สามีข้าคือขอทานรูปงาม

เมืองกว่างโจว มลฑลกวางตุ้ง

ครืด…ครืด… (เสียงสั่น)

ถึงแม้ว่าโทรศัพท์เครื่องบางดีไซน์ทันสมัยจะถูกปิดเสียงเอาไว้เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเวลาแห่งการพักผ่อน แต่ทว่าเจ้าของโทรศัพท์ดันลืมปิดการสั่นเตือนไปเสียสนิท ทำให้ตอนนี้มันสั่นราวกับว่าแผ่นดินกำลังไหวสะเทือน สร้างความรำคาญใจให้แก่สาวน้อยร่างอวบที่กำลังหลับใหลอย่างเพลิดเพลินไปกับห้วงฝันอันแสนหวานหยดกับบรรดาหนุ่ม ๆ ของเธอ จนต้องปรือดวงตาขึ้นสู้แสงแดดยามเย็นที่เล็ดลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาด้วยความไม่พอใจ

‘ใครกันนะ โทรมาได้ไม่รู้เวล่ำเวลาเสียจริง ๆ’

“เหวย”

มืออวบอิ่มเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะด้านข้างเตียงนอน ก่อนจะกรอกเสียงหวานที่ถูกเจือปนด้วยน้ำเสียงแข็งแห่งความหงุดหงิดส่งให้กับปลายสาย

“ซานซาน! เย็นป่านนี้แล้วแกยังไม่ตื่นอีกหรือ นัดค่ำนี้แกลืมไปแล้วหรือยังไงฮะ”

เสียงปลายสายตะโกนลั่นทำให้เจ้าของชื่อต้องเบี่ยงโทรศัพท์ให้ออกห่างจากใบหูเป็นการด่วน ไม่เช่นนั้นหูของเธอได้แตกดับแน่ ๆ

“นัดอะไร ฉันไม่เห็นจะจำได้ว่าวันนี้มีนัด”

ซานซานตอบกลับปลายสายที่เธอจำเสียงได้ดีว่านั่นคือเสียงของซินอี๋เพื่อนสนิทของเธอเอง

“ตาย ๆ ลูกค้าโฮสต์คลับอันดับหนึ่งอย่างแกเนี่ยนะ จะลืมจนสนิทว่าวันนี้มีเด็กใหม่เข้าร้านฉันอะ”

“อะไรนะ!”

คำว่าโฮสต์ทำให้ดวงตาหวานที่ปรือขึ้นลงด้วยความงัวเงียเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ เธอลืมเรื่องนี้จนสนิทได้อย่างไรกัน

“ไง ทีนี้นึกขึ้นได้แล้วหรือยังคะคุณลูกค้า ถ้านึกได้แล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะปล่อยเด็กให้คนอื่น”

“ไม่นะซินอี๋แกก็รู้ว่าความสุขของฉันคืออะไร แกจะทำร้ายเพื่อนคนนี้ได้ลงคอหรือยังไง”

เสียงแข็งที่เคยไม่พอใจจากการถูกปลุกขึ้นมาแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงใสแห่งการอ้อนวอนเจือปนด้วยความน่าสงสารถูกส่งให้ปลายสายในทันใด

“ฮ่า ๆ มันคือธุรกิจของฉัน ถ้าแกมาช้าเองฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้นะ”

ซินอี๋หัวเราะด้วยความสะใจผ่านโทรศัพท์ส่งให้แก่เพื่อนรัก เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักกระตือลือล้นกับเรื่องผู้ชายมากแค่ไหน

“ฉันไม่คุยกับแกแล้วซินอี๋แล้วเจอกัน บาย”

ซานซานตัดสายโทรศัพท์ด้วยความว่องไวโดยไม่รีรอให้ปลายสายตอบโต้เธอกลับเลยแม้แต่น้อย เธอรีบพาร่างอวบอั๋นของตัวเองเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดแจงอาบน้ำแต่งตัวออกไปโฮสต์คลับที่เธอชื่นชอบให้เร็วที่สุดไม่เช่นนั้นคุณเพื่อนตัวดีคงปล่อยเด็กของเธอให้คนอื่นแน่ ๆ

เหลียงซานซานแล้วผู้หญิงตัวคนเดียว เนื่องจากคุณพ่อคุณแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุไปตั้งแต่ตอนที่เธอมีอายุได้สิบกว่าปี โดยที่พ่อและแม่ทำพินัยกรรมยกทรัพย์สิน มรดก รวมถึงธุรกิจไว้ให้กับซานซานมากมายและมีพอให้ใช้ได้อย่างไม่ต้องลำบากตลอดชีวิต แต่เธอก็ไม่ได้ผลาญเงินใช้จ่ายจนหมด ซานซานเป็นคนเก่งและแข็งแกร่ง เธอต่อยอดพาธุรกิจที่ครอบครัวทิ้งเอาไว้ให้จนได้กำไรมามากมายมหาศาล

