บทที่ 1 เกิดใหม่ในร่างใหม่ (2/2)

ซานซานถามขึ้นมาอย่างขัดจังหวะ พ่อบ้านเหลียงและหนิงอันได้แต่มองหน้ากันก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง

“คุณหนูชื่อซานซาน เป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเหลียง และเป็นนายของข้ากับหนิงอันอย่างไรเล่าขอรับ”

‘เหลียงซานซาน’ ทั้งชื่อและสกุลช่างเหมือนกับตัวเธอเองในโลกที่เธอจากมาเหลือเกินหรือเธอจะฝันไป

“โอ๊ย…เจ็บชะมัด” ซานซานหยิกตัวเองเพื่อความแน่ใจว่าเธอไม่ได้ฝันไป และทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นความจริงอย่างแน่นอน

“คุณหนู!” สองเสียงร้องลั่นเมื่อเห็นซานซานหยิกตัวเอง

“แล้วฉัน เอ่อ ข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

เมื่อเค้าโครงความจริงเริ่มปรากฏ ซานซานก็เปลี่ยนการใช้คำในการสนทนาเพื่อไม่ให้ทุกอย่างดูแปลกจนเกินไป

“ก็คุณหนูคิดสั้น โดดลงสะพานแดงนั่นอย่างไรเล่าเจ้าคะ โชคดีที่มีคนช่วยคุณหนูเอาไว้ได้ทัน”

ซานซานมองตามมือเรียวที่ชี้ไปยังสะพานแดง มองเห็นไกลลิบตา เมื่อจ้องมองขึ้นไปบนสะพานก็รู้สึกถึงภาพทับซ้อนที่แล่นเข้ามาในศีรษะ

จนรู้สึกปวดหนึบราวกับมีของแข็งมาบีบรัดขมับทั้งสองข้างของซานซาน

“โอ๊ย…”

ความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นสะท้อนเรื่องราวของสตรีร่างบางอรชอนที่ยืนเหม่อลอยอยู่บนสะพานแดง ภาพปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนในประมวลของซานซาน

สตรีร่างบางผู้มีใบหน้าหวานหยด สวมใส่อาภรณ์ผ้าไหมราคาแพงสีชมพูอ่อน ยืนเหม่อมองกลีบดอกท้อที่ว่อนปลิวไสวไปกับสายลมแห่ง วสันตฤดูและหมู่มวลดอกไม้เริ่มผลิบานต้อนรับวันแรกแห่งฤดู แต่งแต้มสีสันให้ดูมีชวิตชีวาแต่ไม่ใช่กับสตรีผู้นั้น

แม้ใบหน้าจะดูงดงามแต่กลับหม่นหมองและไร้อารมณ์ แววตาดูเลื่อนลอยและว่างเปล่าราวกับว่าไร้ความรู้สึก ดวงตากลมโตมีขนตายาวหนางอนงาม แต่กลับถูกเคลือบไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเศร้าโศก

ท่อนแขนบางถูกยกขึ้นเพื่อใช้มือเรียวปาดน้ำตาที่ไหลอาบพวงแก้มอิ่ม แต่ทว่าท่อนแขนขาวซีดกลับมีรอบเขียวช้ำไปทั่วทั้งแขน

ชีวิตที่อ่อนแอมักจะถูกผู้ที่แข็งเกร่งกว่าทำร้ายและรังแก จิตใจที่แสนดีและงดงามไม่อาจเป็นเกาะกำบังปกป้องตัวเอง

ดวงตาคู่งามหลับลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก สองมือเล็กจับราวสะพานและปีนป่ายเพื่อขึ้นไปยืนอยู่บนนั้น

แขนเรียวกางออกราวกับปักษาสยายปีก หากแต่ว่าไม่ได้โบยบินขึ้นสู้ท้องนภาแต่กลับดำดิ่งสู่สายวารีที่เยียบเย็น เพื่อบอกลาโลกอันแสนโหดร้ายให้จบสิ้นไปเสียทีในชาตินี้

ร่างบางตกกระทบผืนน้ำจนกระจายเป็นวงกว้าง ก่อนจะดำดิ่งลงสู่เบื้องลึกของสายน้ำที่เยือกเย็น

‘และนี่คือภาพชีวิตสุดท้ายของคุณหนูเหลียงซานซาน คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเหลียง’

ดวงตากลมโตเบิกขึ้น ความเจ็บแปลบเริ่มหายไป ซานซานเข้าใจแล้วว่าเหตุใดตัวเองถึงได้มาอยู่ในร่างของคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเหลียง สตรีในยุคโบราณที่มีชื่อและสกุลเดียวกับตัวเอง

สายตาแห่งความหม่นหมองของคุณหนูซานซาน ทำให้ตัวเธอรู้สึกสงสารนางขึ้นมาจับใจ แววตาไร้ความรู้สึกในภาพที่ปรากฏทำให้เธอเข้าใจได้ว่าชีวิตที่ผ่านมาของนางนั้นหนักหนาถึงเพียงใด และไม่ว่าก่อนหน้านี้คุณหนูซานซานจะพบเจอสิ่งเลวร้ายอะไรมา

ซานซานคนนี้จะใช้ชีวิตแทนคุณหนูผู้นั้นให้คุ้มค่ามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในเมื่อคุณหนูผู้นั้นทำให้เธอเหมือนได้เกิดใหม่

ถึงแม้จะไม่ใช่โลกที่ตัวเองจากมา แต่การมีชีวิตอีกครั้งเธอจะต้องกอบโกยเอาไว้อย่างสุดความสามารถที่มี และใช้ชีวิตต่อไปให้ดีจนกว่าจะต้องจบชีวิตลงอีกครา

ว่าแต่ในยุคนี้จะมีโฮสต์คลับให้เข้าบ้างหรือไม่ ชีวิตของเหลียงซานซานหากขาดชายหนุ่ม ๆ ในวัยกระเตาะไปคงจะเหี่ยวเฉาน่าดู

แต่ถ้าที่แห่งนี้มีให้ผู้ชายให้เธอได้จับจ่าย เธอก็ยินดีจะจ่ายให้กับชายผู้นั้นอย่างไม่อั้น และเธอก็รู้สึกดียิ่งนักที่แม้จะเกิดใหม่ก็ยังเกิดมาในตระกูลคุณหนูผู้ร่ำรวย ไม่เช่นนั้นคงจบฉายา

‘เจ้าแม่สายเปย์ แห่งโฮสต์คลับ’

“พ่อบ้านเหลียน หนิงอัน กลับบ้าน เอ้ย เรือน จวน เอ่อ ๆ นั่นแหละ” ซานซานบอกกับคุณพ่อบ้านและสาวน้อยหนิงอัน

“จวนเจ้าค่ะ” หนิงอันสูดลมหายใจเข้าออกเบา ๆ

“ระหว่างทางเจ้าก็เล่าเรื่องราวของคุณหนูเหลียงซานซานให้ข้าฟังด้วยก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ คุณหนู” หนิงอันตอบกลับด้วยน้ำเสียงดูปลงไม่ตก

“ชีวิตใหม่ของเหลียงซานซาน เจ้าแม่โฮสต์คลับกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว…”