บทที่ 8 สมบัติทั้งนั้น

โดยพื้นฐานแล้วหมู่บ้านเกษตรนั้นอาศัยฟ้าในการทำมาหากิน เพื่อป้องกันไม่ให้อดอยากเวลาได้ผลผลิตไม่ดี จึงต้องขุดหาผักป่าให้มากในช่วงเวลาว่างจากการเกษตรแล้วตากแห้งเก็บเอาไว้

ซูหลิงเริ่มท้อแท้แล้ว "เมื่อวานตอนที่ข้าออกมากับป้าสะใภ้ใหญ่ก็ขุดมาได้ไม่มาก ฝั่งนี้ส่วนใหญ่ถูกขุดไปหมดแล้ว"

ซูเสี่ยวหว่านมองไปในป่าลึก "พวกเราต้องเดินเข้าไปข้างใน"

"ไม่ได้!" ซูหลิงคว้านางเอาไว้ทันที "ข้างในหลงทางง่ายมาก ในหมู่บ้านนอกจากนายพรานแล้วก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้า"

"แต่ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ถ้าไม่เข้าก็จะอดตาย"

ซูเสี่ยวหว่านครุ่นคิดสักพัก "เอาอย่างนี้ไหม ข้าเข้าไปเอง เจ้ารอข้าที่นี่ ไม่ต้องห่วงข้าไม่ไปไกลแน่นอน"

ซูหลิงครุ่นคิด "ไปด้วยกันดีกว่า เจ้าคนเดียวข้าไม่ไว้ใจ"

ทั้งสองจึงเดินต่อไปอีกประมาณครึ่งชั่วโมง ท้ายที่สุดก็พบผักป่าจำนวนมาก

ซูหลิงโล่งใจสักที "เยี่ยมมากเลยท่านพี่ ในที่สุดเจ้าและเสี่ยวหานก็ไม่ต้องอดอยากแล้ว"

ซูเสี่ยวหว่านพบเห็ดหูหนูจำนวนมาก

ในปัจจุบันเห็ดหูหนูป่านั้นแพงมาก แต่ที่นี่กลับมีมากมายขนาดนี้

ซูเสี่ยวหว่านไม่รีรอถกแขนเสื้อขึ้นแล้วเริ่มเด็ดทันที

"ท่านพี่ อันนี้กินไม่ได้รึเปล่า ดูสกปรกมากเลย"

ซูเสี่ยวหว่านผงะไปเล็กน้อย "กินได้สิ พวกเจ้าไม่มีคนกินอันนี้เหรอ?"

"ได้ยินมาว่าเมื่อก่อนมีคนเคยกิน กินแล้วก็เป็นผื่นขึ้นทั้งตัว คันจนทนไม่ไหวใช้เวลาหลายวันกว่าจะหาย หลังจากนั้นก็ไม่มีใครกินอีกเลย"

ซูเสี่ยวหว่านแอบยิ้มในใจ เมื่อก่อนนางเคยได้ยินว่ามีคนกินเห็ดหูหนูแล้วแพ้ แต่ยังไม่เคยเห็น ไม่คิดเลยว่าในโลกนี้จะทิ้งความมั่งคั่งไว้ให้มากขนาดนี้ แค่เพียงเพราะว่ามีคนแพ้เห็ดหูหนู

"อันนี้กินได้ เด็ดเถอะไม่ต้องห่วง"

"จริงเหรอ?" ซูหลิงยังคงไม่ค่อยแน่ใจ

การที่จะทำลายความคิดที่ฝังรากลึกได้นั้นเป็นเรื่องค่อนข้างยาก ซูเสี่ยวหว่านจึงชี้ไปที่ผืนผักเบี้ยที่ไกลออกไป "เจ้าไปเก็บอันนั้น ข้าเก็บอันนี้เอง พวกเราแยกย้ายกันทำจะได้เร็ว"

"ได้ แต่เจ้าอย่าไปไกลมากนะ"

พูดเสร็จก็ทำเลย ซูเสี่ยวหว่านเด็ดเห็ดหูหนูที่สามารถมองเห็นได้ตรงหน้าจนหมดอย่างรวดเร็ว ตะกร้าบนหลังถูกใส่จนถึงครึ่ง

ซูหลิงก็ขุดเอาผักเบี้ย ผักปีเช้า ผักกาดภูหิน และผักป่าอื่น ๆ มาได้ไม่น้อยเลย

"ของพวกนี้เพียงพอที่จะกินได้หลายวันแล้ว พวกเราไม่ต้องเข้าไปข้างในแล้วไหม" ซูหลิงยังคงเต็มไปด้วยความกลัวเรื่องป่าลึก

