สัมผัสใจสายใยรัก

บทที่ 1 หนูคิดถึงคุณพ่อ

แสงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้าในยามค่ำคืน ลมเย็นพัดโบกสะบัดกระทบผิวกายให้รู้สึกเย็นเล็กน้อย แต่ทว่าผู้หญิงที่ยืนจ้องมองดูดาวอยู่นั้นมิได้หนาวกายแม้แต่น้อย เธอนั้นกลับรู้สึกโดดเดี่ยวและหนาวเหน็บหัวใจเมื่อได้รู้ว่าคนที่เธอเฝ้าคอยมิอาจหวนคืนกลับมา ….

“แม่คะ หนูนอนไม่หลับแม่ช่วยมานอนข้างๆ หนูหน่อยได้มั้ยคะ” เด็กหญิงตัวเล็กอุ้มตุ๊กตาตัวโปรดออกมาตามแม่ที่ยืนดูดาวที่ระเบียงห้อง เธอหันมามองตามเสียงและยิ้มอ่อนให้เด็กหญิงพร้อมเดินมาอุ้มเด็กหญิงไว้ในอ้อมกอด

“ได้สิจ๊ะ ไปนอนกันเถอะเจ้าหญิงของแม่” เธออุ้มเด็กหญิงมานอนลงบนเตียงนอนหนานุ่มในห้องตกแต่งไปตุ๊กตามากมายราวกับว่าเป็นแดนตุ๊กตาและเจ้าหญิงตัวน้อยที่กอดเธอไว้แน่น

“แม่คะ แม่รู้มั้ยทำไมหนูนอนไม่หลับ” เด็กหญิงตัวเล็กถามแม่ของเธอ แม่ของเธอขมวดคิ้วขยับกายเข้ามานอนข้างๆ เด็กหญิงและดึงผ้าห่มมาห่มกายให้

“ทำไมคะ ทำไมเจ้าหญิงของแม่ถึงนอนไม่หลับ ” เด็กหญิงสวมกอดแม่ของเธอและน้ำตาใสๆ ก็ไหลออกมาจากตากลมโตของเด็กตัวเล็ก ทำให้แม่ของเธอตกใจเล็กน้อย

“เพราะว่าหนูคิดถึงคุณพ่อค่ะ คุณแม่รู้มั้ยว่าคุณพ่อของหนูอยู่ที่ไหน แม้หนูไม่เคยเห็นคุณพ่อแต่หนูคิดถึงคุณพ่อมากๆ เลย ” เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหญิงตัวเล็กทำให้เธอถึงกับใจสั่นเล็กน้อย และกอดพร้อมใช้มืออีกข้างปาดน้ำตาของลูกสาวเธออย่างอ่อนโยน

“แม่รู้ค่ะ พ่อของหนูอยู่ในใจของหนูตลอดค่ะ ปานนี้คุณพ่อคงรอหนูอยู่ในความฝัน วันนี้หนูต้องรีบนอนนะคะ จะได้ไปพบคุณพ่อในความฝัน” เด็กหญิงลุกขึ้นและพูดออกมาอย่างเจ็บปวด

“คุณแม่ก็มักจะพูดกับหนูแบบนี้ทุกครั้ง หนูอยากเจอคุณพ่อจริงๆ ที่เป็นคนไม่ใช่ความฝัน คุณแม่รู้มั้ยเวลาที่เพื่อนๆ พูดคุยกันเรื่องคุณพ่อเขามีความสุขขนาดไหน แถมคุณพ่อของเพื่อนๆ ยังเป็นฮีโร่อีกด้วย ทำไมกันคะ หรือว่าคุณพ่อไม่รักหนู”เด็กหญิงสะอื้นไห้ออกมาทำให้แม่ของเธอรู้สึกสงสารลูกสาวของตัวเองจับใจ เธอเข้าไปกอดและปลอบเธอด้วยความอบอุ่น

