บทที่ 5 เงินไม่กี่เหรียญ

เฉาซื่อเบะปาก "เหอะ! ลูกสาวที่แต่งออกไปแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป นางแต่งงานไปแล้วเรื่องอะไรข้าต้องออกเงินให้ไปหาหมอด้วย อีกอย่างแผลของเสี่ยวถงข้ายังไม่เห็นมีใครสนใจเลย!"

พูดจบก็ลากซูถงไป

เมื่อคนที่อยู่หน้าประตูเห็นว่าไม่มีเรื่องสนุกให้ดูแล้วจึงแยกย้ายกัน

เดิมทีซูเสี่ยวหว่านเตรียมใจอย่างดุเดือดพร้อมที่จะต่อสู้กับศึกใหญ่นี้แล้ว แต่ไม่คิดว่าตนยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ไล่คนกลับไปแล้ว

เสี่ยวหานมองซูเสี่ยวหว่าน ดวงตาใสแป๋ว "ท่านแม่"

เมื่อเห็นเด็กน้อยในอ้อมอกซูเสี่ยวหว่านก็รู้สึกผิด เด็กตัวแค่นี้เอง เดิมทีควรจะต้องถูกปกป้องอย่างดีสิ ไม่ควรให้เขาต้องมาเห็นตอนที่ผู้ใหญ่ทะเลาะกันเลย ยิ่งไม่ควรให้เขาเข้ามามีส่วนร่วมด้วย

ซูเสี่ยวหว่านลูบผมของเสี่ยวหาน "แม่ไม่ดีเอง เจ้ายังเล็กแค่นี้ก็ให้เจ้าทำเรื่องแบบนี้แล้ว"

เสี่ยวหานส่ายหน้า ยืดอก "ข้าเป็นลูกผู้ชาย ต้องปกป้องท่านแม่อยู่แล้ว"

ในใจของซูเสี่ยวหว่านทั้งรู้สึกอุ่นในและรู้สึกแย่จึงโอบกอดเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมอกอย่างปวดใจ

"ไม่ต้องห่วงนะ วันหลังแม่จะไม่ให้เจ้าต้องทำเรื่องแบบนี้แล้ว"

ซูเสี่ยวหว่านจูงมือเด็กน้อยกลับไป พึ่งเข้าประตูไปซูหลิงก็พุ่งมาหา "ท่านพี่"

"ไม่มีอะไรแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ" ซูเสี่ยวหว่านปลอบนาง

"ข้าได้ยินหมดแล้ว เมื่อกี๊ข้ากลัวมากเลย ข้าคิดว่าป้าสะใภ้สามจะทำร้ายเจ้าเสียอีก ไม่คิดเลยว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

ซูเสี่ยวหว่านยิ้ม "ต่อให้เป็นคนชั่วก็ไม่กล้าสร้างความขุ่นเคืองแก่ฝูงชนหรอก วันนี้ถือว่านางแกว่งเท้าหาเสี้ยนหาเรื่องใส่ตัวเอง"

ซูหลิงถอนหายใจยาว "วันนี้ผ่านไปได้สักที แต่ใครจะรู้ว่าวันหลังนางจะมาอีกไหม ท่านพี่ เจ้าต้องระวังด้วยนะ"

"ไม่รู้อนาคตหรอก สนใจเรื่องตรงหน้าก่อนดีกว่า เจ้ากลับไปก่อน พรุ่งนี้เช้าไปเก็บผักป่ากับข้ากัน"

"อื้ม" ซูหลิงพยักหน้า ในบ้านนี้เกรงว่าจะไม่มีอะไรให้กินแล้ว นางต้องช่วยท่านพี่หาของกินยาไส้

ซูเสี่ยวหว่านกำลังจะไปส่งซูหลิงออกไป หางตาก็เห็นเงาคนแว๊บผ่านข้างนอก แต่เมื่อนางเพ่งมองไปก็ไม่เห็นคนแล้ว

คนที่มุงดูเรื่องสนุกกลับกันหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมยังมีคนอีก? หรือว่าเฉาซื่อไม่ตายใจก็เลยยังไม่กลับ เตรียมจะอาศัยจังหวะที่ชาวบ้านกลับหมดแล้วมาหาเรื่องนางอีก?

