ตอนที่ 3 ลูกคนใช้

หญิงสาวยืนตัวเกร็ง แม้ว่าจะแสดงละครมาแล้วสองสามเรื่องก็ตาม ชื่อเสียงของเธอไม่โด่งดังเหมือนนักแสดงอื่น ๆ “คุณลู่เป็นน้องสาวจริง ๆ หรือคะ มีข่าวว่าคุณแอบยั่วพี่เขยจริงหรือเปล่า” นักข่าวสาวคนหนึ่งถามขึ้นมา แสงไฟสอดส่องมาที่เธอ

ลู่เจียวอิงทำได้เพียงแค่อึกอักอ้ำอึ้ง เธอจะต้องพูดอะไรดี เธอไม่มีผู้จัดการส่วนตัวเหมือนคนอื่น ไร้สังกัดอีกด้วย ใครจะคอยมากีดกันนักข่าวพวกนี้ออกไป จนกระทั่งมีสตรีคนหนึ่งเดินมา จับข้อมือของเธอเดินเข้าไปในงาน เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตารื้นแดงเรื่อ มีน้ำตาคลออยู่เล็กน้อย

“คุณนั่นเอง ขอบคุณที่ช่วยหนูนะคะ” เจียวอิงเหมือนได้เห็นนางฟ้ามาโปรดเมื่อผู้หญิงสูงวัยคนนี้เป็นคนพาเธอออกมาจากแสงไฟนั่น คนพวกนั้นไม่รู้เรื่องจริงก็ใส่สีตีไข่มากมาย ชื่อเสียงเธอเสียหายเพราะคนพวกนี้เป็นคนนั่งเทียนเขียนโดยไร้ข้อเท็จจริง

“ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่หนูสบายดีไหมจ๊ะ” เธอถามขึ้นมา แต่ทว่ายังไม่ทันได้ตอบ คุณผู้หญิงตระกูลลู่เดินเข้ามาทันที ส่งเสียงเล็กแหลมกล่าวส่อเสียดเธอในทางที่ไม่ดีเอาเสียเลย

“ไปไหนมาไม่รู้จักกลับบ้าน เที่ยวร่านขายตัวไปทั่ว รู้ไหมชื่อเสียงตระกูลเสียหายก็เพราะเธอ” คุณผู้หญิงตระกูลลู่ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น น้ำเสียงของเธอไม่หนักไม่เบา แต่ทำให้คนยืนอยู่ใกล้ ๆ หันมาจับจ้องเธอเป็นตาเดียว

หญิงสาวสวมชุดชมพูกลีบบัวถูกนิ้วของแม่เลี้ยงคนนี้จิ้มเข้ามาที่หน้าผากอย่างจัง ด้วยความไม่พึงพอใจอยู่เต็มทรวงอก น้ำเสียงแปร๋น ๆ ของแม่เลี้ยงนั่นยังดุด่าสอดเสียดและเหยียดหยามไม่ยอมหยุดเสียที “ฉันไม่น่าเลี้ยงแกเลยจริง ๆ นังสารเลว” ถ้อยคำอันหยาบคายได้พรั่งพรูออกจากคุณผู้หญิงตระกูลสูงส่ง มันไม่ช่วยขัดเกลาให้เธอพูดจากับอีกฝ่ายด้วยคำไพเราะรื่นหู แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ลูกคนใช้ก็ตาม

“นี่คุณคะ ทำไมต้องพูดจารุนแรงแบบนี้ด้วย” สตรีสูงวัยดันเด็กสาวให้ถอยออกห่างจากผู้หญิงใจร้ายคนนั้น ลู่เจียวอิงดวงหน้างดงามแต่ตอนนี้มันชาไปหมด เพราะถ้อยคำของคุณผู้หญิงมันกระแทกเข้าเธออย่างจัง

