CHAPTER 10

นาตาชาขยิบตาให้โนเนมก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง VVIP ซึ่งมีหนุ่ม ๆ นับสิบรอเอาใจเธออยู่ด้านใน ชีวิตแบบนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ ที่ประเทศอื่น และนาตาชาก็ไม่เสียดายเงินเลยแม้แต่น้อย อะไรที่ปรนเปรอให้เธอคลายเหงาไปได้ เธอก็ยินดีจ่ายเสมอ

“เป็นไงบ้างครับเด็กใหม่” ออมเลตเอ่ยถามเมื่อรินน้ำผลไม้ให้นาตาชาแทนค็อกเทล

“ดีนะ ฉันชอบ”

“แต่หมอนั่นน่ะไม่ค่อยจะมีมารยาทนะครับ” หนุ่มโฮสต์อีกคนเอ่ยด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน ทำตัวไม่เหมือนโฮสต์ ไม่มีหน้าตาจะบริการด้วยซ้ำ เห็นผู้ชายเย็นชากับผู้หญิงสวย ๆ แบบคุณหนูนาแล้วผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน” โฮสต์คนที่สองเอ่ยเสริมขึ้นมาเช่นกัน

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ถือค่ะ” นาตาชาจิบน้ำส้มที่เพิ่งได้รับมาอย่างใจเย็น

“ถ้าหมอนั่นทำอะไรให้คุณหนูนาไม่ชอบก็บอกได้เลยนะครับ แต่ผมว่าผู้ชายแบบนี้คุณหนูนาน่าจะบันเทิงอยู่”

ออมเลตตอบอย่างรู้ใจ นาตาชาหันไปสบตาออมเลตแล้วยิ้มเล็ก ๆ ให้

“ก็แค่แก้เบื่อชั่วคราว ถือว่าโอเคมากละ” นาตาชาเอ่ย

“แล้วคราวนี้คุณจะมาอยู่นานมั้ยครับ มาเที่ยวที่นี่บ่อย ๆ สิครับ พวกเราคิดถึง”

ออมเลตยังคงหยอดคำหวานไม่หยุดหย่อน จนนาตาชาต้องหันไปมองทีวีที่เปิด MV K-POP แทน

“คุณก็น่าจะรู้ว่าฉันขี้เบื่อ”

“ครับ ผมเลยพยายามหาอะไรให้คุณหนูรู้สึกสนุก”

“ไม่รู้สิ แต่คืนนี้ทุกคนได้ทิปเยอะแน่ ฉันเปย์ไม่อั้นค่ะ ทำอะไรก็ได้ให้ฉันสนุกหน่อย”

หลังจากนาตาชาเอ่ยปากไปเช่นนั้น เหล่าหนุ่ม ๆ ในห้องต่างก็งัดสารพัดลูกไม้มาเอาใจนาตาชายันเช้า เธอดื่มและกินอย่างสนุกจนไม่ทันสังเกตว่า มีใครบางคนกำลังแอบมองเธออยู่

“ผมไปส่งคุณเอง” เสียงคุ้นหูดังขึ้นเมื่อนาตาชาเดินออกมาจากห้อง VVIP

“ไปกินอะไรมาคะ ถึงอยากจะไปส่งฉัน” นาตาชาถามด้วยสีหน้าราบเรียบ

“ผมเห็นพวกผู้ชายในห้องนั่นสลบกันไปหมดแล้ว วันนี้คุณคงจ่ายหมดตัวแล้วด้วยสิ” โนเนมเอ่ย

“...คุณคิดจะตามฉันไปถึงบ้านเหรอคะ?” นาตาชาเชิดหน้าถาม

“ผมเนี่ยนะ”

“ใช่สิคะ ฉันนั่งที่นี่ตั้งแต่ 5 ทุ่มยันตี 5 คุณไม่เข้ามาร่วมวงเลยแม้แต่นาทีเดียว พอฉันจะกลับ จะมาอาสาไปส่ง คิดว่าฉันจะให้คุณไปส่งงั้นเหรอคะ?” นาตาชากอดอกมองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เหนือกว่า

“อืม...ผมไม่คิดว่าคุณจะคิดมากขนาดนั้น เห็นคุณเป็นคนชิล ๆ แบบอะไรก็ได้” โนเนมมองจ้องอีกฝ่ายกลับเช่นกัน

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนชิล ๆ แต่ไม่โง่หรอกนะคะ”

“ผมไม่ได้ว่าคุณโง่สักหน่อย”

