บทที่ 8

บทที่ 8

บ้านของเรา 2

"ความเสมอภาคอะไร อันอย่าบอกนะ ว่าจะ..." เอกภพพูดยังไม่ทันจบประโยคดี ภรรยาในนามของเขาก็ชิ่งเติมคำในช่องว่างให้ทันควัน

"ค่ะ อันจะพาผู้กองจินมาอยู่ 'บ้านของเรา' ด้วย"

รอยยิ้มหวานหยดที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าสวยเฉี่ยวของคนพูดราวกับใบมีดอาบน้ำผึ้ง ที่ถึงแม้จะละมุนละม่อมสักแค่ไหน แต่มันกลับคมกริบพร้อมจะทำลายล้างคนที่กล้าลองดีด้วยเช่นกัน

"แต่พี่ว่า..."

"อันอยากให้พี่เอกเข้าใจความรู้สึกของอันบ้างนะคะ"

"แต่วิธีนี้มันเกินไปนะอัน"

"เกินไปยังไงคะ ในเมื่อพี่เอกยังพาเมียของตัวเองเข้ามาอยู่ในบ้านได้ แล้วทำไมอันจะทำไมไม่ได้ ก็คิดซะว่าบ้านเรามีสองครอบครัวสิคะ อยู่กันหลายๆ คน อบอุ่นดีออก"

เอกภพเริ่มอึกอักเมื่อหันไปมองหน้าคนรักของตนที่ยืนอยู่ห่างออกไปด้วยสีหน้าลำบากใจ และอีกไม่นานเธอคงจะตัดพ้อว่าตนเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาวุ่นวายอีกตามเคย

"พี่ขอคุยกับอันสองคนได้ไหม"

"คุยกันตรงนี้เถอะค่ะ อันไม่มีความลับอะไรกับจิน และพี่เอกเองก็คงไม่มีความลับอะไรกับคุณนุช... จริงไหมคะ"

"แต่เรื่องนี้มัน..."

นักธุรกิจหนุ่มพูดค้างไว้เพียงเท่านี้ ก่อนจะเหลือบมองไปทางชายหนุ่มอีกคนที่กำลังจะกลายเป็นสมาชิกใหม่ของบ้าน

"ผมออกไปรอข้างนอกก็ได้ครับ" จินเจษฎ์บอกอย่างมีมารยาท แล้วส่งยิ้มกว้างให้ร่างบางข้างตัว

"ไม่เอาค่ะจิน อันไม่อยากมีความลับอะไรกับคุณ"

"อย่าดื้อสิครับ..." เขาบอกด้วยน้ำเสียงโทนอบอุ่น ชนิดที่คนฟังแทบละลายลงไปกองอยู่ที่พื้น

"แต่ว่า..." เธอแกล้งอิดออด

"เดี๋ยวอันค่อยเล่าให้ผมฟังก็ได้"

"ก็ได้ค่ะ" อันตารับคำเสียงอ่อย แล้วย่นจมูกใส่อีกฝ่ายด้วยท่าทางแง่งอน แบบที่มักจะทำเสมอเมื่อเธอโดนขัดใจ

"ขอบคุณนะครับ" เอกภพบอก

หลังจากที่ทหารหนุ่มยอมผละออกไปรอข้างนอก นางร้ายตัวจริงเสียงจริงก็กลับเข้าสิงร่างระหงของนางแบบสาวอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามเขาด้วยมาดนักสิทธิสตรีนิยมที่ต้องการความเท่าเทียมกันซะเหลือเกิน

"แล้วคุณนุชล่ะคะพี่เอก ทำไมคุณนุชถึงฟังได้ แต่ 'คนของอัน' ฟังไม่ได้"

"งั้นนุชพาลูกไปรอที่โต๊ะกินข้าวนะคะ" นุชนรีพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมแน่ ถ้าเธอยังอยู่ตรงนี้

"เอ่อ..."

"เชิญค่ะ"

อันตาเป็นคนพูดแทนสามีในนาม แล้วระบายรอยยิ้มกว้างให้คนที่เธอตราหน้าว่าเป็น 'เมียน้อย' จนปากแทบฉีกถึงรูหู

"มีอะไรคะพี่เอก" หญิงสาวถามขึ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีใครยืนอยู่ตรงนี้แล้ว

"อันแน่ใจหรอว่าเขาจะไม่เอาปัญหาครอบครัวของเราไปบอกใคร" คนที่มีชนักติดหลัง และห่วงชื่อเสียงเป็นชีวิตจิตใจถามขึ้น

"อันเชื่อใจผู้กองค่ะ"

"แต่พี่... ไม่"

"พี่เอกควรเปิดใจให้คนอื่นบ้างนะคะ ทีอันยังรอให้พี่เอกพร้อมเลย ทั้งที่เรื่องนั้นมันไม่ใช่ความผิดของอันด้วยซ้ำ"

"แต่นุชเป็นเมียพี่นะอัน เขาเป็นคนในครอบครัวของพี่ แต่ผู้กองเขาไม่ได้เป็น..."

"ผู้กองก็เป็นผัวอันค่ะ" อันตาขัดขึ้นทันควัน

"หมายความว่าอันกับเขา...นี่อันแน่ใจแล้วใช่ไหม" เอกภพถามถึงความแน่ใจ เพราะในสายตาของเขาตลอดสิบกว่าปีที่รู้จักกันมา อันตาเปรียบเสมือนน้องสาวคนนึงที่เขาอยากหยิบยื่นความหวังดีไปให้

...ถ้าไม่ติดว่าผู้ใหญ่อยากให้ทั้งคู่แต่งงานกันเมื่อสองปีก่อนน่ะนะ

"อันแน่ใจแล้วค่ะพี่เอก"

"แต่เขาอาจจะหลอกอันก็ได้ ในเมื่อสถานะของอันตอนนี้..."

