5

ยามเช้าของหลายวันต่อมา ชีหวานขับรถไปส่งชีเหนียงที่โรงเรียนหทาร ชีเหนียงโบกมือลาอาหญิงหลังลงจากรถ

เธอในชุดกางเกงขายาวสุภาพเสื้อเชิ้ตสีขาว สวมหมวกสีน้ำตาล สะพายกระเป๋าใบใหญ่ เดินเข้ามาพร้อมกับบุรุษ คนอื่น ๆ อย่างสบายใจ

"หน้าตาอย่างแกนะ เป็นทหาร สารรูปสิ แกแบกอะไรมาเยอะแยะ" ชายสามคนรุมชายหนุ่มคนเดียว ต่อว่าอย่างเสีย ๆ หาย ๆ

"เสื้อผ้าก็เก่า ๆ ขาด ๆ" จากนั้นเสียงหัวเราะจึงดังขึ้น ทำให้คนที่โดนต่อว่าไม่กล้าแม้จะสู้หน้า ชายผู้นั้นเขาน้อยเนื้อต่ำใจตัวเองยิ่งนัก เหตุใดไม่เกิดมาร่ำรวยเหมือนคนอื่นเขาเล่า

"ถึงเสื้อผ้าฉันจะเก่า จะขาดแต่ฉันก็ไม่เคยไปดูถูก ดูแคลนใคร" สุดท้ายชายที่โดนรุมต่อว่าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนพวกนั้น

ชีเหนียงคิดในใจว่า มันต้องอย่างนี้สิ ลุกขึ้นสู้ เหตุใดต้องให้สวะพวกนั้นด่าทอฟรี ๆ ด้วยเล่า

"แกว่าพวกฉัน" ชีเหนียงมองคนที่กระชากเสื้อชายบ้านนอก เธอจำได้แล้วไอ้คนมีเรื่องที่ผับของโรงแรมตระกูลเสิ่น เห็นว่าโดนซ้อมระบม เหตุใดยังกล้าหาเรื่องคนอื่นอีก

"นี่พอได้แล้ว พวกนายเลิกว่าเขาได้แล้ว" ชีเหนียงอดไม่ได้ที่จะสอดมือเข้าช่วย ดูท่าสังคมนี้คงจะมีแต่ลูกผู้ดีที่ดูถูกคนอื่นกระมัง

ฟางเสียนมองไปเห็นไอ้ตัวเล็กหน้าหวานผอมแห้งเเรงน้อย ต่อว่าเขา ฟางเสียนละมือออกจาก ชายบ้านนอก แล้วหมายจะชกใบหน้าของชีเหนียง

แต่ทว่ามือหนาใหญ่ของใครบางคนบิดมือของฟางเสียนจนเขาหน้าเขียวแล้วถึงปล่อยฟางเสียนเป็นอิสระ

"คุณชายใหญ่ตระกูลอี้" บุรุษทุกคนต่างรู้จักหนุ่มนักเรียนนอกคนนี้ดี เขาคืออี้หาน บุตรชายสมาคมเครื่องเพชรแห่งเมืองหยางเป็นที่ร่ำรวย อันดับสอง

"เหตุใดต้องรังแกคนที่อ่อนแอกว่าด้วย" น้ำเสียงเขานุ่มนวล ทำให้ชีเหนียงมองหน้าเขาอย่างอึ้งงัน ใช่แล้ว เขาคือคนที่ช่วยเธอบนรถไฟไม่ให้ชายชั่วรังแกเธอ

ชีเหนียงแทบจะเก็บอาการดีใจไม่อยู่ ตอนนั้นจะถามชื่อแซ่เขา แต่ก็ไม่กล้า คาดไม่ถึงจริง ๆ ว่าโลกจะกลมเพียงนี้

หรือเป็นเพราะสวรรค์ลิขิต ให้เธอมาพบเขา ใบหน้างามอดแดงซ่านมิได้

"อี้หาน อย่ามาใช้อำนาจบาตรใหญ่ที่นี่" ฟางเสียนเอ่ยขึ้นทั้งกุมมือ

ทุกสายตาต่างมองอี้หานบุตรชายสมาคมค้าเพชร กับบุตรชายท่านหมอชื่อดัง

"อย่าได้มีเรื่องเลย" สหายอีกคนของอี้หานเอ่ยเตือนเขา ทำให้อี้หานนิ่งไม่สนใจฟางเสียน

"พวกนายจับกลุ่มอะไรกัน" ในที่สุดครูฝึกทหารก็เดินออกมาจากตัวอาคารเสียที

"ทำความเคารพครูฝึกเจียงลี" มีนายทหารอีกคนมาด้วย นักเรียนใหม่ต่างยืนต่อแถว เจียงลีมองนักเรียนทุกคน เห็นชัด ๆ ว่าเกิดเรื่องกันก่อนหน้านี้

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น"

