บทที่ 10 ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรก

ไม่นานเม็ดฝนก็แรงขึ้นเรื่อย ๆ ซูหลิงเก็บผักป่าในลานบ้านไปพร้อมทั้งเป็นห่วงซูเสี่ยวหว่าน

บ้านของท่านพี่เหมือนจะน้ำรั่ว แผลบนตัวของเสี่ยวหานและท่านพี่ยังไม่หายดีถ้าโดนฝนอีกจะทำยังไง

ซูหลิงที่อยู่ทางนี้เป็นห่วงแทบแย่ ซูเสี่ยวหว่านที่กำลังเก็บเห็ดหูหนูกับผักป่าที่อีกฝั่งก็พบว่าฝนตกแล้ว

เสี่ยวหานที่กำลังช่วยเก็บผักป่าก็แตกตื่น "ท่านแม่ ฝนตกแล้ว"

ซูเสี่ยวหว่านไม่สนใจแล้วตอบส่ง ๆ ไป "ฝนตกก็ตกสิ ฟ้าไม่ได้ผ่าสักหน่อยไม่ต้องกลัว"

ตอนแรกคิดว่าเสี่ยวหานกลัวฟ้าผ่าก็เลยตื่นเต้นขนาดนี้ แต่เสี่ยวหานกลับส่ายหัว "ท่านแม่ ข้าไม่ได้กลัวฟ้าผ่า แต่ท่านลืมไปแล้วเหรอว่าบ้านของเราน้ำรั่ว"

ซูเสี่ยวหว่านฉุกนึกขึ้นได้ทันที ใช่สิ! บ้านของนางเหมือนจะน้ำรั่ว

บ้านคนจนสมัยโบราณหลังคาทำมาจากหญ้าคาอยู่แล้ว ตอนสร้างบ้านนำหญ้าคาที่สานเสร็จมาทาดินเหนียว แล้วปูเปลือกไม้หนาและใหญ่อีกหลายชั้น แบบนี้ก็จะป้องกันน้ำฝนรั่วได้แล้ว

แต่หลังคาแบบนี้มักจะถูกมดแมลงกัดแทะและถูกกัดกร่อนโดยน้ำฝน ดังนั้นทุกประมาณสามปีสี่ปีจำต้องเปลี่ยนหญ้าคาบนหลังคาใหม่

เดิมทีบ้านของนางยังไม่ถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนหญ้าคา แต่หลังคาไม่ได้แข็งแรงมากสักเท่าไหร่และไม่สามารถรับแรงจากการกระทำของคนได้อีก

ช่วงก่อนหน้านี้ตอนที่นางยังไม่ได้ทะลุมิติมา ซูถงมาอาละวาดที่นี่และเด็กสาวอีกสองคนที่ซูถงพามาก็ใช้ท่อนไม้เจาะหลังคาบ้านนางจนเป็นรูหลายรู

ก่อนหน้านี้ฝนเคยตกหนึ่งครั้ง พวกนางสองแม่ลูกจึงถูกแช่ในน้ำฝน เจ้าของร่างเดิมที่สติไม่ดีทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่กอดเสี่ยวหานหลบอยู่ในมุมทั้งคืน

ซูเสี่ยวหว่านอยากกระอักเลือดจริง ๆ ความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามาแทรกจริง ๆ เลย!

เป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อมแซมหลังคาในตอนนี้จึงได้แต่เก็บของบนเตียงก่อน จากนั้นก็หาของในบ้านที่สามารถรองน้ำไว้ได้เอามาวางไว้ตรงที่น้ำรั่ว

ทำพวกนี้เสร็จฝนก็ตกหนักมากแล้ว

ตอนนี้สิ่งสำคัญสุดคือต้องหาที่นอน

ซูเสี่ยวหว่านเบนสายตาไปที่ห้องเล็กอีกห้องในบ้านทันที

ห้องนั้นปกติสามีนางและน้องชายสามีเป็นคนอยู่ เจ้าของร่างเดิมไม่ค่อยได้เข้าไปสักเท่าไหร่ หลังจากที่ซูเสี่ยวหว่านทะลุมิติมาก็ยังไม่มีเวลาได้เข้าไป จำได้แค่ว่ามันเป็นห้องที่เล็กมาก เครื่องใช้ข้างในก็เรียบง่าย

ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ซูเสี่ยวหว่านจึงได้แต่หอบของบนเตียงใหญ่เข้าไปในห้องเล็ก

ในห้องเล็กน้ำไม่รั่ว และเตียงก็เพียงพอให้พวกนางสองแม่ลูกนอนพอดี

ซูเสี่ยวหว่านจึงเอาของบนเตียงใหญ่ปูลงบนเตียงในห้องเล็กทั้งหมด ก่อนหน้านี้เตียงเตาแข็งเกินจนนอนไม่ค่อยหลับ อย่างนั้นคืนนี้ก็จะไม่สะดุ้งตื่นเพราะความแข็ง

"ท่านแม่ นี่คือห้องของท่านพ่อกับท่านอา พวกเรานอนที่นี่จะดีเหรอ?"

