บทที่่่4...สวมรอยพลอยโจนรัก

ทัสยุลุกขึ้นเดินมายืนตรงหน้าเลขาคนล่าสุดที่เขารับเข้าทำงานทางอีเมล์เหมือนอย่างทุกคนที่ผ่านมา ใบเบิกทางให้เขาได้เลขาสาวสวยมาอย่างง่ายดาย คือ เงินเดือนหกหมื่นบาทที่เขาจ่ายในหน้าที่ของพวกเธอก่อนจะแจงรายละเอียดให้ทุกคนรับรู้ และมีเพียงสามรายที่ปฏิเสธจะทำงานนี้

“หน้าที่ของคุณ คือ ช่วยงานเอกสารและทำให้ผมพอใจ” เขาจับเก้าอี้มีล้อเลื่อนที่เธอนั่งหันมาเผชิญหน้า และหัวเราะกับคำถามที่ไม่เคยมีใครถาม

“พอใจเรื่องงานหรืออย่างอื่น”

“เป็นคำถามที่ฉลาด และ...ไม่มีใครเคยถาม...” เขานั่งลงบนเก้าอี้มีล้อเลื่อนอีกตัว และดันมาข้างหน้าเปิดเข่ากว้างให้ลำขาเปล่าเปลือยสองข้างของเอมอุมามาอยู่ในอ้อมขาของเขา

“เอ๊ะ...” เอมอุมาดันตัวออกห่าง แต่สองขาถูกบีบไว้ด้วยท่อนขาทรงพลังของอีกฝ่ายที่ไม่สนใจการต่อต้านของเธอ

“คุณบอกว่าเคยทำงานเลขามากับบริษัทต่างประเทศระดับต้นของประเทศ มีประสบการณ์มากกว่าสามปี คุณน่าจะมีประสบการณ์กับเจ้านายผู้ชายมาบ้าง เป็นไง เขาดีกับคุณมากไหม” เขายื่นหน้าเข้าใกล้จนได้กลิ่นแป้งหอมอ่อนๆ...กลิ่นแป้งหอม...ไม่ใช่น้ำหอมอย่างหญิงสาวที่เขารู้จักนิยมใช้

หญิงสาวผู้นี้มีสิ่งที่เรียกว่า...ขัดกัน...อยู่ในตัวที่ยั่วยวนให้เขาอยากค้นหา ความเย็นชาจากสีหน้าน้ำเสียงและแววตาภายใต้แว่นกรอบหนา แต่งหน้าเข้มเหมือนสาวจัดเจนสังคม แตกต่างจากเสื้อผ้าแบบสุภาพเรียบร้อยที่สวมใส่ และพอได้ใกล้ชิดกลับได้กลิ่นแป้งหอม...แปลกดี...

“ประสบการณ์อะไร” เอมอุมาไม่ได้โง่ พอจะเดาความหมายคำพูดของเขาออก แต่อยากพูดให้เคลียร์เพื่อจะรู้ว่าเงื่อนไขพิเศษของเขามีอะไรบ้าง

“อย่าทำเป็นไร้เดียงสา การแต่งหน้าของคุณมันบอกชัดถึงประสบการณ์เจนจัดกับผู้ชายมาแล้ว กว่าสามปีคุณมีเจ้านายเป็นผู้ชาย บอกได้ไหมว่าเจ้านายแบบไหนที่คุณชอบมากที่สุด” ทัสยุคาดเดาจากประสบการณ์ที่เขาพบเจอมา ร้อยทั้งร้อยผู้หญิงที่ชอบแต่งหน้าแบบนี้ไม่ใช่พวกรักนวลสงวนตัว

“งานเลขานุการ ไม่ใช่งานขายบริการกับผู้จ้าง” เอมอุมาว่ากลับ ไม่คิดจะรักษามารยาทกับผู้ชายที่ใช้คำพูดดูหมิ่นผู้หญิงในอาชีพของเธอ และเข้าใจว่าที่พินทุอรไม่ได้ตอบรับงานของเขานี้ ก็คงจะเป็นเงื่อนไขพิเศษของเขานี่แหละ

“ไม่หรือ แล้วที่ตอบรับงานล่ะ การแต่งหน้า มันบอกชัดนะว่าอาชีพเลขาไม่ใช่อาชีพเดียวที่คุณทำ” ทัสยุจ้องมองปากทาสีเข้ม กลีบปากอิ่มรูปสวยจะน่าจูบมากกว่านี้ถ้าสีลิปสติกเป็นสีกุหลาบหรือสีอ่อนหวาน

“การแต่งหน้าแต่งตัวไม่ได้เกี่ยวกับการทำงาน ถ้าคุณต้องการเลขาทำหน้าที่สองทาง คุณต้องจ่ายมากกว่านี้” เอมอุมาดันตัวเองออกห่างด้วยกำลังสุดแรงจนเก้าอี้ที่นั่งไถลออกมาปะทะตู้ลิ้นชักขนาดใหญ่ทำให้เกิดเสียงดังกึงและลุกจากเก้าอี้ทันที

“แค่นี้ไม่พอหรือ ต้องการเท่าไร” ทัสยุลุกพรวดเข้าประชิดร่างหญิงสาวสวยอย่างว่องไว ความสูงของเขาทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาทั้งสองมองสบกัน

ทัสยุเหมือนต้องมนตรา ความพึงพอใจในตัวหญิงสาวผู้แต่งหน้าจัดมากเกินคาดหมาย กระโปรงบานสั้นเหนือเข่าของเธอทำให้ใจเขาเต้นแรง...เข่าสวย...เขานึกชมในใจ เธอมีสิ่งที่เขาชอบครบทุกอย่าง ท่อนขาเรียวยาวขาวผ่องไร้รอยตำหนิเหมาะกับความสูงและทรวดทรงสมส่วนชวนมองตรึงสายตาเขาให้หยุดอ้อยอิ่งอยู่กลางทรวงที่ดันเนื้อผ้าขึ้นมาจนกระดุมแทบปริ

เอมอุมามองตามสายตาวับวามก็รู้ว่าสรีระของสาวเต็มตัวกำลังยั่วยวนอารมณ์อีกฝ่าย คิดจะขยับหนีแต่แค่เสี้ยววินาทีร่างของเธอก็ตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงขยับนิดเดียวร่างทั้งสองต้องเสียดสีกัน และนั่นหมายความว่าหน้าอกเธอหน้าอกเขา สะโพกเธอสะโพกเขาจะสัมผัสกันและกัน

...จะรู้สึกอะไรไหม...เอมอุมาคิด นึกไม่ออกว่าจะรู้สึกอย่างไรเพราะไม่เคยถูกใครกอดแบบนี้