“คุณพ่อรักหนูมากนะลูก อย่าร้องนะอย่างน้อยแม่ก็อยู่เคียงข้างหนูเสมอนะคะ ถ้าหนูคิดถึงพ่องั้นวันเสาร์อาทิตย์นี้แม่จะพาไปหาคุณพ่อนะคะ” เด็กหญิงปาดน้ำตาเผยรอยยิ้มออกมาทันทีแววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“คุณแม่พูดจริงใช่มั้ยคะ งั้นหนูจะรีบเข้านอนวันเวลาจะได้ผ่านไปถึงวันเสาร์เร็วๆ เย้ๆ คุณแม่ใจดีที่สุดเลย หนูรักคุณแม่นะคะ” เด็กหญิงลุกขึ้นมาจุ๊บที่แก้มของแม่และรีบก้มตัวนอนลงกับเตียงนอนเพื่อให้เช้าเร็ว เธอทำได้เพียงยิ้มให้ลูกสาวตัวน้อยและลูบผมของเธอเพื่อให้เธอหลับ เมื่อลูกสาวตัวเล็กหลับลง เธอก็ลุกขึ้นไปนอนที่นอนของตนเอง และต้องคิดว่าจะหาผู้ใดมาเป็นพ่อของลูกหลอกๆ ของเธอ

8 ปีที่แล้ว

ฟ้าหญิงสาวที่สวยที่สุดในมหาลัยชายใดก็ต่างอยากครอบครองเธอ ไม่เว้นแม้กระทั่งนนท์ลูกชายของเจ้าของมหาลัยชื่อดัง เขาเองก็ต้องตาต้องใจฟ้าตั้งแต่วันแรกที่เจอ เขาพยายามตามจีบเธอ ฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงที่ใจง่ายแต่ด้วยความที่นนท์นั้นตื้อไม่ยอมแพ้ คอยมาหาเธอเช้ากลางวันเย็น เขาไม่ได้มามือเปล่าทุกครั้งที่เขามาหาเธอมักจะมีดอกไม้ติดมือมาเสมอ ฟ้าเองก็เริ่มใจอ่อนในลูกตื้อของเขา จนในที่สุดทั้งสองก็ได้คบกัน ทุกคนในมหาลัยต่างพากันอิจฉา เพราะทั้งสองต่างเข้ากันอย่างมาก

“เรารักฟ้านะ ” นนท์ได้พูดขึ้นในตอนนี้ที่ทั้งคู่อยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กบนที่นอนนุ่ม

“ฟ้าก็รักนนท์เหมือนกัน ” ฟ้ายิ้มหวานให้กับนนท์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ เขาเริ่มขยับกายมาใกล้ๆ และโอบกอดเธอ ทำให้ฟ้าสะดุ้งหนีเพราะตกใจ

“หนีเราทำไม หึ! เราคบกันมาก็หนึ่งปีแล้วนะเมื่อไหร่ฟ้าจะให้เราได้มากกว่าการจับมือล่ะ รู้มั้ยว่าคนอื่นเขาคบกันไม่นานก็ยอมแตะเนื้อต้องตัวแล้วนะ” นนท์ออดอ้อนฟ้า

“ฟ้าว่าเรายังไม่พร้อมนะนนท์ เราทั้งสองยังเรียนอยู่ตอนนี้ก็ปีสามแล้ว รอให้เราเรียนจบแต่งงานกันเมื่อถึงวันนั้นฟ้าจะยอมให้นนท์ทั้งใจทั้งกายเลย ” ฟ้าเธอเป็นคนมุ่งมั้นในการเรียนเพราะที่บ้านของเธอไม่ได้ร่ำรวยเหมือนกันกับนนท์ ที่แทบไม่ต้องทำอะไรก็สามารถอยู่ได้อย่างสบาย

