CHAPTER 8

“ถึงแล้วครับคุณหนู” ชายชาติเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ามั่นใจ

“ดีมาก ฉันชอบให้เธอทำท่ามั่นใจแบบนี้นี่ละ ชายชาติ” นาตาชาเอ่ยชม

“ครับ” ชายชาติเขินเล็กน้อย

“เชิญครับเจ้าหญิง” เสียงของชายหนุ่มบาร์โฮสต์หน้าตาดีออกมาต้อนรับสาว ๆ ที่เคลื่อนรถเข้ามาอย่างพร้อมใจ แค่เห็นทะเบียนรถ พวกเขาก็จำได้ดีว่าใครมาเยือนในค่ำคืนนี้

“สวัสดี เบคอน” นาตาชาเอ่ยพร้อมยื่นมือไปวางบนมือแกร่งของอีกฝ่ายที่ยิ้มต้อนรับอย่างยินดี

“สวัสดีครับคุณหนูนา” เบคอนทัก

“วันนี้ฉันพาเพื่อนมาด้วย ชื่อชะเอม ช่วยหาหนุ่ม ๆ มาดูแลเพื่อนฉันด้วย” นาตาชาผายมือไปที่ชะเอมที่ยังตกตะลึงกับการบริการราวกับเจ้าหญิงของหนุ่มหน้าตาดี ที่ต่างมารุมเร้าทั้งสองคนด้วยรอยยิ้มสุดเย้ายวน

“มาครับคุณชะเอม วันนี้พวกผมจะดูแลคุณเอง” เสียงของชายหนุ่มหน้าตาดีมากเอ่ยขึ้น แล้วนาทีที่ชะเอมเห็นหน้าของเขา เธอก็แทบจะหยุดหายใจ

“อะ เอ่อ...” ชะเอมเคลิ้มกับเสียงออดอ้อนจนเกือบลืมไปสนิทว่าเธอห้ามตกหลุมรักผู้ชายที่นี่

“มาครับ ผมจะพาคุณไปเอง” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ยากจะไม่หลงใหล มือหนายื่นมาจับมือเรียวเล็กของชะเอมเอาไว้ ก่อนจะพาเธอเดินตามไปอย่างว่าง่าย

“นี่! อย่าปล่อยใจเด็ดขาดนะ” นาตาชาเดินมาประกบพร้อมกระซิบเตือนเป็นครั้งที่สอง

“รู้แล้วน่า” ชะเอมตอบทั้งที่ใจก็หวั่นไหวเหมือนโดนคลื่นถล่ม

“เชิญครับ”

สิ้นเสียงของหนุ่มหล่อ นาตาชาก็ยิ้มอย่างพอใจอีกครั้ง ในห้องรับรองถูกจัดเตรียมเอาไว้สำหรับลูกค้าระดับ VVIP อย่างเธอ มีทั้งเครื่องดื่มราคาแพง อาหารรสเลิศ และผู้ชายหน้าตาระดับเกรด AA ที่นั่งรอพร้อมจะปรนนิบัติเธอและเพื่อนอย่างพร้อมเพรียง

“โหว...” ชะเอมเอ่ยด้วยความตกใจ โดยมีหนุ่มหน้าหล่อจูงมือเข้าไปนั่งด้านใน เบาะนุ่ม ๆ รอรับสาว ๆ ไว้อย่างเต็มอกเต็มใจ แถมยังขนาบข้างด้วยผู้ชายหน้าตาดีสุด ๆ อีกหลายคน

“คุณชะเอมใช่มั้ยครับ เพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกสินะครับ” เสียงชายที่นั่งด้านซ้ายเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว ดูแลเพื่อนฉันให้เต็มที่นะหนุ่ม ๆ เพราะฉันก็จ่ายไม่อั้นเหมือนกัน” นาตาชาหันไปขยิบตาให้ โปเต้ ชายที่นั่งข้าง ๆ ชะเอมที่ดูจะพร้อมบริการเพื่อนของเธออย่างเต็มอกเต็มใจ

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลยครับคุณหนูนา คุณก็รู้ว่าผมทำงานเก่งแค่ไหน” เขากัดริมฝีปากแล้วหันไปหาชะเอมพร้อมเครื่องดื่มค็อกเทลในมือ

“พิงค์เลดี้สำหรับคุณชะเอมครับ” เขายื่นแก้วสีแดงสดใสพลางขยับใบหน้าเข้าหาหญิงสาวอย่างรู้งาน

“อะ เอ่อออ ค่ะ” ชะเอมหน้าแดงฉานสมกับเป็นคุณหมอที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานจนไม่ได้เจอผู้ชายเลยจริง ๆ

นาตาชาแอบมองเพื่อนสาวด้วยความเอ็นดู ถ้าวันนี้เธอต้องเสียหลายแสนเธอก็แฮ็ปปี้ เพราะเพื่อนอย่างชะเอมหาได้ยาก เพื่อนสาวที่เธอเจอมาทั้งหมดนั้น ส่วนมากจะอิจฉาเธอ ถ้าไม่ก็ไม่ชอบที่เธอเอาแต่ใจแถมยังเป็นคนพูดตรง ๆ พอเจอชะเอมที่รับเธอได้ทุกอย่าง นาตาชาเองก็ให้ความจริงใจกับชะเอมแบบเต็มร้อยเช่นกัน

