4

ชายหนุ่มนั่งให้ปากคำกับตำรวจ ใบหน้าของเขาไม่เกรงกลัวอันใดทั้งสิ้น นายตำรวจมองการแต่งกายของเขา ของแบรนด์เนมทั้งนั้น

ไม่นานนัก รถทหารของผู้มีอิทธิพลมาจอดหน้าสถานีตำรวจเมืองหยาง

ผู้กำกับเยียนถิงถึงกับงุนงง ผู้บัญชาการทหารสูงสุดของเมืองหยาง มาถึงสถานีตำรวจเช่นนี้ ต้องเกิดเรื่องอันใดขึ้นแน่

"คำนับนายท่าน" เยียนถิงคำนับผู้บังคับบัญชาการทหาร แม้เขาจะเป็นตำรวจ แต่ทว่ายามนี้ทหารเป็นใหญ่ ชายวัยกลางคนใบหน้าบึ้งตึงอย่างมาก

"ชายที่คุณจับตัวมาอยู่ไหน"

"ด้านในครับท่าน"

ในระหว่างที่ชายชุดดำนั่งในคุกอย่างสบายใจ พบว่ามีตำรวจมาเปิดประตูให้เขา เขาเดินออกมาเห็นบิดาจ่ายเงินประกันตัวให้เขา

"เซียวหมิง แกกลับมาก็ก่อเรื่องเสียแล้ว" คนเป็นบิดาเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย แล้วเดินออกไป ทั้งโรงพักต่างอึ้งงัน ไม่คิดว่าชายชุดดำ คือคุณชายตระกูลเซียว ที่ไปเรียนเมืองนอกเพิ่งจะกลับมา เซียวหมิงเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองมาก เนื่องจากเสียมารดาไปตั้งแตาเด็ก ทำให้คนเป็นบิดาตามใจเขามากเกินไป นิสัยถึงได้เสียเช่นนี้

คฤหาสน์ตระกูลเซียว

หลังจากนั่งรถกลับมาถึงคฤหาสน์ เซียวหมิงก็ตามบิดามาห้องรับแขก เขายืนก้มหน้านิ่ง ฟังบิดาด่าทอเขาว่าเขาเป็นคนไม่เอาไหน แม้ไปเรียนเมืองนอกกลับมาทำตัวเป็นกุ้ยข้างถนน

"ด่าจบรึยัง ด่าจบแล้วผมขอตัว"

"แก..." คนเป็นบิดาได้แต่มองบุตรชายเดินออกไป เซียวเย่พลันนึกชังบุตรชายยิ่งนัก

"นายท่านใจเย็น ๆ ครับ" ข้ารับใช้คนสนิทพลันเอ่ยขึ้นรีบหายาหอมให้นายท่านทันที...

"โอ๊ย เบา ๆ" หลังจากที่ชีเหนียงโดนผลักใส่โต๊ะ หลังของเธอโดนกระแทกจนเขียวช้ำอย่างแรง ชีหวานตั้งใจจะพาหลานสาวไปหาหมอ แต่ชีเหนียงไม่ยอมไป กระนั้นจึงให้เสิ่นหยาทายาแก้ฟกช้ำด้านหลังให้

"ฉันจะไปหายาให้เธอกินแล้วกัน"

"ขอบใจมาก"

"แม่สั่งให้ฉันดูแลเธอให้ดี"

" คงหายนะ กว่าจะวันไปรายงานตัว" อีกไม่กี่วันข้างหน้า

"อาจจะทิ้งรอยจาง ๆ ไว้"

สามวันผ่านไปร่างกายชีเหนียงดีขึ้นมากแล้ว กระนั้นเธอจึงออกจากโรงแรมสกุลเสิ่น นั่งรถลากไปที่คลินิกของสหายบิดา โดยไม่ลืมถือจดหมายไปด้วย เพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้าเธอต้องไปรายงานตัวในโรงเรียนทหารแล้ว

ชีเหนียงหยุดเดินแล้วมองเข้าไปในคลินิก กระนั้นจึงตัดสินใจเดินเข้าไป หญิงสาวสอบถามราคากับผู้ช่วยพยาบาล แล้วได้คิวกระนั้นจึงนั่งรอ

เพียงไม่นานก็ถึงคิวชีเหนียง หมอฟางเหรินมองหน้าบุรุษ จะคล้ายสตรีก็ไม่คล้าย จะคล้ายบุรุษก็ไม่คล้าย ฟางเหรินอ่านในประวัติคนไข้

ชายใบหน้าหวานผู้นี้ชื่อชีหยาง

"ถอดผ้า ตรวจร่างกาย"

ชีเหนียงยื่นซองจดหมายของบิดามอบให้หมอฟางเหรินทันที หมอฟางเหรินเห็นหน้าซองจดหมายเป็นชื่อเขา กระนั้นเขาจึงเปิดดู

หลังจากที่หมอฟางเหรินมองชายตรงหน้าแล้ว ทำให้เขาตะลึง มิใช่สิเป็นหญิงสาวต่างหากเล่า

