ฟ้าท้อง

บทที่ 3 ฟ้าท้อง

เมื่อฟ้ามาถึงห้องเธอก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้อีกต่อไปเธอทรุดตัวลงกับพื้นและร้องออกมาชมพู่ที่ตามมาเธอก็ไม่ได้พูดอะไร เธอทำได้เพียงเข้าไปกอดเพื่อนของเธอ เสียงสะอื้นร้องไห้อย่างเจ็บปวดของฟ้าดังก้องในห้องที่เงียบงัน ชมพู่เองก็อดไม่ได้ที่จะไม่ร้องตามฟ้าทั้งสองกอดกันและร้องไห้ด้วยกัน ชมพู่เป็นเพื่อนที่ฟ้าไม่มีความลับใดๆ เธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอนั้นรักผู้ชายคนนี้ขนาดไหน ฟ้าร้องจนหมดแรงและเงียบไปชมพู่ได้พาเธอไปนอนที่เตียง เธอเองไม่ไม่กลับห้องของตัวเองคอยอยู่ข้างๆฟ้าตลอดเวลา

จนเวลาผ่านมาได้ครึ่งเดือนฟ้าเริ่มทำใจแม้จะคิดถึงนนท์มากก็ตามแต่เมื่อนึกถึงคำพูดที่เขาดูถูกความรัดเธอธอก็เข็มแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้ชมพู่ได้ย้ายเข้ามาอยู่ที่ห้องกับเธอเพราะกลัวว่าเธอจะคิดสั้นและไม่อยากให้เธออยู่คนเดียวในเวลานี้

"ฟ้ารีบมากินข้าวเถอะสายแล้วนะ วันนี้ฉันซื้อข้าวต้มกุ้งมาของโปรดมาให้ด้วยจะได้ไปมหาลัยกัน วันนี้เปิดเรียนวันแรกด้วย" ชมพู่วางถ้วยข้าวต้มลงที่โต๊ะเรียกฟ้าที่ออกมาจากห้องน้ำเพื่อมให้มากินข้าว

"ไหนดูสิ ว่าน่ากินอยู่เหมือนเดิมรึเปล่า " ฟ้าเดินไปขยับเก้าอี้ออกเพื่อจะนั่งลงเธอสูดดมกลิ่นข้าวต้มของโปรดอย่างคิดถึง

"ต้องอร่อยอยู่แล้ว ร้านเดิมของแกเลยนะ" แต่ทว่าเมื่อฟ้าได้กลิ่นข้าวต้มเข้ามาในจมูกทำให้เธอพะอืดพะอมจนจุกอยู่ที่ลำคอเธอก็ห้ามไม่ได้ที่จะพาตัวเองเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ

อั๊วะ อั๊วะ! ชมพู่เองก็รีบลุกตามเข้าไปในห้องน้ำเพื่อลูบหลังให้ฟ้าอย่างเป็นห่วง

"เฮ้ยเป็นอะไรว่ะ นี่มันของโปรดแกไม่ใช่รึไง"

"ฉันขอกระดาษทิชชู่หน่อย" ฟ้าชูมือขึ้นมาเพื่อขอกระดาษทิชชูจากชมพู่ เธอก็รีบหยิบให้เพื่อนทันทีฟ้าเช็ดปากตัวเองและลุกขึ้นไปนั่งที่เตียงนอนเพราะไม่สามารถที่ะไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวได้ ชมพู่เริ่มแปลกใจและเอะใจเธอเข้ามาอยู่กับฟ้าได้เกือบเดือนและยังไม่เห็นฟ้ายังไม่เป๋นประจำเดือนทำให้ชมพู่เริ่มคิดอะไรได้บางอย่าง

"ฟ้า แกบอกฉันมานะว่าประจำเดือนเธอไม่มานานเท่าไหร่แล้ว" เมื่อฟ้าได้ยินก็เบิกตาโพลงโตเพราะตกใจเธอลืมไปเลยว่าตัวเองไม่เป็นประจำเดือนมาเดือนกว่าแล้วเพราะมัวแต่เป็นห่วงนนท์และเสียใจในการเลิกลา เธอคิดว่าฮอร์โมนของเธอเปลี่ยนไปเพราะเธอพักผ่อนไม่เพียงพอ และคงจะมาช้าแต่นี่มันเดือนกว่าแล้วก็ยังไม่มา เมื่อเธอนึกถึงประจำเดือนและอาการของเธอวันนี้ทำให้เธอเริ่มกังวลอีกครั้ง

"ไม่จริงหรอก ฉันว่าไม่มีทางเป็นไปได้"

"ฟ้าอย่าบอกนะว่าเธอท้อง ...."

