2. เป็นห่วง 1

-เช้าวันถัดมา-

08:02 น.

ผมตั้งนาฬิกาปลุกตั้งแต่หกโมงเช้าจนตอนนี้ผมก็ยังลุกไปไหนไม่ได้เพราะพี่มันกอดผมอยู่ ผมเลยได้แต่นอนขยับลูกตาไปมามองนู่นมองนี่สำรวจห้องตัวเองไปพลาง ๆ

อีกอย่างเมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยครับเพราะเป็นห่วงพี่มันกลัวไข้จะขึ้นแต่ตอนนี้เหมือนไข้จะลดลงแล้ว ผมเลยวางใจได้เปลาะหนึ่ง

แต่น่าจะเป็นผมมากกว่าที่น่าเป็นห่วง ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจะติดไข้พี่มันมานิดหน่อยเลยมีอาการปวดหัวตั้งแต่ตื่นแล้ว พยายามหลับก็หลับไม่ลง

“พี่ริวลุกได้แล้ว วันนี้มีสอบไม่ใช่หรือไง” ผมปลุกพี่มันให้ตื่นไม่อย่างนั้นคงได้เห็นคนไปสอบสายหรือไม่ก็ไม่ไปสอบแน่ ๆ

“อือ......แป๊บนึงกูมีสอบบ่ายไม่ต้องรีบ” พี่มันตอบกลับมาอย่างงัวเงียแถมมันยังกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก

“อ้าว ผมเข้าใจผิดเหรอ” ผมนึกว่าพี่มันมีสอบเช้าเพราะเมื่อวานพี่มันบอกว่ามีสอบเช้า แต่ถึงมันมีสอบบ่าย แต่ผมมีเรียนตอนเก้าโมงครึ่งไงครับ

“ไม่แป๊บแล้ว ผมมีเรียนเก้าโมง” ผมบอกพี่มันไปผมไม่สนด้วยว่าพี่มันจะรู้สึกยังไง

พูดเสร็จผมก็รวบรวมพลังแล้วลุกขึ้น พรึบ! ผมเอาผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้น หยิบเอาผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำ ผมไม่ลืมเรื่องเมื่อคืนหรอกครับเพราะผมงอนพี่มันอยู่! พอผมอาบน้ำเสร็จแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พี่มันก็ยังไม่ตื่นตอนนี้ผมไม่สนใจพี่ริวอีกต่อไป ผมกำลังจะสายแล้ว อีกอย่างที่สำคัญมาก ๆ เลยก็คือวันนี้ผมมีนัดพรีเซนต์งาน ถ้าผมพลาดพรีเซนต์นี้ผมคงได้เอฟวิชาฟิสิกส์ชัวร์ล้านเปอร์เซน ยิ่งอาจารย์คนนี้ยิ่งแล้วใหญ่เลย ตกแล้วตกเลยแก้ไม่ได้ด้วย

“ถ้าพี่ลุกแล้วก็ล็อกห้องให้ผมด้วย” ผมออกคำสั่งกับพี่ริว

เมื่อไปถึงตึกเรียน ผมก็เห็นมีนเพื่อนสนิทยืนโบกไม้โบกมือพลางส่งเสียงเรียกชื่อผมอยู่

“จินทางนี้ครับ”

“ปะ...อีกสองนาทีจะเข้าเรียนละ” มีนชอบมาก่อนเวลาตลอดล่ะ ส่วนผมนะเหรอล็อกตำแหน่งคนสุดท้ายไว้ให้ผมได้เลย

พอไปถึงห้องกลุ่มผมก็ได้เป็นกลุ่มแรกที่ได้พรีเซนต์งาน เพราะอาจารย์บอกว่า ถ้ากลุ่มไหนพรีเซนต์งานเสร็จก็จะปล่อยเลิกคลาสเลยพวกผมเลยเสนอตัวขอเป็นกลุ่มแรก เพื่อนในคลาสก็ยินดีให้เพราะใคร ๆ ก็ไม่อยากเป็นกลุ่มแรกทั้งนั้นเพราะอาจารย์ท่านนี้จะติกลุ่มแรกและกลุ่มคนสุดท้ายเป็นพิเศษตลอด

พอตอนบ่ายแก่ ๆ พระอาทิตย์ส่องแสงหวังฆ่ามนุษย์ให้ตาย ผมก็ชวนพวกเพื่อน ๆ ที่น่ารักน่าถีบของผมออกไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะในมหาวิทยาลัย แต่ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไรที่ทำให้ผมดันเจอแก๊งพี่มันเข้าเล่นเอาผมนี่ทำตัวไม่ถูกเลยครับร้อน ๆ หนาว ๆ แปลกทั้งตัวเพราะผมรู้จัก พี่ผิง เพื่อนสาวหนึ่งในแก๊งของพี่ริว ผมจำได้ไม่ลืมเลยละตอนรับน้อง อย่าให้รูปร่างบอบบางของพี่ผิงมาหลอกเอาล่ะ เอาเป็นว่าขอไม่เล่าถึงวีรกรรมของพี่ผิงละกัน ถ้าไม่แน่จริงคงไม่เป็นหญิงเดียวในกลุ่มผู้ชายทั้งหมดนี่แน่ครับ

