CHAPTER 5

สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย

นาตาชาสวมแว่นตาสีดำพร้อมชุดเดรสสั้นสีชมพูสดใส ท่ามกลางผู้คนจากหลากหลายชาติกำลังเดินขวักไขว่ไปมา ทุกก้าวย่างของเธอเต็มไปด้วยมั่นใจที่แม้มองแค่ปรายตาก็พาจะดูออกว่าเธอมั่นหน้ามั่นตาแค่ไหน

“คุณหนู คุณหนู” เสียงของชายชาติ คนขับรถที่ประเทศไทยของนาตาชาตะโกนสุดเสียง เมื่อเห็นร่างที่คุ้นตาเดินมาท่ามกลางฝูงชนที่คลาคล่ำเต็มสนามบิน

นาตาชาเหลือบมองชายชาติก่อนจะขยับแว่นตาให้กระชับกว่าเดิม แล้วก้าวเท้าเดินตรงไปยังเสียงเรียก

“เบา ๆ หน่อยสิคะ” เธอแอบบอกคนรถก่อนจะเดินนำหน้าเขาไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เอ่อ ครับผม”

ชายชาติเป็นคนหนุ่มอายุ 35 ปี ที่เพิ่งเข้ามาเป็นคนรถให้กับนาตาชาเมื่อปีที่แล้ว

“ไปที่โรงแรมคุณพ่อค่ะ” นาตาชาเอ่ยทันทีที่ประตูรถปิด

“ได้ครับ”

เมื่อคำสั่งออกมา ชายชาติก็ไม่รอช้า เขารีบเหยียบคันเร่งเพื่อพาเจ้านายไปที่โรงแรมทันที ที่โรงแรม N นั้นยังคงเป็นโรงแรมระดับ 5 ดาวประจำกรุงเทพเหมือนเดิม หญิงสาวก้าวเท้าออกจากรถที่ชายชาติเปิดให้

“ฉันนัดทานข้าวกับเพื่อนที่นี่ อีกสักชั่วโมงค่อยมารับนะ” เธอบอกกับคนขับรถ

“ครับคุณหนู” ชายชาติตอบ

“สวัสดีค่ะคุณหนูนา” เสียงเจื้อยแจ้วของ ฐาปนีย์ หัวหน้าแผนกต้อนรับรีบเดินมาทำหน้าที่เหมือนเช่นทุกครั้งที่นาตาชาแวะมาพักที่เมืองไทย

“คุณนก” นาตาชาเรียกด้วยความคุ้นเคย

“นกเตรียมตามที่คุณหนูนาสั่งพร้อมแล้วค่ะ เชิญทางนี้” เธอรีบรายงาน พร้อมผายมือเชิญให้เธอเดินตามไป

“ดีค่ะ แต่ยัยนั่นคงมาสาย ไม่ต้องซีเรียสนะคะ ฉันจะไปหาอะไรดื่มรอก่อน” นาตาชายิ้มจาง ๆ

“ได้ค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ” ฐาปนีย์รีบเดินนำหน้านาตาชาไปที่ห้องอาหารที่จัดเอาไว้

“มาถึงแล้ว” นาตาชาทักหาชะเอมเพื่อนสาว

“ฉันออกตรวจเสร็จแล้วจะรีบไป” ชะเอมตอบกลับมา

“ย่ะ ยัยหมอดื้อ”

นาตาชายิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะวางมือถือไว้บนโต๊ะ ด้านหน้ามีชากุหลาบสีสวยพร้อมกับครัวซองต์ของโปรดที่พนักงานเตรียมเอาไว้ให้

“นี่...เป็นเมนูใหม่เหรอคะ” เธอชี้ไปที่ครัวซองต์ที่มีช็อกโกแลตโรยหน้าเอาไว้

“ค่ะ คุณหนูนา” พนักงานเสิร์ฟยิ้มรับ

“ฉันไม่ชอบครัวซองต์ที่เป็นสูตรใหม่ ไม่มีใครบอกคุณเหรอคะ”

นาตาชาจ้องมองพนักงานเสิร์ฟด้วยแววตานิ่งเรียบที่เย็นชา เพราะปกติแล้วพนักงานที่นี่รู้ดีว่าเธอชอบความเป็นออริจินัลของครัวซองต์มากแค่ไหน ถึงแม้เธอจะอยู่ซานฟรานซิสโก แต่รากเหง้าของเธอยังโหยหาอาหารต้นตำรับฝรั่งเศสอยู่เสมอ

“อะ เอ่อ...” พนักงานเสิร์ฟสาวเริ่มหน้าเสีย เธอหลบสายตาคมกริบมองต่ำโดยอัตโนมัติ