"ไม่หรอกฉันอาจจะแค่พักผ่อนน้อย "

"ไม่ ไม่ ลุกขึ้นไปกับฉันเดี๋ยวนี้" ชมพู่พูดพร้อมลากฟ้าไปที่คลินิคทันทีในตอนแรกเธอคิดจะซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจเองแต่ก็กลัวไม่แน่ใจเธอจึงพาฟ้าไปที่คลินิคเพื่อความมั่นใจและแล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดฟ้าท้องจริงๆและตอนนี้ก็เจ็ดสัปดาห์แล้ว สมองของฟ้าตอนนี้ว่างเปล่าไปหมดเธอไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอ เธอนั่งทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง โชคดีที่มีชมพู่อยู่เคียงข้างช่วยพยุงเธอลุกขึ้นมา

“เฮ้ย ! แกเป็นยังไงบ้างว่ะ”

“ไม่จริงใช่มั้ย ฉันฝันอยู่ใช่มั้ยแกช่วยหยิกฉันหน่อยสิ” ฟ้ายังคงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองชมพู่จึงได้บอกเพื่อยืนยันในสิ่งที่เธอกำลังพบเจออยู่

“แกท้องจริงๆ แล้วแกจะเอายังไงต่อว่ะ นี่ก็ใกล้จะเรียนจบแล้วถ้าแกหยุดเรียนอนาคตแกดับเลยนะเว้ย” ชมพู่เริ่มคิดหนัก

“ฉันจะเอาเด็กคนนี้ออกฉันจะยอมให้เขาได้เกิดมาในตอนที่ฉันไม่พร้อมหรอกนะ อีกอย่างฉันไม่อยากให้เด็กคนนี้มีพ่อชั่วๆอย่างนนท์ แกช่วยพาฉันไปเอาเด็กคนนี้ออกที” ฟ้าเคลียดเป็นอย่างมากเธอไม่รู้จะรับผิดชอบเด็กคนนี้ได้อย่างไรเรียนเธอก็ยังเรียนไม่จบ ไหนจะต้องเลี้ยงเด็กนี่คนเดียว เธอจึงเลือกที่จะเอาเด็กออกอย่างไรเด็กคนนี้ก็ไม่ได้เกิดมามีพ่ออยู่ดี ฟ้าใช้มือกุมที่ท้องและลูบเบาพร้อมน้ำตาไหล

“ฉันว่าแกคิดดีแล้ว ถ้าแกเอาเด็กนี่ไว้ฉันก็ไม่รู้ว่าชีวิตแกจะเป็นอย่างไรต่อไป กลับห้องก่อนเดี๋ยวฉันจะไปหาข้อมูลก่อน ” ชมพู่พยุงฟ้าให้ลุกขึ้นและกลับที่ห้องของทั้งคู่

ระหว่างทางที่กลับห้องฟ้าเฝ้าคิดตลอดทาง ในทางที่เธอเลือกเธอเลือกถูกแล้วใช่มั้ย หากเธอนำเรื่องนี้ไปบอกกับนนท์มันก็ไร้ความหมายเพราะยังไงเขาเองก็ไม่ได้รักเธออยู่ดี เมื่อมาถึงห้องฟ้าก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาส่วนชมพู่ก็ได้หาข้อมูลตามอินเตอร์เน็ตไม่นานนักเธอก็ได้พบกับข้อมูล ทารกที่อยู่ในครรภ์มีอายุเพียงเจ็กสัปดาห์เป็นเรื่องง่ายที่จะทำแท้งหรือหลุดออกมาง่าย โดยไม่ต้องทำแท้งให้เจ็บตัวแต่มีตัวยาที่อันตรายขายอยู่ในเว็บเถื่อน ชมพู่ไม่รอช้าเธอรีบกดสั่งยานั้นมาให้ฟ้าทันที

“ฉันเจอแล้วนะ ทางที่จะทำให้เธอกลับมาใช้ชีวิตได้เหมือนอย่างเดิม” ชมพู่ได้เดินเข้ามาบอกฟ้าพร้อมลูบหลังเธอเบาๆ ฟ้านิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีคำพูดใดออกมา มีเพียงความเงียบและเสียงสะอื้นที่ดังออกมาเรื่อยๆ