เมื่อซูเสี่ยวหว่านเห็นว่านางกลัวจริง ๆ ก็ไม่ได้บังคับ หลงทางเนี่ยไม่หลงหรอก แค่กลัวว่าจะมีงูหรือไม่ก็สัตว์ป่าอื่น ๆ

"ได้ พวกเราไม่ต้องไปลึกกว่านี้อีกแล้ว"

เมื่อไม่กล้าเข้าไปลึกกว่านี้จึงได้แต่เดินไปข้าง ๆ ตามตำแหน่งที่ขุดผักป่า

เดินไปได้ไม่ไกลซูเสี่ยวหว่านก็พบกับกระเทียม

นี่มันเยี่ยมไปเลย

กระเทียมไม่เพียงแต่เป็นเครื่องปรุงรสชั้นดีและยังมีประโยชน์ในการฆ่าเชื้อด้วย สภาพวิถีชีวิตของนางตอนนี้นั้นรับประกันได้ยากว่าสิ่งที่ตนกินนั้นจะเป็นของดี การกินกระเทียมบ้างอาจได้ผลดีบ้าง

"ท่านพี่ เจ้ากำลังขุดอะไรอยู่เหรอ"

"อันนี้เรียกว่ากระเทียม เป็นเครื่องปรุงชั้นดีแล้วยังสามารถฆ่าเชื้อได้ด้วย ตอนนี้พวกเราไม่ค่อยได้กินของดี ๆ สักเท่าไหร่ เมื่อมีกระเทียมแล้วก็จะช่วยป้องกันไม่ให้ป่วยได้"

"จริงเหรอ? เมื่อก่อนก็มีคนเคยเด็กสิ่งนี้ แต่สิ่งนี้กินแล้วบาดลิ้น คนในหมู่บ้านไม่มีใครรู้เลยว่าสิ่งนี้มันกินยังไง ท่านพี่ ทำไมจู่ ๆ เจ้าก็รู้เรื่องมากมายขนาดนี้ล่ะ"

ซูเสี่ยวหว่านผงะไปเล็กน้อย "แฮะ ก็พี่เขยเจ้าเป็นคนสอนทั้งนั้นแหละ เขาเดินทางไปหลายที่ก็เลยมีความรู้เยอะน่ะ"

เมื่อไม่มีวิธีอื่นแล้วซูเสี่ยวหว่านจึงได้แต่โยนไปให้สามีจำเป็นของนาง

"จริงเหรอ?“ ซูหลิงพูดพึมพำ ”แต่คนในหมู่บ้านต่างพูดกันว่าพี่เขยเป็นผู้ชายขี้เกียจ ทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง“

“อย่าไปฟังพวกเขาพูดเรื่อยเปื่อยเลย พี่เขยของเจ้าตอนแต่งข้าให้เงินตั้งสองตำลึงเงินนะ ในหมู่บ้านแถวนี้ยังมีใครสามารถออกเงินได้มากขนาดนี้ในทันทีอีก"

ซูหลิงพยักหน้า “ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน พี่เขยหน้าตาดีขนาดนั้น เหล่าคุณชายที่มีการศึกษาอ่านออกเขียนได้ในเมืองพวกนั้นไม่มีใครหล่อเท่าเขาสักคน คนแบบนั้นจะเป็นผู้ชายขี้เกียจได้ยังไง"

ซูเสี่ยวหว่านไม่ตอบอะไร

ซูหลิงมองนางอย่างระมัดระแวง บนหน้าปรากฏสีหน้าความรู้สึกผิดทันที “ข้าขอโทษนะท่านพี่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”

ซูเสี่ยวหว่านทำหน้าสงสัย "ขอโทษทำไม"

ซูหลิงหลบสายตาเล็กน้อย "ข้าไม่ได้ตั้งใจพูดถึงคุณชายในเมือง ทำให้เจ้าคิดถึงคุณชายเซี่ยงหรือเปล่า?"

คุณชายเซี่ยง? อ๋อ เซี่ยงหยุนชวนคนนั้นน่ะเหรอ

ภาพจำของซูเสี่ยวหว่านที่มีต่อผู้ชายคนนี้นึกได้แค่ใบหน้าที่ค่อนข้างหล่อเหลาใบนั้น เรื่องอื่นจำไม่ได้สักอย่าง

ส่วนเรื่องที่ทุกคนชื่นชมว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ อนาคตต้องได้ดีแน่นอนนางก็ยิ่งไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

แค่จวี่เหรินเอง ต่อให้เขาเป็นจวี่เหรินที่อายุน้อยที่สุดในรัชสมัยนี้ของหมู่บ้านชายแดนแห่งนี้ แต่ก็เขายังเป็นบัณฑิตระดับมณฑลอยู่ดี ยังห่างจากขุนนางอีกไกลเลย มีอะไรให้อวดด้วย

