1.ป่วย 4

ประโยคนี้จี้ใจดำผมมาก เป็นความรู้สึกที่แย่และไม่อยากนึกถึงมากที่สุดเลย

แต่แล้วเวลามันป่วยใครดูแลมัน.....ก็ผมนี่แหละ จะมีหมาตัวไหนดูมันนอกจากผมเนี่ย กินเหล้ากับเพื่อนกลับมาดึกดื่นก็ไม่เห็นเพื่อนมันจะมาดูแลนี่

“พี่ ตัวพี่ร้อนอีกแล้วนะ เช็ดตัวอีกรอบไหม”

“ไม่ต้อง กอดก็พอ” พอพี่มันบอกผมมันก็ขยับมาหาผมมากกว่าเดิม เอวผมถูกดึงรั้งเข้าหาร่างกายที่ใหญ่กว่าผมพอสมควร เราสองคนเป็นผู้ชายก็จริง แต่รูปร่างเราต่างกันมาก

ผมสูงแค่ 183 แต่พี่ริวมันสูง 190 กว่า ผมนะผอมบางแต่ก็ไม่ผอมมาก ไม่ได้ตัวเล็กเหมือนกับมีนเพื่อนสนิทของผมหรอก นั่งมองไกลๆ นึกว่าผู้หญิง ฮอร์โมนเพศหญิงมันเยอะกว่าชายก็งี้แหละครับ

แต่พี่ริวทั้งสูง ตัวใหญ่ อาจด้วยมันเป็นนักกีฬาบาสเกตบอล ส่วนผมผู้ที่เกลียดการออกกำลังกาย แค่เหงื่อออกก็ไม่เอาแล้ว ไม่ชอบ เหม็นเหงื่อ ผมเลยสู้แรงมันไม่ค่อยไหวแต่คราวนี้มันไม่ได้ซบแค่แผ่นหลังของผมนะ แต่กลับกลายเป็นว่าพี่มันพลิกตัวผมให้หันหน้าเข้าหาพี่มันจนปลายจมูกสัมผัสกันไปแล้ว

“พี่ริว ผมอึดอัด พี่เริ่มจะขอมากไปแล้วนะ”

“ที่กูป่วย ก็เพราะไปรับมึงนะจินรับผิดชอบตัวกูด้วย” พี่ริวเอ่ยเสียงแข็ง

“ก็ขอบคุณที่ไปรับแต่ผมก็ไม่ได้ขอให้พี่ไปรับผมนี่ รับผิดชอบอะไร”

“กอดกู”

“อย่ามาปัญญาอ่อน” ถึงผมจะชอบมันมากแต่ก็ใช่ว่าผมจะยอมมันทุกเรื่องนะ เพราะผมรู้ว่ามันนะชอบเพื่อนสนิทผมมาก

“ก็กูเพื่อนมึง” มันลืมตาส่งสายตาดุมาหาผมในความมืด ถามว่าผมรู้ได้ยังไงนะเหรอ เพราะจิตสังหารอำมหิตที่มันส่งมาหาผมยังไงล่ะ

“เออ ผมรู้ แต่ปล่อยก่อน”

“สรุป ไม่กอด” พี่มันถามออกมาเสียงแข็ง

“เออ มีไรไหม”

คืออะไร....

“มึงแม่งงอน” พี่มันถามผม

“งอนเชี่ยไร” ผมตอบกลับไป แต่ไม่ได้มองหน้าพี่มัน

“หรือว่ามึงโกรธ”

“ก็บอกว่าไม่ไงอย่ามาหาเรื่องกันสิ”

“หรือมึงเรียกร้องความสนใจเหรอ?”

ทั้ง ๆ ที่พี่มันก็น่าจะรู้ว่าผมงอนเรื่องอะไรแต่มันก็จี้ใจผมอยู่นั่นแหละ

“ผมไม่โกรธหรอก ผมไม่ใช่มีน”

“ก็ดี งั้นต่อไปก็เปิดทางให้กูด้วยไม่อยากอ้อมค้อม กูจะจีบมีนเต็มตัวแล้ว”

ไอ้สัส....เอากับกูแต่จะเอาเพื่อนกูด้วยดีจังนะ ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องเลยไม่เสียอะไรด้วยคนอย่างพี่นี่มันสุดจะทนจริง ๆ