“คุณมาเกี่ยวอะไรด้วย” เธอเชิดหน้าขึ้น พลางเหลือบมองสตรีคนนี้ด้วยความไม่พอใจ ถึงจะเป็นงานแต่งงานของลูกสาวหล่อน หากแต่ว่าวันนี้นังตัวซวยนั่นเข้ามา ทำให้จุดเด่นของงานตกไปอยู่ในมือของอีกฝ่ายเข้าให้ เจตนานังเด็กเหลือขอนี่ทำไมหล่อนจะไม่รู้ และดูแต่งตัวมางานแทบจะโดดเด่นกว่าลูกสาวเธอเสียด้วยซ้ำไป ยิ่งเห็นเธอก็ยิ่งแค้นยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่

“ฉันก็ไม่อยากเกี่ยวหรอกค่ะ แค่เอ็นดูเธอก็เท่านั้นเอง” ว่าแล้วสตรีคนนี้มิได้รอชักช้าอะไร จับเด็กสาวไปนั่งด้วยที่โต๊ะของแขก วีไอพี และนั่นยิ่งทำให้คุณผู้หญิงตระกูลลู่ไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง กล้าเสนอหน้าถึงขั้นไปนั่งกับใครก็ไม่รู้

“หนูขอบคุณ คุณป้ามาก ๆ นะคะ ที่ช่วยหนู” เจียวอิงกล่าวขึ้นมา ดวงหน้าของเธอสะสวยจนแขกร่วมโต๊ะต่างสงสัย บางคนก็เดาได้ว่าเธอเป็นใคร บางคนก็แสดงท่าฮึดฮัดไม่พอใจ และยังดีที่ว่าโต๊ะตัวนี้มีแขกวีไอพีนั่งแค่สามคนเท่านั้น

“บทนางร้ายในละครไม่ช่วยให้เธอแสดงร้าย ๆ ออกมาเลยหรือไรกัน เรื่องแค่นี้ยังต้องให้คนอื่นมาช่วยอีก” เธอมองหน้าเด็กสาว แต่ฝ่ามือของเธอกำลังปลอบประโลมจิตใจของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี เจียวอิงไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นนี้เลยก็ว่าได้ แม่ของเธอจากไปตั้งแต่ห้าขวบ ทอดทิ้งให้เธออยู่ในบ้านตระกูลลู่เพียงลำพัง

เธอต้องทำงานไม่ต่างจากสาวใช้ในเรือนหลัง แม้ว่าจะมีบิดา แต่ก็ไม่เคยสนใจไยดีเธอสักครั้ง กระทั่งหางตายังไม่เคยเหลือบแลชายตามองเสียด้วยซ้ำไป เธอเองจะมีความเป็นอยู่อย่างไร ผู้ชายคนนั้นไม่เคยมอง ขนาดเจ็บป่วยยังปล่อยให้เธอนอนอยู่บนเตียงเน่า ๆ หากไม่ใช่เพราะสาวใช้ในเรือนหลังสงสารละก็ ป่านนี้เธอคงอยู่ในสุสานแล้วก็เป็นได้

“หนูเล่นไปตามบทน่ะค่ะ” เธอกล่าวด้วยความจริงใจ ใบหน้าค่อนข้างจะตึงเครียดเมื่อเห็นเจ้าบ่าวและเจ้าสาวในงามยิ้มแย้มทักทายแขกมากมาย เขาไม่ได้มองมาที่เธอด้วยซ้ำไป และตำแหน่งอะไรของครอบครัวตระกูลลู่ เธอไม่เคยได้เหยียบสักครั้ง ลูกสาวคนเล็กหรือก็หาใช่ไม่

เธอเป็นเพียงแค่ความไม่ตั้งใจจนทำให้เธอเกิดมา และมารดาของเธอทนอยู่ไม่ได้ นั่นเพราะคุณผู้หญิงดุด่าและยังลงโทษขังเธอเอาไว้ให้เป็นเยี่ยงอย่าง หลังจากนั้นความอดทนของมารดาเธอสิ้นสุด จึงได้หลบหนีออกไป แต่เธอกลับทอดทิ้งลูกสาวเอาไว้ให้สามี