ซูเสี่ยวหว่านขมวดคิ้ว "หลิงเอ๋อร์ เจ้าอย่าพึ่งออกไป"

ซูหลิงเห็นสีหน้าของนางก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ จึงพยักหน้าจูงเสี่ยวหานไปหลบข้างใน

ตอนที่ซูเสี่ยวหว่านออกไปก็ถือโอกาสหยิบท่อนไม้ท่อนหนึ่งตรงหน้าประตูมาด้วย ไม่ว่าอย่างไรคนอื่นก็คิดว่านางเป็นคนบ้าอยู่แล้ว นางไม่สนที่จะบ้ามากยิ่งกว่าเดิม

ถ้าเฉาซื่อยังไม่ไปจริงล่ะก็ นางจะทำให้ผู้หญิงปากร้ายใจดำคนนั้นได้รู้สำนึกว่าคนบ้าจริง ๆ เป็นอย่างไร

นางถือท่อนไม้เดินออกไปอย่างดุเดือด ไม่เห็นเฉาซื่อแต่กลับเห็นชายหนุ่มถือห่อผ้าทำตัวไม่ถูกคนหนึ่ง

ชายหนุ่มไม่กล้าสบตาของซูเสี่ยวหว่าน เมื่อเห็นนางถือท่อนไม้ในมือก็รีบเปิดห่อผ้าในมือออกทันที "เจ้าอย่าเข้าใจผิดนะ ข้าไม่ได้มาร้าย ข้าแค่มาส่งของให้เจ้า"

มองจากสายตาของเขานั้นดูคิดจริง ๆ ว่าตนคือผู้หญิงที่พร้อมเป็นบ้าได้ทุกเมื่อ

ซูเสี่ยวหว่านโล่งใจ ไม่ใช่เฉาซื่อก็ดีแล้ว

ชายหนุ่มตัวแกร่งสูงใหญ่ หน้าคมเป็นเหลี่ยม ดูหล่อเหลาอย่างเป็นคนดี ดูก็รู้ว่าเป็นคนในหมู่บ้านที่ซื่อตรงคิดซื่อ

ชายคนนี้ชื่อว่าจางต้าซาน รู้วิชาช่างไม้บ้าง ดังนั้นการใช้ชีวิตในหมู่บ้านจึงถือว่าไม่เลวเลย บวกกับพ่อแม่เสียเร็ว ถ้าแต่งงานเข้ามาก็ไม่ต้องดูแลพ่อผัวแม่ผัว ดังนั้นในหมู่บ้านจึงมีสาว ๆ ที่ชื่นชอบเขาจำนวนไม่น้อย

เพียงแต่ว่าแม่สื่อทาบทามมากตั้งเท่าไหร่ ชายคนนี้ก็ไม่เคยไหวสั่นเลยสักนิด

อันที่จริง ซูเสี่ยวหว่านสามารถดูออกว่า สาเหตุที่ชายคนนี้ไม่ยอมแต่งงานสักทีเป็นเพราะว่าชอบเจ้าของร่างเดิม เพียงแต่ว่าเจ้าของร่างเดิมตอนแรกอายุยังน้อยจึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้ ต่อมาก็เกิดเรื่องมากมายขนาดนั้นจึงไม่เคยคิดไปในทางนี้

แต่จางต้าซานคนนี้ดื้อรั้นมาก ต่อให้ต่อมานางล้มบาดเจ็บ ต่อมาอีกก็แต่งงานกับคนอื่น แต่เขายังคงยืนหยัดไม่แต่งงานมาโดยตลอด

เมื่อจางต้าซานเห็นว่าซูเสี่ยวหว่านไม่มีปฏิกิริยาอะไรจึงก้มลง ค่อย ๆ วางห่อผ้าในมือไว้บนพื้น

"ในนี้มีแป้งกับแป้งหยาบอยู่หลายแผ่น แล้วยังมีเงินเหรียญสิบกว่าเหรียญ เจ้าคอยดูให้ดีนะอย่าให้คนอื่นมาแย่งไปล่ะ"

จางต้าซานจ้องซูเสี่ยวหว่าน สายตาเต็มไปด้วยความกังวล "เจ้าฟังที่ข้าพูดรู้เรื่องใช่ไหม ต้องเก็บเงินไว้ให้ดี ๆ นะ"

ซูเสี่ยวหว่านพยักหน้า "ข้ารู้แล้วพี่ต้าซาน ขอบคุณนะ"

จางต้าซานผงะไปเล็กน้อยแล้วจ้องหน้าของซูเสี่ยวหว่าน "เจ้า...เจ้า"

ซูเสี่ยวหว่านยิ้ม "ถูกแล้วพี่ต้าซาน ข้าหายดีแล้ว"

แววตาของจางต้าซานส่องประกายที่แตกต่างออกไปทันที "ดีดีดี หายดีก็ดีแล้ว"

รีบเก็บห่อผ้าบนพื้นขึ้นมาแล้วยัดใส่มือซูเสี่ยวหว่าน "ในนี้เป็นของที่เจ้าได้ใช้ทั้งนั้น ถ้าขาดเหลืออะไรบอกข้าได้นะ"

เมื่อเห็นว่าตนนั้นหายดีเขาดีใจขนาดนี้เลย ความดีใจนี้ทำให้ซูเสี่ยวหว่านรู้สึกอุ่นใจ

