บทที่ 2 ปราบพยศเสือสาว 3

“หัวเราะความคิดของคุณไง คุณคิดว่าผมรักคุณเลยลักพาตัวคุณมา อืม...ไปเขียนนิยายขายเถอะ คุณมีแววรุ่งนะ”

“อย่ามาทำเยาะเย้ยฉันเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเองเลยมิสเตอร์มาสเตอร์สัน ฉันรู้ดี รู้ทุกอย่าง รู้ว่าผู้ชายอย่างคุณคิดอะไรกับคนสวยอย่างฉัน”

“บอกแล้วไงว่าให้เรียกแซ็ค” เสียงทุ้มเริ่มห้วนอย่างไม่พอใจ

“ไม่ ! ฉันจะเรียกมิสเตอร์มาสเตอร์สัน มิสเตอร์มาสเตอร์สัน มิสเตอร์มาสเต...”

ยังพูดไม่ทันจบ ปากอิ่มก็ถูกทาบทับด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวที่บดขยี้ลงมาอย่างหนักหน่วง...ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมากระทบร่างคนทั้งคู่ราวฉายสปอร์ตไลท์ เกร็ดดาวพราวระยับ ผืนฟ้าสีดำสนิท กลิ่นกุหลาบริมรั้วที่บานสะพรั่ง ทุกอย่างกลายเป็นฉากประกอบที่ด้อยลงไปถนัดตา มีเพียงหนุ่มสาวเท่านั้นที่โดดเด่นเหนือสิ่งอื่น

ร่างสูงของหนุ่มอเมริกันอุ้มหญิงสาวร่างบางในชุดสีขาวบริสุทธิ์ เขาก้มลงจูบหล่อนอย่างดูดดื่ม...เน้นหนักแล้วผ่อนปรนเป็นอ่อนหวาน เกี่ยวกระหวัดรัดลิ้นนุ่มอย่างชำนาญจนหล่อนเกือบเผลอสนองตอบ

แต่เพราะจิตใต้สำนึกคืนกลับมาไว ทำให้หล่อนไหวตัวทัน รีบใช้ฟันให้เป็นประโยชน์ด้วยการกัดสิ่งแปลกปลอมที่ส่งเข้ามาในโพรงปากหล่อนอย่างแรง

“โอ๊ย !” แซ็คร้องลั่น รีบดึงหน้าตัวเองออก จ้องหน้านวลอย่างขุ่นเคือง “คุณกัดลิ้นผม”

“ฉันมีสิทธิ์ป้องกันตัว” หล่อนเถียง รสชาติเค็มๆของเลือดยังติดอยู่ปลายลิ้น หล่อนจ้องหน้าเขาอย่างไม่ยอมหลบ และนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเย็น รีบอุ้มพาหล่อนเข้าไปในบ้านทันที

“จะพาฉันไปไหน ปล่อยๆๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า ไอ้หื่น ไอ้ทุเรศ ไอ้ๆๆๆ” สุดจะหาคำบรรยายใดๆมาด่าทอเขา หล่อนหอบแฮ่ก พยายามทุบกำปั้นรัวๆที่แผงอก ซ้ำยังใช้ฟันกัดท่อนแขนแข็งแรงเป็นระยะหวังให้เขาปล่อยหล่อนให้เป็นอิสระ ทว่าชายหนุ่มกลับเดินขึ้นบันไดด้วยท่าทีไม่สะทกสะท้านเหมือนไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสองแล้ว เขาก็พาหล่อนตรงไปที่ห้องหนึ่งซึ่งประตูไม่ได้ล็อกไว้ เท้าใหญ่ถีบบานประตูอย่างแรงจนเปิดออก ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในห้องมืดๆแล้วโยนร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแรง

ตุ้บ !

