บทที่ 4 ตัวช่วยตัวน้อย

เป็นชุมชนเกษตรกรทั้งนั้น วัน ๆ ทำแต่งาน เรื่องขึ้นเขาบุกน้ำมีตั้งมากมาย เป็นแผลถลอกถูกขีดข่วนเป็นเรื่องปกติ ส่วนใหญ่ก็มักจะไม่ไปหาหมอกันทั้งนั้น ไม่กี่วันก็หายแล้ว

อีกอย่างต่อให้ไปหาหมอรับยาในเมืองอย่างมากก็ใช้เงินแค่ไม่กี่สิบเหวิน ใช้ถึงหนึ่งตำลึงเงินเสียที่ไหนกัน

"เงินหนึ่งพวงเหรียญมากเกินไปแล้ว! ข้าว่านะคนที่บ้าไม่ใช่นังหนูนี่หรอก แต่เป็นเจ้าต่างหาก อย่างน้อยก็เป็นถึงป้าสะใภ้สามของนังหนูนี่แต่เจ้ายังเรียกเงินขนาดนี้ได้อีก"

สุดท้ายก็มีคนทนเห็นเฉาซื่อไม่ได้ ช่วยพูดให้ซูเสี่ยวหว่าน

"เจ้าไม่ต้องมายุ่ง!" เฉาซื่อจ้องมองมองชายคนที่พูดด้วยความดูถูก "เรื่องในบ้านของพวกข้า เจ้ามีสิทธิอะไรมายุ่ง! ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นหรอก พูดถึงที่ข้าเป็นป้าสะใภ้สามและซูถงเป็นลูกพี่ลูกน้องของนางนี่แหละ นางลงมือทำร้ายคนหนักขนาดนี้ก็ต้องชดใช้เงินอยู่แล้ว!"

อันที่จริงซูเสี่ยวหว่านอดกลั้นกับความโกรธในใจไม่ไหวตั้งนานแล้ว แต่ตอนนี้นางทำอะไรไม่ได้ต้องแกล้งบ้าสติไม่ดีจึงทำได้แค่เพียงฝืนทนไว้

พูดด้วยเหตุผลไม่ได้มันช่างน่าหงุดหงิดเสียจริง ๆ

"พวกเจ้าพูดไปเรื่อย พวกเจ้าลงมือก่อนต่างหาก"

ขณะที่ซูเสี่ยวหว่านกำลังคิดไม่ตก จู่ ๆ เสี่ยวหานที่ซ่อนอยู่ในอ้อมอกนางมาตลอดก็พูดขึ้นมา

เสียงของเด็กน้อยเบามากเพราะหวาดกลัวและสั่นเครือ แต่กลับเสียงดังฟังชัดท่ามกลางเสียงดังวุ่นวายของชาวบ้านที่หน้าประตู

เสียงถกเถียงวุ่นวายของผู้คนหน้าประตูหยุดลงทันทีโดยไม่รู้ตัว มองเด็กน้อยในอ้อมอกของซูเสี่ยวหว่าน

ซูเสี่ยวหว่านพึ่งนึกได้ตอนนี้ ใช่สิ! นางพูดไม่ได้แต่นางมีตัวช่วยตัวน้อยนี่

นางสติไม่ดีมาตั้งหลายปีแล้ว ต่อให้ตอนนี้พูดความจริงไปก็ไม่มีคนเชื่อ หากนางอธิบายเรื่องพวกนี้อาจจะได้ผลกลับกัน ทำให้เฉาซื่อได้เปรียบแทน

ซูเสี่ยวหว่านก้มหน้ามองเด็กน้อยในอ้อมอก แววตากลมชัดของเด็กน้อยเต็มไปด้วยน้ำตาแต่ไม่ได้ไหลออกมา

ท่าทางน่าสงสารแต่ดื้อรั้นมาก เพียงพอที่จะให้ทุกคนสั่นไหวได้

ซูเสี่ยวหว่านยิ้ม ขยับเข้าไปใกล้ข้างหูของเสี่ยวหานแล้วพูดเสียงเบา

ในเวลานี้คำพูดที่เด็กคนนี้พูดมาน่าเชื่อถือกว่าคำพูดของนางเยอะ

"ถุ้ย! พูดเหลวไหลอะไร!" เฉาซื่อกระโดดออกมาทันที "เป็นเด็กเป็นเล็กก็รู้จักพูดโกหกแล้ว โกหกหน้าตาย! ใครสอนเจ้าพูดแบบนี้ นังบ้านั่นใช่ไหม!"

