7 นางสิงสาผู้กระหายเลือด

“ข้าได้ข่าวว่าเจ้าได้มนุษย์มา”

ผู้หญิงที่มีมัดกล้ามไปทั้งร่างกล่าว ใบหน้านั้นค่อนข้างเหลี่ยม โหนกแก้มสูงเห็นได้อย่างชัดเจน ผมยาวรุงรังเกาะกันเป็นกระเซิง ปากหนานั้นเล่าบานแสยะเวลาพูด มีเขี้ยวเล็กๆโผล่ขึ้นมาตรงมุมปากทั้งสองข้าง

“ใช่ นางนอนเจ็บอยู่ในถ้ำข้า”

สางเอ่ยด้วยเสียงเยือกเย็น บัดนี้รู้สึกไม่พอใจต่อความจุ้นจ้านของเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ ซึ่งหญิงในชุดผ้าเตี่ยวจ้องหน้าสางจนตาเขียวเรืองรองออกมา

“ทำไมเจ้าไม่จัดการเสีย มีเหยื่อมาถึงที่อย่างนี้แล้ว หรือว่าจะให้ข้าจัดการให้ก็ได้นะข้าอยากดื่มเลือดสดๆ จากคอของมัน”

ท่าทางกระหายเลือดของเธอปรากฏออกมาอย่างเด่นชัด ลิ้นที่ยาวเกินมนุษย์แลบยื่น แล้วตวัดเลียลงไปที่ริมฝีปากทั้งสองข้าง ต่างจากสางจ้องมองด้วยแววตาขุ่นมัว

“ไม่ได้นะสิงสา”

สางห้ามด้วยเสียงกรรโชกดังๆ ซึ่งเสียงนั้นสะท้อนไปทั้งหุบเขา นกกาต่างพากันบินกระโจนสูงขึ้นฟ้าด้วยความตกใจ สิงสาอยู่ใกล้ๆ ถึงกับผงะถอยกรูด รู้แล้วว่าสางไม่พอใจขนาดหนัก เพราะดวงตาสีเหลืองคู่นั้นทอประกายวาววับ

แม้ว่าจะทำให้สางไม่พอใจ แต่สิงสารู้สึกเจ็บแปลบกลางอก กลัวว่าเขาจะหลงเสน่ห์ความงามของมนุษย์ผู้หญิง เธอคงปล่อยเอาไว้ไม่ได้จะต้องกำจัดทิ้งให้โดยเร็วที่สุด แต่เวลานี้คงผลีผลามไม่ได้ ได้แต่อึ้งไปชั่วครู่ เมื่อเห็นว่าอารมณ์สางเย็นลงจึงเอ่ยด้วยเสียงขุ่นเขียว ปลายจมูกบานพอง ตาลุกขยายโตกว่าเดิม

“เจ้าจะเก็บมันไว้ทำอะไร หรือจะปล่อยให้มันหนีไป ถ้ามันพามนุษย์มาล้างเผ่าพันธุ์ของเราให้หมดสิ้นล่ะ”

สิงสาไม่พอใจที่สางไม่ยอมกำจัดนารี ถ้าปล่อยให้รอดออกไป อาจจะทำให้พวกตนเดือดร้อนขนาดหนัก เพราะเคยรับรู้ถึงความโหดเหี้ยมของมนุษย์มาจากบรรพบุรุษมาแล้ว ถ้าเจอพวกเธอจะห้ำหั่นไม่ลดละ

“ข้าทำไม่ได้ดอกนางเป็นคนดี”

“แต่คนดีมันก็มีเลือดและเนื้อที่อร่อยมาก จัดการมันเสียเถอะข้าจะเป็นผู้ช่วยเจ้าเอง ไปตอนนี้เลย มันกำลังเจ็บ คงไม่มีกำลังพอที่จะต่อสู้เราได้หรอก”

สิงสาคว้าข้อแขนล่ำแข็งแรงของสางเอาไว้โดยเร็ว แต่เขาสะบัดออกด้วยความไม่พอใจ พลางจ้องมองด้วยตาลุกโพลง

“ข้าบอกว่าไม่ได้ เจ้าเช่นกันอย่าเข้าไปในถ้ำของข้าเด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะหาว่าข้าไม่เตือน เจ้าไปได้แล้ว”

ไล่สิงสาด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยวกราด ท่าทางเอาจริง สร้างความหวาดหวั่นแก่เธอไม่น้อย เพราะเคยเห็นเวลาสางโกรธ ไม่มีสิ่งใดยับยั้งเอาไว้ได้ และผู้ที่ด้อยกว่าจะต้องจบชีวิตลงในเวลาอันรวดเร็ว เธอไม่ต้องการเป็นเช่นนั้น

“สางอย่าบอกนะว่าเจ้าพึงใจมัน มันคนละเผ่าพันธุ์กับเรา มันจะนำความยุ่งยากและหายนะมาสู่พวกเรา เข้าใจหรือไม่”