หมอฟางเหรินจำสหายอย่างชีเหิงได้ สมัยเมื่อหลายสิบปีก่อน พวกเขาต่างเป็นหนุ่มนักเรียนนอก และช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

ชีเหนียงมองฝ่ายตรงข้ามจ้องมองหล่อนอย่างไม่วางสายตา ทำให้ชีเหนียงใจเต้นอย่างหวาดกลัว

"ใบรับรองแพทย์ เรื่องนี้ฉันจะเก็บเป็นความลับ" เพียงแค่นั้นใบหน้างามระบายไปด้วยรอยยิ้มทันที

"ขอบคุณครับ" โชคดีที่หมอฟางช่วยเธอ ชีเหนียงรีบเก็บใบรับรองแพทย์ทันที โค้งคำนับหมอฟางแล้วเดินออกไปจากคลินิก

"พ่อผมเจ็บ ผมจะไปโรงเรียนทหารได้ไหมเนี่ย"ฟางเสียนเดินออกมาจากอีกห้อง เมื่อรู้ว่าคนไข้บิดาไปแล้ว

"สมน้ำหน้าแก ไปมีเรื่องกับลูกนายทหาร" คนเป็นบิดาเบื่อบุตรชายยิ่งนัก เมื่อไรจะโจเสียทีก็ไม่รู้

ชีเหนียงว่าจะไม่นั่งรถลาก ตั้งใจจะเดินกลับโรงเเรมสกุลเสิ่น แต่ทว่ามีรถคันหนึ่งจอดขวางทางเธอเอาไว้

"น้องชายจะไปไหน" ชีเหนียงจำหน้าเขาได้ เขาคือคนมีเรื่องชกต้อยวันนั้นที่โรงแรม

"ใครน้องชายนาย" ชีเหนียงเดินไปไม่สนใจเขา แต่ทว่าเขายังเดินตามหล่อนไม่เลิก

เซียวหมิงชอบหนุ่มหน้าหวานยิ่งนัก เพราะวันนั้นชอบในความกล้าหาญของ หนุ่มหน้าหวานที่มาห้ามเขากับเจ้าลูกเต่าคนนั้น

ชีเหนียงรำคาญมากกับชายหนุ่มที่เดินตามเธอ จนผู้คนหันมามอง คิดว่าเป็นพวกตัดแขนเสื้อ กระนั้นชีเหนียงรีบขึ้นรถลากไป เซียวหมิงจะตามหลัง

"น้องชาย!!!" เขาชอบเจ้าเด็กนี่อย่างมาก

ในตอนที่ชีเหนียงเดินเข้าโรงแรมมา เสิ่นหยาเห็นญาติสาวใบหน้าไม่รับบุญเอาเสียเลย

"อาเหนียง"

"อาหยา"

"เป็นอะไรไป"

"ฉันเจอชายตามตื๊อน่ารำคาญมาก" พอเสิ่นหยาได้ฟังถึงกับขำพรวดออกมา แม้ชีเหนียงจะแต่งกายเป็นหนุ่มน้อย แต่ก็มีคนมาก่อกวน ช่างน่าสนใจโดยแท้

"ยังจะมาหัวเราะอีก ต่อไปฉันอยู่โรงเรียนทหาร เธอมาเยี่ยมฉันด้วยนะ"

"จ้า คนดีของฉัน"เสิ่นหยาตลกญาติสาว

อีกด้านหนึ่ง

แม่นักร้องสาวเนี่ยหลิว หล่อนมาเดินเล่นซื้อของคนเดียว ไม่คิดเลยว่าจะมีอันธพาลแถวนี้ลากตัวหล่อนมาในซอยเปลี่ยวไร้ผู้คน

"พวกแกอยากได้อะไรเอาไปเลย" เนี่ยหลิวถอดสร้อยมุกอันงดงามให้พวกมัน พวกมันกลับโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

"คนงาม มาสนุกกันเถอะ"

หลังเซียวหมิงเห็นหนุ่มน้อยนั่งรถลากไป เขาก็กลับมาขึ้นรถเขา ให้คนขับรถขับรถแล่นไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย จนมาถึงซอยเปลี่ยว

"ช่วยด้วย!!!"

"หยุดรถ"

ชายหนุ่มลงจากรถทันที เห็นคนกลุ่มใหญ่ล้อมคนตัวเล็กไว้ เขาเหนียวไกลไปทางพวกมัน ทำให้พวกมันแตกกระเจิง ไปคนละทาง ปืนยิงขึ้นฟ้า

แม่นักร้องสาวตกใจ จนร่างโงนเงนเกือบล้ม โชคดีที่เซียวหมิงรับไว้ได้ทัน

"ขอบคุณค่ะ"

เ ขาจำหล่อนไม่ได้ ว่าหล่อนคือนักร้องของโรงแรมสกุลเสิ่น แต่หล่อนจำเขาได้ เขาให้คนขับรถมาส่งหล่อนอีกซอยหนึ่ง เนี่ยหลิวได้แต่ยืนมองรถคันนั้นอย่างใจลอย