บทที่6

ท่อนลำของเขาผลุบเข้าสู่โพรงอันคับแน่นได้โดยง่ายเพราะน้ำหล่อลื่นอันมากมายก็จริง แต่ก็นำความเจ็บปวดมาให้หญิงสาวไม่น้อยด้วยว่าเป็นครั้งแรกของหล่อน เอสแตลล์กลั้นก้อนสะอื้นที่แล่นมาจุกตรงคออย่างยากเย็น หล่อนไม่ได้เตรียมใจรับความเจ็บปวด

ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่ามันจะเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหวเช่นนี้...ยามแอบดูหล่อนเห็นแต่มารดาครวญครางเสียงกระเส่า และกรีดร้องอย่างสุขสมยามที่บิดาเลี้ยงนำพาไปจนถึงปลายทาง ฟรองซัวร์หยุดนิ่งเมื่อรู้สึกว่าภายในของหญิงสาวบีบรัดเสียจนเสียวซ่านไปทั้งตัว เขากลัวว่าขยับเพียงนิดตนเองจะทนไม่ไหวแล้วปลดปล่อยออกมาก่อนที่จะได้ทำความคุ้นเคยกับความคับแน่นนี้

เมื่อเริ่มชินเขาจึงค่อยขยับ...คราวนี้จึงได้เรียนรู้ว่าทุกการเคลื่อนไหวก่อให้เกิดแรงเสียดและตามมาด้วยความเสียวซ่านจนมิอาจหยุดได้

ความเจ็บปวดของเอสแตลล์ยังไม่ทันจาง ดังนั้นเมื่อฟรองซัวร์ขยับสะโพกสาวท่อนลำของเขาเข้าออกโพรงสวาทของหล่อน จึงยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดทรมานให้หญิงสาวจนต้องร้องบอก

“หยุด...หยุดก่อนพี่ข้า...ข้าเจ็บ...” แต่ไม่เป็นผล ฟรองซัวร์หน้ามืดตาลายเสียแล้ว เมื่อร่างกายของเขาขับเคลื่อนตามความปรารถนาที่มีจุดศูนย์รวมอยู่ที่ท่อนลำกึ่งกลางกาย

นานทีเดียวกว่าความเจ็บจะค่อยๆ จาง และแทนที่ด้วยความเสียวซ่านที่ก่อตัวขึ้นทีละน้อย เอสแตลล์เริ่มขยับสะโพกตอบรับจังหวะกระแทกกระทั้นที่โหมลงมาอย่างหนักหน่วง เสียงครางของหล่อนเริ่มดังขึ้น และนั่นก็ยิ่งกระตุ้นปรารถนาของฟรองซัวร์ที่จวนจะระเบิดให้ใกล้จุดหมายยิ่งขึ้นทุกที...ทุกที...

สะโพกสอบกระเด้าเข้าหาความอวบอูมและอุ่นนุ่มอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาเสียวไปหมดทั้งตัว นึกรู้ว่าวินาทีนั้นกำลังจะมาถึง น้ำรักขุ่นข้นวิ่งมาจ่อที่ปลายท่อนลำแล้ว

“อา...ข้า...ข้าใกล้แล้ว...”

“ไม่นะ...พี่ข้า รอข้าก่อน...อย่าเพิ่ง...” เอสแตลล์ทัดทานเมื่อได้ยินเสียงครวญครางสั่นพร่าจากพี่ชายต่างสายเลือด หล่อนเพิ่งจะหายเจ็บ เพิ่งจะรู้สึกเสียวสบาย แต่ยังอีกไกลกว่าจะถึงคำว่า...สุดยอด

หากไม่ทันเสียแล้ว ยังไม่ทันจะสิ้นคำ หญิงสาวก็รู้สึกได้ถึงแรงกระตุกในโพรงสวาทก่อนจะมีอะไรบางอย่างฉีดพ่นออกมาจนพุ่งชนผนังโพรงนุ่มหยุ่นแล้วไหลทะลักออกมามากมาย

“อา...สวรรค์...ข้า...ข้ามีความสุขเหลือเกิน...เอสแตลล์ เจ้าสุดยอดมาก...”