“แล้วเจ้าหญิงล่ะครับ วันนี้อยากได้อะไรใหม่ ๆ มั้ยครับ” ออมเลต หนุ่มบริการคนแรกของนาตาชาเอ่ยถามพร้อมส่งเครื่องดื่มสีฟ้าสดให้เธอ

“อืม ฟังดูดี เธอรู้ใจฉันสุด” นาตาชาเอ่ยชมพร้อมส่งยิ้มให้

“ผมมีเด็กใหม่มาครับ จะให้มาดูแลคุณนะครับ”

“ได้ เจอคนใหม่ ๆ บ้างก็ดี”

นาตาชายกแก้วสีฟ้าสดแตะริมฝีปากพลางจิบน้ำหวานอมขมอย่างเพลิดเพลิน สายตาเธอมองตามออมเลตไปจนกระทั่งเขาเปิดประตูกลับเข้ามา พร้อมผู้ชายหน้าตาดีมากอีกคนหนึ่ง

แต่ที่เธอสะดุดตามากที่สุดก็คงเป็นเพราะสายตาเย็นชาที่เขามองมาที่เธอละมั้ง จะมีสักกี่ครั้งกัน ที่เธอจะได้สายตาเกือบดูแคลนแบบนั้นจากคนอื่น เธอคือลูกสาวคนเดียวของ อูแบร์ ลูอิส เจ้าของโรงแรมห้าดาว และห้างสรรพสินค้าอีกหลายประเทศเชียวนะ สายตาของความชื่นชมและหวาดกลัว คือสายตาที่เธอคุ้นเคย ไม่ใช่สายตาแบบชายตรงหน้า

เธอจ้องตาชายหนุ่มไม่กะพริบ จนกระทั่งเขาทิ้งตัวลงข้าง ๆ เธอ กลิ่นน้ำหอมของ GIORGIO ARMANI GIO ตีเข้าจมูกเธออย่างจัง เธอปรายตามองว่าเขาจะทำอะไรต่อ แต่เขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากเอื้อมมือไปหยิบมันฝรั่งทอดเข้าปากหน้าตาเฉย

“ชื่ออะไรคะ?” เธอเลิกคิ้วเล็กน้อยและเลือกที่จะเป็นฝ่ายเข้าหาชายหนุ่มก่อน

นัยน์ตาเย็นชาเหลือบมองเธอด้วยท่าทางยียวน

“No name” เขาตอบ

“โนเนม?”

“ใช่ครับ”

“อะ อย่างน้อยก็พูดมีหางเสียง” เธอยิ้ม

“ผมเป็นคนสุภาพ” เขาเอื้อมหยิบแอปเปิ้ลสีแดงเข้าปากอีกชิ้น สายตายังมองไปที่จอทีวีขนาดใหญ่ที่เปิดเพลง K-POP อยู่แบบไม่ใส่ใจนัก

“คุณมาทำงานใช่มั้ย?” นาตาชาเริ่มอยากรู้ว่า หนุ่มมั่นหน้าอย่างเขาไม่คิดจะเอาหน้าหล่อ ๆ มาให้บริการเธอหน่อยเหรอ?

“ครับ” เขาตอบโดยไม่หันมามองเธอ

“แล้วคุณจะบริการอะไรให้ฉันบ้าง” เธอยกเครื่องดื่มจิบเข้าปากอีกครั้ง

“...”

ชายหนุ่มหันมามองเธอ แววตาเย็นชาดูคล้ายจะแวววาวไปด้วยอารมณ์ที่กระตุ้นอะไรบางอย่างในตัวของนาตาชา

“คุณจะจ่ายให้ผมเท่าไหร่” เขาถามหน้านิ่ง

“ต้องการเท่าไหร่ล่ะ?”

“ล้านนึง” เขาตอบหน้านิ่ง

“ฉันมีเงินล้านนึง แต่ฉันไม่จ่ายหรอก ถ้าไม่เห็นผลงาน”

นาตาชาต่อรอง น้ำในแก้วถูกกลืนลงคอจนหมด เธอยื่นแก้วให้ชายหนุ่ม ซึ่งเขารับมันไป แล้วยกดื่มส่วนที่เหลือก่อนจะค่อย ๆ เลียปากอย่างเชื่องช้า

“ผมไม่ได้มาบริการคุณหรอก”

“แล้วคุณมาทำอะไร?” นาตาชาสงสัย

“ผมมาทำให้คุณไม่เบื่อไง ผู้ชายทั้งโต๊ะนี่คงทำเหมือนคุณเป็นเจ้าหญิงสินะ แต่ผมน่ะ จะทำให้คุณรู้ว่าผมนี่แหละเจ้าชาย” เขายิ้มที่มุมปาก

“น่าสนใจดีค่ะ” นาตาชายิ้ม อาจเป็นเพราะไม่มีใครเคยกล้าแหย่เธอมาก่อนล่ะมั้ง อีกอย่างถ้าให้พูดกันตามตรง คนอย่างโนเนมนี่แหละหน้าตาตรงสเปกเธอที่สุด เธอชอบสายตาเย่อหยิ่งเล็ก ๆ ของเขา มันกลับท้าทายเธออย่างบอกไม่ถูก