป๊าตั้งหลายครั้งว่าฉันให้พี่เอกกินยาสมุนไพรจีนที่ช่วยบำรุงสมรรถภาพของเขา พี่เอกจะได้ฟิตปึ๋งปั๋งมีหลานให้ท่านไวๆ" คนโกหกสารภาพความผิด

"เอ๊า! แล้วพี่เอกไม่ได้กินหรอ" คู่สนทนาถามกลับด้วยความงุนงง

"ใช่"

"แล้วใครกิน ?"

"แล้วแกคิดว่าใครลูกดกที่สุดในบ้านฉันล่ะ" อันตาถามกลั้วหัวเราะ

คนโดนถามทำท่าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเบิกตากว้างแล้วตอบออกไปเสียงดังฟังชัด

"ไอ้ฮาเปอร์!"

"ถูกต้องค่าา...า" เจ้าของคำถามบอกด้วยรอยยิ้มขบขัน ทว่าคนฟังกลับขำไม่ออก

"แกเอายาจีนให้หมากินเนี่ยนะ"

"อ่ะ! ก็พี่เอกเขาไม่ยอมกิน แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงอะ"

"ไอ้อัน ไอ้บ้า!" เจนนิษฐ์โวย แล้วส่ายหน้าไปมาอย่างหมดปัญญาจะสรรหาคำด่ามาให้เพื่อน

"ไม่บ้านะ ฉันรู้ว่าป๊าซื้อยามาแพงมาก แถมยังให้ฉันมาเป็นสิบๆ ครั้งแล้วด้วย ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูป๊านะ ไอ้อันเพื่อนแกโดนตัดออกจากกองมรดกแน่ๆ"

"แกบ้าตั้งแต่เอาให้หมากินแล้วไหม"

"ฉันเสียดายไง" คนพูดว่าพลางแสร้งทำหน้าตาใสซื่อ

"แล้วพี่เอกเขาได้บอกแกไหม ว่าเขาจะพร้อมเมื่อไหร่"

"เขาบอกแค่ว่าขอเวลา"

"แล้วแกจะรอจริงดิ"

"ฉันไม่มีทางเลือกเยอะขนาดนั้นนะแก เอาตรงๆ ฉันก็เจ็บใจจะตายอยู่ละ แต่จะให้ไล่ลูกไล่เมียเขาออกจากบ้าน ฉันก็ทำไม่ลงว่ะ" นางแบบสาวบอกพร้อมกับยกมือขึ้นมาคลึงขมับตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"แกใจอ่อน ?"

"ไม่รู้สิ แต่ฉันว่านะ ถ้าจะไล่ก็ต้องไล่ผู้ชายสันดานเสียอย่างไอ้พี่เอกนั่นแหละออกไป"

เจนนิษฐ์หัวเราะให้กับคำตอบของเพื่อน ก่อนจะยกมือขึ้นมาตบแปะๆ กลางอากาศ แล้วประกาศมอบมงฯ ให้คู่สนทนา

"ผู้เข้าอกเข้าใจสตรีประจำปีนี้ได้แก่... นางอันตา ลิ้มวรเกียรติค่าา...า"

"สต็อปค่ะ! ตอนนี้เครียด ไม่มีอารมณ์รับมงฯ" อันตาว่าพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เป็นรอบที่ร้อย แล้วถดตัวนอนราบลงไปบนโซฟาอย่างหมดแรง

"เอางี้ไหมไอ้อัน"

"เอาไง ?" เธอถาม

"ถ้าเขามีเมียน้อยได้ แกก็มี 'ผัวน้อย' ไปเลยสิ"