CHAPTER 7

“ยัยหนูนา” เสียงตะโกนจากเพื่อนสาวที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาร่วมปีดังขึ้นที่ห้องอาหารส่วนตัว ซึ่งทางโรงแรมได้จัดไว้รับรองเธอและเพื่อนสาวคนสนิทเพียงคนเดียวของนาตาชา นั่นก็คือชะเอม

ชะเอมเป็นเพื่อนที่รู้จักกันสมัยที่นาตาชามาเรียนชั้นมัธยมปลายที่เมืองไทย ตอนนั้นอูแบร์ต้องจัดการเรื่องโรงแรม เลยต้องลงหลักปักฐานอยู่ที่ไทยนานกว่า 3 ปี จนกระทั่งเรียนจบ นาตาชาก็กลับไปเรียนต่อปริญญาตรีสาขาออกแบบดีไซน์เสื้อผ้าที่ฝรั่งเศส ส่วนชะเอมเรียนต่อเป็นศัลยแพทย์ แต่ด้วยความเป็นคนตรง ๆ เหมือนกัน ทั้งสองเลยสนิทกัน

“ยัยเอม” นาตาชาเก็บสีหน้าไม่อยู่เมื่อเจอเพื่อนรัก เธอลุกขึ้นสวมกอดเพื่อนสาวด้วยความคิดถึง

“จะสวยไปไหนยะ น่าอิจฉาจริง” ชะเอมผละกอดจากเพื่อน แล้วมองดูใบหน้าสวยใสไร้ที่ติที่ยิ่งดูดีกว่าเมื่อครั้งล่าสุดที่เพิ่งเจอกัน

“เธอนั่นแหละ มัวแต่ทำงานล่ะสิ ดูซิ หน้าตาซูบผอมไปเยอะเลย แต่ก็ยังสวยอยู่นะ” นาตาชาหยิกแก้มเพื่อนนรักเบา ๆ

“ใช่น่ะสิ ฉันไม่ได้รวยแบบเธอนี่ ทำงาน ทำงาน เท่านั้นแหละ ไม่งั้นจะกินอะไรล่ะ” ชะเอมทำปากคว่ำ

“อย่าบ่นเลยน่า ขนาดทำงานขนาดนี้เธอก็ยังดูสวยนะเอมมี่” นาตาชายังเอ่ยชมเพื่อนต่อ ก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง

“เฮ้อ...อย่าพูดเรื่องสวยเลย สวยไปก็เท่านั้น ไม่มีผู้ก็ไม่มีค่า” ชะเอมบ่นก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเองเช่นกัน

“ดูพูดเข้าสิ” นาตาชาเท้าคางมองเพื่อนสาวที่ดูไม่ค่อยมีความสุขนัก ก่อนจะถอนลมหายใจออกมาเบา ๆ

“ก็จริงนี่นา อย่าว่าแต่เจอหน้าผู้ชายเลยหนูนา เงยหน้ามองพระอาทิตย์ยังแทบไม่มีเวลาด้วยซ้ำ” ชะเอมบ่นกระปอดกระแปดพลางหันไปรับเมนูอาหารเพื่อสั่งอาหารทานกับเพื่อน

“งั้นไปที่อื่นเถอะ” นาตาชาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจได้

“ไป...ไปที่อื่น แล้วจะไปไหน อาหารโรงแรมแกน่ะเริ่ดสุดแล้ว” ชะเอมบ่นแล้วรีบเปิดเมนูเพื่อจะสั่งอาหารต่อ

“ไม่เอา” มือเรียวยาวของนาตาชาจับเมนูอาหารเอาไว้แน่น ก่อนจะดึงมันออกแล้วยื่นไปให้บริกรที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“แล้วจะไปไหนยะ นี่ฉันขับรถมาเหนื่อยนะ”

“ไปหาผู้ชายไง เดี๋ยวไปกับฉันนี่ล่ะ” นาตาชาหยิบกระเป๋าหนังสีส้มของเธอคล้องแขน แล้วดึงมือเพื่อนสาวให้เดินตามมาด้วยสีหน้าพอใจ

