บทที่ 2

ระหว่างทางกลับสู่เมืองหลวง ข้าได้ปราบและรวบรวมทัพประชาลุกกู้ที่ถูกบีบจนต้องลุกฮือก่อการ ยังลงมือกวาดล้างเหล่าโจรผู้รังควานราษฎรไปหลายกอง

ครั้นถึงนครหลวง ฤดูใบไม้ร่วงก็ย่างกรายเข้ามาแล้ว

ข้าถือธูปเทียนและกระดาษเงินกระดาษทอง มุ่งหน้าไปเซ่นไหว้เหล่าสหายร่วมรบในอดีต ผู้ที่ล้มตายเคียงข้างข้าในสนามรบ

ข้าถูกชาวบ้านที่มาสวดขอพร ณ ตำหนักเหยียนหลิงจำได้ในทันที

ก่อนหน้านี้รูปสลักของข้าเคยตั้งตระหง่านอยู่กลางตำหนักเหยียนหลิง

ภาพวาดของข้าก็แพร่หลายไปทั่วทั้งแผ่นดิน

กระทั่งมีผู้คนไม่น้อยนำภาพของข้าไปติดไว้ในเรือน หวังเพียงจะได้รับการคุ้มครองจากข้า

ในยามนั้นเอง ได้มีผู้คนกลุ่มหนึ่งพยายามจะย้ายรูปสลักของข้าที่ถูกทำลายจนไม่เหลือเค้าเดิมออกจากตำหนักเหยียนหลิง

พอเหล่าผู้คนเห็นข้า ทุกคนต่างตะลึงจนทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นทันที

“เสด็จเทียนโฮ่วเสด็จมาปรากฏแล้ว!”

“ก็ว่าอยู่ว่าห้ามรื้อรูปสลัก! นี่ไง…เสด็จเทียนโฮ่วกริ้วแล้ว!”

“เร็วเข้า รีบไปกราบทูลฝ่าบาท เร็ว!”

เซี่ยหลิวจืงเสด็จมาถึงอย่างรวดเร็ว

และมาพร้อมกับนางขับเพลงผู้นั้น—หลินยวน

เมื่อสายตาของเซี่ยหลิวจืงปะทะกับข้าเป็นครั้งแรก พระองค์ก็ชะงักค้าง ราวกับสติถูกดึงไปไกล ไม่อาจหวนกลับมาได้ในทันที

หลินยวนเหลือบมองข้าเพียงครู่ ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวาด ๆ ว่า

“ฝ่าบาท…นางผู้นี้…นางเป็นใครเพคะ？”

หลินยวนต้องเรียกพระองค์อยู่หลายครั้ง เซี่ยหลิวจืงจึงได้สติกลับมา

พระองค์ก้าวเข้าหาข้า มือสั่นระริกด้วยความตื่นตระหนกและปลื้มปิติจนห้ามไม่อยู่

“เทียนเกอ…เป็นเจ้าจริง ๆ หรือ？”

ข้าถอยหลังไปครึ่งก้าวอย่างเงียบงัน หลบเลี่ยงพระหัตถ์ที่เอื้อมมาหา

“ข้าน้อยมู่เทียนเกอ ขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ！”

เซี่ยหลิวจืงมองข้าด้วยแววตาเจ็บปวด เอ่ยถามเสียงแผ่วว่า

“เทียนเกอ เมื่อก่อนเจ้ามักเรียกข้าว่า อาจืง เสมอ”

ข้าตอบด้วยท่วงทำนองเรียบสงบ

“อดีตก็เป็นเรื่องของอดีต บัดนี้ฝ่าบาททรงเป็นจอมราชันเหนือใต้หล้า ข้าน้อยไหนเลยจะอาจล่วงเกินได้！”

หลินยวนก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว คล้องแขนเซี่ยหลิวจืงไว้แน่น ราวกับำกำลังเตือนข้าการมีที่อยู่ของนาง

“อาจืง…นางผู้นี้เป็นแม่ทัพมู่จริงหรือเพคะ？มิใช่ว่า…แม่ทัพมู่สิ้นชีพไปเมื่อสามปีก่อนแล้วหรือ？”