จึงเปิดห่อผ้าออกแล้วหยิบเงินข้างในออกมา

"พี่ต้าซาน ข้าเก็บของกินไว้ แต่เงินข้ารับไว้ไม่ได้หรอก เจ้าเอากลับไปเถอะ"

จางต้าซานส่ายมือไม่หยุด "เจ้ารับเงินไว้เถอะ ข้าได้ยินเรื่องที่เสี่ยวหานบาดเจ็บแล้ว ต่อให้เจ้าไม่ห่วงบาดแผลบนตัวของเจ้า แต่ก็ต้องพาเสี่ยวหานไปหาหมอรึเปล่า"

ซูเสี่ยวหว่านกำเงินพวกนั้นแน่น รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

เขาพูดถูก เสี่ยวหานต้องไปหาหมอ แต่ว่านางรู้ว่าเงินพวกนี้ได้มาอย่างลำบาก

หมู่บ้านเกษตรมีแค่พอมีพอกินอยู่แล้ว หมู่บ้านในดอยเล็ก ๆ ห่างไกลแบบนี้ ต่อให้ต้องการอะไรส่วนมากจะใช้การแลกเปลี่ยนกันมากกว่า

ต่อให้จางต้าซานมีฝีมือบ้าง แต่นอกจากจะไปช่วยคนรวยในเมืองทำงานแล้ว เวลาอื่น ๆ นั้นกว่าจะหาเงินได้มันยากมาก

เงินสิบกว่าเหวินนั้นก็เพียงพอให้เขาใช้คนเดียวเป็นเวลานานแล้ว

แต่ว่า บาดแผลของเสี่ยวหานนั้นรีรอไม่ได้

ซูเสี่ยวหว่านถอนหายใจ "เอาเถอะ เงินนี่ข้าจะรับไว้ถือว่าข้ายืมแล้วกัน แต่ต้องพูดให้ชัดเจนก่อนว่าถ้าข้าจะคืนเงินเจ้าแล้วเจ้าไม่รับ ถ้าอย่างนั้นวันหลังข้าจะไม่รับของจากเจ้าอีกแล้ว"

"ได้ได้ได้" จางต้าซานพยักหน้ารัว "เอาตามที่เจ้าบอกนั่นแหละ เจ้าใช้ไปก่อนไม่ต้องรีบคืนข้าหรอก"

ซูเสี่ยวหว่านกัดริมฝีปาก "พี่ต้าซาน คือว่าเรื่องที่ข้าหายดีแล้วข้ายังไม่อยากให้คนอื่นรู้ ดังนั้น..."

"ข้ารู้ข้ารู้ ข้าไม่เอาไปพูดเรื่อยเปื่อยหรอก" จางต้าซานถูมือ "งั้นข้าไปก่อนล่ะ ผักป่าและอาหารแห้งในห่อผ้าเพียงพอให้เจ้ากินวันสองวันแล้ว ไว้รออีกสองวันข้า..."

"พี่ต้าซาน" ซูเสี่ยวหว่านตัดบทของเขา "ข้ารู้ว่าเจ้าดีกับข้า แต่ข้า..."

"ข้ารู้" แววตาของจางต้าซานหม่นหมองลง

"ข้ารู้ว่าเจ้าแต่งงานแล้ว ข้าไม่ได้หมายความอื่นใด แค่กลัวว่าเด็กจะลำบาก ไม่ต้องห่วงนะ ข้าทำอะไรมีขอบเขตแน่นอน"

ซูเสี่ยวหว่านหยักหน้าให้กับเขา "ขอบใจนะ"

นางถือห่อผ้าของจางต้าซานกลับเข้าบ้าน ซูหลิงจึงถามอย่างไม่แน่ใจ "พี่ต้าซานเหรอ?"

"อื้ม เขาเอาของกินกับเงินสิบกว่าเหรียญมาให้น่ะ""เงินสิบกว่าเหรียญ!" ซูหลิงตะลึง "สามารถซื้อของได้ตั้งมากมายเลยนะนั่น"

"อื้ม ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของเสี่ยวหานต้องไปหาหมอ ข้าไม่มีทางรับเงินพวกนี้ไว้หรอก"

ซูเสี่ยวหว่านมองซูหลิง "หลิงเอ๋อร์ เจ้ารีบกลับไปเถอะ ถ้าสายเดี๋ยวจะถูกพวกเขาว่าอีก พรุ่งนี้เช้าเจ้าค่อยมาเช้า ๆ พวกเราไปหาผักป่าในเขากันเถอะ"

"ไม่ต้องห่วงท่านพี่ พรุ่งนี้เช้าข้าจะมาตั้งแต่ฟ้าสว่างเลย"