บทที่ 3

แปดโมงเช้า ห้องฟิตเนสข้างโรงรถเย็นแข็งเหมือนกล่องเหล็ก

ฉันอุ้มเสื่อโยคะเดินเข้าไป เสียงล๊อกสแกนนิ้ว ปี๊ด–คลิก ดังขึ้น อีธานจับมือไอลีน กดนิ้วเธอลงบนแผงสแกน

“ตอนนี้เธอเข้าเองได้แล้วนะ” เขาพูดเหมือนเรื่องปกติ

ฉันหยุดทันที

“ถ้าเธออยากเข้า ให้บอกฉันก็ได้”

น้ำเสียงเขาเหมือนอ่านคู่มือ

“เธอต้องฝึกเอง เพื่อลดการพึ่งพา”

ฉันจ้องไฟสีเขียวบนแผง มองเห็น “กุญแจ” ที่เคยอยู่ในมือฉัน ถูกส่งต่อให้คนอื่นอย่างง่ายดาย ไอลีนใส่เสื้อเทรนนิ่งของเขา แขนเสื้อพับจนถึงต้นแขน เผยผิวซีดลื่นตา

เธอมองเขาด้วยดวงตาใส ๆ

“ขอบคุณนะคะ อีธาน”

“เริ่มเลย”

เขากดเวลาในแอป

“คลายไหล่กับต้นคอ หายใจลึกสิบครั้ง”

ฉันปูเสื่ออีกฝั่งหนึ่ง แล้วทำท่าตามไปเงียบ ๆ ในกระจก เขายืนอยู่ด้านหลังเธอ มือทั้งสองค่อย ๆ เลื่อนจากแนวไหล่ลงมาตามกล้ามเนื้อ ท่วงท่าดูเป็นงาน แต่ระยะใกล้จนลมหายใจเขาแทบจะอบอุ่นที่ปลายผมเธอ

“เจ็บไหม?” เขาถาม

“นิดหน่อยค่ะ” ไอลีนหลุบตา เสียงอ่อนจนแทบละลาย

“แต่พอคุณอยู่มันก็ไม่เจ็บแล้ว”

มุมปากเธอกระตุกขึ้นน้อยมาก เหมือนเบ็ดเส้นบาง ๆ ที่หย่อนลงมาตรงจุดพอดี

“เว้นระยะหนึ่งกำปั้น” ฉันพูดขึ้น

“ฉันไม่อยากให้พวกคุณชิดกันขนาดนั้น”

อีธานเหลือบตามามองฉันนิดหนึ่ง ไม่เถียงอะไร แค่ถอยหลังไปครึ่งก้าว ไอลีนดันปลายลิ้นแตะฟัน “ลุค—” เธอฝืนกลืนคำลงไป แล้วเงยหน้าขึ้นเหมือนเพิ่งนึกได้ว่าฉันอยู่ตรงนี้ “อีธาน ขอโทษนะ ฉันชอบเผลอ…”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเธอก็ดีขึ้นเอง” เขารีบตอบทันที

ฉันหัวเราะเบา ๆ “เธอแยกออกนะว่าคนไหนเป็นใคร ไม่ต้องมาเล่นละครว่าเรียกชื่อผิดหรอก”

ใกล้จะเสร็จแล้ว เธอบอกว่ามึนหัว แล้วพิงกำแพง อีธานรีบเข้ามาประคอง แขนสอดใต้สะบักดันตัวเธอไว้ทั้งคน

“โอเคไหม?”

“น่าจะน้ำตาลต่ำมั้ง” เธอฝืนยิ้มบาง ๆ “อย่าขยับนะ ขอพักตรงนี้แป๊บหนึ่ง”

ฉันยัดแท่งพลังงานใส่มือเธอ “กัดหน่อย”

เธอรับไป แต่สายตายังมองแต่อีธาน แปลว่าเธอมองเห็นฉันนั่นแหละ แค่เลือกจะไม่มองเท่านั้นเอง

ตอนเที่ยง แดดเอียงลงบนโต๊ะอาหาร ไอลีนกินไปสองคำก็วางช้อนลง “ฉันงีบกลางวันทีไรจะกังวลทุกครั้ง กลัวตื่นมาแล้วไม่เห็นใคร” เธอหันไปมองอีธาน “เธอนอนข้างฉันแป๊บหนึ่งได้ไหม? แค่อยากได้ยินเสียงลมหายใจเธอ”