พร้อมโคมไฟระย้าที่ถูกเปิดจนสว่างด้วยฝีมือของแซ็ค เขายืนจังก้ามองหล่อนอยู่ข้างเตียง แล้วโน้มตัวลงมาใกล้ๆ เท้าแขนเข้าที่ขอบเตียง กระซิบบอกหล่อนว่า

“เมื่อกี้คุณทำผมเจ็บนะแวววี่”

“คุณลวนลามฉันก่อน” หล่อนพูดเสียงแข็ง พยายามกระถดกายถอยห่างอย่างหวาดหวั่น แต่ชายหนุ่มกลับขยับตัวตามมาเรื่อยๆอย่างใจเย็น

ราวสิงห์หนุ่มที่จ้องจะตะครุบลูกแกะที่น่ารัก

“คุณขัดใจผม ทางที่ดี...คุณไม่ควรขัดใจผมนะแวววี่ เรียกผมว่าแซ็คสิ” นิ้วยาวแข็งแรงเกลี่ยปลายคางเล็กไปมา พร้อมทิ้งสะโพกลงนั่งบนเตียงข้างๆแวววิวาห์

“ไม่ ฉันพอใจจะเรียกมิสเตอร์มาสเตอร์สัน”

“ดื้อ พยศ คงรู้ใช่มั้ยว่าผมจะจัดการกับคุณยังไง หากว่าคุณขัดใจผม” แซ็คถามเสียงเย็น นิ้วอุ่นๆแตะที่ริมฝีปากบางอย่างมีความหมาย ขณะที่หญิงสาวรีบสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น

“ถ้าจูบฉันอีก ฉันจะกัดลิ้นคุณ คราวนี้จะเอาให้ขาด ถ้าอยากเจ็บตัวก็ลองดูสิคะ” แวววิวาห์ท้าทาย แต่อีกใจก็นึกกลัวเขาจะเอาจริงอยู่เหมือนกัน ทว่าเขากลับบอกว่า

“อย่าลืมสิว่าตัวคุณไม่ได้มีแค่ริมฝีปากที่น่าหลงใหลเพียงอย่างเดียวนะ ส่วนอื่นของคุณ...ก็น่าสนใจไม่แพ้กัน” ตาคู่คมหลุบลงมองทรวงอกอวบอิ่มในชุดเกาะอกสีขาว เล่นเอาหญิงสาวถึงกับหน้าแดงสลับกับขาวซีด รีบยกมือขึ้นปิดหน้าอกตัวเองโดยอัตโนมัติ

การขัดขืนผู้ชายคนนี้ในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากเล่นกับไฟ หล่อนควรใจเย็นๆไม่ควรใจร้อนใส่เขาในเวลานี้ เพราะหล่อนกำลังเสียเปรียบเขาอยู่

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว ปากอิ่มจึงคลี่ยิ้มอวดฟันขาว พร้อมพยักหน้ารับ

“ก็ได้ค่ะแซ็ค ฉันจะเรียกคุณว่าแซ็ค พอใจหรือยังคะ”

หนุ่มอเมริกันยิ้มที่มุมปากนิดๆ ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ก็แค่นั้นแหละ ทำยึกยักอยู่ได้ตั้งนาน ผมจะออกไปนอกห้องล่ะ คุณจะได้อาบน้ำเตรียมพักผ่อน”

แซ็คหันหลังเตรียมออกจากห้อง เปิดช่องโหว่ให้หญิงสาวรีบวิ่งพุ่งเข้าใส่เขาทางด้านหลัง พร้อมแจกันที่ฉวยคว้ามาจากบนโต๊ะก็เตรียมทุ่มใส่ศีรษะเขา

แต่เพราะเขาระวังตัวอยู่แล้ว ทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าซอยถี่ๆเหมือนคนวิ่งตรงมา เขาก็รู้ทันจึงหันกลับมาแล้วจับข้อมือหล่อนบิดอย่างแรง

เพล้ง !

แจกันราคาแพงตกลงบนพื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ขณะที่แวววิวาห์ตกอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม หล่อนตัวเย็นวาบ เป็นอีกครั้งที่รู้สึกถึงความกลัวที่แล่นวาบตลอดร่างเมื่อเสียงเข้มกระซิบพูดข้างหูอย่างดุดัน

“พยศจัดจริงๆ สงสัยคงต้องสั่งสอนให้อยู่ในโอวาทซะหน่อยแล้วมั้ง จะได้ไม่คิดลองดีกับผมแบบนี้อีก ! ”