CHAPTER 9

“งั้น ไปหาที่คุยกันแค่สองคนดีมั้ย” นาตาชาเสนอ

“ได้ครับ เอาไงก็ได้” เขาตอบ

“พาฉันไปสิ ฉันไม่รู้เหรอกว่าห้องไหนใช้ได้” นาตาชาลุก

“เชิญครับ” ชายหนุ่มเอาสองมือล้วงกระเป๋าและนำเธอออกไปด้านนอก

“เดี๋ยว เธอจะไปไหนยัยหนูนา” ชะเอมรีบคว้าข้อมือเพื่อนสาวด้วยความตกใจ

“ไปหาอะไรสนุก ๆ ทำน่ะ เธออยู่นี่กับหนุ่ม ๆ พวกนี้แหละ เดี๋ยวฉันมา” นาตาชายิ้ม

“ไม่นะ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวสิ” ชะเอมแย้ง

“ไม่เป็นไรนะครับคุณหมอ ผมมีเรื่องอยากถามคุณหมออีกเพียบเลย” เชน หนุ่มหล่ออีกคนทำสายตาเว้าวอนชะเอมอย่างหนัก ก่อนจะหันมามองนาตาชาเพื่อส่งสัญญาณให้เธอรีบตามโนเนมออกไป นาตาชาพยักหน้ายิ้มให้แล้วรีบเดินออกมา

“คลิก”

เสียงประตูปิดเบา ๆ เมื่อนาตาชาเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นชายหนุ่มในชุดดำกำลังยืนพิงกับผนังทางเดินอยู่ เขาเอาสองมือล้วงกระเป๋าอย่างเดิม ก่อนจะเหลือบมองเธออีกครั้ง

“ไปกันเถอะค่ะ” นาตาชาเอ่ย

“...” เขาพยักหน้าแล้วพาเธอเดินไปยังอีกห้องหนึ่งซึ่งเล็กกว่า เป็นห้อง VVIP แบบส่วนตัวที่ให้สาว ๆ ได้เพลิดเพลินกับการบริการแบบพิเศษของหนุ่ม ๆ ที่พวกเธอชื่นชอบ

นาตาชาเดินเข้ามาตามโนเนมเขาเดินนำเธอแล้วนั่งลงบนโซฟาขนาดใหญ่ ก่อนจะหันมามองเธอด้วยแววตาแปลกประหลาด

“คุณจะให้อะไรฉันคะ?” นาตาชาทวงถาม

“คุณต่างหากจะให้อะไรผม” เขาถามกลับ

“ฉันไม่มีอะไรให้หรอก”

“ผมเห็นคุณมาที่นี่บ่อย ๆ คุณคงชอบหนุ่ม ๆ มากสินะครับ” เขายกยิ้มเหมือนจะดูถูกเธอ แต่สายตาแบบนั้นทำอะไรเธอไม่ได้หรอก เพราะเธอมองว่ามันน่าค้นหามากกว่า

“ใช่ค่ะ ฉันเป็นคุณหนูร่ำรวยที่ไม่อยากมีพันธะ การหาหนุ่ม ๆ มาคอยเอาใจคงไม่ใช่เรื่องผิดมั้งคะ?” เธอถามพลางเดินมาตรงหน้าเขา

แววตาชายหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา ไม่มีความรู้สึกว่าอยากจะเอาอกเอาใจเธอแม้แต่น้อย มันเป็นแววตาของคนที่รู้สึกเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ผิดหรอก แต่คุณไม่คิดว่าทำตัวแบบนี้มันแย่เหรอครับ”

“ตรงไหนแย่ล่ะคะ ฉันไม่ได้...” เธอหยุดความคิดที่จะอธิบายให้ชายหนุ่มตรงหน้าฟังว่าเธอไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับผู้ชายในบาร์โฮสต์เลยแม้แต่น้อย เพราะเธอรู้ดีว่าผู้ชายพวกนี้แค่อยากได้เงินจากเธอ และเธอฉลาดพอที่จะไม่เอาหัวใจลงไปเล่นกับพวกหนุ่ม ๆ

“ไม่ได้...” เขาขยับมองหน้าเธอด้วยแววตาที่อยากรู้อยากเห็นอย่างโจ่งแจ้ง

“อืม...ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันไม่มีแฟนหรือสามี จะเที่ยวผู้ชายมันจะแย่ตรงไหนล่ะ” เธอยิ้ม แต่เขายิ้มกลับมาให้เธอด้วย

(รอยยิ้มเย่อหยิ่งแบบนั้นคืออะไรนะ) นาตาชาได้แต่คิดในใจ

แต่เพียงเสี้ยววินาทีนั้นเอง เธอกลับโดนกระชากลงไปหาเขา ใบหน้าเรียวยาวใกล้กับชายหนุ่มเพียงแค่ลมหายใจ กลิ่นเหล้าจินกระทบเข้าหาเธอ ปลุกความรู้สึกหลากหลายในตัวนาตาชาโดยไม่ตั้งใจ เธอสบตาเขาที่นิ่งชะงัก ก่อนที่เขาจะโน้มเข้าหาเธอ หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ มันคร่อมไปมาจนเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำ

