CHAPTER 3

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากแช่น้ำจนหนำใจ นาตาชาก็แต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีน้ำเงินเข้มที่ตัดเย็บด้วยผ้าไหมอิตาลีอย่างดี เธอรวบผมตึงเพื่ออวดลำคอยาวระหงขาวของเธอ ก่อนจะเยื้องย่างลงมาที่ห้องอาหารที่กว้างขวาง แต่มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่จะนั่งทานอาหารที่โต๊ะนี้ หญิงสาวกวาดตามองความโอ่อ่าตรงหน้าก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม

“อาหารเช้าค่ะ” เสียงของแมรี่ทักทายพร้อมวางอาหารเช้าให้หญิงสาวอย่างระมัดระวัง

“ขอบคุณค่ะ”

“มื้อเที่ยงคุณหนูจะทานข้าวที่บ้านหรือเปล่าคะ?”

“ไม่ล่ะ วันนี้หนูจะออกไปข้างนอก”

นาตาชาหยิบส้อมปักลงไปในจานสลัด ก่อนจะค่อย ๆ ตัดผักสีเขียวเข้าปากด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เอ่อ...ฉันลืมเอาจดหมายให้คุณหนูค่ะ” แมรี่รีบควักซองจดหมายในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนของเธอแล้วยื่นให้นาตาชา

“หืม...” นาตาชาทำท่าประหลาดใจ แต่ก็เอื้อมมือออกไปหยิบซองจดหมายเกือบ 5 ฉบับมาดูด้วยความแปลกใจ

“ส่งมาเมื่อวานค่ะคุณหนู น่าจะมาจากไทยนะคะ” แมรี่รายงาน

“อ้อ...” นาตาชาคลี่ยิ้มบาง ๆ แล้ววางซองจดหมายไว้ข้างตัว ก่อนจะเริ่มต้นทานอาหารเช้าอีกครั้งด้วยความสบายใจ

หลังจากจัดการมื้อเช้าเรียบร้อยแล้ว เธอก็บอกให้แมรี่ไปเตรียมรถ ก่อนเธอจะเก็บจดหมายที่เพิ่งได้มาใส่กระเป๋าถือชาแนลรุ่นใหม่ แล้วเดินออกไป

“ไป Neiman-Marcus” เธอสั่งโรเบิร์ตคนขับรถอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกจากกระเป๋า

“ครับคุณหนู”

“ขับนิ่ง ๆ หน่อยนะคะ ฉันจะอ่านจดหมายด้วย” นาตาชานั่งที่เบาะหลังพร้อมกำชับกับคนขับรถอีกครั้ง

ชายกลางคนอมยิ้มจาง ๆ แล้วค่อย ๆ เหยียบคันเร่งเพื่อพาหญิงสาวไปห้างสรรพสินค้าที่เธอชอบไปมากที่สุด

“ไหนดูซิ”

นาตาชาหยิบจดหมายที่ได้รับมาเมื่อเช้า เพียงเห็นชื่อที่จ่าหน้าซองมาเธอก็แอบยิ้มด้วยความดีใจ หญิงสาวกรีดปลายนิ้วค่อย ๆ เปิดจดหมายด้วยความประณีต และใจเย็น

“แม่ฮะ ตอนนี้ผมเรียนสนุกมากเลยฮะ อีกเดือนเดียวก็จะปิดเทอมแล้ว แม่จะกลับมาเมืองไทยเมื่อไหร่ครับ? แม่อาจจะสงสัยว่าทำไมผมไม่พูดเรื่องสอบใช่มั้ยฮะ เพราะผมมีเรื่องจะเซอร์ไพรส์ไงครับ อ้อ...แล้วที่ผมเขียนจดหมายมาก็เพราะเป็นการบ้านนะฮะ หม่ามี้ก็อย่าลืมตอบผมกลับมาด้วยนะ ด้วยรักจาก เบญจา”

“เจ้าเด็กคนนี้” นาตาชาส่ายหัวด้วยความเอ็นดู พลางพับจดหมายกลับเข้าซองอย่างไม่รีบร้อน

