CHAPTER 6

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณหนูนา” เชฟประจำห้องอาหารรีบเข้ามาที่โต๊ะของนาตาชาทันที

“คุณมัวส์” นาตาชามองหน้าเชฟคู่ใจด้วยแววตาไม่ปลื้มเลยสักนิด

“ขอโทษแทนเธอด้วยครับ เธอเพิ่งมาทำงานที่นี่ได้สัปดาห์เดียว คงเข้าใจผิดว่าให้เอาขนมพรีเมี่ยมมาเสิร์ฟให้คุณหนูน่ะครับ” เชฟประจำห้องอาหารรีบขอโทษ ก่อนจะหยิบจานขนมครัวซองต์นั้นออกจากหน้าของนาตาชาทันที

“เดี๋ยว!” นาตาชาเอ่ย

“ครับ”

“คุณทำเองใช่มั้ยคะ?”

“ครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันจะทานอันนี้” นาตาชาบอกกับมัวส์ที่ตอนนี้มองเธอกลับด้วยแววตาประหลาดใจ

“แต่มัน...ไม่ใช่รสออริจินัลนะครับ” มัวส์เอ่ย

“ค่ะ ถ้าคุณทำ ฉันจะทาน”

นาตาชาช้อนตามองอีกฝ่ายด้วยแววตานิ่งเรียบจนเชฟประจำค่อย ๆ วางจานขนมกลับไปที่เดิม

“เชิญทานให้อร่อยนะครับ” มัวส์เอ่ยก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับพนักงานสาว

“เฮ้อ...เจอเรื่องไม่ถูกใจตั้งแต่ต้นทริปเลยสินะ” นาตาชาบ่นเบา ๆ อันที่จริงที่โวยวายเพราะไม่เคยมีใครทำเช่นนี้มาก่อน ทุกครั้งที่เธอมาที่โรงแรม พนักงานทุกคนรู้จักเธอดียิ่งกว่าอะไร และไม่เคยมีการบริการส่วนไหนทำให้เธอขัดใจด้วยซ้ำ โดยเฉพาะเรื่องอาหารที่เธอค่อนข้างซีเรียส

“อย่าเอาแต่ใจมากนะคะ” เสียงของฟารีนเข้ามาเตือนสติตอนที่เธอจ้องจะเอาผิดพนักงานเสิร์ฟ ยิ่งเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนใจของมัวส์ เลยทำให้เธอยอมลดโทสะที่คุกกรุ่นลงเพื่อรักษาบรรยากาศดี ๆ เอาไว้

(น่าหงุดหงิดชะมัด) นาตาชาคิดในใจ ก่อนจะกดส้อมและมีดลงไปบนตัวครัวซองต์ที่กรอบนอกนุ่มใน

เธอชิมรสชาติของเนื้อแป้งที่นุ่มละมุน แทบจะละลายทันทีที่สัมผัสอยู่ในปาก เป็นสัมผัสที่ทำให้เธอรู้สึกประทับใจไม่น้อย แต่กระนั้นหญิงสาวก็ไม่ปล่อยให้รอยยิ้มเล็ดรอดออกมาจนคนอื่นสังเกตได้ว่า เธอเองก็ปลื้มครัวซองต์รสช็อกโกแลตเช่นกัน