“งีบกลางวัน?” ฉันเงยหน้าขึ้น

“ก็แค่นอนข้าง ๆ” อีธานพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ “เธอมักจะตื่นกลางคืนเสมอ และต้องการพักผ่อนในตอนกลางวัน เราไม่ทำอะไรทั้งนั้น แค่อยากให้เธอสงบลง”

“นั่งข้างเตียงก็พอ” ฉันบอก

“ฉันนั่งแล้วเธอยิ่งเครียด” เขาขมวดคิ้วลึกขึ้น “เคต เธออย่าทำให้เรื่องมันยุ่งไปเลย เธอกำลังฟื้นตัวอยู่”

“ฟื้นตัวอะไรของพวกเธอ มีแพ็กเกจ ‘นอนกอดปลอบใจ’ แถมมาด้วยเหรอ?”

ความอดทนของเขาดูจะใกล้หมดแล้ว “นักบำบัดย้ำหลายรอบนะว่าต้องมี คนเดิม เป็นผู้ให้ความรู้สึกปลอดภัย ถ้าเธอไม่เชื่อ ก็เปิดประตู เปิดไฟไว้หมดก็ได้”

ไอลีนรีบเสริมทันทีเหมือนแทงซ้ำ “เคต ฉันจะมุดอยู่ในผ้าห่ม ส่วนเขาอยู่นอกผ้าห่ม ไม่ได้ทำให้เธอลำบากอะไรเลย ฉันแค่กลัวจริง ๆ”

ฉันสบตาเธอ “โอเค เปิดประตูหนึ่งในสาม เปิดไฟทุกดวง สิบนาที ฉันจะนั่งข้างนอกจับเวลา”

บ่ายสาม ประตูห้องพักแง้มอยู่ ฉันยกม้านั่งเล็กไปวางในโถงทางเดิน นั่งตรงตำแหน่งที่ได้ยินเสียงผ้าปูเตียงขยับเบา ๆ

เสียงไอลีนเบาจนแทบจับไม่ได้ “ลุค—” แล้วตามด้วยเสียงมือฟาดผ้าเบา ๆ ก่อนหัวเราะแผ่ว ๆ แล้วเปลี่ยนคำ “อีธาน… เธออยู่ไหม?”

“อยู่แล้ว หลับเถอะ” เสียงทุ้มต่ำของเขาตอบกลับไป

เวลาคลานไปอย่างเชื่องช้า จนถึงนาทีที่เก้า ไอลีนถอนหายใจ เสียงแหบพร่า “มีเธออยู่…ก็ไม่ปวดแล้ว”

ฉันยกมือถือขึ้นให้เขาเห็นตัวจับเวลาที่ส่องอยู่ผ่านช่องประตู สิบนาทีครบแล้ว ประตูไม่ขยับ สิบสองนาทีก็ยังเงียบ ผ่านไปสิบห้านาที… ประตูถึงแง้มออก อีธานเห็นเวลาบนหน้าจอฉันแล้วชะงักไปเลย

“เธอหยุดทำแบบนี้ไม่ได้เหรอ?” เขาพูดอย่างหงุดหงิด “ฉันกำลังพยายามประคองความรู้สึกของพวกเธอสองคนอยู่นะ”

“ประตูไม่เปิด” ฉันชี้ขึ้นด้านบน “แบบนี้เรียกว่าสมดุลเหรอ?”

“เธอเพิ่งหลับไปเอง ต้องมาหาเรื่องกับฉันตอนนี้จริง ๆ ไหม?”

“ฉันไม่ได้หาเรื่อง ฉันแค่ทำตามที่เราตกลงกันไว้” ฉันมองเขาตรง ๆ “ถ้าเธอจะปลอบเธอ ก็ต้องอยู่ในที่ที่ฉันมองเห็นได้อีกครั้งนะ การใส่ใจไม่จำเป็นต้องแนบชิด และมีหลักการไม่ได้แปลว่าต้องกันฉันออกไปข้างนอก”

เขากลั้นอารมณ์ไว้แทบหมดแรง “เธอช่วยอย่ามาทำให้ฉันลำบากในจังหวะแบบนี้ได้ไหม? เธอเป็นภรรยาม่ายของลุค เป็นเหมือนน้องที่ฉันเลี้ยงมา เธอไม่มีใครแล้ว”

“แก้ไขหน่อย เธอมีคุณแล้ว” ฉันพูดทีละคำ “กับเธอ คุณบอกว่า ‘ไม่เป็นไร’ กับฉัน เธอบอกว่า‘อย่าทำตัวเกรียน’ แล้วให้ฉันจะร่วมมือยังไงดี แล้วรอดูว่าเธอจะทำเตียงให้เรียบร้อยไหม?”