ผมล่ะเบื่อหน้าขี้เก๊กของพี่ริวมันจริงวัน ๆ หนึ่งไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือไง นอกจากทำหน้าเก๊ก หน้าตึง ไปงั้น ๆ ไร้สาระ เดินทำหน้าลอยตาแซวคนนั้นที คนนี้ที แล้วบอกชอบเพื่อนผม แบบนี้ใครมันจะอยากตกลงคบด้วยก่อนถามจริง

ถึงมันจะหล่อ แต่พอทำหน้าตาแบบนี้ทำให้ความหล่อหายไปหมดไม่เหลือสักนิด นิดเดียวก็ไม่เหลือเลยครับ ผมล่ะอยากรู้จังเลยว่าทำไมในสายตาคนอื่นไอ้พี่ริวมันถึงหล่อนักหนา ผมตีลังกามองยังมองไม่ออกเลยครับ สงสัยคงเป็นเพราะรู้นิสัยมันล่ะมั้งครับเลยไม่ได้เห็นแค่ด้านเดียวเหมือนคนอื่นเขา

“น้องจิน หาโต๊ะนั่งอยู่เหรอ มานั่งกับพวกพี่ได้นะ” พี่ผิงยกแขนโบกมือหยอย ๆ พลางส่งเสียงตะโกนออกมาบอกผมที่เดินไปมาหาที่นั่งให้ตัวเองอยู่

ด้วยความที่โรงอาหารในคณะไม่เคยจะมีโต๊ะว่างในตอนกลางวัน ผมเลยถามเพื่อน ๆ ไปว่าโอเคกันมั้ยที่จะไปนั่งโต๊ะเดียวกับพี่เขาอีกอย่างหากว่ารุ่นพี่ชวนนั่งด้วยแล้วรุ่นน้องปฏิเสธหักหน้าก็คงจะกระไรอยู่พวกผมทั้งหมดจึงตัดสินใจไปนั่งรวมกันรุ่นพี่ปีสี่

“ไปสิครับจิน” เสียงมีนที่บอกกับผมว่าไปเลย อีกอย่างกลุ่มพี่เขากับกลุ่มผมก็สนิทกันดีเพราะอยู่สาขาเดียวกัน เคยเรียนและทำงานด้วยกันอยู่บ้างเวลามีกิจกรรมในคณะ

พอกลุ่มผมไปนั่งกับพี่เขา และพี่ผิงก็ชวนคุยตามประสาพี่น้องที่สนิทกันอีกทั้งกลุ่มพี่เขาเป็นกลุ่มพี่ว๊ากอีกด้วย

ในตอนแรกตอนรับน้องผมก็กลัวนะครับแต่พอมารู้จักกันจริง ๆ เป็นกลุ่มที่น่ารักมาก พี่ผิงที่ภายนอกดูเป็นคนดุ ๆ แต่พอสนิทกันจะรู้ได้เลยว่าพี่ผิงเป็นคนเฟรนลี่กับเพื่อนทุกคนมาก ๆ

“เห็นว่า เดือนหน้าสาขาเราจะได้ไปรับน้องที่ทะเลเหรอพี่” คิมพูดขึ้น ถามรุ่นพี่ด้วยความตื่นเต้น ไอ้นี่มันเด็กชอบเที่ยว มีอะไรใครบอกจะไปเที่ยวมันจะหูผึ่งขึ้นมาทันที

“ใช่แล้วค่ะน้องคิม ตอนนี้แค่รออาจารย์อนุมัติ” พี่ผิงตอบกลับ “ทำไมวันนี้น้องจินดูไม่สดใสเลย ไม่สบายหรือเปล่า ให้พี่เทคแคร์เป็นพยาบาลส่วนตัวให้มั้ยจ๊ะ”

พี่ผิงเอ่ยถามผมน้ำเสียงดูเป็นห่วงเหลือเกิน แต่ผมก็ยิ้มกลับไปเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรแค่ไม่สบายนิดหน่อย ก็เพราะติดไข้จากพี่ริวที่นั่งหัวโด่ไม่รู้เรื่องอยู่นี่แหละ

ติ๊ง!........ อยู่ ๆ ก็มีแชทปริศนาดังขึ้น

Kun: พี่จินใช่ไหมครับ

ใครวะ ผมพูดสบถออกมาจนเพื่อน ๆ แซวว่าใครทักมา พวกมันขยับหัวเข้ามามุงดูโทรศัพท์ผมอย่างกับเป็นเรื่องของตัวเองทันที

“ฮั่นแน่ ใครทักมาวะจิน” ไอ้คิมมันขี้เสือกมากครับยิ่งมันนั่งข้างผมยิ่งเอาใหญ่ มันเอาหน้าของมันชะเง้อมาที่โทรศัพท์ของผมจนแทบจะสิงเข้าไปในจออยู่แล้ว