ซูเสี่ยวหว่านยิ้มให้แก่ซูหลิง "ตอนนี้ข้าเป็นคนที่มีสามีแล้ว จะคิดถึงเขาทำไมล่ะ"

ซูหลิงจ้องใบหน้าของซูเสี่ยวหว่าน แววตาเบิกกลมโต สีหน้าเหมือนกับกำลังมองคนแปลกหน้าอยู่

"ท่านพี่ เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้เป็นแบบนี้นะ เมื่อก่อนเจ้าชอบคุณชายเซี่ยงมากไม่ใช่เหรอ"

"เฮ้อ..." ซูเสี่ยวหว่านถอนหายใจ "ข้าตาบอดไปน่ะ ตอนนี้ข้าเข้าใจดีแล้วว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการมีให้กินอิ่มแล้ว เศร้าโศกตัดพ้อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร"

ซูหลิงดึงนางไว้จนนางสะดุ้งโหยง

เมื่อหันมาก็เห็นสีหน้าแทบจะร้องไห้ของซูหลิง

"ท่านพี่ เจ้าคิดออกได้ช่างดีมากเลย ข้ากลัวว่าเจ้าจะยังจมปลักแต่กับเรื่องอดีต"

ซูเสี่ยวหว่านตบบ่าของซูหลิง "ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ข้าไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้หรอก สิ่งที่ข้าสนใจนั้นอยู่ที่...หลิงเอ๋อร์เจ้าดูนั่นสิ"

ซูหลิงมองตามไปทางที่ซูเสี่ยวหว่านชี้ ยังไม่ทางมองเห็นชัดว่าคืออะไร ซูเสี่ยวหว่านก็มุดออกจากข้างกายนางไปแล้ว

ซูหลิงรีบตามไปก็พบว่าที่แท้แล้วบนพื้นมีรังไก่ป่า ข้างในมีไข่ไก่สี่ใบ

"ไข่ไก่!" ซูหลิงห้ามความตื่นเต้นในใจไว้ไม่ไหว

"ท่านพี่ ไข่ไก่จริง ๆ ด้วย!"

ซูเสี่ยวหว่านเก็บไข่ไก่ออกมาวางไว้ในตะกร้าไปพลางถาม "แถวนี้ไก่ป่าเยอะไหม?"

ซูหลิงส่ายหัว "ข้าไม่รู้เหมือนกัน ข้าและป้าสะใภ้ใหญ่ไม่เคยเดินเข้ามาลึกขนาดนี้มาก่อน"

"ท่านพี่ พวกเราคงจะไม่หลงหรอกใช่ไหม" ซูหลิงมองป่าหนาทึบข้างหลังก็ทำหน้าหวาดกลัว

ซูเสี่ยวหว่านยิ้ม "ไม่หรอก ไว้ข้าสอนเจ้านะ ดูพระอาทิตย์เอย วงปีเอย แล้วก็เงาเอย ล้วนสามารถบอกทิศทางได้ทั้งนั้นแหละ ง่ายมาก"

"วงปี? มันคืออะไรเหรอ?" ซูหลิงทำหน้างุนงง

ซูเสี่ยวหว่านชี้ไปที่ตอไม้ตอหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล "เจ้าเห็นวง ๆ ข้างบนนั้นไหม? เนื่องจากมันเกิดเป็นวงทุกปีดังนั้นก็เลยเรียกว่าวงปี"

"อ๋า เป็นอย่างนี้นี่เอง ท่านพี่ เรื่องพวกนี้พี่เขยก็เป็นคนสอนเจ้าเหรอ? พี่เขยเก่งจังเลย"

ซูเสี่ยวหว่านหัวเราะแห้ง "ใช่สิ เขาเป็นคนสอนทั้งนั้นแหละ สายแล้วพวกเรากลับไปก่อนเถอะ"

เมื่อเก็บผลผลิตของวันนี้เรียบร้อยทั้งสองก็ลงดอยอย่างรวดเร็ว

วันนี้ได้ผลผลิตมากเลยทีเดียว ต่อให้กินแค่ผักป่าก็เพียงพอสำหรับพวกเขาสองแม่ลูกกินได้หลายวันแล้ว

นางเห็นในป่ายังมีสมุนไพรยาจำนวนมาก วันนี้ไม่ทันได้เก็บแล้ว ไว้รอพรุ่งนี้ค่อยเก็บไปแลกเงินในเมืองและจะได้แลกอาหารหลักมาด้วย

เสี่ยวหานอยู่ในช่วงกำลังโต แค่ตอนนี้ก็สารอาหารไม่เพียงพอแล้วถ้าไม่ได้กินอาหารหลักอีกจะได้ยังไง