"ไม่ต้องห่วงหรอก ท่านอาของเจ้าไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น"

ถึงป่านนี้แล้วใครยังจะมีอารมณ์สนใจเรื่องพวกนี้อีก การมีที่ให้นอนสำคัญกว่า

เมื่อตรวจสอบสถานการณ์ข้างนอกเสร็จแล้วมั่นใจว่าทุกจุดที่น้ำรั่วมีของรองรับน้ำเอาไว้ ซูเสี่ยวหว่านถึงค่อยปีนขึ้นเตียง

เหนื่อยมาทั้งวันแล้วเมื่อได้นอนหลับก็หลับไปอย่างรวดเร็วเลย

เตียงที่ปูเครื่องนอนไว้สองชั้นนั้นสบายกว่าเตียงเตาที่แข็งกระด้างมาก คืนนี้ ซูเสี่ยวหว่านนอนหลับอย่างสนิท

ยังดีที่ฝนตกถึงกลางดึกก็หยุดแล้ว ถ้าตกต่อเนื่องติดกันหลายวันล่ะก็เกรงว่าซูเสี่ยวหว่านคงจะต้องอดตายแล้ว

ทันทีที่ฟ้าสว่างในวันรุ่งขึ้น ซูหลิงก็รีบมาหาทันที

"ท่านพี่ พวกเจ้าไม่ได้ตากฝนใช่ไหม"

"ไม่ต้องห่วง ไม่ได้ตากฝน วันนี้เจ้ามาเช้าขนาดนี้พวกเขารู้ไหม?"

ซูหลิงตาเป็นประกายทันที "ท่านพี่ เจ้าเก่งมากเลย เจ้ารู้ได้ยังไงว่าถ้าข้าบอกว่าผักป่าขุดได้จากในป่าแล้วพวกเขาจะปล่อยให้ข้าออกมา อีกทั้งยังไม่สั่งให้คนมาตามข้าอีก?"

ซูเสี่ยวหว่านแค่นหัวเราะแต่ไม่ได้ตอบ

จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม นางรู้จักพวกคนตระกูลซูเป็นอย่างมาก

ถ้าเห็นหลิงเอ๋อร์ขุดผักป่ากลับไปได้เยอะขนาดนั้น พวกเขาต้องอยากได้เยอะขึ้นอีกแน่ แต่ตัวเองไม่อยากต้องไปเสี่ยง ซูหลิงจึงกลายเป็นตัวเสียสละชั้นดี

ซูหลิงหยิบแผ่นแป้งออกมาจากในตะกร้าสามแผ่น "ท่านพี่ ข้าเอาแผ่นแป้งมาให้พวกเจ้าด้วยหลายแผ่น ในบ้านไม่มีเสบียงแล้วกินแค่ผักคงจะไม่ได้ ข้าเอามาให้มากไม่ได้มีเพียงแค่เท่านี้แหละ"

ซูเสี่ยวหว่านขมวดคิ้ว "วันหลังไม่ต้องเอามาแล้วนะ ถ้าฮูหยินผู้เฒ่ารู้เข้าเดี๋ยวก็ทำโทษเจ้าอีก"

ซูหลิงไม่ยอมคน "ข้าเห็นป้าสะใภ้สามก็แอบเอาเสบียงอาหารแห้งที่เป็นของส่วนร่วมให้ซูถงกิน ฮูหยินผู้เฒ่าไม่รู้หรอกว่าเป็นข้า"

ซูเสี่ยวหว่านอ้าปาก แต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งที่อยากพูดออกไป เพราะซูหลิงยังคงเป็นคนโบราณ การเปลี่ยนความคิดไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้สำเร็จในเวลาไม่กี่วัน ถ้าอยากให้นางกระจ่างรับรู้ความเป็นจริงมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ค่อย ๆ มาดีกว่า

เมื่อเห็นท่าทางของซูเสี่ยวหว่านค่อนข้างดีใจซูหลิงก็สงสัย "ท่านพี่ ฝนพึ่งตกเสร็จ ข้างนอกน้ำค้างเยอะมากแน่นอน ทำอะไรก็ไม่สะดวกแต่ทำไมเจ้ายังดีใจขนาดนี้ล่ะ"

ซูเสี่ยวหว่านยิ้มบาง ๆ "เจ้าบื้อ ในป่าต้องมีเห็ดเยอะแน่นอนเลยน่ะสิ ช่วงนี้ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีของให้กินแล้ว"

"เห็ด? มันคืออะไรเหรอ?"

