บทที่ 3

ข้าจ้องเขาด้วยแววตาเย็นเยียบ

ความจริงแล้วจากระบบชะตาภารกิจ ข้าล่วงรู้มานานแล้วว่า สำนักเขาเทียนซานเพราะหลินยวนเพียงผู้เดียวจึงถูกเขากวาดล้างจนสิ้นสูญ

เหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้อง มีทั้งผู้ที่สิ้นใจและผู้ที่ต้องกระจัดกระจาย

แม้แต่ท่านอาจารย์… ก็ยังไม่รอดพ้นเคราะห์ร้าย

ต้นตอของโศกนาฏกรรมทั้งหมด เพียงเพราะหลินยวนต้องการ “เกราะเม่นอ่อน” อันเป็นสมบัติล้ำค่าของสำนัก และต้องการตัวพังพอนหิมะที่ข้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก

พังพอนหิมะตัวนั้นได้ตายไปแล้ว ขนทั้งผืนถูกลอกออก เพื่อนำไปทำเป็นผ้าคล้องคอให้หลินยวน

ส่วนเกราะเม่นอ่อน นางก็ไม่เคยสวมใส่มานานแล้ว

เพราะไม่ว่านางจะไปแห่งหนใด ล้วนมีผู้คอยคุ้มกันนับไม่ถ้วน

ทว่า… เพียงเพราะของสองอย่างที่ไร้ค่าต่อชีวิตนางโดยสิ้นเชิง นางกับเซี่ยหลิวจืง กลับลงมือ ล้างผลาญทั้งสำนักของข้าจนย่อยยับไม่เหลือ

เซี่ยหลิวจืงหาได้ระลึกเลยว่า ศิษย์ทั้งสิบสองคนของสำนักเขาเทียนซาน ล้วนติดตามเขาออกศึก และสุดท้ายก็ล้มตายกลางสมรภูมิทุกผู้คน

ส่วนผู้ที่ยังพำนักอยู่ในสำนัก

ล้วนเป็นเพียงศิษย์น้องอายุยังน้อย ไม่ทันโลก ไม่ทันภัย

นี่แหละคือเหตุผลแท้จริงที่ข้ายอมกลับมาในครั้งนี้

เซี่ยหลิวจืงกับหลินยวนนั้น ล้วนต้องชดใช้บาปกรรมอันชั่วร้ายที่ตนก่อไว้ให้ถึงที่สุด

“สำนักเขาเทียนซานเป็นอย่างไรบ้างหรือ？อาจารย์ของข้ารวมถึงศิษย์พี่น้องทั้งหลายยังสบายดีอยู่หรือไม่？”

“หลายปีมานี้ ฝ่าบาททรงเคยให้ผู้ใดขึ้นไปดูแลพวกเขาบ้างหรือไม่？”

ข้าข่มกลืนโทสะและความเจ็บปวดที่โหมกระหน่ำอยู่ในอก แสร้งทำเป็นไม่ล่วงรู้สิ่งใดทั้งสิ้น

เซี่ยหลิวจืงไม่กล้าสบตาข้า เอาแต่พึมพำอย่างคลุมเครือว่า

“ข้า…ข้ายุ่งราชการแน่นขนัด มิอาจสละองค์ได้ จึงมิได้เสด็จไปเขาเทียนซานเสียนาน”

“ได้ยินเพียงว่า อาจารย์เลี่ยวสิ้นชีพไปแล้ว ส่วนศิษย์พี่น้องของเจ้า คงต่างแยกย้ายลงเขาไปตามทางของตน”

ยามเขาเอื้อนเอ่ยคำเท็จ มือขวาย่อมเผลอลูบแขนเสื้ออยู่เสมอ

ข้าทำทีเป็นเชื่อ เซี่ยหลิวจืงจึงรับสั่งให้ข้าตามเสด็จกลับวัง

และข้าก็มิได้ปฏิเสธเลยแม้ครึ่งคำ

เพิ่งย่างก้าวเข้าสู่วังหลวงไม่นาน ฝู่หนานเซิง—สหายร่วมรบในอดีตของข้า ผู้ซึ่งบัดนี้สูงศักดิ์เป็นเสนาบดีมหาอำมาตย์—ก็รีบพาหลินยวนกลับมาเฝ้าพระพักตร์ทันที

หลินยวนร้องไห้จนดวงตาบวมแดง ฝู่หนานเซิงก็มีสีหน้ามืดครึ้มราวพายุจะถาโถม ยังไม่ทันเข้าใกล้ ก็กล่าวโทษข้าด้วยเสียงกร้าวว่า

“มู่เทียนเกอ เจ้าพึ่งกลับวังก็คิดจะบีบให้เฉินเฟยเหนียงเหนียงต้องออกไปถึงเพียงนี้หรือ ช่างอำนาจกล้าเหลือเกิน!”