ซูเสี่ยวหว่านเงยหน้าขึ้นเงียบ ๆ เผยให้เห็นบาดแผลที่ยังไม่ปิดสนิทบนหัว

ตามคาด มีคนในฝูงชนเห็นทันที "ดูสิดูสิ บนหัวของนังหนูบ้านั่นมีแผลจริง ๆ ด้วย"

"แน่นอนสิ เด็กจะพูดจาโกหกได้อย่างไร อีกอย่างคนเขาอยู่ที่ห่างไกลขนาดนี้ นังหนูบ้านั่นไม่เคยเข้าไปในหมู่บ้านด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่พวกนางวิ่งแจ้นมาที่นี่เองนังหนูบ้านั่นจะทำร้ายพวกนางได้อย่างไร"

ด้วยนิสัยอย่างเฉาซื่อมีเรื่องกับคนในหมู่บ้านไม่น้อยเลยทีเดียว คนพวกนี้แม้จะไม่ได้ชอบซูเสี่ยวหว่านสักเท่าไหร่ แต่ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่อยากให้เฉาซื่อได้ดี ในเวลานี้จึงออกมาช่วยพูดให้กับซูเสี่ยวหว่านกันหมด

"ก็ไม่แน่นะ ที่นี่ไม่ใช่บ้านพวกเขาเสียหน่อย ไม่แน่นังหนูสามคนนั้นอาจจะแค่เดินผ่าน คนบ้าเกิดเป็นบ้าขึ้นมาเมื่อไหร่ใครจะรู้ ข้าเคยบอกแล้วว่าไม่ควรเก็บคนบ้าแบบนี้ไว้ในหมู่บ้าน ตอนนี้เกิดเรื่องแล้วอย่างไรล่ะ"

มักจะมีคนพูดโดยความคาดเดาของตัวเองเสมอ ในเวลานี้แน่นอนว่าต้องใช้ความจริงแสดงให้เห็น

สิ้นเสียงของคนผู้นั้นลง ซูเสี่ยวหว่านก็ดึงแขนเสื้อของเสี่ยวหานขึ้น

ไม่มีอะไรที่สะเทือนใจได้เท่าผลจากภาพที่เห็นแล้ว บาดแผลอันน่าสะพรึงใจบนแขนของเด็กน้อย ทำให้คนหน้าประตูต่างตกใจเฮือก

ได้เห็นกับตาจึงจะเป็นความจริง ชาวบ้านที่มุงล้อมส่วนใหญ่ก็เป็นพ่อแม่คนทั้งนั้น ในบ้านต่างมีลูกมีหลานกันหมด ลูกหลานบางคนอายุเท่า ๆ กับเสี่ยวหานด้วย

เมื่อเห็นเด็กเล็กขนาดนี้ได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ก็อดนึกถึงลูกของตนที่บ้านไม่ได้ เมื่อมองไปที่เฉาซื่ออีกครั้ง สายตาก็เปลี่ยนไป

ท้ายที่สุด เสี่ยวหานก็เหมือนกับอดทนไม่ไหวแล้ว น้ำตาที่สะสมไว้นานจึงทะลักออกมาทันที

"พวกเจ้าบุกเข้ามาในบ้านข้าทำร้ายท่านแม่ข้าแล้วยังทำร้ายข้าอีก เพราะพวกเจ้าทำร้ายข้า ท่านแม่ข้าถึงได้สวนกลับต่างหาก"

เด็กน้อยจ้องซูถง "พวกเจ้ามันคนนิสัยไม่ดี ชอบมารังแกท่านแม่ข้าที่บ้านข้าประจำ!"

"ทำไมทำเรื่องแบบนี้ได้เนี่ย ลงมือโหดกับเด็กเล็กขนาดนี้ เมียเจ้าสามตระกูลซู เจ้าเลี้ยงดูซูถงของพวกเจ้าอย่างไรกันเนี่ย! อายุแค่นี้จิตใจก็ชั่วร้ายขนาดนี้แล้ว"

"ใช่ เด็กนี่น่าสงสารจริง ๆ พ่อไม่อยู่บ้านแม่ก็สติไม่ดีแล้วยังต้องถูกพวกเจ้ารังแกอีก"

"ยังนับญาติกันด้วยนะ ถุ้ย! ทำร้ายคนอื่นแล้วยังมีหน้าวิ่งแจ้นมารีดไถเงินที่บ้านคนอื่นอีก หน้าไม่อายจริง ๆ "

เมื่อเฉียนซื่อเห็นว่าลมเปลี่ยนทิศหน้าก็เริ่มเสีย แต่เฉาซื่อกลับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

"เด็กชั่ว เป็นเด็กเป็นเล็กหัดทำเรื่องไม่ดี เจ้าบอกว่าแผลบนตัวเจ้าได้มาเพราะซูถงของข้าเป็นคนทำ ไหนล่ะหลักฐาน!"

เมื่อได้เห็นเฉาซื่อพูดแบบนี้ เฉียนซื่อก็รีบพูดเสริมด้วย "ใช่ ไหนล่ะพยาน!"