“ผู้ชาย??” ชะเอมที่ยังตั้งตัวไม่ติดเอ่ยถามนาตาชาอีกครั้ง

“ข้าวกินที่ไหนก็ได้ แต่ผู้ชายน่ะต้องไปที่นี่” นาตาชายิ้มกว้างแล้วเร่งฝีเท้าพาชะเอมขึ้นรถของเธอที่ชายชาติยืนรออยู่พอดี

“เรียบร้อยแล้วเหรอครับคุณหนู” ชายชาติรีบเดินมาเปิดประตูให้นาตาชาทันทีที่เห็นเธอเดินมา

“ฉันจะไปที่อื่น” เธอตอบเรียบ ๆ แล้วขึ้นรถไปพร้อมชะเอม

“รบกวนด้วยนะคะ” ชะเอมยิ้มเจื่อน ๆ ให้ชายชาติ เพราะชายชาติถือเป็นหนุ่มหน้าตาดีเอาเรื่องคนนึง

“ครับ” ชายชาติยังคงสับสน แต่ก็ตอบรับคำของนาตาชาเป็นอย่างดี

“ไปไหนครับคุณหนู” ชายชาตินั่งตรงฝั่งคนขับพร้อมถามนาตาชาด้วยสีหน้าไม่มั่นใจนัก

“บาร์โฮสต์”

“บ้า!!” ชะเอมรีบแย้ง

“ก็เธอบอกไม่ได้เจอผู้ชายเลยนี่” นาตาชาทำสีหน้าเรียบ ๆ

“กะ ก็ใช่”

“แล้วจะรออะไรล่ะ บาร์โฮสต์นี่แหละคือคำตอบ”

นาตาชาพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ เธอยิ้มกว้างแล้วหันไปมองชายชาติที่มองผ่านกระจกหลัง

“ที่ที่นายเคยพาฉันไปรอบที่แล้วนั่นแหละ” นาตาชาเอ่ย

“ได้ครับ” ชายชาติยิ้ม ก่อนจะออกรถไปยังจุดหมาย แม้เขาจะยังทำอะไรไม่ค่อยถูกใจนาตาชาเท่าไหร่ แต่เรื่องที่เที่ยว เขาเป็นคนที่รู้ที่ดี ๆ เยอะ นาตาชาเลยชมเขาอยู่บ้าง

“บาร์โฮสต์ คุณพระ เกิดมาไม่คิดว่าจะต้องไปอะไรแบบนี้เลยนะ” ชะเอมยังรู้สึกแปลก ๆ ไม่หาย

“ไม่ใช่เรื่องแปลก ผู้หญิงสวย ๆ ทำงานหนักแบบเธอก็ต้องมีหนุ่ม ๆ เอาใจบ้างสิ”

“แต่มันแพงไม่ใช่เหรอ”

“เรื่องเงินเคยเป็นปัญหาสำหรับฉันด้วยเหรอเพื่อนรัก” นาตาชาเชยคางชะเอมขึ้นมองด้วยรอยยิ้มบาง

“แล้ว...”

“อีกอย่าง อย่าไปหลงพวกเด็กพวกนั้น แค่หาความสุขชั่วคราว เข้าใจนะ” นาตาชาเตือนเพื่อนสาวที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์เข้าบาร์โฮสต์มาก่อน อย่างเน้นย้ำ

“นี่ เห็นฉันเป็นเด็กรึไง? ฉันรู้หรอกน่ะว่าผู้ชายพวกนั้นเขาแค่ทำงาน” ชะเอมโต้กลับ

“ดี งั้นเราก็แค่ไปหาความสุข”

นาตาชาคล้องแขนชะเอมแล้วยิ้มอย่างมีความสุข มันนานมากแล้วที่เธอแทบจะไม่ได้ออกมาเที่ยวอะไรแบบนี้เลย ปกติเธอชอบอยู่กับเสื้อผ้า เครื่องประดับ กระเป๋า เครื่องสำอาง แต่การออกมาหาหนุ่ม ๆ ก็เป็นการบริหารเสน่ห์ที่ดี และอีกอย่าง มันทำให้หัวใจเธอเต้นโครมครามดีจริง ๆ เธอชอบที่ได้ใช้เงินซื้อของที่เธอชอบ รวมถึงเปย์ผู้ชายให้เข้ามาเอาอกเอาใจเธอ เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ซื้อความสุข เติมเต็มชีวิตแสนน่าเบื่อของเธอได้มากโข