ข้าจงใจถามกลับ ทั้งรู้คำตอบดีอยู่แล้ว

“แล้วสตรีผู้นี้…เป็น พระสนมพระองค์ใดของฝ่าบาทหรือ？”

สีหน้าของเซี่ยหลิวจืงเปลี่ยนไปทันที เขารีบดึงแขนออกจากอ้อมแขนหลินยวนแทบจะในเสี้ยววินาที

“เทียนเกอ…เจ้ากลับมาแล้ว ข้าดีใจยิ่งนัก！”

“มาเถิด ตามข้ากลับวัง!”

พระองค์ยื่นมือมาจะจับข้าอีกครั้ง

แต่ข้ายังคงหลบเลี่ยงเป็นครั้งที่สอง

หลินยวนหลั่งน้ำตาออกมาในพริบตา เงยหน้ามองเซี่ยหลิวจืงอย่างเต็มไปด้วยความน้อยใจและความเจ็บปวด

“ฝ่าบาท…พวกเขาบอกว่าหม่อมฉันเป็นเพียงเงาแทนแม่ทัพมู่ เป็นความจริง…ใช่หรือไม่เพคะ？”

“บัดนี้นางกลับมาแล้ว ฝ่าบาทก็ไม่ต้องการหม่อมฉันอีกต่อไปแล้ว…ใช่ไหมเพคะ？”

หยาดน้ำตาสองหยดนั้นงดงามราวภาพวาด

ราวกับแม้แต่ “จังหวะที่ไหลลงมา” ก็ถูกออกแบบไว้อย่างประณีตพอดิบพอดี

เสียงสะอื้นสองครั้งที่ตามมา ยิ่งทำให้ผู้ชมแทบทุกคนรู้สึกสะท้อนใจจนอยากเข้าไปปลอบ

เซี่ยหลิวจืงเจ็บร้อนอยู่ในใจเป็นแน่ เพียงเพราะข้าอยู่ต่อหน้า มือที่เอื้อมจะคว้านางไว้จึงต้องชักกลับอย่างลังเล

หลินยวนเห็นดังนั้น ก็เหมือนถูกแทงใจเข้าเต็มแรง

นางเช็ดน้ำตาแรง ๆ จนดวงตาแดงเรื่อ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้…หม่อมฉันไปเองก็ได้เพคะ”

เอ่ยจบ นางก็หมุนตัวแล้ววิ่งจากไปทันที.

เซี่ยหลิวจืงก้าวตามนางไปเพียงไม่กี่ก้าวด้วยสัญชาตญาณ แต่ก็ฝืนหยุดตัวเองไว้กลางทาง

พระองค์หันกลับมามองข้า สีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด

“เทียนเกอ…เจ้ารอข้าก่อนจะได้หรือไม่？”

“ยวนเอ๋อร์ นางไร้ที่พึ่งในเมืองหลวง เช่นนี้วิ่งเตลิดไป ต้องเกิดอันตรายแน่”

ข้าพยักหน้าอย่างสงบ

“ฝ่าบาทเชิญเถิด ข้ามาเพียงเพื่อเซ่นไหว้สหายเก่าเท่านั้น”

“เมื่อไหว้เสร็จ ข้าก็จะกลับเขาเทียนซานทันที”

สีหน้าของเซี่ยหลิวจืงเปลี่ยนไปทันใด เขาถามด้วยความกังวลว่า

“เจ้า…เจ้าจะรีบกลับเขาเทียนซานไปทำไมหรือ？”

ข้าตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“บัดนี้แผ่นดินร่มเย็นสงบสุข ข้าย่อมต้องกลับสำนักเพื่อฝึกตนต่อ”

พระองค์นิ่งไปชั่วครู่ ท้ายที่สุดจึงเอ่ยขึ้นเบา ๆ ว่า

“เทียนเกอ…สามปีที่เจ้าไม่อยู่ แผ่นดินนี้เกิดเรื่องมากมายยิ่ง”

“สำนักเขาเทียนซาน…”