ซูเสี่ยวหว่านผงะไปเล็กน้อย "พวกเจ้าไม่กินเห็ดกันเหรอ? ที่ออกหลังจากฝนตก มีจำนวนเยอะรูปร่างเหมือนร่มเล็ก ๆ ไง"

สิ่งนั้นกินไม่ได้นะ! เคยมีคนกินแล้วเป็นพิษตาย!" ซูหลิงทำหน้าหวาดกลัว

แต่ซูเสี่ยวหว่านกลับดีใจเหมือนค้นพบสิ่งใหม่ ๆ

การที่คนที่นี่ไม่กินเห็ดหอมมันช่างเยี่ยมไปเลย!

ซูเสี่ยวหว่านมีความสุขเหมือนได้เหมาเห็ดหมดทั้งป่า

"ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ว่าควรแยกยังไงว่าอันมีพิษหรือไม่มีพิษ เห็ดอร่อยมากเลยนะ พวกเราเก็บมาเยอะ ๆ หน่อย ตากแห้งแล้วเก็บไว้ได้นานมาก"

เมื่อคืนฝนตกแต่วันนี้ท้องฟ้าสดใส

และเป็นไปตามที่ซูเสี่ยวหว่านคาดเดาเอาไว้ ข้างทางมีเห็ดงอกออกมาเต็มไปหมด ทั้งสองยังไม่ทันเข้าไปในป่าเลยก็เก็บได้เต็มตะกร้าเล็กแล้ว

ซูเสี่ยวหว่านสั่งให้น้องสาวกลับไป "เจ้าเอาตะกร้านี้กลับไปวางไว้เรียบร้อย ข้าจะรอเจ้าที่นี่"

"ท่านพี่ เจ้าต้องรอข้านะ ห้ามเข้าไปในป่าคนเดียวเด็ดขาดนะ"

"ไม่ต้องห่วงหรอก" ซูเสี่ยวหว่านชี้เห็ดบนพื้น "ยังมีอีกเยอะเลย รอเจ้ากลับมาข้าอาจจะยังเก็บไม่หมดก็ได้"

ซูหลิงมองไปรอบ ๆ มีเห็ดอีกเยอะจริง ๆ ถึงแม้จะไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่แต่ก็แบกตะกร้ากลับไป

เก็บเห็ดได้สักพัก ทันใดนั้นซูเสี่ยวหว่านก็พบกับต้นพระจันทร์ครึ่งซีกข้าง ๆ เท้าสองต้น

ตอนนั้นที่นางเลือกเรียนคณะเกษตรศาสตร์ก็เพราะว่านางสนใจในพืพรรณจริง ๆ รวมถึงพืชสมุนไพรด้วย

ถึงแม้จะไม่ได้เรียนการแพทย์มาแต่ก็รู้จักพืชสมุนไพรมากมาย

ต้นพระจันทร์ครึ่งซีก มีสรรพคุณช่วยดับร้อนแก้พิษขับปัสสาวะและลดบวม อีกทั้งยังสามารถช่วยรักษาแผลงูกัด ไส้ติ่งอักเสบและอื่น ๆ ได้

ฝั่งนี้ป่าลึกค่อนข้างเยอะคนที่ถูกงูกัดคงมีจำนวนมาก ต้นพระจันทร์ครึ่งซีกน่าจะขายดี

ซูเสี่ยวหว่านยังค้นพบสมุนไพรยาอื่น ๆ ได้อีกไม่น้อย ในใจมีความสุขมาก

ไว้รอนางหาได้มากกว่านี้ก็สามารถเอาไปแลกเป็นเงินในเมืองได้แล้วสินะ

ไม่นานนักซูหลิงก็วิ่งหอบมา เห็นได้ชัดว่ากลัวนางเข้าไปในป่าคนเดียว

มองของที่ซูเสี่ยวหว่านเอาใส่ในตะกร้า "ท่านพี่ นี่คืออะไรเหรอ"

"อันนี้เรียกต้นพระจันทร์ครึ่งซีก เป็นสมุนไพรยาน่ะ

"สมุนไพรยา?" ซูหลิงเอียงหัว "ข้าเคยเห็นมีเยอะมากเลย"

"เยอะมาก! ที่ไหนเหรอ?"

"ข้างในหุบเขาตรงนั้นไง"

"ตอนนี้เจ้ายังหาเจอได้ไหม?" ซูเสี่ยวหว่านตื่นเต้นอย่างเก็บอาการไม่อยู่

"ได้สิ ถึงแม้จะไม่ได้ไปบ่อย ๆ แต่หุบเขานั้นหาได้ไม่ยากเลย"

"งั้นรีบพาข้าไปเร็ว" ซูเสี่ยวหว่านรู้สึกว่าเงินทองประกายวิบวับกำลังกวักมือเรียกตนเองอยู่