บทที่1│เจ้าป่าลายพาดกลอน (2)

“ว่าไงนะ!?”

“ครับ เขาบอกว่าอย่างพี่จีบจะไปช่วยอะไรผมได้”

เธอมันฆ่าได้หยามไม่ได้เสียด้วย

“พี่เสือบอกว่ายังไงก็ต้องจ่ายสดทีเดียว ช้ากว่านี้คนที่ซื้อไปก็คงเอาไปขายต่อ”

ผู้เป็นยายได้ยินเช่นนั้นก็ใจไม่ดี “จีบ เอาทองยายไปจำนำเถอะลูก”

ปฏิกิริยาตอบรับของพิลลายังคงไม่ต่างจากครั้งก่อน เธอยันปลายเท้าไปที่พื้นแล้วหยัดยืนเต็มความสูง แบมือเพื่อขอกุญแจรถมอเตอร์ไซค์จากน้องชาย ที่อีกฝ่ายก็ส่งมาให้แต่โดยดี

กัลยาเอ่ยถามลูกสาวคนโต “พุดจีบ นั่นลูกจะไปไหน”

“ไปถลกหนังเสือ”

สิ้นประโยค ร่างแน่งน้อยก็ออกจากบ้านในเวลามืดค่ำ เพื่อที่จะไปคุยกับคนที่กล้าหยามเกียรติเธอให้รู้เรื่อง แล้วเขาจะได้รู้ว่าคนอย่างเธอทำอะไรได้ ไอ้ที่เห็นว่าหนีกลับบ้านนั่นเพราะกลับมาตั้งหลักเฉยๆ

ถอยหลังหนึ่งก้าว เวลากระโดดถีบจะได้มีแรงเยอะๆ

ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีเธอก็พาตัวเองมาถึงที่หมาย ไฟถูกเปิดจนสว่างโร่ หน้าบ้านมีรถมอเตอร์ไซค์จอดเรียงรายนับสิบ ทั้งยังมีวัยรุ่นจับกลุ่มคุยกันอยู่ด้านหน้าอีกด้วย

หนึ่งในกลุ่มจำได้ว่าเมื่อเย็นสาวหน้าหมวยมาที่นี่ไปครั้งหนึ่งแล้ว เขาเอิ้นบอกอย่างหวังดี “พี่เสืออยู่ที่โต๊ะครับ”

พิลลาหันไปทางต้นเสียง “ขอบใจจ้ะ”

ร่างระหงจึงก้าวเดินไปยังทางที่อยู่ข้างบ้าน ที่ทอดไปยังหลังบ้าน ซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายของเธอ

คล้อยหลังสาวงาม เขาก็หันมาพูดกับเพื่อนๆ “พี่สาวไอ้พอใจน่ารักฉิบเป๋ง ตัวขาวยังกับสำลี แก้มก็เหมือนซาลาเปา โคตรน่าบีบ แค่ได้คุยก็ใจสั่น เฮ้อ วาสนาผมทีเถอะคนแบบนี้”

“ไปคุยด้วยมากๆ โดนแดกหัวแน่ คนอะไร หน้าตาน่ารักฉิบหาย แต่ปากนี่กูนึกว่าฟาร์มหมา”

คนที่ถูกพาดพิงพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่เดิม กวาดตามองแค่ปราดเดียวก็เห็นเจ้าของบ้านนั่งอยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะสนุกเกอร์ที่อยู่ด้านในสุด จึงเดินไปหาอย่างไม่รอช้า

“พี่-เสือ-ใหญ่”

เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกขานด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวก็หันไปตามต้นเสียง เลิกคิ้วให้กับคนมาใหม่ราวไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่พาเธอมาที่นี่คือเรื่องอะไร

นึกว่าจะหายซ่า ที่ไหนได้ กลับมาหนนี้ดูซ่ากว่าเดิมอีก

“ครับ มีอะไรครับ”

“ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ”

เขาทำหน้าคล้ายว่าเสียดายมาก “ไม่ว่างแฮะ” พูดจบ แก้วเบียร์ที่เหลือเพียงก้นแก้วก็ถูกกระดกเข้าปาก

“แป๊บเดียว”

“อย่าตื้อได้ปะ ไม่ว่างคือไม่ว่าง” ว่าพลางพาดสายตาไปที่ขวดเบียร์ที่เหลือเกือบครึ่ง แล้ววกกลับมาที่คนอวดดี “หัดรอให้เป็นบ้างนะครับ มารยาทขั้นพื้นฐานอะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ ยังต้องให้สอน”