“ฟ้าไม่รักนนท์สินะ ถ้าฟ้ารักนนท์จริงๆ ไม่ว่านนท์จะขออะไรฟ้าต้องให้นนท์ได้ทุกอย่างหรือว่าฟ้าเบื่อกันแล้ว” นนท์หันหน้าหนีและตัดพ้อออกมา ทำให้ฟ้ารู้สึกใจหายเมื่อนนท์คิดว่าเธอไม่รัก เธอนั้นรักนนท์มากเสียจนเธอสามารถแลกทุกอย่างได้เพราะนนท์นั้นคือรักแรกของเธอ เธอคว้ามือไปจับแขนของนนท์ สายตาที่กังวลของฟ้าได้ส่งผ่านไปถึงนนท์

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ ฟ้ารักนนท์มากนะไม่มีทางที่ฟ้าจะเบื่อนนท์หรอกนะ”

“งั้นฟ้าก็ยอมมาเป็นของเราสิ เราจะได้มั่นใจว่าฟ้าจะไม่ทิ้งเราไป และฟ้าจะเป็นของเราคนเดียว” นนท์หันกลับมามองหน้าฟ้าและจับแขนของฟ้าทั้งสองข้าง ตอนนี้เธอทั้งกลัวว่าถ้าหากเธอไม่ยอมนนท์จะไม่รักเธอ แต่ถ้าหากเธอยอมนนท์อาจจะมองว่าเธอนั้นง่ายและเบื่อเธอในสักวัน

“ฟ้ารักนนท์นะ แต่ฟ้าว่าเรื่องนี้มันเร็วเกินไปฟ้ายังไม่ได้ทำใจ รอก่อนนะ” เมื่อเธอพูดจบนนท์ได้ถอนหายใจและปัดมือเธอออกจากแขนของเขาพร้อมลุกขึ้นยืนคว้าเสื้อแขนยาวมาสวมใส่เพื่อกลับบ้านของตนเองอย่างอารมณ์เสีย

“ก็ได้ งั้นนนท์จะกลับบ้านก่อนนะ แล้วเจอกันที่มหาลัย”น้ำเสียงเย็นชาที่เปล่งออกมาจากปากของนนท์ทำให้ฟ้ารู้สึกหวั่นใจและหนาวเหน็บเข้าไปในจิตใจ เธอลุกขึ้นโอบกอดเขาจากด้านหลังเพื่อไม่ให้เขาไป หากเขาก้าวเท้าออกจากห้องไปในวันนี้อาจจะทำให้เขาไม่หันกลับมาหาเธออีกแน่ นนท์เป็นถึงลูกชายเจ้าของมหาลัยแถมยังมีหน้าตาที่หล่อเหลา

เขาเพียงมองผู้หญิงคนไหนคนพวกนั้นก็จะเข้ามาถวายตัวให้เขาโดยไม่ต้องร้องขอ ฟ้าเองก็กลัวว่านนท์จะไปมีอะไรกับคนอื่น ในเมื่อเขาเองก็รักเธอ เธอเองก็รักเขาเธอจึงตัดสินใจจะมอบร่างกายให้นนท์ได้ครอบครอง

“อย่าไปเลยนะ ฟ้ายอมก็ได้นนท์อย่าไปจากฟ้าเลยนะ” นนท์ได้ยินถึงกับหันหลังมาโอบกอดฟ้าและยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนที่จะใช้มือดึงแก้มทั้งสองข้างของฟ้าอย่างเอ็นดู

“ที่รักของเขาน่ารักที่สุดเลย เขาจะทะนุถนอมไม่ให้ฟ้าเจ็บตัวแม้แต่น้อยอย่ากลัวไปเลยนะ” ฟ้ายิ้มให้และพยักหน้าให้กับนนท์ทั้งสองคนมองตากันด้วยความหวานซึ้งและมอบความสุขให้แก่กันและกัน