คงคิดว่าเขาจะเหลียวมองมาบ้าง แต่เจียวอิงไม่เคยได้รับความอบอุ่นเหมือนลูกคนอื่น ๆ ในครอบครัวนี้สักครั้ง อ้อมกอดของบิดาไม่เคยเป็นของเธอ และเธอได้เพียงแค่มอง...และมองคนในบ้านใหญ่หัวเราะสนุกสนาน แต่เธอล่ะ ทำงานก้นครัวตั้งแต่จำความได้

“หนูมีแฟนหรือยัง ถ้ายังไม่มีมาเป็นลูกสะใภ้ฉันไหมจ๊ะ”

“คนอย่างหนูไม่คู่ควรให้คุณป้ามาสนใจเหลียวแลหรอกค่ะ หนูยืนได้ทุกวันนี้ก็เพราะคุณป้าหยิบยื่นโอกาสมาให้หนู” หากผู้หญิงคนนี้ไม่เสนอชื่อเธอไปคัดเลือกละคร เธอก็ไม่มีโอกาสได้ยืนขึ้นมา และนั่นถึงจะเป็นบทบาทไม่โดดเด่นสักเท่าไหร่ แต่ในละครเธอเป็นนางร้ายที่ใคร ๆ ต่างก็ชิงชัง

แต่ชีวิตจริงของเธอยิ่งกว่าละครน้ำเน่าหลังข่าว ชีวิตบัดซบเช่นนี้มันเป็นของเธอ และเธอก็เป็นเพียงแค่ลูกคนใช้ คำคำนี้เป็นคุณผู้หญิงและบรรดาพี่ ๆ ทั้งสามใช้คำพูดเช่นนี้เหยียบย่ำเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แม้เธอจะเริ่มยืนด้วยลำแข็งของตัวเองได้

“อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ” สตรีสูงวัยกล่าวขึ้นมา ดวงตาของเธอดูอบอุ่นนัก ลู่เจียวอิงแทบอยากจะกอดแล้วแนบใบหน้าลงร้องไห้โฮออกมา เพราะเจ้าบ่าวในงานเป็นผู้ชายเพียงแค่คนเดียวที่ดีกับเธอ

จวบจนจบงานเลี้ยง สตรีสูงวัยจึงได้เดินออกมาข้างนอก เพื่อจะกลับบ้านไปพักผ่อน ลู่เจียวอิงออกมาส่งด้านหน้าของโรงแรมเจ็ดดาว ไม่บอกก็รู้ว่าค่าสถานที่จัดงานเป็นเงินมหาศาลทีเดียว ตระกูลลู่ไม่ได้ร่ำรวยมากมายขนาดนั้น แต่ตระกูลเจียงร่ำรวยใช้ได้

คล้อยหลังส่งสตรีสูงวัยแล้ว แม่นางร้ายกำลังจะกลับบ้านไปซุกหัวนอน เงินค่าตัวของเธอไม่มากมาย เธอกำลังเก็บเงินเอาไว้ หวังว่าอยากจะได้บ้านสักหลักหรือไม่ก็คอนโดเล็ก ๆ เอาไว้ซุกหัวนอน เพราะบ้านตระกูลลู่เธอไม่อยากจะเหยียบเข้าไปอีกแล้ว

เมื่อเธอกำลังก้าวออกไปช้า ๆ เงยหน้าแหงนมองท้องฟ้าอีกครั้ง นั่นเพราะเธอชอบมองออกไปหวังว่าสักวันจะได้โบยบินมีอิสรภาพ ทันใดนั้นเอง เธอก็ถูกกระชากให้หันกลับมายังไม่ทันจะตั้งหลักเสียด้วยซ้ำกลับถูกฟาดเข้าให้ด้วยฝ่ามือของใครบางคน เธอถึงขั้นทรุดลงไปกองอยู่บนพื้น