พูดจบ เขาก็ยกขวดเบียร์มาเทใส่แก้วจนเต็ม แต่ยังไม่ทันที่น้ำสีเหลืองจะได้ไหลเข้าปากหนา มันก็ถูกมือบางคว้าไปถือไว้เสียก่อน

พิลลายกแก้วจรดริมฝีปาก กระดกเข้าไปหลายอึกจนเกลี้ยงไปทั้งแก้ว มิหนำซ้ำยังคว้าขวดที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ เขามาเทอีกรอบ ทว่ารอบนี้เหลือเบียร์ไม่มากเท่าครั้งที่แล้ว ก่อนหญิงสาวจะซดมันอีกครั้ง

แก้วในมือกระทบขอบโต๊ะสนุกเกอร์จนเกิดเสียงดัง เรียกสายตาของคนนับสิบให้หันไปมองเป็นจุดเดียว โดยที่ก่อนหน้านี้ การมาของพิลลาก็อยู่ในความสนใจของหนุ่มๆ อยู่แล้ว ผนวกกับการกระทำแสนบ้าบิ่นของอาหมวยคนสวย ก็ยากที่ผู้คนจะละสายตาจากเหตุการณ์นี้ไปได้

คนตัวเล็กจ้องเจ้าหน้าของบ้านตาเขม็ง “ทีนี้ก็ว่างแล้ว”

สารินกดมุมปากจนเกิดรอยยิ้ม เอี้ยวตัวไปทางซ้ายมือเล็กน้อย ก่อนจะคว้าขวดเบียร์ที่มีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ข้างขวดมาถือไว้ อีกมือล้วงไปในกระเป๋าเพื่อหยิบไฟแช็ก ใช้แทนที่เปิดขวดได้อย่างง่ายดาย แล้วจึงส่งมันมาให้เธอ

“หมดขวดนี้ก็ว่าง”

พิลลายื่นมือไปรับขวดสีเขียวขนาดหกร้อยยี่สิบซีซีมาถือไว้ตามคำเชื้อเชิญ แต่แก้วที่เคยใช้บรรจุเบียร์เพื่อดื่มกลับไม่ได้รับการสนใจไยดี เธอยกปากขวดมาจรดปากตัวเองแล้วกระดกด้วยความโมโห แต่ผ่านไปไม่กี่อึดใจก็ต้องผละออก จึงได้เห็นว่าสารินส่งยิ้มให้กัน ในขณะที่สายตาของเธอแทบลุกเป็นไฟ

เบียร์หมดขวดในที่สุด เธอยังไม่เมา แต่ยื้อได้ไม่นานนัก ในเมื่อในบรรดา ‘เนื้อนมไข่’ พิลลาถือเป็นคนที่คออ่อนที่สุด ชนิดที่ว่าถ้าเผลอดื่มเกินลิมิต ภาพตัดทันที

แต่ศักดิ์ศรีค้ำคอ จะยอมให้ผู้ชายคนนี้มาหยามไม่ได้เด็ดขาด

สารินคงไม่มีสัจจะพอจะให้เชื่อถือ เพราะเขาดันส่งมาอีกขวด “โทษๆ นึกว่ามีแค่นี้ แต่นี่ขวดสุดท้ายจริงๆ”

พิลลากระชากขวดสีเขียวในมือของเขามากระดกโดยไม่มีปากมีเสียง แม่ในใจจะก่นด่าคนตรงหน้าไปจนนับจำนวนคำไม่ถูกแล้วก็ตาม

หลังส่งขวดเปล่าคืนไป เธอก็เผลอยื่นมือไปจับขอบโต๊ะสนุกเกอร์เป็นที่ยึด ตวัดสายตามองเจ้าของร่างกำยำ “คุยได้ยังคะ”

ชายหนุ่มไม่ตอบคำถามเป็นคำพูด แต่เลือกที่จะเดินผ่านหน้าเธอไปยังประตูหลังบ้าน แม้ไม่มีคำเชิญ หญิงสาวก็เข้าใจได้ว่านั่นเป็นการอนุญาตให้เธอได้เข้าไปในบ้านของเขา ขาเรียวจึงก้าวตามไปติดๆ โดยที่เขาก็ไม่ได้เดินนำไปไหน เพียงแค่หยุดอยู่ที่ประตู ทันทีที่เธอเข้ามาเหยียบพื้นบ้านของเขา ประตูก็ถูกปิดลง ตามมาด้วยเสียงล็อกโดยฝีมือของคนตัวโต

“เดี๋ยวเด็กๆ มากวน”