ความรักของทั้งสองก็เหมือนจะรักกันมากขึ้น นนท์ตามหวงฟ้าอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะมีผู้ชายคนไหนมองฟ้านนท์ก็จัดการโดยการสั่งสอนเล็กน้อย ทำให้ผู้ชายมากมายต่างไม่กล้าเข้าหาฟ้าอีก ฟ้ารับรู้ได้ถึงความรักที่นนท์มีให้จนกระทั่งวันหนึ่งนนท์ได้เงียบหายไป

หลังจากที่มหาลัยได้ปิดเทอมฟ้าพยายามติดต่ออย่างไรก็ติดต่อไม่ได้เสียทีเธอกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก เธอไปหานนท์ที่ที่นนท์เคยพาไปก็ไม่มีใครพบเห็นนนท์เลย แม้กระทั่งที่บ้านของนนท์ฟ้าเองก็ได้ไปที่นั้นแต่ความกลัวมันมากกว่าความกล้าทำให้เธอไม่กล้าเข้าไปถามที่บ้านของนนท์ว่าเขาหายไปไหน เขาไม่เคยหายไปนานขนาดนี้ทำให้ฟ้าคิดกังวลว่านนท์ได้เบื่อและทิ้งเธอไว้อย่างนี้ ฟ้าเก็บตัวเงียบอยู่ที่ห้องไม่ออกไปไหนมาไหน จนเพื่อนสนิทอย่างชมพู่เป็นห่วงและได้มาหาฟ้าที่ห้อง

ก็อกๆ!เสียงเคาะประตูดังขึ้นฟ้าที่ปล่อยตัวเองอยู่กับความอ้างว้างก็ได้เดินไปอย่างไร้วิญญาณเปิดประตูให้เพื่อนของเธออย่างไม่มีเรี่ยวแรง เมื่อชมพู่เห็นเพื่อนของเธอที่สภาพเหมือนวิญญาณเดินได้เธอก็รีบถามด้วยความเป็นห่วงทันที

“ฟ้าเกิดอะไรขึ้นกับแก ทำไมถึงเป็นอย่างนี้” เมื่อฟ้าได้ยินคำพูดที่เป็นห่วงของเพื่อนเธอก็เข้าไปกอดและสะอื้นไห้โดยไม่เก็บความรู้สึกอีกต่อไป

“ฉันโดนทิ้ง ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยและไม่รู้จะอยู่ต่ออย่างไร อึก อึก ฮื้อ” น้ำตาใสๆ ล่วงหล่นมาจากดวงตาที่แดงก่ำบวมแดงผ่านการร้องไห้มามาก เมื่อชมพู่รับรู้เธอเองก็อดที่จะสงสารเพื่อนตัวเองไม่ได้ ได้โอบกอดและลูบหลับเบาๆ เพื่อปลอบใจ

“ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับแกหรอกนะ แต่ฉันอยากจะบอกว่าแกยังเหลือฉัน ฉันจะคอยอยู่ข้างๆ แกเองร้องออกมาเถอะร้องให้พอแล้วแกก็ตั้งสติใช้ชีวิตต่อไปเข้าใจมั้ย ฉันรู้ว่ามันยากแต่ฉันเชื่อว่าแกทำได้ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลก”

“ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกแต่นนท์มีแค่คนเดียวในโลกนะ ฮื้อ ฮือ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันทำอะไรผิดนนท์ถึงทิ้งฉันไป แกบอกฉันสิว่าฉันไม่ดีตรงไหน” ฟ้าพูดสะอื้นไห้พร้อมพูดออกมาชมพู่ฟังเธอแทบไม่รู้เรื่อง เธอจับเพื่อนไปนั่งที่เก้าอี้และเช็ดน้ำตาให้เธอ พร้อมจับมือเธอแน่นๆ

“แกตั้งสติก่อนนะ และเล่ามาให้ฉันฟังให้หมดว่ามันเกิดอะไรขึ้น”