บทที่ 4 หอนายโลม (1/2)

หลายวันแล้วที่ซานซานใช้ชีวิตเป็นเหลียงซานซานในโลกใบใหม่ ยอมรับเลยว่าไม่ใช่เรื่องง่าย นางต้องปรับตัวอีกมากมายโดยเฉพาะการรับมือกับเหล่าผู้คนและบ่าวในเรือนที่ล้วนแล้วแต่เป็นคนของฮูหยินรองผู้ทรงอำนาจแห่งตระกูลเหลียง

ซานซานยืนหยัดกายอยู่ริมหน้าต่างบานเก่าของเรือน ดวงตาหวานหยดแหงนเหม่อมองยอดของกิ่งหลิวที่ถูกสายลมตกกระทบ จนพัดปลิวลู่ไปตามแรงลม กิ่งก้านดอกท้อแผ่ขยายแต่งแต้มด้วยกลีบดอกสีชมพูอ่อนช่างดูอ่อนช้อยสบายตาเมื่อยามสบตามอง

ชีวิตใหม่น่าเบื่อยิ่งนัก ซานซานเองก็ไม่รู้จะทำอันใดนอกจากการกินและนอน และโชคดียิ่งนักที่คนในห้องครัวเป็นคนของพ่อบ้านเหลียงไม่เช่นนั้นนางคงจะได้ถูกเมิ่งเซียนหว่านแม่เลี้ยงตัวดีรังแกด้วยการให้อด ข้าวอดน้ำเป็นแน่

ซานซานยืนชมนกชมไม้อย่างล่องลอยอยู่ริมหน้าต่างนานราว ๆ หนึ่งชั่วยาม ความรู้สึกชาบริเวณปลายเท้าทำให้ซานซานได้สติ จู่ ๆ ความคิดบางอย่างก็ผุดเข้ามาในหัวจนลืมเลือนความเหน็บชาไปแล้วจนหมดสิ้น

“หนิงอัน หนิงอัน!”

เสียงหวานตะโกนเรียกหนิงอันดังลั่นไปทั่วเรือน ไม่นานร่างบอบบางของหนิงอันก็เข้ามาในเรือนด้วยอาการเหนื่อยหอบ

“มีอันใดหรือเจ้าคะ?”

“ที่นี่มีหอนายโลมหรือไม่?” ร่างระหงโน้มกายลงไปกระซิบข้างใบหูของหนิงอันอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าผู้ใดจะได้ยิน

“อะไรนะเจ้าคะ หอนายโลม! อุ๊บ”

จากการกระซิบเพื่อป้องกันเมื่อคิดว่าหน้าต่างมีรู ประตูมีช่อง อาจจะมีบ่าวของแม่เลี้ยงคอยแอบดูแอบฟังนางอยู่ก็เป็นได้ กลับกลายเป็นเสียงตกใจของหนิงอันดั่งสนั่นไปแปดเรือน จนซานซานต้องใช้ฝ่ามือของตัวเองปิดปากบางของนางไม่ให้ส่งเสียงดังออกมามากกว่านี้

“ชู่ ชู่ เบา ๆ หน่อยสิ เสียงดังเช่นนี้รู้กันไปหมดหลายเรือนแล้วกระมัง”

“ข้าขออภัยเจ้าค่ะ ว่าแต่คุณหนูถามทำไมกันหรือเจ้าคะ?”

“พาข้าไปหน่อยสิ”

ซานซานบอกกับหนิงอันด้วยท่าทางเขินอาย การไปเที่ยวหอบุรุษหรือหอนายโลมในยุคนี้คงไม่ได้เสรีดังเช่นโลกยุคปัจจุบันเป็นแน่

“คุณหนู! มีสตรีดี ๆ ผู้ใดกันจะย่างกรายเข้าไปในที่เช่นนั้น”

“ก็คนอย่างข้านี่แหละ ไปกัน พาข้าไป ว่าแต่ ข้ามีเงินเก็บหรือไม่”

คนอย่างเหลียงซานซานเจ้าแม่สายเปย์แห่งวงการโฮสต์คลับ จะไปเยือนเหล่าบุรุษหนุ่มทั้งทีจะไม่มีเงินตราติดตัวไปได้เช่นไรกัน

“มีซ่อนเอาไว้เยอะแยะเจ้าค่ะ แต่ต้องให้พ่อบ้านเหลียงช่วยนะเจ้าคะ” หนิงอันยกมือขึ้นป้องปากก่อนจะกระซิบกระซาบให้ซานซานรับรู้

“ดี เช่นนั้นอย่ารอช้า ข้าต้องการปลดปล่อย เอ่อ หมายถึงข้าอยากสุนทรีไปกับเสียงดนตรีน่ะ” ซานซานดีใจจนลืมตัวจนต้องรีบเปลี่ยนคำพูดในทันทีก่อนที่หนิงอันจะเกิดความสงสัย

ซานซานชะเง้อคอรอคอยด้วยใจจดจ่อ ผ่านไปราวสองเค่อ หนิงอันก็กลับมาพร้อมกับพ่อบ้านเหลียง ที่มีทีท่ากระหืดกระหอบจากการกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามแรงของสตรีสาวเรี่ยวแรงดีมีพลัง ลากพาตัวเขามาด้วยความรีบร้อน

“คุณ…หนู จะเอาเงินตราไปทำอันใดตั้งมากมายหรือขอรับ”

พ่อบ้านเหลียงหายใจด้วยความเหนื่อยหอบ ถามคำถามกับซานซานจนนางเกิดความกระอักกระอ่วน ครั้นจะบอกว่าเอาไปใช้จ่ายเพื่อซื้อบุรุษ ก็เกรงว่าพ่อบ้านเหลียงในวัยชราจะเป็นลมสิ้นสติไป

“ข้าอยากซื้อของนิดหน่อยเจ้าค่ะ” ซานซานบอกปัด ๆ ไป

พ่อบ้านเหลียงพามายังสุสานขนาดใหญ่อยู่ห่างจากจวนสกุลเหลียงไม่ไกลมากนัก ป้ายชื่อโจวหนิงลี่ฮูหยินตระกูลเหลียงเด่นชัด เพียงแค่สัมผัสด้วยตาซานซานก็รับรู้ได้ถึงความมีเมตตาของโจวฮูหยินผู้ล่วงลับ

ซานซานเข้าไปไหว้ป้ายบูชาด้วยความเคารพ ก่อนจะตั้งจิตตังใจเพื่อขอใช้เงินตราของโจวฮูหยินเอาไว้ในใจ ด้วยความกลัวว่าหนิงอันและพ่อบ้านเหลียงจะได้ยิน การจะใช้ชีวิตอยู่อยู่โลกใบใหม่ให้มีความสุขจะต้องมีเงินตราที่มากพอเสียก่อน

โชคร้ายเมื่อตอนจากมานางไม่สามารถเอาของมีค่าติดตัวมาด้วย จึงทำได้แต่หยิบยืมโจวฮูหยินไปก่อนก็แล้วกัน พ่อบ้านเหลียงหยิบหีบขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยอัญมณีรอบหีบอย่างวิจิตรงดงามดูด้วยตาก็รู้ว่าฮูหยินใหญ่ร่ำรวย มั่งคั่งมากเพียงใด