เจียวอิงเงยหน้าขึ้นมอง พบเห็นว่าพี่สามชี้หน้าต่อว่าเธอปาว ๆ “ยังจะมีหน้ากลับมาเหยียบที่งานแต่งอีกเหรอ รู้ไหมว่าในงานมีคนพูดถึงแกยังไงบ้าง ทำไมไม่ตาย ๆ ไปสะ” ลู่เจียวเหมยคือพี่สาวคนที่สาม คนที่แต่งงานคือพี่รอง

เจียวอิงหยัดกายลุกขึ้นเธอดุนกระพุ้งแก้มเล็กน้อย เพราะมีเลือดซึมออกมา เธอแสยะยิ้มอย่างเคียดแค้นคนพวกนี้ “จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้อยากจะมานักหรอกนะ แต่ถ้าฉันไม่มา พวกคุณ ๆ ทั้งหลายก็ต้องดุด่าสาปแช่งฉันอีก” เธอไม่อยากจะทำร้ายใคร แค่ทุกวันนี้ข่าวลือของเธอมันก็เน่าแฟะอยู่แล้ว

“ก็เพราะแกมันเน่าไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เมื่อคืนไม่กลับบ้านไปขายตัวที่ซ่องไหนมาล่ะ ดูสิภาพยับเยินแบบนี้ จะมีใครเอาทำเมียกัน เธอมันก็แค่เศษสวะของตระกูลลู่ เมื่อไหร่พ่อจะไล่แกไปให้พ้น ๆ สักทีจะเก็บเอาไว้ทำไม ยิ่งเห็นก็ยิ่งขัดตา” เจียวเหมยก่นด่าถ้อยคำหยาบคายพรั่งพรูออกมาจากหญิงสาวร่างบอบบางน่าทะนุถนอม ใครเล่าจะคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบนี้ฝีปากจัดจ้านยิ่งกว่าแม่ค้าในตลาดเสียอีก เกิดมาสูงส่งเป็นถึงคุณหนูตระกูลลู่แต่กิริยามารยาทช่างต่ำและสถุลจริง ๆ

เจียวอิงหัวเราะเบา ๆ คล้ายกับสาแก่ใจ ใบหน้าของเธอขึ้นริ้วเป็นรอยนิ้วมือทั้งห้า “รู้อะไรไหมพี่สาม ทำไมตาแก่นั่นไม่ไล่ฉันไปสักที เขาคงคิดว่าจะหาสามีสักคนให้ฉัน แล้วเขาก็คิดว่าคงจะได้ค่าสินสอดแน่ ๆ แต่จะบอกให้นะแผนการของตาแก่นั่นฉันรู้หมดแล้วล่ะ”

เธอไม่เรียกว่าพ่อสักคำ เพราะผู้ชายคนนั้นไม่เคยสนใจเธอสักนิด ถ้อยคำต่าง ๆ ที่ครอบครัวใหญ่พูดคุยกันเสมอ คือจะจับเธอยัดให้แต่งงานกับคนมีฐานะ หรือไม่ก็ตาแก่ตัณหากลับเถือกนี้ แต่เธอรอแค่โอกาส สักวันเธอจะต้องได้ออกไปแน่ ๆ แต่ยังไม่ถึงเวลา

เจียวเหมยเท้าเอวมองอีกฝ่ายอย่างชิงชัง แววตาของเธอดูเย้ยหยันและเหยียดหยามอยู่ในที ริมฝีปากเบะเล็กน้อย กลอกกลิ้งตาไปมาอย่างคนถือดี “คงไม่มีผู้ชายตาบอดคนไหนเอาแกทำเมียหรอกนะ โชคดีที่พี่เขยไหวตัวทัน เขายังบอกว่าเธอมันเน่าและร่านไปทั่วอ่อยเขา หวังจะขึ้นเตียงเขายังไม่เอาแกเลย แกมันก็เป็นได้แค่...ขยะ! นังลูกคนใช้!”