เซี่ยหลิวจืงคล้ายถอนใจโล่งอยู่ครู่หนึ่ง แต่พอเห็นฝู่หนานเซิงจับข้อมือหลินยวนอยู่ เขาก็ขมวดคิ้วแน่นทันใด

เขาก้าวเพียงสองสามก้าว ก็รีบดึงหลินยวนออกมาจากมือของฝู่หนานเซิง

ทว่าหลินยวนกลับสะบัดตัว ไม่ยอมให้ฝ่าบาทแตะต้อง

“ฝ่าบาทอย่าทรงจับหม่อมฉันเลย เพียงเกรงว่าแม่ทัพมู่จะไม่พอพระทัย”

เซี่ยหลิวจืงเหลือบมองมาทางข้าอีกครั้ง สีหน้าทั้งอึดอัดทั้งลำบากใจ

แล้วหลินยวนก็ระเบิดเสียงร่ำไห้ออกมาอีกครั้ง

ฝู่หนานเซิงมองข้าด้วยความเคียดแค้น ท่าทางราวกับอัศวินพิทักษ์ดอกไม้ของตนว่า

“มู่เทียนเกอ ฮ่องเต้คือผู้สูงศักดิ์เหนือปวงชน มีพระสนมล้วนเป็นเรื่องปกติของราชสำนัก”

“หากเจ้ารับเฉินเฟยเหนียงเหนียงมิได้ เช่นนั้นเจ้าก็ไม่คู่ควรจะเป็นมเหสีของแผ่นดิน!”

เซี่ยหลิวจืงเพื่อให้ผู้คนเห็นว่าพระองค์ภักดีมั่นต่อรักเก่า จึงทรงเว้นตำแหน่งพระมเหสีไว้เสมอ และข้าก็ยังคงเป็นฮองเฮาตามนามเพียงเท่านั้น

ข้าหันไปมองฝู่หนานเซิงด้วยรอยยิ้มที่มิใช่รอยยิ้มว่า

“ในเมื่อมหาเสนาบดีฝู่ทราบดีว่าข้าเป็นมเหสีแห่งแผ่นดิน แล้วเหตุใดจึงกล้าเอ่ยนามข้าโดยตรงเช่นนี้？”

“หรือว่าท่านมหาเสนาบดีผู้ใหญ่โต ถึงกับไม่รู้จักแม้เพียงมารยาทพื้นฐานที่สุด？”

สีหน้าอึ้งงันของพวกเขาทั้งสามผุดขึ้นพร้อมกัน จนชวนให้ข้าแทบกลั้นขำไม่อยู่

ถึงอย่างไร จากความรู้จักที่พวกเขามีต่อข้า ย่อมคิดว่าด้วยนิสัยหยิ่งผยองของข้า เมื่อได้ยินว่าเซี่ยหลิวจืงมีผู้คนโปรดปรานคนใหม่ ข้าย่อมไม่ยอมรับตำแหน่งฮองเฮาเป็นแน่

แต่พวกเขาคิดผิดนัก

สิ่งที่ข้าต้องการไม่เพียงแต่ตำแหน่งฮองเฮาเท่านั้น ยังมีแผ่นดินแคว้นต้าเซี่ยอีกด้วย!

ฝู่หนานเซิงยืนนิ่งแข็งราวถูกสาป ไม่ยอมรับผิดแต่ก็ไม่กล้าโต้เถียง

หลินยวนก็ร่ำไห้อีกครั้ง มองเซี่ยหลิวจืงด้วยสายตาราวกับหัวใจจะแตกสลาย

ส่วนเซี่ยหลิวจืงยิ่งลนลานหนัก เหลือบดูข้าแล้วก็เหลือบดูหลินยวน ไม่รู้ควรทำอย่างไรดี

ข้าเพียงยกมุมปากอย่างเฉยชา เอ่ยถามเซี่ยหลิวจืงว่า

“ฝ่าบาท หม่อมฉันพูดสิ่งใดผิดไปหรือ?”

เซี่ยหลิวจืงยังไม่ทันตอบ

หลินยวนก็ทรุดลงคุกเข่าดัง พรวด

“แม่ทัพมู่ หากจะทรงกริ้ว ก็ขอให้ลงที่ข้า อย่าไปโทษพี่ฝู่เลย”

“เขาเพียงสงสารข้าเท่านั้น”

“ฝ่าบาท ยวนเอ๋อร์ขอบพระทัยในพระเมตตาตลอดสองปีที่ผ่านมา”

“ยวนเอ๋อร์เป็นคนอาภัพ ชาตินี้ได้พบฝ่าบาทก็ถือว่ามิได้มีอะไรติดค้างแล้ว”

ว่าจบ เธอก็ผุดลุกขึ้น แล้วพุ่งตัวจะเข้าชนรูปเทพที่ตั้งอยู่ตรงหน้าข้าอย่างกะทันหัน