บทนำ (2/2)

“คุณซานซานหรือเปล่าครับ”

เสียงทุ้มฟังดูนุ่มนวลเรียกซานซานที่กำลังเหม่อลอยจนร่างอวบสะดุ้งเบา ๆ เมื่อซานซานหันมองไปตามเสียงเรียกพลันแก้มอิ่มก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที ร่างสูงโปร่งท่อนบนไม่สวมเสื้อ อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามทั้งหก ท่อนล่างสวมเพียงกางเกงยีนส์เข้ารูปรัดแน่นแกนกลางกายจนขึ้นรูปกับใบหน้าคมเข้มแต่ดวงตากลับหวานหยด เอ่ยทักทายพร้อมกับยื่นเครื่องดื่มสีสันสดใสไม่แพ้รอยยิ้มของโฮสต์หนุ่มให้กับซานซาน

‘หล่อชะมัด ซินอี๋ทำได้ดีตลอดสินะ’

“ขอบคุณนะคะ”

ซานซานยื่นมือไปหยิบแก้วเครื่องดื่ม ก่อนจะยกมันขึ้นดื่มรวดเดียวหมดราวกับกระหาย แต่ในความเป็นจริงเธอต้องการให้แอลกอฮอล์เข้าสู่เส้นเลือดเพื่อดับอาการเขินอายของตัวเองให้หมดไป

“เอ่อ…ค่อย ๆ ดื่มก็ได้ครับคุณ”

เด็กหนุ่มวัยยี่สิบกลาง ๆ หยิกแก้มนิ่มของซานซานด้วยความเอ็นดู แม้จะรู้อย่างเต็มอกว่าเป็นการแสดงเพื่อเรียกเงินให้ออกจากกระเป๋าใบหรูของเธอ แต่เธอก็เต็มใจที่จะควักมันออกมาเพื่อซื้อความสุขตรงหน้าให้ถึงใจ

“หื้ม…เรียกคุณแบบนี้ไม่ดีมั้ง เรียกพี่จะดีกว่าไหม”

เมื่อแอลกอฮอล์เข้าเส้น ซานซานก็ไร้ความเขินอายมือไม้เริ่มแตะต้องเพื่อที่จะสัมผัสลอนกล้ามทั้งหกอย่างเคลิบเคลิ้ม

“ครับ พี่ซานซาน”

รอยยิ้มหวานที่เด็กหนุ่มส่งให้ทำให้ซานซานมีดวงตาเปล่งประกายวาววับ ร่างอวบบิดไปบิดมาราวกับเด็กสาวในวัยแรกแย้มทั้งที่ปีนี้ซานซานเข้าสู่วัยสามสิบห้าปีแล้ว

“ว่าแต่น้องชื่ออะไรอะ ทำไมน่ารักจัง” เมื่อถามชื่อก็หยอดคำชมให้น้องแล้วหนึ่งกรุบ

“ป๋อหลินครับ”

ป๋อหลินทำหน้าที่ของเขาได้ดีเหลือเกิน บริการทุกระดับประทับใจทั้งคอยดูแลป้อนเครื่องดื่ม เอาอกเอาใจ โอบกอดร่างอวบโดยไม่มีทีท่ารังเกียจ อีกทั้งยังให้เธอลูบไล้ไปทั่วมัดกล้ามได้ตามใจ

‘งานนี้ซานซานทุ่มไม่อั้น ป๋อหลินเธอเอาเงินฉันไปหมดทั้งกระเป๋าเลยก็ยังได้!’

เมื่อนานไปซานซานรู้สึกเวียนหัวด้วยเพราะปริมาณแอลกอฮอล์ในเลือดที่เพิ่มพูนมากขึ้น แสงสีก็เริ่มกระพริบถี่ขึ้นตามเวลา จนต้องพาร่างอวบออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์และชื่นชมความงามของแม่น้ำทางระเบียงด้านนอกของคลับเพื่อความผ่อนคลายเธอยืนชมสายน้ำด้านล่างที่ไหลไปตามทิศทางจนเริ่มรู้สึกตาลาย

เธอเมาหรือนี่ ร่างกายอวบอ้วนก็เริ่มโซเซโอนเอนไปมาจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ จนกระทั่ง…

“ยัยอ้วน ขวางทางชะมัด หลบไป!”

“อ่ะ…ไม่นะ!”

ซานซานตะโกนร้องลั่นออกมาด้วยความตกใจ เมื่อร่างอวบอ้วนของเธอถูกชายร่างหนาอยู่ในอาการมึนเมา เขาสวมชุดของสตรีและมีขนาดร่างกายใหญ่กว่าเธอเกือบสองเท่าผลักเธอให้พ้นทางด้วยแรงมหาศาล

จนร่างของเธอล่องลอยพลัดตกจากระเบียงลงสู่ผืนน้ำด้านล่างในทันทีแบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

ตู้มมมม

ซานซานแหวกว่ายไปมาเพื่อสู้กับกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว เดิมทีเธอก็ว่ายน้ำไม่แข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่นี่เธอกำลังเมามายจนแทบไม่มีสติร่างกายก็เริ่มอ่อนแรง หลังจากพยายามใช้แรงทั้งหมดพยุงตัวให้ลอยอยู่เหนือสายน้ำที่ไหลแรงไปตามทาง

ยามค่ำคืนเช่นนี้ใครจะช่วยเธอได้ หรือนี่จะเป็นค่ำคืนสุดท้ายที่เธอจะได้ใช้ชีวิต ซานซานได้แต่ครุ่นคิดในขณะที่แขนขาเริ่มอ่อนล้าเต็มทีร่างอวบของเธอค่อย ๆ จมลง จนไม่มีอากาศให้หายใจ

ไม่ว่าเธอจะพยายามตะเกียกตะกายขึ้นเหนือผิวน้ำสักเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าร่างของตัวเองกลับจมดิ่งลึกลงไปมากยิ่งขึ้น สติของซานซานก็เริ่มวูบไหว ร่างอวบดิ้นด้วยความทรมานภายใต้สายน้ำที่เยียบเย็น หน้าอกเริ่มอัดแน่นและเจ็บปวด

ร่างของซานซานเริ่มแน่นิ่ง สมองพร่าเลือนขาวโพลน ดวงตากลมโตหลับลงจนปิดสนิท ชีวิตของเธอคงมาได้สุดทางเพียงเท่านี้

‘ซินอี๋ ซานซานลาก่อนนะเพื่อนรัก ชาติหน้าขอให้เราเกิดมาเป็นเพื่อนกันอีก’

คนในห้วงสุดท้ายก่อนสติจะดับสิ้นไปมีเพียงซินอี๋เท่านั้นที่เธอนึกถึง นอกนั้นไม่มีอะไรให้เธอต้องเป็นห่วงและเธอกำลังจะได้ไปเจอกับคุณพ่อคุณแม่แล้ว

ชีวิตหนึ่งของซานซานเธอใช้จนคุ้มค่ามากพอแล้ว แต่ชีวิตความรักเธอยังไม่เคยได้สัมผัสมันเลยแม้แต่น้อย มีเพียงเหล่าชายหนุ่มที่เธอจับจ่ายด้วยเม็ดเงินเพื่อซื้อความสุขเท่านั้น และเธอยังไม่สมใจกับมฉายาเจ้าแม่บาร์โฮสต์เลยสักนิด นี่คงเป็นเพียงเรื่องเดียวที่เธอไม่พอใจเมื่อต้องมาจากโลกนี้ไปอย่างง่ายดายเช่นนี้

‘ลาก่อนนะ เหลียงซานซาน…’