บทที่ 2 ปราบพยศเสือสาว 2

“ฉัน ฉันเกลียดคนอย่างคุณที่สุดที่ทำให้ฉันต้องมีสภาพแบบนี้” แวววิวาห์กัดปากตัวเองจนเลือดซึม เจ็บ...เจ็บข้อเท้า คงเพราะหล่อนสวมรองเท้าส้นสูงแล้วต้องมาออกแรงวิ่งแบบสมบุกสมบัน ข้อเท้าจึงพลิกหลายหน ขาเรียวสั่นระริก และสุดท้าย...หล่อนก็ทนต่อไปไม่ไหว ทิ้งตัวนั่งแผละลงบนพื้นหญ้าทั้งๆที่ยังวิ่งไปไม่ทันถึงประตูรั้วด้วยซ้ำ

“อ้อ...สิ้นฤทธิ์แล้วหรือ ?” หางเสียงเจือรอยขัน ชายหนุ่มเดินตรงมาหาหญิงสาวพลางยื่นมือส่งให้

แวววิวาห์เหลือบตามองเจ้าของมืออย่างโมโหจัด ปัดมือเขาทิ้งอย่างไม่ไยดี

“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากโจรอย่างคุณ”

“บางครั้งโจรก็อยากเป็นสุภาพบุรุษที่มีโอกาสได้ช่วยเหลือเจ้าสาวที่น่าสงสารเหมือนกันนะ” เขากระตุกรอยยิ้มเย็น ขณะที่หญิงสาวมองเขาอย่างเคืองขุ่น

“น่าสงสาร เหอะ ! อย่ามาใช้คำว่าน่าสงสารกับคุณหนูแวววี่ผู้เพอร์เฟ็กต์อย่างฉันนะ ฉันเกลียดคุณ ที่ฉันต้องมีสภาพแบบนี้ก็เพราะคุณไม่ใช่เหรอไง ไอ้คนเฮงซวย”

แซ็คหรี่ตาลงมองร่างงามในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ผมของหล่อนหลุดลุ่ยระข้างแก้มที่แดงปลั่ง ตากลมโตวาววับราวแม่เสือ ทั้งๆที่เนื้อตัวกำลังสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

เหมือนเทพีพระจันทร์ที่น่าปกป้อง....

เด็ดเดี่ยว เข้มแข็ง แต่ก็แฝงด้วยความอ่อนแอจนบุรุษเพศอย่างเขาแทบอยากกระโจนเข้าไปกอดปลอบ

ตาหวานๆที่มักสื่อถึงอารมณ์หลากหลาย... ถือดี หวาดกลัว เข้มแข็ง และหยิ่งยโส

แก้มแดงๆน่าจุมพิต

ปากสีระเรื่อน่าจูบ

ตัวเล็กๆน่าโอบกอด

ตาคู่คมสีฟ้าเบิกกว้าง คิ้วเข้มขมวดฉับเมื่อรู้ตัวว่าตนกำลังคิดอะไรอยู่ บ้าชะมัด...นี่เขากำลังหลงใหลผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของศัตรูอย่างนั้นหรือ

“ก็อย่างที่บอก ผมไม่ชอบให้ใครขัดใจ ผมต้องการอะไร ผมก็จะทำตามใจตัวเอง” เขาพูดตัดบท พร้อมก้มลงช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้มแนบอกท่ามกลางเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของแวววิวาห์

“กรี๊ดดด ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน คนอย่างฉันไม่ชอบให้ใครมาอุ้ม ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว”

“ที่อุ้มแบบนี้ก็เพราะมองว่าคุณเป็นสาวน่ะสิ หากคิดว่าคุณเป็นเด็ก ผมคงอุ้มคุณเข้าเอว ไม่ใช่อุ้มแบบนี้”

แวววิวาห์หน้าแดง หล่อนใช้เล็บยาวๆจิกท่อนแขนเขาอย่างแรงพร้อมขู่

“ปล่อยฉันนะ”

“คงให้ตามที่คุณขอไม่ได้”

“ถ้าไม่ปล่อยฉันกลับไป คุณได้เข้าไปอยู่ในตะรางแน่ๆ คุณพ่อต้องตามหาฉัน ท่านไม่ยอมให้ลูกสาวหายตัวไปนานๆหรอก”

“แต่เท่าที่ผมรู้มา...พ่อคุณรักหน้าตาตัวเอง คงไม่กล้ากระโตกกระตากนักหรอก”

จากสีหน้าระเรื่อเริ่มเปลี่ยนเป็นขาวซีด หญิงสาวเม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง ก่อนพูดเสียงสะบัด

“คุณภาคภูมิที่เป็นเจ้าบ่าวของฉัน เขาจะยิงหัวคุณแน่ หากคุณทำให้ฉันมีรอยขีดข่วนแม้แต่ปลายเล็บ”

“งั้นไม่ต้องห่วง...” แซ็คหัวเราะในลำคอ ดวงตาสีฟ้าเปล่งประกายวิบวับอย่างเห็นได้ชัดในแสงจันทร์สลัวที่ส่องกระทบ “เพราะผมไม่มีทางปล่อยให้ผิวนุ่มๆของคุณต้องเป็นรอยแน่ๆ”

“โอ๊ย ปล่อยฉันเถอะ ฉันจะให้เงินคุณ คุณอยากได้กี่แสนกี่ล้านก็ว่ามา”

หน้าคมกระด้างขึ้นฉับพลัน ดวงตาแข็งกร้าวขึ้นชั่ววูบหนึ่ง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งๆ

“เงินฟาดหัวผมไม่ได้”

“อ้อ ลืมไปว่าบ้านคุณหลังใหญ่คงไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน แล้วลักพาตัวฉันมาทำไมไม่ทราบ”

“คุณคิดว่าไงล่ะ ?” แซ็คย้อนถามห้วนๆ หลุบตาลงมองริมฝีปากอิ่มของคนในวงแขนอย่างลืมตัว

“ฉันรู้ว่าฉันสวย คุณอาจจะแอบหลงรักฉันอยู่ พอรู้ว่าฉันจะแต่งงาน หัวใจคุณเลยแตกสลายถึงขั้นทำใจยอมรับไม่ได้จนต้องลักพาตัวฉันมาจากเจ้าบ่าว ฉันก็พอเข้าใจหรอกนะว่าความสวยระดับฉัน ไม่ว่าจะหนุ่มไทยหรือหนุ่มเทศต่างก็หลงใหลฉันทั้งนั้น เอาเป็นว่าฉันยอมรับความรู้สึกของคุณก็แล้วกันนะ ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณอกหัก แต่ช่วยปล่อยฉันกลับบ้านไปเถอะ ฉันจะไม่ลืมคุณชั่วชีวิต ในฐานะผู้ชายที่รักฉันจนยอมทำผิดศีลธรรม”

ประโยคหลงตัวเองขั้นเทพที่หล่อนพ่นใส่หน้าเขา ทำให้ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างนิดๆอย่างคาดไม่ถึง เขายืนตัวแข็งพลางเลิกคิ้วดำขึ้นสูง ถามอย่างไม่แน่ใจ

“ผมหลงรักคุณ ?”

“ใช่สิ ถ้าไม่ใช่ด้วยเรื่องเงิน ถ้างั้นก็ต้องเป็นเรื่องความรักชัวร์ๆ” แวววิวาห์พยักหน้าอย่างมั่นอกมั่นใจ ก่อนจะตาขุ่นเขียวเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากเขา

“หัวเราะอะไรยะ ?”