2. เป็นห่วง 2
Kun: พี่ตอบผมหน่อยครับ อ่านแล้วไม่ตอบผมงอนนะ
พรึบ!
อยู่ ๆ ก็มีมือดีมาดึงโทรศัพท์ผมไป ก็พี่ริวคนดีคนเดิม หน้าตาดูสดชื่นขึ้นแล้ว แต่ยังคงคอนเซปหน้าตากวนบาทาหาเรื่อง นิสัยก็ไม่ต่างจากเดิมเลย ผมนี่อยากจะให้มันป่วยต่ออีกสักปีก็ยังดี จะได้พูดง่ายหน่อย แล้วดูตอนหายสิ ไม่เห็นหัวผมสักนิด
Me: แล้วมึงเป็นใคร
แล้วผมก็โดนคนที่ไม่มีมารยาทตอบแชทผมกลับไปครับ
“พี่ริว ไม่มีมารยาท” ผมด่าพี่มันออกไป ไม่มีมารยาทจริง ๆ นะครับ ทำเหมือนจะหวงแต่ก็ไม่หวง ผมปล่อยให้พี่ริวแชทตอบข้อความนั้นไป ก็ดีเหมือนกันผมก็ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้าอยู่พอดี เป็นใครก็ไม่รู้ ชื่ออะไรก็ไม่บอก อยู่ดี ๆ ก็ถามว่าใช่ผมมั้ย พออ่านตอบช้าก็มางอน เหอะ! งอนไปเถอะ ผมไม่ง้อหรอกนะ
พอจบบทสนทนาพี่เจมส์รุ่นพี่ประธานคณะก็พูดแซวผมว่าช่วงนี้ดูฮอตเป็นพิเศษ ผมหันไปดูหน้าอีกคนหนึ่งที่ทำหน้ามึนตึงใส่ผมแต่ผมก็ไม่สนใจครับ ผมงอน จากนั้นเราทานข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปเรียน เพราะพี่เขาก็มีสอบต่ออีกสองวิชา ได้ยินว่าปีสี่เริ่มจะสอบกลางภาคกันแล้ว ดีนะปีสามอย่างพวกเราอีกตั้งสองสัปดาห์แหนะ กว่าจะสอบมีเวลาให้เตรียมตัวอีกหน่อย
18:56 น.
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับจิน” มีนบอกผมก่อนกลับเพราะแม่มารับแล้วจึงรีบวิ่งไปขึ้นรถเก๋งคันสวยที่จอดรอรับอยู่ที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย พอผมเรียนเสร็จก็จะรีบมุ่งหน้ากลับคอนโดเพราะเหนื่อยมาก อยากกลับไปอาบน้ำอุ่น ๆ นอนแช่สักพัก จุดเทียมหอมกลิ่นลาเวนเดอร์ นอนฟังเสียงฝนตกในยูทูป แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
-คอนโด-
พอผมกลับถึงคอนโดเปิดประตูเข้ามาก็เห็นรองเท้าคู่ใจของพี่มันแสดงว่ากลับมาก่อนผม เพราะผมกับมีนแวะไปกินอาหารร้านเปิดใหม่ที่เยื้องกับมหาวิทยาลัยตั้งนานสองนาน พอผมเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นร่างของคนตัวโตแผ่หลานอนอยู่บนเตียงเล่นโทรศัพท์เปิดแอร์สบายใจไม่สนโลกใส่กางเกงตัวเดียวนอน
“ช่วงนี้พี่ไม่กลับบ้านเหรอ ทำไมมาบ่อยจัง” ที่ผมเอ่ยถามพี่มันไปเพราะว่าก่อนหน้านี้พี่ริวแค่แวะมาเป็นบางครั้งตอนที่มันเมา แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนมาบอกว่าจะมาอยู่ด้วยสักอาทิตย์หนึ่ง แต่นี่มันจะสองอาทิตย์แล้วครับ พี่มันก็ยังอยู่ด้วยไม่มีท่าทีว่าจะกลับไปอยู่บ้าน
“นี่มึงจะไล่กูเหรอ” พี่มันตอบกลับมาแบบหน้านอยด์ ๆ
“ผมรู้ตัวดี ผมไม่กล้าไล่พี่หรอกผมแค่ถาม” ผมก็บอกพี่มันไป
ผมพูดแบบนั้นก็จริงครับว่าพี่มันจะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ แต่ผมยังไม่ชินที่จะมีพี่มันทุกวันนี่ครับ เพราะรู้ดีว่าพี่มันชอบเพื่อนผม ยิ่งเราอยู่ด้วยกันทุกวันแบบนี้ผมก็ยิ่งชอบพี่ริวมากขึ้นเรื่อย ๆ อีกอย่างผมก็ยังไม่รู้ว่าจะเลิกรักพี่มันได้เมื่อไหร่ ผมคิดว่าพี่ริวก็รู้นะครับว่าผมรักพี่มันแต่ทำไมถึงใจร้ายกับผมนักล่ะ เป็นผมไม่ได้เหรอเป็นคนที่พี่มันชอบ
“มึงอย่ามาลดความสำคัญของกูลง” พี่มันบอกผม
“ผมก็เห็นความสำคัญกับพี่ตลอด มีแต่พี่ที่ไม่เคยเห็นคุณค่าผม” น้ำตาไม่รักดีก็เริ่มรื้นขึ้นจะไหลออกมาแล้ว