“อะไรกัน แค่นี้ก็ใจสั่นซะแล้วเหรอคุณหนูนา” เขาเรียกชื่อเธอ แต่ทำไมกัน แค่เขาเรียกชื่อ เธอก็รู้สึกเหมือนเธอกำลังฟังเพลงที่หวานเลี่ยน

“ใจสั่นอะไร แค่นี้ฉันไม่สะทกสะท้านหรอก”

นาตาชาดันตัวออกห่างจากเขา แต่เขากลับดึงเธอให้เข้าใกล้ นาตาชารู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนหนุ่ม ๆ คนอื่น เธอลอบกลืนน้ำลายด้วยความกังวลใจ

“งั้นขอจูบละกัน” เขาเอ่ยโดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว

เธอไม่เคยจูบคนไปทั่ว ไม่ใช่กับหนุ่มบาร์โฮสต์ แต่ถ้าโดนท้าก็ไม่แน่เหมือนกัน ระหว่างที่เธอกำลังคิด ริมฝีปากของเขาก็ประกบเข้าที่ริมฝีปากเธอทันที นาตาชารู้สึกเหมือนมีกระแสไฟที่วิ่งตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงท้องน้อย

(ได้ ฉันจะทำให้นายต้องสำนึกผิดที่มาจูบกับฉันเอง) นาตาชาคิดในใจ ก่อนจะบรรจงจูบกลับชายหนุ่มอย่างดูดดื่มจนอีกฝ่ายก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน

เขาพยายามจะเป็นฝ่ายปั่นหัวเธอ แต่เธอกลับจะปั่นหัวเขากลับ โนเนมแอบลืมตามองหญิงสาวที่หลับตาพริ้มพร้อมกับจูบเขากลับอย่างหนักหน่วง จนเขาต้องดันตัวเธอออกห่าง

“พอก่อน” เขาเอ่ยก่อนจะใช้มือเช็ดริมฝีปากอย่างรวดเร็ว

“ไหน...ว่าแน่ไงล่ะ” นาตาชายิ้มอย่างผู้ชนะ

“ไม่นึกว่าคุณจะทำขนาดนั้น” เขาตอบ

“ขนาดไหน?”

“คุณ...ทำแบบนี้กับทุกคนใช่มั้ย คุณหนูนา” เขายิ้ม

“ไม่...ใช่”

เธอตอบแบบกำกวม แต่โนเนมรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้... น่าสมเพชกว่าที่เขาคิด

“พรึ่บ!!!”

เสียงเปิดประตูอย่างรวดเร็วดังขึ้นทำให้นาตาชาและโนเนมต่างหันไปมองที่ต้นเสียง

“ชะเอม” นาตาชาเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

“โทษทีนะ ฉันต้องเข้าเวรด่วนน่ะ” ชะเอมทำหน้าไม่สบายใจสุด ๆ

“ฮะ ตอนนี้น่ะนะ” นาตาชารีบปรี่เข้าไปหาเพื่อนรัก

“ใช่ มีอุบัติเหตุคนเจ็บ 10 คน ฉันเลยถูกเรียกไปช่วยน่ะ ขอกลับก่อนนะหนูนา” ชะเอมคว้ามือถือในกระเป๋าขึ้นมาอ่านข้อความอีกครั้งก่อนจะยัดมันกลับเข้าไปที่เดิม

“ได้ ๆ เดี๋ยวให้ชายชาติไปส่งดีกว่า” นาตาชารีบหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาคนรถ

“ไม่เป็นไร แล้วเธอจะกลับบ้านยังไงล่ะ” ชะเอมรีบคว้ามือของเพื่อนรักมา หวังจะให้เธอไม่ต้องโทรหาคนรถ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

“หนุ่ม ๆ ที่นี่ไปส่งฉันได้ทุกคนแหละ เธอไม่ต้องห่วง” นาตาชาตอบเพื่อนสนิท

“ครับ” ชายชาติรับสาย

“ไปส่งชะเอมที่โรงพยาบาลทีนะ แล้วกลับบ้านได้เลย ฉันจะกลับเอง” นาตาชาเอ่ยแล้วกดวางสายไป

“ขอบใจมากนะหนูนา ไว้คราวหน้าฉันเลี้ยงข้าวเธอตอบแทนละกัน” ชะเอมกอดนาตาชาเบา ๆ แล้วรีบออกเดินทางไปที่โรงพยาบาล

“อื้ม” เสียงตอบของนาตาชาจางหาบไปอย่างรวดเร็ว พอ ๆ กับที่เพื่อนเธอเองก็วิ่งหายไปเช่นกัน

“ใจดีจังนะครับ”

เสียงชายหนุ่มดังขึ้นหลังการสนทนาระหว่างเพื่อนสาวจบลง นาตาชาค่อย ๆ หันไปหาร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างเธอ

“ค่ะ ฉันดีกับเพื่อนเสมอ”

“งั้น...คืนนี้คุณจะกลับยังไง?” เขาถาม

“ใครว่าฉันจะกลับล่ะคะ มาเมืองไทยทั้งที ฉันจะอยู่ที่นี่จนสว่างเลยต่างหาก”