"ไม่มีครับ" นักเรียนทหารจึงบอกแก่ครูฝึกเจียงลี

"มีครับ อี้หานทำร้ายผม" ฟางเสียนเจ้าตัวมารตะโกนขึ้น ทำให้เพื่อนนักเรียนต่างมองเขาตาเขียว

"ดี วิ่งรอบสนามสิบรอบ พวกนายไม่รู้จักความสามัคคีกัน" ทั้งกองรีบวิ่งทันที ทั้งก่นด่าฟางเสียนสารพัด ชีเหนียงได้แต่อดทน กว่าจะไปสิบรอบ เธอนั้นเกือบเป็นลมตายเสียก่อน เวลาครึ่งชั่วโมงทุกคนต่างยืนเข้าแถวกันหมดแล้ว

นายทหารอีกคนเช็กชื่อนักเรียนแล้วรายงานเจียงลี

"เหลือหนึ่งคนครับ"

"ใคร"

นายทหารคนนั้นไม่กล้าที่จะประกาศต่อหน้าทุกคน จึงทำได้เพียงกระซิบข้างหู ใบหน้าครูฝึกเจียงลี อยากจะลงโทษคนผู้นั้นจริง ๆ

รถคันหรูจอด เขาลงมาจากรถด้วยท่าทางสบาย ๆ ลากกระเป๋าอย่างใจเย็น เหล่าเพื่อนนักเรียนต่างมองเขา

"วิ่งยี่สิบรอบ" เจียงลีให้เซียวหมิงวิ่งยี่สิบรอบ โทษฐานมาช้า แม้เซียวหมิงจะเป็นลูกผู้บังคับบัญชาการทหารสูงสุดมิอาจละเว้นได้ กฎคือกฎ มิเช่นนั้นจะมีกฎเกณฑ์ไว้เพื่ออันใดเล่า หากมิทำตาม

ชีเหนียงจำหน้านายคนนั้นได้ นายนั่นคือคนมาตามตื๊อเธอเมื่อหลายวันก่อน อีกทั้งเป็นมีเรื่องกับนายลูกหมอ ไม่คิดเลยว่า คนพวกนี้อยากจะเป็นทหาร

ชีเหนียงได้แต่หายใจอย่างเหนื่อย เมื่อคิดว่าใช้ชีวิตในโรงเรียนหกเดือนแล้ว ต้องเห็นหน้าคนพวกนี้ หากเป็นคุณชายตระกูลอี้ว่าไปอย่าง

หลังจากที่ลงโทษนักเรียนมาสายเสร็จแล้ว เจียงลีให้ทุกคนจับฉลาก เลือกห้อง ชีเหนียงคิดในใจว่าแย่แล้ว

เธอลืมเรื่องนี้เสียสนิท ว่าต้องนอนห้องเดียวกันกับคนพวกนั้น เพียงหนึ่งคนเดิมที คิดว่ามีห้องเดี่ยวให้นอนคนเดียว

"ยกเว้นคุณชายเซียว คุณเลือกเพื่อนหนึ่งคนไปเป็นรูมเมทคุณ" เซียวหมิงได้ห้องใหญ่ การเรียนทหารบิดาขอร้องเขา กระนั้นบิดาต้องยอมเขาหน่อย

เซียวหมิงอมยิ้ม มองเพื่อน ๆ ทหารเดินผ่านชีเหนียงไป ทำให้เธอดีใจอย่างมาก แต่ทว่าเดินกลับมาหาเธอแล้วหยุดตรงหน้า

"นายคนนี้"

"ชีหยาง"

ให้ตายสิ เหตุใดต้องเป็นเธอ เซียวหมิงบอกไม่ถูกเหมือนกันเหตุใดต้องเป็นเจ้าเตี้ยนี่ด้วย ใบหน้าอย่างกับผู้หญิงถูกใจเขายิ่งนัก

"ชีหยาง ตามเซียวหมิงไป ส่วนคนอื่น ๆ ได้คู่แล้วไปห้องตัวเอง"

พอได้ยินเช่นนั้น ทุกคนต่างแยกย้ายไปหอนอน ชีเหนียง

ในห้องที่เซียวหมิงพาชีเหนียงมานั้น หรูหรามาก เตียงคู่ ขนาดใหญ่ โคมไฟสีทอง ชีเหนียงเลือกนอนฝั่งติดห้องน้ำ แล้วเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้า

เธอหย่อนก้นลงที่เตียงอย่างลืมตัว สายตามองไปอีกทางพบเซียวหมิงถอดเสื้อ มีเพียงอกอันเปลือยเปล่า

"นายทำไมไม่ถอดในห้องน้ำเล่า" เซียวหมิงยิ้มอย่างกวนประสาท ให้เจ้าหน้าหวาน

"ทำไมกลัวอดใจไม่ไหวรึไง"

"นายบ้าไปแล้ว ฉันเป็นผู้ชาย ชอบผู้หญิงโวย!!!" ชีเหนียงบอกอย่างเก้อเขิน