"นี่ พวกเจ้าพูดจาแบบนี้มันรังแกคนเกินไปแล้ว"

ในที่สุดก็มีนายพรานคนหนึ่งในหมู่บ้านทนไม่ไหวแล้ว "เด็กนั่นอายุแค่เท่าไหร่เองจะพูดโกหกรึ? เจ้าบอกว่าแผลบนตัวซูถงได้มาเพราะนังหนูนี่เป็นคนทำ ถ้าเอาตามที่เจ้าพูดก็ไม่มีใครเป็นพยานเหมือนกัน แบบนี้เจ้าก็กำลังใส่ร้ายคนอื่นเหมือนกัน"

"ใช่ พอเห็นผู้ชายของบ้านคนอื่นไม่อยู่แล้วก็วิ่งแจ้นมารังแกเขาสองแม่ลูก ดูก็รู้ว่าพวกเจ้าเห็นว่าสะใภ้บ้านนี้เป็นคนสติไม่ดี ไม่สามารถแย้งกับพวกเจ้าได้ก็เลยมาหาถึงบ้าน พวกเจ้าไม่เรียกว่ารังแกคนจะเรียกว่าอะไรอีก!"

"ใช่ ใช่"

มีคนเห็นด้วยกับคำพูดของนายพรานมากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อนายพรานได้รับความเห็นด้วยจากทุกคนก็ได้ใจจึงยิ่งช่วยพูดให้กับซูเสี่ยวหว่าน

"เมียเจ้าสามตระกูลซู เจ้าก็อย่าคาดหวังที่จะหลอกคนอื่นเลย พวกเราทุกคนเป็นคนทำไร่ทำนากันทั้งนั้น ซูถงของเจ้าแล้วก็หลี่หลานของเจ้า แผลบนตัวนั้นดูก็รู้ว่าเป็นเพราะล้ม พวกเจ้าเห็นว่าคนอื่นเป็นคนโง่ดูไม่ออกกันหมดรึ?"

"ก็ใช่น่ะสิ แผลนั้นเป็นแผลถลอกกับถูกหินขูดชัด ๆ แต่พวกเจ้ากลับใส่ร้ายคนสติไม่ดี ชักจะเกินไปแล้ว"

"เมียเจ้าสามตระกูลซู เจ้าพูดปาว ๆ ให้คนอื่นชดใช้เจ้าหนึ่งตำลึงเงิน ลูกสาวเจ้าทำร้ายลูกคนอื่นขนาดนี้ก็ต้องชดใช้สองตำลึงเงินด้วยไหม?"

ชาวบ้านที่อยู่หน้าประตูต่างเห็นด้วยเป็นเสียงเดียวกัน

ซูเสี่ยวหว่านกอดเสี่ยวหานแน่น ก้มหน้าแอบยิ้ม

แม้ตอนนี้ทุกคนกำลังตำหนิเฉาซื่อกันทั้งสิ้น แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีทุกคน เพียงแต่เพราะว่าทุกคนอยากแสดงความดีของตนออกมาต่อหน้าทุกคนต่างหาก

ทุกคนต่างก็เป็นชาวบ้านธรรมดา ใครจะไม่เคยถูกรังแกบ้าง ดังนั้นการรังแกคนที่ด้อยกว่ามักจะได้รับการเหยียดหยามจากผู้อื่นเสมอ

เสียงตำหนิดังขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เฉาซื่อเข้าใจคำว่าแกว่งเท้าหาเสี้ยนหาเรื่องใส่ตัวแล้ว

ถ้าตอนนั้นนางไม่ได้แหกปากตะโกนตลอดทางจนเรียกคนมามากมายขนาดนี้ นังหนูบ้าคนนั้นก็ต้องตกอยู่ในกำมือนางแล้ว

แต่ตอนนี้สิ ไม่ได้อะไรประโยชน์สักอย่างแล้วยังสร้างเรื่องอีก

เมื่อเฉียนซื่อเห็นความผิดปกติก็ทิ้งท้ายแค่ว่า​ "ข้าก็แค่มาสอบถามเรื่องราว ในเมื่อไม่เกี่ยวข้องกับนังหนูบ้านี่ งั้นก็ช่างมันเถอะ"

จากนั้นก็สะบัดหน้ารีบหนีไปทันที ทิ้งไว้แค่เฉาซื่อยืนกระอักกระอ่วนอยู่ที่เดิมเพียงคนเดียว

"นี่! เมียเจ้าสามตระกูลซู อย่างน้อยเจ้าก็เป็นญาติกับนังหนูสติไม่ดีนี่เชียวนะ ซูถงของเจ้าทำร้ายคนอื่นขนาดนี้ เจ้าต้องให้เงินเขาไปหาหมอสักหน่อยหรือเปล่า"