ส่วนซินอี๋เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของซานซานที่เติบโตและคอยอยู่เคียงข้างกันมาตลอดนับตั้งแต่ที่เธอต้องเสียครอบครัวไป และซินอี้ก็เป็นเจ้าของโฮสต์คลับที่ใหญ่ที่สุดในกว่างโจวอีกด้วย

อันที่จริงซานซานไม่ได้เสพติดการเที่ยวโฮสต์คลับดังเช่นทุกวันนี้แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเธอมีรูปร่างที่อวบอ้วนและหน้าตาธรรมดาไม่ได้สวยและผอมเพรียวตามแบบฉบับสาวพิมพ์นิยมที่หนุ่ม ๆ ชื่นชอบ

เธอมักจะถูกหักอกและหลอกเอาเงินอยู่บ่อยครั้ง จนหัวใจของเธอบอบช้ำมาจนนับครั้งไม่ถ้วน จนวันหนึ่งซินอี๋ชวนเธอไปโฮสต์คลับของตัวเองเพื่อเป็นการเปิดโลกแห่งจินตนาการ แต่เป็นจินตนาการที่สัมผัสได้ และนั่นเป็นจุดเปลี่ยนความคิดของซานซาน ในเมื่อเธอหาความรักที่ควรค่าไม่ได้ เธอก็ใช้เงินที่มีให้เป็นประโยชน์ด้วยการซื้อบรรดาผู้ชายหน้าตีและหล่อเหลา ให้มาคอยเอาอกเอาใจของเธอ ‘มันเริ่ดดีออก ที่ผู้ชายงานดีทั้งหลายสามารถซื้อได้ด้วยเงิน’ หลังจากวันนั้นเธอก็ไม่คิดจะหาผู้ชายเพื่อจริงจังด้วยอีกเลย…

ชูการ์โฮสต์คลับ

“ซานซาน”

เมื่อซานซานจอดรถหรูทางด้านหน้าของคลับก็มีพนักงานคอยรับรถไปจอดให้เป็นอย่างดี เธอมีหน้าที่แค่เดินเข้าโฮสต์คลับแบบสวย ๆ เท่านั้นเอง และยังไม่ทันที่เธอจะเดินเข้าไปด้านใน ซินอี๋เจ้าของคลับก็ออกมารอรับด้วยรอยยิ้มหวาน ๆ ราวกับรู้เวลา

“ซินอี๋ ถึงกับออกมารอฉันด้วยตัวเองเลยหรือนี่”

“แหง๋ล่ะ ลูกค้าคนสำคัญจะไม่ให้ฉันออกมารับได้ยังไง ไป เข้าไปด้านในกัน”

ซานซานพยักหน้าก่อนจะเดินตามร่างบางของซินอี๋เข้าไปด้านใน ชูการ์โฮสต์คลับเป็นคลับที่ใหญ่ที่สุดในย่านนี้ และมีด้วยกันถึงเจ็ดชั้นมิหนำซ้ำยังติดกับแม่น้ำสายสำคัญอีกด้วย วิวก็ดี ยิ่งบรรดาหนุ่ม ๆ ยิ่งดีเข้าไปกันใหญ่ ว่าแล้วเธอก็รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ซินอี้บอกว่ามีเด็กใหม่เข้ามา

เมื่อมาถึงชั้นเจ็ด ชั้นที่สูงที่สุด ซานซานก็ต้องพบเจอกับแสงสีเสียงแบบเต็มระบบ และอาหารตาดี ๆ เต็มคลับไปหมด ซินอี้พาเธอไปยังที่ประจำเช่นเคย ด้านนอกเป็นระเบียงโปร่งที่ซานซานมักจะออกไปยืนรับลมและมองแม่น้ำที่ไหลเป็นสายทางด้านล่างเมื่อยามเวียนหัวกับแสงไฟภายในคลับ

“ซานซาน สั่งเครื่องดื่มเหมือนเดิมไหม เดี๋ยวฉันจะให้เด็กใหม่เข้ามาเสริฟ์ ขอให้มีความสุขกับค่ำคืนนี้นะเพื่อนรัก”

ซินอี๋ยิ้มหวานให้กับเธอก่อนจะเอื้อมมือบางมาตีที่ใหล่กว้างของซานซานด้วยท่าทางอารมณ์ดี

“อะ…อื้ม”

ซานซานยกมืออวบอิ่มของตัวเองขึ้นช้อนปอยผมก่อนจะจับมันทัดใบหูด้วยความเขิน เพื่อนรักคนนี้ช่างรู้ใจเธอไปหมดเสียทุกอย่าง…