บทที่ 3 ธาตุแท้ของเจ้าบ่าว 1

บทที่ 3

ธาตุแท้ของเจ้าบ่าว

แวววิวาห์ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงกว้าง ก่อนที่ร่างสูงจะถาโถมกายเข้าใส่ร่างเล็กซึ่งดีดดิ้นเพื่อให้พ้นจากกำแพงกล้ามเนื้อแห่งบุรุษที่ทาบทับเนื้อตัวหล่อนทุกสัดส่วน ผิวสัมผัสผิว ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารินรด ตาสีฟ้าที่เห็นในระยะประชั้นชิด...เป็นอีกครั้งที่แวววิวาห์รู้สึกกลัวจนแทบบ้าคลั่ง หล่อนกำลังจะถูกข่มขืนใช่ไหม แล้วท้ายที่สุด หล่อนจะถูกฆ่าตายหรือเปล่า

ความคิดของหล่อนส่งผ่านมาทางแววตาที่หวาดหวั่น จนชายหนุ่มถึงกับลอบกระตุกยิ้มอย่างสาใจ มือหนาจับข้อมือเล็กยึดไว้ ปัดปลายจมูกโด่งเข้าที่พวงแก้มใส ก่อนเอ่ยเสียงเฉียบ

“กลัวผมเหรอแวววี่ นั่นสิ ความจริงเวลานี้ควรเป็นช่วงเวลาที่คุณจะได้อยู่กับเจ้าบ่าวตามลำพังในห้องหอ คงเจ็บใจมากสินะที่คนที่ได้สวมกอดคุณและอยู่แนบชิดคุณในคืนนี้กลับเป็นผู้ชายแปลกหน้าอย่างผม”

“เลว ! คุณเลวที่สุด เห็นแก่ตัว” หญิงสาวบริภาษด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับหรี่ตาลงแล้วหัวเราะเบาๆ

“เลวงั้นหรือ ? ผมจะบอกอะไรให้นะคุณหนูแวววี่คนสวย มนุษย์เรา ต่อให้รวยหรือจน ผู้หญิงหรือผู้ชายก็มีความเห็นแก่ตัวเหมือนกันหมด บางทีก็เห็นแก่ตัวเองจนทำร้ายคนอื่นให้เจ็บปวด ผมเกลียดคนแบบนั้นที่สุด”

“แต่ตอนนี้คุณก็กำลังทำแบบที่คุณเกลียด ฉันเกลียดคนที่ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเองอย่างคุณที่สุด”

“งั้นคุณมีความสุขมั้ยล่ะที่ถูกผู้ชายที่ตัวเองเกลียดสวมกอดแบบนี้ หืม ?” กระซิบถามเสียงแผ่ว ก่อนขบติ่งหูเล็กเบาๆจนหญิงสาวขนลุกวาบ

“ฉันอยากฆ่าคุณมากกว่าจะรู้สึกมีความสุข”

“คุณคิดจะทำร้ายผม หากผมไม่ไหวตัวทัน ป่านนี้คงหัวแตกนอนจมกองเลือดไปแล้ว ผู้หญิงที่มีหนามรอบตัวอย่างคุณ ผมจำเป็นต้องจัดการ”

“จะ...จะ จะจัดการยังไงไม่ทราบ” หล่อนถามเสียงตะกุกตะกัก พยายามดันอกหนาให้ถอยห่าง แต่เขากลับไม่ขยับเลยสักนิด

“จัดการเด็ดหนามในตัวของคุณออกไง”

“จะให้ฉันอยู่เฉยๆรอให้คุณข่มขืนแล้วฆ่า หรือทำร้ายร่างกายเหรอไง ฉันไม่มีวันอยู่นิ่งๆเพื่อรอคอยโชคชะตาที่มองไม่เห็นอนาคตแน่ๆ ฉันจะสู้เพื่อตัวเอง” ดวงตากลมโตฉายแววขึงขัง จมูกโด่งเล็กเชิดขึ้น... สุดจะหักห้ามใจไหว แซ็คก้มหน้าลงสัมผัสกลีบปากนุ่มเย้ายวนเพียงผะแผ่ว ก่อนจะดึงหน้าตัวเองกลับแล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหญิงสาว

“ตัวเกร็งเชียว ท่าทางคุณจะกลัวผมจริงๆ ผมมีข้อเสนอดีๆที่วินๆทั้งสองฝ่าย คุณอยากฟังมั้ย”

“ข้อเสนออะไรของคุณ คงไม่ใช่ว่าบังคับเอาฉันไปเป็นเมียเหมือนในนิยายโรมานซ์ที่ฉันเคยอ่านหรอกนะ ถึงฉันจะสวยมากจนถึงขั้นเป็นนางเอกนิยายได้ แต่ฉันก็ไม่ชอบถูกข่มขืน แม้ว่าพระเอกจะหน้าตาหล่อเหลามากแค่ไหนก็ตาม”

ได้ฟังประโยคนี้เข้าไป แซ็คก็ถึงกับหัวเราะอีกครั้ง เขาผละตัวเองลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะดึงหล่อนให้ลุกมานั่งข้างๆ พลางมองร่างบางอย่างสำรวจ

หล่อนผมยุ่ง ปากแดงเพราะโดนจูบหลายครั้ง ตากลมๆวาววับ แก้มแดงระเรื่อเพราะโมโห เห็นแล้วน่ารักเป็นบ้า...น่าปล้ำซะจริงๆ

ตาคู่คมเบิกกว้างเมื่อรู้สึกตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่ มือหนาลูบหน้าตัวเองไปมาเพื่อระงับสติอารมณ์ ก่อนจะบอกว่า

“หืม? นิยายโรมานซ์ จะว่าไปผมก็เห็นน้องสาวชอบซื้อมาอ่านอยู่บ่อยๆ แต่โทษทีนะ ผมเป็นตัวร้าย ไม่ใช่พระเอกเลยไม่คิดจะลักพาตัวคุณมาเพื่อแกล้งข่มขืน จากนั้นก็มาหลงรักคุณทีหลัง แล้วก็ขอโทษคุณ สุดท้ายก็เข้าพิธีวิวาห์กับคุณ มันไม่มีทางเป็นไปได้แน่ๆ เพราะผมไม่คิดจะเสียตัวให้คุณ และที่สำคัญ...ไม่ว่าจะวันนี้ หรือวันไหน ผมก็ไม่มีวันรักคุณ !”

บอกว่าจะไม่มีวันรักหล่อน หล่อนยังไม่หงุดหงิด แต่พอได้ยินคำว่า ‘ผมไม่คิดจะเสียตัวให้คุณ’ อารมณ์โกรธก็พุ่งปรี๊ด เสียงแหลมๆจึงตวัดใส่อย่างไม่พอใจ

“ฉันต่างหากที่ต้องกลัวว่าจะเสียตัวให้คุณ”

“หืม ? พูดเหมือนตัวเองยังบริสุทธิ์เลยนะ” คิ้วหนาเลิกขึ้นสูง

“มันเรื่องของฉัน” หล่อนหน้าแดงก่ำ ก่อนจะเชิดหน้าให้สูงขึ้นกว่าเก่า “ไหนล่ะ ข้อเสนอที่คุณอยากตกลงกับฉัน”

“ผมมีเหตุผลจำเป็นบางอย่างที่ต้องพาคุณมาที่นี่”

“เหตุผลอะไร”

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้ รู้แค่ว่าผมจับคุณมาเป็นเชลย”