ริมฝีปากเขาตึงขึ้นทันที “ถ้าไม่อยากร่วมมือ งั้นก็ไม่ต้องมานั่งอยู่ตรงโถงนี่” พูดจบก็เดินเฉียดไหล่ฉันไปทางครัว

ความเย็นแล่นวาบไปทั่วหลัง ฉันกดมันลงจนถึงกระดูก ก่อนหมุนตัวเข้าห้องฟิตเนส เปิดแผงควบคุมประตู—ลายนิ้วมือที่ไอลีนเพิ่งบันทึกไว้กำลังติดไฟเขียวสว่างอยู่

ฉันมองไปในห้องว่างแล้วพูดเบา ๆ ว่า “สิทธิ์นี้ คืนนี้ยกเลิก”

สามทุ่มครึ่ง ไฟห้องรับรองติดขึ้นแล้วดับ ไอลีนเดินออกมาที่โถง ผมยังเปียกแนบคอ “หัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว… อีธาน คืนนี้เธอ…นอนตรงนี้ได้ไหม? ฉันแค่ต้องการได้ยินลมหายใจเธอ”

ฉันยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น ในฐานะ “คนนอก” ตามชื่อเรียก อีธานหันมามองฉัน ในสายตานั้นทั้งบอกให้ฉัน “อย่าเรื่องมาก” ทั้งขอให้ฉัน “เข้าใจ”แล้วยังมีความตั้งใจบางอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

“เคต แค่คืนนี้ ฉันสัญญาว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น”

ฉันพยักหน้า แต่พูดให้ชัดถ้อยชัดคำ “ประตูเปิด ไฟเปิดหมด สิบนาที ฉันจะอยู่ข้างนอก ถ้าเกินเวลาอีกครั้ง จบถาวร”

“โอเค” เขาตอบ

ประตูก็ปิดลงอีกครั้ง สิบนาทีค่อย ๆ ไหลเหมือนเม็ดทรายในนาฬิกาทราย นาทีที่ห้า ไอลีนกระซิบเบา ๆ “ลุค—” หยุดไปชั่วอึดใจ แล้วหัวเราะแผ่ว ๆ “อีธาน”

ฉันหลับตา สูดหายใจลึก สิบนาทีครบแต่ประตูไม่ขยับ สิบสองนาที สิบห้านาที…

เขาออกมาในที่สุด หน้าตาเหมือนคนถูกบิดจนไม่เหลือน้ำสักหยด

ฉันยกมือถือให้เขาดู— 15:00 ค้างอยู่บนหน้าจอ

“เธอจะหยุดทำแบบนี้ไม่ได้เหรอ?” เขาขมวดคิ้ว “ฉันกำลังพยายามรักษาสมดุลให้พวกเธอสองคนอยู่นะ”

“สิ่งที่คุณรักษา คืออัตราการเต้นหัวใจของเธอ ไม่ใช่ขอบเขตของฉัน” ฉันกดเสียงให้มั่นคง “ฟังให้ดี ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป: หนึ่ง ยกเลิกสิทธิ์ลายนิ้วมือเธอในห้องฟิตเนส สอง การปลอบจำกัดที่ ‘นั่งข้างเตียงเท่านั้น’ ห้ามนอน สาม ฉันต้องอยู่ตรงนั้นตลอดเวลา ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องทำ”

เขากะพริบตาช้า ๆ น้ำเสียงเย็นลงกว่าเดิม “นี่เธอกำลังสั่งฉันเหรอ?”

“ฉันกำลังปกป้องการแต่งงานของเรา” ฉันไม่หลบตา “ฉันไม่ใช่ส่วนต่อขยายของ ‘แผนการบำบัด’ ของคุณอีกต่อไป”

ฉันหมุนตัวกลับ เข้าไปในห้องนอนของเราเอง