CHAPTER 4

“โรเบิร์ตคะ จองตั๋วกลับไทยให้ฉันได้เลยนะคะ ขอไฟลท์ที่เร็วที่สุดด้วย” เธอเอ่ย

“หืม ทำไมคุณหนูรีบขนาดนั้นล่ะครับ”

“ไม่รู้สิคะ สงสัยจะมีอะไรสักอย่างอยากให้ฉันไปล่ะมั้ง”

นาตาชายิ้ม น่าแปลกที่หัวใจเธอเต้นโครมครามเหมือนคนที่กำลังตื่นเต้นก็ไม่ปาน แน่นอนว่านาตาชาเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศสไทย เมืองไทยเลยเปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองที่เธอไปพักบ่อย ๆ เพราะเธอไม่ได้ทำงานอะไรจริงจัง เธอเลยใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการช้อปปิ้งและแต่งตัว แต่กระนั้นหญิงสาวก็ยังรู้สึกเบื่ออยู่ดี เมื่อหน้าร้อน 5 ปีที่แล้วเธอเลยได้เจอกับเบญจา เด็กชายชาวไทยที่อยู่ในละแวกโรงแรมที่พ่อของเธอตั้งอยู่ ตั้งแต่นั้นมา เธอก็มีแรงบันดาลใจที่จะทำอย่างอื่นนอกจากการใช้เงินเล่นไปวัน ๆ แบบที่เคยเป็น

“งั้นผมจัดการให้เองครับ”

“อย่าเพิ่งบอกคุณแม่นะคะ”

“อ่อ... คุณเพ็ญนีย์ไม่ได้อยู่ที่ไทยนะครับ ตอนนี้ไปฝรั่งเศสกับคุณอูแบร์”

“อ้าว อะไรกัน ไม่มีใครอยู่ไทยเลยเหรอคะ?” นาตาชาผิดหวังเล็ก ๆ เพราะกะว่าจะไปอยู่กับแม่ช่วงหน้าร้อน

“ครับ คุณหนูคงต้องหาเพื่อนแทนแล้วล่ะ”

“นี่! คิดว่าฉันไม่มีเพื่อนเหรอโรเบิร์ต” นาตาชาทำตาดุดันใส่

“เปล่าครับ ผมรู้ว่าคุณหนูหาเพื่อนได้ไม่ยากหรอก” เขายิ้มเย็นให้เธอ ก่อนจะเคลื่อนรถออกจากห้าง Neiman-Marcus เพื่อพาเธอกลับ

“ทำไมเร็วนักคะ คุณหนู อยู่ดี ๆ ก็จะไปเมืองไทยปุบปับ”

ฟารีนเป็นห่วงนาตาชาไม่น้อย ทุกครั้งที่หญิงสาวออกเดินทาง เธอจะใจคอไม่ค่อยดีทุกที ทั้งที่เธอก็เดินทางกลับไทย หรือไปต่างประเทศอยู่บ่อยครั้ง

“ฟารีนไปกับหนูมั้ยล่ะคะ” นาตาชาเอ่ยถาม

“คุณหนูก็รู้ว่าฉันไม่ชอบนั่งเครื่องบิน”

“นั่นไง รอบนี้หนูต้องไปจริง ๆ ค่ะฟารีน แล้วหนูจะรีบกลับ”

“คุณหนู”

ฟารีนเอ่ยเรียกหญิงสาว ก่อนที่เธอจะหันมาสวมกอดแม่นมที่เธอรักเอาไว้กับตัว

“หนูไปไม่นานหรอกค่ะ” เธอกระซิบข้างหูฟารีนอย่างหนักแน่น ราวกับเป็นคำสัญญา

“ค่ะ” ฟารีนยิ้มฝืน ๆ พลางค่อย ๆ ปล่อยมือเรียวยาวให้ออกห่างจากตัวไปอย่างยากลำบาก

“ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะไปส่งคุณหนู และรอจนกว่าเครื่องจะออกเลย”

โรเบิร์ตรับปากกับฟารีน ก่อนจะลากกระเป๋าใบสุดท้ายขึ้นรถแล้วออกรถไปยังสนามบิน