บทที่2

หญิงสาวพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ หล่อนหยิบเสื้อคลุมที่พาดอยู่บนเก้าอี้ขึ้นมาสวมทับชุดนอนสีขาวยาวกรอมเท้าแล้วย่องไปที่ประตู เวลานี้มารดาคงหลับแล้วแต่หล่อนก็ยังต้องระมัดระวัง แง้มประตูออกแล้วก็ย่องลงบันไดยืนแอบเพื่อสังเกตการณ์กระทั่งแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างล่างแล้ว มารีก็ย่องไปที่ครัวซึ่งอยู่ด้านหลัง แสงจันทร์ที่สาดเข้ามาในครัวทำให้พอมองเห็นได้บ้าง เมื่อประตูครัวที่ออกสู่ทางด้านหลังคฤหาสน์เปิดออก ร่างสูงใหญ่ของฟรองซัวร์ก็โผเข้าหาทันที อ้อมแขนอบอุ่นรัดเรือนร่างบางเข้าหาตนเอง พร้อมกับที่ริมฝีปากของเขาก้มลงมาควานหาความหอมหวานที่เขาเฝ้าถวิลหา

มารีตอบรับจุมพิตเร่าร้อนนั้นอย่างเผลอไผลทั้งที่บอกตนเองว่าต้องหักห้ามใจให้ได้แล้วแท้ๆ เนื้อตัวของหล่อนอ่อนระทวยราวขี้ผึ้ง ขณะที่กองเพลิงในกายเริ่มคุกรุ่น จูบของฟรองซัวร์เรียกร้องกว่าทุกคราวทำให้มารีสังหรณ์ใจว่าเขาคงรู้ข่าวการดูตัวแล้ว หญิงสาวพยายามเบี่ยงหน้าหนีจุมพิตอันเร่าร้อนของเขาเพราะทั้งคู่ยังยืนหน้าประตูครัว

“พอ...พอเถอะน่า เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”

“ดีสิ เจ้าจะได้ไม่ต้องแต่งงานไปกับท่านมาร์กีอะไรนั่น” ฟรองซัวร์เอ่ยพลางไล่ซุกไซ้ลำคอระหง สองมือที่โอบกอดเรือนร่างบางก็มิได้อยู่เฉย

“คิดอะไรโง่ๆ เจ้าก็รู้อยู่แล้วว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ ถ้ามีคนเห็นก็เท่ากับเร่งให้ข้าแต่งงานเร็วขึ้น คราวนี้เจ้าจะไม่ได้เจอข้าอีก เจ้าชอบแบบนั้นใช่ไหมฟรองซัวร์?” คำถามเฉียบขาดจากปากเล็กหยุดการกระทำของชายหนุ่มได้อย่างชะงัด

ฟรองซัวร์นิ่งงันไปก่อนปล่อยเรือนร่างสะคราญให้เป็นอิสระ แววตาของเขาเศร้าเหลือเกินเมื่อทอดมองคนรัก

“ข้ารู้ แต่ข้าก็รักเจ้านะมารี”

เสียงก๊อกแก็กที่ดังมาแต่ไกลทำให้มารีตัดสินใจฉับพลัน

“ไปที่โรงนาเถอะ”

หล่อนดึงมือชายหนุ่มให้เดินลัดเลาะผนังอาคารไปยังโรงนาที่อยู่ถัดไป ทั้งคู่จึงมิได้เห็นร่างบุรุษสูงใหญ่ที่โผล่จากพุ่มไม้ตรงชายป่าและเดินอย่างเร็วรี่มาที่ประตูครัว เขารีรอมองซ้ายขวาดูลาดเลาก่อนจะเปิดประตูครัวแล้วผลุบเข้าไป

สองหนุ่มสาวเข้าไปในโรงนาซึ่งเป็นสถานที่ที่ทั้งคู่นัดหมายเจอกันเป็นประจำ เมื่อปิดประตูโรงนาและดูจนแน่ใจว่ามีตนเพียงลำพัง ฟรองซัวร์ก็จูงมือมารีให้เข้าไปหลบหลังกองฟาง เมื่อมั่นใจว่าลับสายตาคนเขาก็รั้งร่างคนรักมากอดและจุมพิตอย่างเร่าร้อนดูดดื่มจนอีกฝ่ายแทบหายใจไม่ทัน มารีพยายามอย่างยิ่งที่จะหักห้ามใจตนเองแม้ว่าจะรักฟรองซัวร์ แต่รสจุมพิตของเขาก็ทำให้หัวสมองของหล่อนทำงานได้อย่างเชื่องช้าเหลือเกิน