"พี่เอกคะ ผู้กองจินเป็นญาติของเจนค่ะ เรารู้จักกันมานานแล้ว และอันก็คิดว่าอันควรจะเปิดใจให้คนที่รักอันสักที"

หญิงสาวปั้นน้ำเป็นตัวแบบสดๆ ร้อนๆ ทว่าพูดเองเธอก็เขินเองซะงั้น ก็แหม... 'คนที่รักอัน' ฟังแล้วมันจั๊กจี้หัวใจจริงๆ

"ถ้าอันแน่ใจแล้ว พี่ก็ไม่มีปัญหา"

"ขอบคุณนะคะพี่เอก" เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มกว้าง เพื่อยืนยันความแน่ใจของตัวเอง

"แล้วผู้กองเขาจะทนได้หรอ กับสถานะที่มันเป็นแบบ... นี้"

"เขาเข้าใจอันค่ะ แต่อันขอร้องได้ไหมคะ... ขอให้พี่เอกรีบจบความสัมพันธ์แปลกๆ แบบนี้สักที ถ้าวันนึงเกิดอันท้องขึ้นมา อันกลัวว่าเรื่องมันจะยิ่งบานปลายไปกันใหญ่"

นางแบบสาวแกล้งหยิบยกเรื่องท้องขึ้นมากดดันเขา เพราะเธอเชื่อว่าลึกๆแล้วคนตรงหน้าไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว เพียงแต่เขาขาดความมั่นใจและไม่มีความกล้ามากพอที่จะต่อกรกับผู้ใหญ่

...เหมือนเธอ

"พี่จะรีบจบมันให้เร็วที่สุด"

"สัญญานะคะ"

"อืม" นักธุรกิจหนุ่มตอบรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะอ้าแขนออกกว้างเพื่อกอดน้องสาวคนละพ่อละแม่เหมือนที่เคยทำมาตลอดหลายปี

อันตาระบายรอยยิ้มพอใจในคำตอบ เพราะแผนของเธอดูท่าว่าจะสำเร็จไปอีกขั้น

เท้าเล็กก้าวเข้าไปในวงแขนของคนที่ตัวโตกว่าเธออยู่มากโข ก่อนที่ทั้งคู่จะสวมกอดกันแนบแน่นด้วยความรู้สึกที่ต่างฝ่ายต่างให้กำลังใจกันและกัน

ร่างบางผละออกจากอ้อมกอดของคนที่เธอนับถือเหมือนพี่ชายอีกคนในเวลาต่อมา ก่อนจะเดินออกไปทางประตูเพื่อเรียกคนที่เธอพามาด้วย

โดยไม่รู้เลยว่าภาพเมื่อครู่ตกอยู่ในสายตาของใครอีกคน...

"รอนานไหมคุณ" เสียงใสถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเขากำลังมองสุนัขตัวโปรดของเธออยู่

"ไม่ครับ" จินเจษฎ์หันมาตอบ

"มันชื่อฮาเปอร์" หญิงสาวพยักพเยิดไปทางสุนัขพันธุ์โกเด้นที่ยืนจังก้ามองเขาไม่วางตา โดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายเอ่ยถาม

"มันมีลูกด้วยนะ อยากรู้จักไหม"

"ครับ"

เจ้าของหมายิ้มกว้าง แล้วเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของเขาไว้อย่างลืมตัว ก่อนจะจับจูงร่างสูงไปตามทางเดินที่ค่อนข้างคดเคี้ยว และหยุดยืนอยู่หน้าบ้านสุนัขหลังกะทัดรัดสีชมพูอ่อน

"บ้านของฮาเปอร์กับลูกของมันค่ะ"

"มันเป็นตัวผู้ไม่ใช่หรอคุณ ทำไมบ้านสีชมพูล่ะ"

"มันเป็นตัวผู้น่ะใช่ แต่คนที่ชอบสีชมพูน่ะ... คนนี้" อันตาว่าพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง แล้วนั่งยองๆ ลงกับพื้นเพื่อเรียกหมาขี้เซ้าอีกสามตัวออกมาข้างนอก

"เผด็จการเหมือนกันนะคุณเนี่ย"

"ยังไงคะ"

"ก็เขาบอกว่าต้องปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ไม่ใช่หรอ"

"หืม... ใครบอกคุณ ต้องปลูกเรือนตามใจผู้ซื้อต่างหาก" นางแบบสาวบอกกลั้วหัวเราะ แล้วชี้ให้เขาดูลูกหมาสามตัวที่วิ่งออกมาจากบ้านของมัน

"ฮิป โฮป ฮันค่ะ"

"แล้วแม่มันล่ะ" คนตัวโตถามถึงแม่หมา

"แม่มันเป็นลูกบ้านอื่น" อันตาบอก แล้วขยับมาส่งเสียงกระซิบกระซาบกับเขา "ดีนะที่มันเป็นหมา ถ้าเป็นคนฉันคงเสียค่าสินสอดหลายต่อน่าดู"

"แปลว่ามีหลายบ้าน"

"จะเหลือเร๊อะ!"