บทที่ 1 เกิดใหม่ในร่างใหม่ (1/2)

“คุณหนู คุณหนู ตื่นสิเจ้าคะ!”

เสียงตะโกนร้องเรียกดังลั่นและดูร้อนรน อีกทั้งยังมีแรงหนึ่งเขย่าต้นแขนอยู่นั้น ทำให้เหลียงซานซานปรือดวงตาหวานฉ่ำขึ้นมา ก่อนจะปรับสายตาให้ภาพเบื้องหน้าคมชัดมากยิ่งขึ้น แต่แล้วกลับต้องแปลกใจ

เมื่อบรรยากาศรอบกายเปลี่ยนไปและดูไม่คุ้นตา จากตึกใหญ่โตคอนโดหรูหรา เหตุใดถึงกลายเป็นผืนป่าติดกับแม่น้ำไปเสียได้

“ที่นี่คือที่ไหนกัน เธอตายแล้วไม่ใช่หรือซานซาน หรือเธอจะลอยมาไกลจนถึงพื้นที่ชนบทอันแสนห่างไกล”

ซานซานขยับริมฝีปากพึมพำ และกวาดสายตามองไปรอบ ๆ กาย ก่อนจะใช้ฝ่ามือเรียวเล็กทุบเข้าที่ขมับเพื่อทุเลาความปวดหนึบในบริเวณเกิดขึ้น แต่กลับต้องแปลกใจจนเกิดฉงนสงสัยอีกครา เมื่อดวงตาสบเข้ากับข้อมือเล็กกิ่วแถมผิวยังขาวซีดที่ดูไม่คุ้นชินของตัวเอง

ร่างบางผุดลุกผุดนั่งอย่างผลีผลาม ซานซานรุดไปยังสายน้ำก่อนจะชะโงกใบหน้าลงไปเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง แต่เมื่อสายน้ำสะท้อนร่าง

เธอกลับตาโตด้วยความตะลึง สองมือกอบกุมใบหน้าที่เคยกลมกลึงราวกับจานกระเบื้องเคลือบหดเหลือเพียงเท่าฝ่ามือ มือเรียวเล็กลูบไล้ไปทั่วเรือนกายของตัวเองด้วยความตกใจ ต้นแขนใหญ่ดูเล็กลงไปถนัดตา เอวหนากลับบางจนคอดกิ่ว ไหนจะหน้าอกหน้าใจที่อวบอิ่มได้สัดส่วน ต้นขาอวบอ้วนราวกับขาหมูก็เล็กลีบจนเรียวบางด้วยเช่นกัน ‘นี่มันอะไรกัน!’

‘ซานซาน เธอผอมลงหลังจากเธอตายหรืออย่างไร ช่างไม่ยุติธรรมเลยนะแบบนี้’ เธอพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกน้อยใจ

“คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้ว”

เสียงเรียกเจื้อยแจ้วทำให้ซานซานหันมองไปตามเสียงเรียก กลับพบกับเด็กสาวใบหน้าสะสวยสะดุดตาอยู่ในชุดจีนโบราณตามแบบฉบับซีรี่ย์ที่เธอเคยดู ‘หรือแถวนี้มีกองถ่าย สรุปเธอตายแล้วหรือยัง?’

“ฉัน?” ซานซานชี้มือเข้าหาตัวเอง ก่อนจะสาดคำถามให้กับสาวน้อยในชุดจีนโบราณที่มีท่าทางกระวนกระวายอยู่ด้านข้างของเธอด้วยความสงสัย

“โธ่ คุณหนู คุณหนูตกน้ำนานเกินไป จนสติฟั่นเฟือนไปหมดแล้วหรือเจ้าคะ”

คำว่าเจ้าคะทำให้ซานซานถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา ตกลงที่นี่คือที่ไหนกันแน่ เธองงไปหมดแล้ว

“ที่นี่คือที่ไหน?” ซานซานถามสาวน้อยด้านข้างตัวอีกครั้ง

“คุณหนู! นี่เมืองเป่ยเหอ แคว้นฉีเจ้าค่ะ”

“ถ่ายซีรี่ย์กันอยู่หรือ ไหนกองถ่าย?” ซานซานทวนคำถามอีกครั้ง

“นี่เมืองเป่ยเหอ แคว้นฉี กองถ่ายคืออันใดหรือเจ้าค่ะ” สาวน้อยหน้าหวานก็ยังคงย้ำประโยคเดิมกับซานซานอีกครั้ง

เป่ยเหอ แคว้นฉี มันคือที่ไหนกันล่ะ แถมสาวน้อยเบื้องหน้ายังไม่รู้จักว่ากองถ่ายคืออะไร หรือเธอจะเกิดใหม่ในยุคจีนโบราณ?

ซานซานได้แต่คิดแล้วก็สงสัย เธอโดนผลักจนตกน้ำ มิหนำซ้ำเธอยังดำดิ่งลงสู่แม่น้ำสายหลักจนเธอดับสิ้นชีวาไปแล้วนี่นา

“คุณหนู รถม้ามาแล้วเจ้าค่ะ เรากลับจวนกันดีกว่านะเจ้าคะ”

ซานซานมองรถม้าที่ถูกขับเคลื่อนมาหยุดเบื้องหน้าของเธอก่อนจะมีชายวัยชราเป็นผู้ขับเคลื่อนรถม้า เขากระโดดลงมาและตรงดิ่งเข้ามากอบกุมฝ่ามือของซานซานด้วยท่าทางที่ร้อนรนราวกับตกใจอะไรบางอย่าง

“โธ่ คุณหนูของบ่าว อย่าทำเช่นนี้อีกนะขอรับข้าเป็นห่วง”

ดวงตาของชายวัยชราขึ้นสีแดงก่ำมีน้ำตารื้นอยู่บริเวณขอบตาร่างผอมบางของเขาเกิดอาการสั่นสะท้านเล็ก ๆ แต่ทว่าดวงตาคู่นั้นที่จับจ้องซานซานกลับดูอบอุ่น ช่างเหมือนกับผู้ใหญ่ที่ส่งผ่านความห่วงใยให้กับลูกหลานเสียเหลือเกิน

“เขาเป็นใครหรอ?” ซานซานเบี่ยงหน้าไปถามสาวน้อยร่างบางที่กำลังทุบกำปั้นน้อย ๆ ของตัวเองเข้าด้านข้างขมับ

“คุณหนู นี่พ่อบ้านเหลียง ท่านก็จำไม่ได้เช่นนั้นหรือ?”

พ่อบ้าน เธอไม่มีพ่อบ้านกับเขาสักหน่อย

“หนิงอัน คุณหนูเป็นอะไรไป?” พ่อบ้านเหลียงหันไปถามกับสาวน้อยที่ชื่อหนิงอันด้วยใบหน้าและแววตาแห่งความฉงน

“ข้าก็ไม่แน่ใจเจ้าค่ะ แต่หลังจากที่คุณหนูตกน้ำ จนตื่นขึ้นมา ก็เหมือนว่าคุณหนูจำอะไรไม่ได้สักอย่างเลยเจ้าค่ะ”

“แย่แล้ว ๆ หากนายท่านรู้เข้า เจ้ากับข้าได้ถูกเฆี่ยนจนหลังลายเป็นแน่” พ่อบ้านเหลียงเอามือทุบอกด้วยความหนักใจ

“สรุปข้าเป็นใครกัน?”