ฟรองซัวร์ตะโบมจูบลูบไล้เนื้อตัวของมารีด้วยตระหนักว่าใต้ผ้าคลุมและชุดนอนนั้นคือเรือนร่างเปลือยเปล่าของหล่อน ชายหนุ่มกอบกุมทรวงอกที่เป็นก้อนเต็มไม้เต็มมือแล้วคลึงเคล้นเล่น นิ้วชี้และนิ้วโป้งคีบลงตรงปลายยอดที่เริ่มชูชันดันเนื้อผ้าจนเห็นเป็นเม็ด แล้วบีบบี้ปั่นเล่นจนมารีครวญครางอย่างเสียวกระสัน ชายหนุ่มหมายใจว่าคืนนี้เขาจะครอบครองหล่อนให้จงได้ ก่อนที่มารีจะกลายไปเป็นของชายอื่น

ตลอดระยะเวลาเกือบปีที่คบกันมา ฟรองซัวร์ยอมตามใจมารีมาโดยตลอด แม้จะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขาก็เพียงแค่กอดจูบลูบคลำ มิได้เลยเถิดไปไกลกว่านั้น แต่วันนี้เขาจะทำตามใจตัวเอง

เขาจะต้องเจ้าของพรหมจารีย์ของมารี!

และมารีก็จะเป็นผู้หญิงคนแรกของเขา!

มารีเพลิดไปกับอารมณ์หวานซ่านที่ฟรองซัวร์ปรนเปรอให้จนแทบหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อนรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่บนปุยเมฆที่แสนนุ่ม คลื่นกระสันที่แล่นพล่านไปตามส่วนที่ถูกเขาโลมลูบทำให้เนื้อตัวร้อนรุ่มจนคิดอะไรไม่ออก ฟรองซัวร์ไม่หยุด...เขารุกไล่ด้วยการจุมพิตริมฝีปากนุ่มแล้วส่งลิ้นเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปาก

ยิ่งเขาเรียกร้องมารีก็ยิ่งอ่อนระทวยจนไร้เรี่ยวแรงจะยืนด้วยขาตนเอง ชายหนุ่มปลดเสื้อคลุมสีเข้มแล้วปูลงบนพื้นโรงนาที่มีเศษฟางเต็มไปหมด ก่อนจะประคองร่างปวกเปียกของมารีลงนอน

พอหลังแตะพื้นมารีก็ยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอชายหนุ่ม จูบตอบด้วยความร้อนแรงจนฟรองซัวร์ขนลุกชันไปทั้งตัว สิ่งที่นอนสงบอยู่ในกางเกงเริ่มตั้งลำแข็งขัน ชายหนุ่มเลื่อนมือข้างหนึ่งมาปลดกระดุมด้านหน้าของเสื้อนอนที่มารีสวม กระทั่งมันหลุดลุ่ยเผยให้เห็นทรวงอกเป็นกระเปาะกลมที่มีปลายเชิดรั้นสีชมพูเข้มราวกับเชอรี่สุกปลั่ง ฟรองซัวร์ตื่นเต้นเสียจนมือไม้สั่น...กับครั้งแรกที่ได้เห็นนมสาวด้วยตาตนเอง ความแข็งขันที่ซุกอยู่ใต้เนื้อผ้าของกางเกงผงกหงึกหงักราวอยากจะออกมาทักทาย

ชายหนุ่มไม่รอช้าเขาครอบครองยอดสีเข้มด้วยริมฝีปาก แม้จะงกเงิ่นไม่มั่นใจว่าควรจะต้องทำอะไรต่อ แต่ธรรมชาติของความอยากรู้ก็นำทางต่อไปเมื่อเขาไล้ลิ้นรอบยอดแข็งเป็นไตกระทั่งมารีครางฮือออกมาด้วยความเสียวซ่าน ยิ่งเอาลิ้นวนดูเหมือนมันจะยิ่งแข็งขึ้นกว่าเดิม ฟรองซัวร์จึงเปลี่ยนจากไล้ลิ้นมาดูดเบาๆ ด้วยลักษณะคล้ายทารกดูดนมมารดา

ทว่ามารีกลับครางหนักกว่าเดิม ทั้งยังแอ่นอกเข้าหาริมฝีปากของเขาราวจะเชิญชวนให้เขาดูดดื่มทรวงอกของหล่อน เขาเหลือบมองดวงหน้าของหญิงสาวเห็นหล่อนหลับตาพริ้ม สีหน้าราวกับจะขาดใจในวินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้าแต่สองมือกลับเหนี่ยวรั้งมิให้เขาห่างไกล ฟรองซัวร์ละริมฝีปากจากเชอรี่สีเข้มที่ถูกดูดจนเป็นไตแข็ง แล้วพุ่งไปที่เม็ดเชอรี่ที่เหลืออีกเม็ด เขาทำเหมือนกับที่ทำไปแล้ว...ไล้ลิ้นขบเม้มและดูดดึงอย่างเพลิดเพลิน มือก็เฝ้าฟอนเฟ้นข้างที่ริมฝีปากมิได้ครอบครองอย่างสนุกมือ เสียงครวญครางหวานซ่านหลุดรอดจากกลีบปากสีกุหลาบไม่ขาดช่วง