สางไม่อาจจะทนฟังอีกต่อไป กระโจนใส่ร่างสิงสาเต็มแรง เล็บยาวแหลมตะปบลงเหนือหน้าอกเธอจนเลือดไหลเป็นทางยาว สิงสาสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บปวด น้ำตาร่วงผล็อย ยืนตัวสั่นอยู่กับที่ น้อยใจที่สางทำร้ายทั้งที่ตัวนางมีใจปฏิพัทธ์ต่อเขา

“สาง เจ้าตาบอดไปแล้ว พึงใจมันจนกระทั่งทำร้ายข้ารึ”

“หยุดเสียที ถ้าเจ้าเข้าไปวุ่นวายกับนางล่ะก็ ข้าไม่ไว้ชีวิตเจ้าแน่ ไปได้แล้ว ไปสิ”

ตวาดเสียงดังกว่าเดิม สิงสาสุดจะทนกรีดร้องโหยหวน ฉับพลัน! ร่างนางกลับกลายเป็นเสือพาดกลอนตัวใหญ่เดินเพ่นพล่านหน้าปากถ้ำ สางหันมามองแล้ววิ่งหายไปในความมืด นางเสือร้าย ส่งเสียงขู่คำรามเขย่าขวัญโสตประสาทนารีให้หวาดผวา

ร่างที่มอมแมมไปด้วยฝุ่นสะดุ้ง เนื้อตัวเย็นเฉียบเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังอยู่ที่หน้าปากถ้ำ เธอหลับตาปี๋ ภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธ์ช่วยคุ้มครอง

“นั่นมันเสียงเสือ ช่วยด้วยพ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยนารีด้วย สางคุณอยู่ที่ไหนช่วยนารีด้วย ฉันกลัวเหลือเกิน”

เนื้อตัวสั่นเร่าๆ ด้วยความกลัว แม้ว่ามีหนังสัตว์คลุมร่างแต่เธอยังรู้สึกหวาดหวั่น กลัวจะถูกทำร้ายจากสัตว์ป่าที่มีเขี้ยวยาวแหลม

ทางด้านสิงสาเมื่อร้องขู่คำรามเพื่อให้นารีกลัวแล้ว นางเสือร้ายเห็นกวางเคราะห์ร้ายผ่านมา มันกระโจนเข้าใส่แล้วอ้าปากกัดฉีกจนเลือดสาด เหมือนระบายอารมณ์ โดยคิดว่าเหยื่อตัวนี้คือนารี ผู้ที่ทำให้สางเปลี่ยนไป

ทันทีที่ตะวันโผล่เหนือยอดไม้ทางทิศตะวันออก ผู้ใหญ่นาคตระเตรียมทุกอย่างเพื่อเดินทางเข้าสู่ป่า หมายตามองทิศทางที่ลูกสาวโดนพายุหอบไป แกคิดว่าร่างของนารีคงตกอยู่ที่ใดที่หนึ่งของป่าที่เห็นลิบๆอยู่เบื้องหน้า

“เดี๋ยวก่อนพี่”

บุญช่อภรรยาคู่ใจรั้งสามีและลูกบ้านเอาไว้ก่อนที่จะเคลื่อนขบวนออกไป ผู้ใหญ่นาคมองหน้าภรรยา รู้ว่านางเป็นห่วง

“มีอะไรหรือ”

“พี่ให้สัญญากับฉันได้ไหม ถ้าครบสามเดือนแล้วไม่เจอลูก พี่จะกลับมา”

ถามด้วยเสียงสั่นเครือ ผู้ใหญ่จับมือเมียเอาไว้ บีบเบาๆ ตาสีสนิมเหล็กมองหน้าภรรยาเหมือนรับคำสัญญา ถ้าไม่อายลูกบ้านที่ยืนรายรอบตัว แกคงรั้งร่างบางเข้ามากอด แต่แกคร้ามสายตาหลายคู่ที่จับจ้องดูกริยาการเคลื่อนไหวตลอดเวลา

“ได้ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก อยู่บ้านรักษาเรือนให้ดี”

ระหว่างที่สองสามีภรรยา กำลังล่ำลาด้วยท่าทางอาลัยอาวรณ์ เขี้ยวแก้วเดินเข้ามาหาหญิงกลางคน แล้วยกมือไหว้ทำความเคารพ

“มีผมอยู่ด้วยทั้งคน ป้าไม่ต้องกลัวหรอก ผมจะดูแลผู้ใหญ่เป็นอย่างดี ถ้าจะเกิดอันตรายผมจะช่วยเต็มที่”

เขี้ยวแก้วปลอบหญิงวัยกลางคนให้คลายความกังวล จึงรับรู้ว่ามือกำยำถูกบีบอย่างเต็มแรง ริมฝีปากเมียผู้ใหญ่นาคสั่นระริกก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยออกมา

“เขี้ยวแก้ว เอ็งช่างดีเหลือเกิน แล้วพ่อแม่ของเอ็งล่ะไม่มาส่งหรือ”

“ไม่หรอก แกไม่อยากให้ผมเห็นน้ำตา เหมือนเป็นลางไม่ดี ผมฝากพ่อแม่ด้วยแกก็แก่แล้ว พี่ๆคนอื่นๆไม่รู้ว่าจะดูแลเหมือนผมหรือเปล่า ส่วนลุงผู้ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลเป็นอย่างดี”