ฟรองซัวร์พร่ำพรรณนาอยู่ที่ริมใบหูของน้องสาวต่างสายเลือดขณะที่ยังคงขยับสะโพกต่ออีกครู่หนึ่ง จากนั้นท่อนลำของเขาก็หมดฤทธิ์อ่อนตัวไหลหลุดออกมาจากโพรงคับแน่น ปล่อยให้เอสแตลล์ค้างเติ่งกับความปรารถนาที่ยังไปไม่สุดทาง

ชายหนุ่มเลื่อนตัวลงจากร่างอวบอัดแล้วมานอนก่ายกอดหล่อนไว้หลวมๆ ก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด ปล่อยให้คนที่ยังไม่ถึงสวรรค์นอนเบิกตาโพลงมองเพดานห้องด้วยความคับแค้นใจ

เสียงกรีดร้องอย่างตกใจดังปลุกคนที่ยังหลับใหลให้ฟื้นตื่นด้วยความงุนงง และเมื่อความจำกลับคืนมาร่างเปลือยเปล่าสองร่างก็แทบจะผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมเพรียงกัน สภาพที่เห็นมองอย่างไรก็คิดเป็นอื่นมิได้...

“เอสแตลล์...ลูกแม่ ฟรองซัวร์...นี่เจ้าทำอะไรลูกข้า...เจ้าทำอะไรน้องสาวเจ้า!”

เจ้าของน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวยืนเกาะประตูห้องนอนไว้เป็นหลักยึด

เมื่อเช้าหลังตื่นนอนและเดินไปเคาะประตูห้องนอนของบุตรสาวเพื่อพบว่าทั้งห้องว่างเปล่า ไร้เงาของเอสแตลล์ อะเดลีนก็เดินหาบุตรสาวไปทั่วบ้าน กระทั่งสังหรณ์บางอย่างนำพาหล่อนมาจนถึงประตูห้องนอนของบุตรชายสามี ตามปกติเวลานี้ฟรองซัวร์น่าจะตื่นแล้ว แต่หล่อนก็ไม่เห็นเขาเช่นกัน อะเดลีนลองเคาะประตู ครั้นไม่มีเสียงตอบรับ หล่อนจึงถือวิสาสะเปิดออก เพื่อพบภาพอันน่าตกใจ

ฟาเบียนวิ่งถลาขึ้นบันไดมาหยุดยืนเคียงข้างหล่อน เขามองหนุ่มสาวที่เปลือยกายอยู่ด้วยกันบนเตียงด้วยความรู้สึกหลากหลาย หากที่ชัดเจนสุดคือ...เสียดาย

เขาน่าจะจัดการเด็กสาวร่านสวาทเสียตั้งแต่คืนนั้น...ที่จับได้ว่าหล่อนแอบดูกิจกามยามวิกาลระหว่างตัวเขากับภรรยา ฟาเบียนรู้ว่านั่นไม่ใช่ครั้งแรก...เด็กสาวนั่นแอบดูมาหลายครั้งแล้ว แต่เขาเพิ่งจับได้คาหนังคาเขา

ตอนนั้นเขาสั่งสอนเจ้าหล่อนแค่เบาะๆ และคาดโทษไว้เพื่อให้หล่อนกลัวเกรง แต่ก็แอบหมายมาดไว้ในใจว่า หล่อนพร้อมออกเรือนเมื่อไร...เขาจะสอนบทเรียนครั้งใหม่...บทเรียนที่หล่อนกระสันอยากเรียนรู้มาตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาว

จากนั้นก็หาผู้ชายให้หล่อนตบแต่งออกเรือนเสียให้เรียบร้อย

ไม่นึกว่า...เหตุการณ์จะกลับกลายเป็นเช่นนี้ เมื่อคืน...ฟาเบียนเห็นบุตรชายตนเองนัดพบกับคุณหนู เดอ โบมองต์ ยังคิดว่าคืนนี้ฟรองซัวร์คงสมใจได้เชยชมคุณหนูคนสวยก่อนที่จะไปเป็นเจ้าสาวของท่านมาร์กีผู้ร่ำรวย

แล้วไฉนเหตุการณ์กลับตาลปัตรเล่า

แต่แล้วความคิดหนึ่งก็สว่างวาบขึ้นมา และนั่นทำให้ชายวัยห้าสิบเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“เจ้าสองคนเตรียมตัวไว้ เจ้าทั้งคู่ต้องเข้าพิธีแต่งงาน”

“อะไรนะ! ท่านพี่...ทั้งคู่เป็นพี่น้องกัน จะแต่งงานกันได้อย่างไร” อะเดลีนแย้ง

“อะเดลีน เจ้าลืมแล้วหรือ...ลูกข้ากับลูกเจ้า...มิได้มีสายเลือดเดียวกัน ทำไมจะแต่งงานกันไม่ได้”

พูดจบฟาเบียนก็หันหลังและเดินลงบันไดไป ไม่มีใครเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเขา

รอยยิ้มที่บอกว่า...เขามีแผนการบางอย่างในใจ สิ่งที่เขาอยากได้... ไม่มีวันหลุดพ้นไปจากมือ