“เด็ก ๆ ที่ไทยเหรอครับคุณหนู” เสียงของโรเบิร์ตที่รู้ดีว่าทุกครั้งที่คุณหนูอ่านจดหมายเหล่านี้ จะอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ

“ใช่ค่ะ” นาตาชาตอบ

“นี่ก็หลายเดือนแล้วที่คุณหนูไม่ได้กลับไทยนะครับ”

“ค่ะ ใกล้จะหน้าร้อนแล้วด้วย” นาตาชาทอดสายตามวิวนอกตัวรถด้วยแววตาเป็นประกาย

“อยากเจออากาศร้อน ๆ เหมือนกันนะ” เธอพูดกับตัวเองระหว่างที่รถหรูค่อย ๆ เคลื่อนไปข้างหน้าเพื่อพาเธอไปช้อปปิ้งเหมือนเช่นทุกวัน

“อยู่ที่นี่ก็ช้อปปิ้งเกือบทุกวัน คุณหนูน่าจะเบื่อน่าดูสินะครับ” โรเบิร์ตเอ่ย

“ฉันไปอยู่ที่ไทย คุณคงสบายใช่ไหมล่ะ” เธอถาม

“แน่นอนสิครับ คุณหนู”

“ชิ ทำไมพูดอะไรไม่นึกถึงใจฉันบ้างคะ?” นาตาชาหัวเราะเบา ๆ

“กับคุณหนูพูดตรง ๆ ได้ ผมก็เลยสบายใจครับ” โรเบิร์ตหัวเราะร่วน

“ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันได้รับจดหมายจากเด็ก ๆ แล้ว เดี๋ยวคุณเตรียมหาตั๋วกลับไทยให้ฉันได้เลยค่ะ” นาตาชายิ้ม

“ได้ครับ ผมยินดีมากที่จะทำหน้าที่นี้”

“รอบนี้คงไปไม่นานหรอกค่ะ ถ้าดูแล้วว่าเด็ก ๆ สบายดีฉันก็จะกลับ” นาตาชากอดอกเอาหลังพิงพนัก

“น่าเสียดายนะครับ ผมคิดว่าจะไปสักครึ่งปี”

“นี่ใจคอจะไม่ทำงานเลยเหรอคะคุณโรเบิร์ต” นาตาชาอมยิ้มใส่คนรถของเธอ

“แหม ไม่ใช่สักหน่อยครับ ยังไงเรื่องงานผมก็ต้องทำอยู่แล้ว” โรเบิร์ตหัวเราะอีกครั้ง

“แน่ล่ะค่ะ คุณพ่อจ้างคุณมาดูแลบ้าน คุณก็ห้ามไปหางานนอกทำเพิ่มก็พอ เข้าใจนะคะ” นาตาชากำชับ

“ครับ” โรเบิร์ตยิ้มพลางมองสบตาหญิงสาวผ่านกระจกมองหลัง

“งั้นวันนี้ฉันจะช้อปเสื้อผ้าไปเที่ยวไทยเลยดีกว่า” นาตาชาพูดเบา ๆ ระหว่างเดินเข้าไปด้านในกับโรเบิร์ต

“เอางั้นเลยเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ จะไปทั้งทีก็ต้องเตรียมเสื้อผ้าใหม่ทั้งหมด” นาตาชากอดอกพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างผู้ชำนาญทาง

“ไปร้านนั้นก่อนเลยค่ะ เสื้อผ้าหน้าร้อนสวย ๆ เริ่มออกมาแล้ว”

นาตาชาชี้ไปที่ร้านสีขาวสะอาดตาที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ห่างจากจุดที่เธอและโรเบิร์ตยืนเท่าไหร่นัก เวลาเกือบ 4 ชั่วโมง ที่เธอเดินเข้าร้านนี้ ออกร้านนู้น จนในที่สุดนาตาชาก็ช้อปปิ้งเสร็จ หญิงสาวเดินทอดน่อง ตัวปลิวกลับมาด้วยความพอใจ ก่อนจะเดินมาขึ้นรถที่โรเบิร์ตรอเปิดประตูต้อนรับเอาไว้อยู่แล้ว