บทที่ 2 เหลียงซานซานคนใหม่ (1/2)

รถม้าถูกขับเคลื่อนออกไปจากริมแม่น้ำ โดยมีพ่อบ้านเหลียงเป็นผู้คุมบังเหียนบังคับอาชาสีขาวนวลให้ย่างเหยาะไปตามเส้นทางเพื่อกลับจวนสกุลเหลียง รถม้าโคลงเคลงไปมาเมื่อยามตกหลุมตกร่อง ถนนหนทางไม่ได้เรียบเหมือนกับถนนในเมืองศิวิไล ทำให้เหลียงซานซานที่นั่งอยู่ในรถม้าต้องเด้งกายไปมายามล้อของรถม้าตกลงไปในหลุม จนทำให้เกิดอาการพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง

“ลุงเหลียง ท่านบังคับรถม้าให้ดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือเจ้าคะ คุณหนูข้าใกล้จะอาเจียนเต็มทีแล้ว”

หนิงอันเปิดผ้าแพรกั้นเพื่อบอกกล่าวกับพ่อบ้านเหลียง เมื่อเห็นคุณหนูซานซานใช้ฝ่ามือขาวซีดยกขึ้นปิดริมฝีปากพร้อมกับสั่นศีรษะไปมาด้วยอาการวิงเวียน

“ข้าก็พยายามเต็มที่แล้ว แต่เจ้าก็ดูถนนหนทางสิ เดินทางลำบากยิ่งนัก คุณหนูไหวหรือไม่ขอรับ?”

“ไหว ๆ ข้ายังไหว” ซานซานตอบกลับลุงเฉินด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“หนิงอัน เจ้าช่วยเล่าเรืองราวของข้าให้ฟังหน่อยได้หรือไม่ ถือเสียว่าเป็นการฟื้นความจำให้กับข้า”

“ได้สิ เจ้าคะ” แล้วหนิงอันก็ได้เริ่มเล่าเรื่องราวของคุณหนูซานซานในร่างเดิมให้ฟัง ทำให้นางจับใจความได้ว่า

สถานที่ที่เป็นเหมือนบ้านเกิดเมืองนอนของเหลียงซานซานก็คือ

เป่ยเหอ เมืองหลวงแคว้นฉี นางเป็นบุตรีที่เกิดจากโจวฮูหยินหรือโจวหนิงลี่ ท่านแม่ของนางเป็นฮูหยินใหญ่แห่งตระกูลเหลียง ส่วนท่านพ่อคือ

เหลียงถิงเวย เสนาบดีกรมโยธาหรือขุนนางขั้นที่สองผู้ดูแลการก่อสร้างทุกอย่างของแคว้นฉี

หนิงอันเล่าว่านอกจากท่านแม่ที่เป็นฮูหยินใหญ่แล้ว ท่านพ่อยังมี หนึ่งฮูหยินรอง สองอนุและอีกสี่สาวใช้อุ่นเตียง แต่ที่น่าเศร้าใจคือฮูหยินใหญ่ของจวนได้จากไปเป็นเวลานานหลายปีแล้ว

เมื่อท่านแม่จากไป ท่านพ่อก็โดนฮูหยินรองครอบงำจนทำให้ท่านพ่อของนางเปลี่ยนไปราวกับคนละคน คุณหนูใหญ่ที่ควรมีศักดิ์มีศรีแห่งตระกูลกลับถูกบุตรีฮูหยินรองริษยาและยึดครองทุกสิ่งไปเป็นของตนโดยมีท่านพ่อเป็นผู้หนุนหลัง

มิหน้ำซ้ำนางยังถูกฮูหยินรองบังคับให้เรียกว่าท่านแม่เล็ก เท่านั้นยังไม่พอสองแม่ลูกมักจะรังแกคุณหนูใหญ่อยู่เสมอและมักจะใช้งานนางราวกับเป็นบ่าวในเรือนของตนอย่างหน้าไม่อาย