นัยน์ตาเรียวเพียงปรายมองผู้พูด ก่อนจะยกฝีเท้าก้าวเดินไปยังโซนที่อยู่กลางบ้าน ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างถือวิสาสะ เพราะให้ยืนนานๆ เห็นทีว่าจะไม่เป็นผลดีกับตัวเอง

เบียร์สองขวดครึ่ง มันก็ไม่ถือเป็นเรื่องง่ายของคนคออ่อน

สารินไม่ได้เดินมานั่งที่เดียวกัน เขาเลือกที่จะยืนกอดอกพิงไปกับผนัง วางสายตาไว้ที่ร่างระหงที่ใบหน้าขึ้นสีด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

พิลลากอบโกยสติทั้งหมดที่มีมาไว้ที่บทสนทนา ที่ก็พยายามเข้าเรื่องให้เร็วที่สุดก่อนคอจะพับไปเสียก่อน “ค่าไถ่ตัวเรไรสี่หมื่นแปดใช่ไหม”

“อาฮะ เงินมา นกไป ถ้าโอนเลยเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เอาเรไรไปให้” รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนกรอบหน้าผู้พูด “แต่ถ้าจะโอนจริงๆ ก็คงไม่ต้องเสียเวลาคุย ที่จะคุยให้ได้เพราะไม่มีใช่ไหม”

“มี”

“ก็จ่ายมา”

“มีไม่ถึง”

ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ “แบบนั้นเรียกว่าไม่มีค่ะหนูพุดจีบ อย่าสับสน”

มือบางกำแน่น “ภาระจีบเยอะ”

“ก็เยอะกันทั้งนั้น อย่ามาอ้าง มันฟังไม่ขึ้น”

เธอจึงได้รู้ ไม้อ่อนใช้กับคนอย่างสารินไม่ได้ หมอนี่ไม่น่าจะมีความเห็นอกเห็นใจต่อผู้อื่น ไม่อย่างนั้นคงไม่ใจร้ายกับเด็กสิบหกได้ลงคอ เลยมาแค่วันเดียวก็เอาของหลุดจำนำไปส่งต่อ หน้าเลือดเสียไม่มี พิรภพทั้งรักทั้งเคารพเขา แต่พอเห็นว่าแม้แต่สัจจะเขายังไม่มี เธอก็คิดว่ามันเป็นความผิดของน้องชายเองที่ไปหลงผิด นับถือผิดคน

“จีบรู้ว่ามันเป็นสิทธิ์ของพี่ที่จะทำยังไงก็ได้กับเรไร เพราะพอใจมันทำผิดข้อตกลงของพี่จริงๆ แต่พี่ไม่คิดถึงใจน้องมันบ้างเหรอ น้องมันมองพี่เป็นพี่ชายนะ แล้วทำไมพี่กล้าทำ”

“แล้วทำไมมันไม่มาตั้งแต่เมื่อวาน”

“ก็เมื่อวานจีบต้องจ่ายค่างวดรถ น้องมันก็เห็นใจ คิดว่าเลยไปสักวันคงไม่เป็นอะไร ใครจะไปคิดว่าพี่จะชิงขายไปก่อน”

“นี่มันความผิดใคร”

เธอจนคำพูด เพราะถ้าให้พูด เธอโทษคนใจร้ายอย่างเขาแน่ๆ ซึ่งนั่นคงไม่ส่งผลดีต่อการเจรจา

เธอหลับตาพริ้ม ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาอย่างอ้อยอิ่ง ทั้งเพื่อทำสมาธิและเรียกสติตัวเอง เพราะรู้สึกว่าแอลกอฮอล์เริ่มเล่นงานเธอแล้ว “จะทำยังไงให้ได้เรไรกลับมา”

“สี่หมื่นแปด”

พิลลาพูดเสียงลอดไรฟัน “ไม่-มี”

หากจะมีเงินจำนวนนั้นต้องแลกมากับการนำของสำคัญของยายและแม่ไปจำนำ นั่นจึงนับว่าไม่มี เพราะเธอจะไม่ทำ

“ก็อด”

“มันหน้าเลือดเกินไปไหมพี่เสือใหญ่ พี่หากินแบบนี้เหรอคะ”

“ถ้าได้เงิน เอาหมด”

หญิงสาวกระแทกลมหายใจระบายความอัดอั้น “ไปเอามาให้ก่อนได้เปล่า เดี๋ยวเขาขายไปอีกทอดแล้วจะยุ่ง ไว้จีบจะผ่อนคืน”

“ไม่เอา ไม่ชอบพวกสินเชื่อ เบื่อต้องคอยทวง”

“แล้วจะเอาอะไร”

นิ้วเรียวยาวถูกชี้มาที่คนถาม “เอาจีบ”