“คุณคนไร้ชื่อ จะบอกอะไรให้นะคะ ถ้าคุณคิดอยากจะเข้าหาฉันล่ะก็ วิธีที่คุณใช้น่ะ ไม่ได้ผลหรอก”

นาตาชากอดอกเดินออกจากบาร์โฮสต์ไปโดยไม่หันกลับมามองโนเนมอีก ชายหนุ่มกำมือเบา ๆ แล้วเหลียวมองตามนาตาชาออกไปจนเธอลับสายตา

“...หึ แค่อยู่ใกล้ก็ไม่อยากจะหายใจร่วมด้วยแล้ว คิดว่าทำไมผมจะอยากเข้าหาคุณไม่ทราบ?”

ที่บ้านขนาดใหญ่ของอูแบร์นั้นมีแม่บ้าน ผู้ช่วยแม่บ้านและคนรถประจำอยู่ที่นี่เสมอเพื่อคอยดูแลอูแบร์กับเพ็ญนีย์ทุกครั้งที่เดินทางมาดูแลโรงแรมที่เมืองไทย อีกทั้งทุกคนต้องคอยดูแลนาตาชาเป็นอย่างดีเมื่อเธอแวะมาเที่ยวที่นี่

กับแม่บ้านที่เมืองไทย นาตาชาไม่ค่อยอยากจะสุงสิงด้วย เพราะตามนิสัยของคนไทยที่มักจะไม่ค่อยมีความมั่นใจ ทำให้เธอไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก เธอชอบคนที่มีความมั่นใจและกล้าจะสบตาเธอเวลาที่เธอสั่งงาน ถ้ายิ่งกล้าเถียงเธอก็ยิ่งชอบ อาจจะเรียกว่าเป็นนิสัยลึก ๆ ที่ยากที่คนที่เมืองไทยจะมีนิสัยเช่นนี้ เหล่าแม่บ้านและคนรถที่เมืองไทยเลยค่อนข้างจะกลัวและเกรงคุณหนูนากันเป็นพิเศษ

“เอ่อ...คุณหนูคะ จะให้เตรียมมื้อเช้าด้วยมั้ยคะ” นภา แม่บ้านเดินมาสอบถามเมื่อนาตาชาก้าวเท้าลงจากรถ

“...ฉันเพิ่งกลับมาจะให้กินอะไรล่ะ คุณนภา” นาตาชาเอ่ย

“เอ่อ...เกรงว่าคุณหนูจะหิวน่ะค่ะ” นภาเอ่ย

“ขอแค่นมร้อนกับบิสกิตก็พอค่ะ” นาตาชาสั่งเรียบ ๆ แล้วรีบเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ซึ่งมีเหล่าผู้ช่วยแม่บ้านมายืนรออยู่เผื่อว่าคุณหนูนาจะสั่งอะไรเพิ่มเติม

“น้ำร้อนล่ะ” นาตาชาเอ่ยถามแม่บ้านอีกคน

“เรียบร้อยค่ะ ฉันเตรียมเกลือหอมแล้วก็จุดเทียนหอมให้คุณหนูเรียบร้อยแล้วค่ะ”

“ดี”

“ฉันเตรียมชุดนอนแล้วเปิดเครื่องทำความชื้นไว้ให้คุณหนู่นาแล้วนะคะ” แม่บ้านอีกคนรายงาน

“ไม่เอา ฉันอยากเปิดเครื่องกระจายกลิ่น ขอกลิ่นเลมอนกับลาเวนเดอร์ เตรียมให้เรียบร้อยก่อนฉันจะอาบน้ำเสร็จก็พอ”

นาตาชาเอ่ยสั่งทุกคนก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเสียที เพราะตั้งแต่เธอนั่งเครื่องกลับมา เธอยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ

“เฮ้อ....” นาตาชาค่อย ๆ จุ่มปลายเท้าลงไปในอ่างที่หอมกลิ่นดอกไม้ ความรู้สึกอุ่นค่อย ๆ เกาะกุมร่างบางที่กำลังนอนลงไปในนั้นอย่างเชื่องช้า กลิ่นหอมอ่อน ๆ ช่วยให้ความเหนื่อยล้าที่เธอสะสมมาจางหายไป นาตาชาหลับตาพริ้ม พยายามจะผ่อนคลายกับช่วงเวลาที่แสนสงบสุข แต่เสียงหนึ่งกลับดังขึ้นในความทรงจำแสนสั้นของเธอ