‘มิหน้า แววตาคู่นั้นช่างเศร้าโศกยิ่งนัก ไหนจะเนื้อตัวที่เขียวช้ำนั่นอีก เหลียงซานซานเจ้าช่างน่าสงสารยิ่งนัก’

“หนิงอัน ข้าโดนรังแกถึงเพียงนั้น ข้าไม่ต่อสู้เพื่อตัวเองเลยหรือ แล้วท่านพ่อไม่คิดจะปกป้องข้าเลยหรืออย่างไรกัน” ซานซานสวมรอยเป็นคุณหนูซานซานเพื่อสอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้จัดเจน

“คุณหนู ท่านเรียบร้อยดุจดั่งสตรีวังหลวง อีกทั้งยังจิตใจดีท่านจะตอบโต้กับท่านแม่เลี้ยงได้เช่นไร ส่วนบิดาของท่านก็มักจะลุ่มหลงมัวเมาในสตรี และไม่ว่าฮูหยินรองจะพูดสิ่งใด บิดาของท่านก็มักจะคล้อยตามไปเสียทุกอย่าง”

ให้มันได้แบบนี้สิ ไม่ว่าจะบุรุษในยุคคร่ำครึหรือบุรุษในยุคทันสมัยต่างก็มักจะหลงใหลมัวเมาในสตรีด้วยกันทั้งนั้น บุรุษมีภรรยาหลายคนไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ที่แปลกกลับกลายเป็นยามที่สตรีมีหลายบุรุษจนต้องถูกกล่าวหา ด่าทอ สารพัด ย่อมไม่เคยมีความเท่าเทียมให้กับสตรีเลยแม้แต่น้อย

“จวนตระกูลเหลียงร่ำรวยหรือไม่?” ซานซานเอ่ยถามทันใด

นางต้องถามเอาไว้ก่อน เมื่อความสุขต้องใช้เงิน

“บิดาของท่านไม่ได้ร่ำรวยเท่าใดหรอกเจ้าค่ะ หากแต่ว่าที่มีอย่างทุกวันนี้ได้ก็เพราะท่านตาของคุณหนูเป็นคนเจือจุน”

“เช่นนั้นท่านตาของข้าต้องร่ำรวยมากเลยใช่หรือไม่?”

“เจ้าค่ะ ตระกูลโจวถือว่าเป็นตระกูลขุนนางที่ร่ำรวยมากที่สุดในแคว้นฉีแล้วเจ้าค่ะ”

“เยี่ยมสุด ๆ ไปเลย” ซานซานยิ้มกว้างด้วยความดีใจอย่างน้อยท่านตาก็มีเงินมากพอให้นางใช้จ่ายอย่างไม่ต้องลำบาก

“ว่าแต่ คุณหนูท่านจำอะไรไม่ได้เลยหรือเจ้าคะ” หนิงอันขมวดคิ้วแน่นเป็นปม คุณหนูของนางลืมทุกอย่างไปแล้วจนหมดสิ้น

“เอาน่า ๆ ข้าจมน้ำนานไปหน่อย มีเจ้าคอยบอกข้าประเดี๋ยวข้าก็จำได้เองแหละนะ”

“ขอให้เป็นเช่นนั้นนะเจ้าคะ คุณหนู”

รถม้าเคลื่อนตัวโคลงเคลงไปมาอยู่ราว ๆ หนึ่งชั่วยาม ก็ได้จอดสนิทอยู่หน้าจวนหลังใหญ่โต ด้านหน้าจวนมีป้ายตัวอักษร ‘จวนเสนาบดีตระกูลเหลียง’

เหลียงซานซานก้าวเท้าลงจากรถม้าด้วยท่าทางที่สง่างาม โชคดียิ่งนักที่ร่างใหม่ผอมเพรียวอรชอน จึงทำให้ซานซานเดินเหินได้สะดวกมากกว่าเดิมหลายเท่า

“เข้าไปด้านในกันดีกว่า ไป หนิงอัน”