บทที่ 3 แม่ยายไม่ชอบหน้า (2/2)

โซเฟียรูดไซร้ท่อนเอ็นเป็นจังหวะ แต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ถึงใจ พยัคฆ์ส่งฝ่ามือหนากอบกุมเรือนผมเอาไว้แน่นกับมือจนหน้าอิ่มของเธอเชิดขึ้น เขากระแทกเอ็นแกร่งเข้าออกปากของโซเฟียจนน้ำลายเปรอะไปทั่ว

"ผมปล่อยในปากนะ ไม่ไหวแล้ว"

"อื้ม"

ปัก ปัก อ่า

ของเหลวสีขุ่นพุ่งเข้าปากของโซเฟียจนล้น เธอส่งลิ้นเรียวตวัดน้ำกามด้วยท่าทางที่เย้ายวนจนน่าสานต่อลีลาร้อน แต่เขาก็ต้องตัดใจเพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องไปทำ

"โซเฟีย ผมกำลังจะแต่งงาน เราคงได้เจอกันน้อยลง" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกกับคู่ขาหลังจากที่เธอทำให้เขาสบายตัว ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"โซเฟียเชื่อค่ะ ว่าพยัคฆ์ต้องมีเวลาให้โซเฟียเสมอ" เธอโน้มคอของเขาลงก่อนจะประทับริมฝีปากเเละเดินจากไป

ตระกูลภัคดีรัศมีกุล

ภาคินเจ้าของบ้านนั่งจิบกาแฟรอรันดาลูกสาวเพียงคนเดียวและอัมภาภรรยาที่ยังไม่ลงมาจากชั้นสองของคฤหาสน์หรู วันนี้เป็นวันดีที่ลูกสาวของเขาจะมีผู้ใหญ่ของอีกฝ่ายมาสู่ขออย่างเป็นทางการ หากวันนี้เขมิกายังอยู่เขาคงจะดีใจที่ได้เจอเธอและกลายเป็นทองแผ่นเดียวกัน

"คุณพ่อคะ รันดาสวยไหมคะ"

เสียงหวานใสดังมาจากบันไดวนเรียกให้ภาคินหันไปมอง รันดาในชุดเดรสสีชมพูอ่อนราวกับตุ๊กตาทำให้เขาอยากจะยกเลิกงานแต่งและเก็บรันดาไว้แบบนี้ตลอดไป แต่คนเป็นพ่ออย่างเขาก็ต้องปล่อยให้ลูกไปมีครอบครัวเป็นของตัวเองเมื่อถึงวัยที่สมควร

"รันดาของพ่อ สวยที่สุด"

รันดาโอบกอดบิดาด้วยความรัก ก่อนที่อัมภาผู้เป็นแม่จะเดินตามลงมา ด้วยใบหน้าครุ่นคิด

"คุณเป็นอะไรอัมภา หน้านิ่วแต่เช้าเชียว วันนี้วันดีของลูกเรานะ"

"บอกตรง ๆ นะพี่ภาคิน ฉันหวั่นใจแปลก ๆ ไม่อยากให้ยัยรันดาลูกของเราแต่งงานกับลายพยัคฆ์ ลูกชายของอดีตคนรักเก่าของคุณเลยสักนิด" อัมภาส่ายศีรษะไปมาด้วยท่าทางของคนไม่สบายอกสบายใจ

"คุณนี่ยังไง ตกลงไม่ชอบเจ้าพยัคฆ์ หรือติดที่พยัคฆ์เป็นลูกของ

เขมิกากันแน่" ภาคินรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจที่แอบแฝงไปด้วยเรื่องราวในอดีตของเขาและเขมิกา

"ทั้งสองอย่างนั่นแหละ" อัมภาสะบัดใบหน้าไม่ชอบใจทุกครั้งที่เธอเอ่ยถึงเขมิกา เธอกับสามีก็มีปัญหากันตลอด

"คุณต้องแยกแยะบ้างนะ" ภาคินตำหนิภรรยา

"คุณว่าฉันอย่างนั้นเหรอ"

"คุณพ่อ คุณแม่ หยุดเถียงกันเถอะนะคะ" รันดาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหม่นหลังจากนี่นั่งฟังพ่อและแม่สนทนากันมาพักใหญ่

"รันดา หนูจะยอมแต่งงานกับลายพยัคฆ์จริง ๆ หรอลูก" อัมภาถามบุตรสาวด้วยเสียงอ่อน ใจหนึ่งก็หวังให้ลูกสาวเปลี่ยนใจ

"ทำไงได้ล่ะคะ ก็คุณพ่อตกลงกับคุณน้าเขมิกาเอาไว้ แล้วอีกอย่างพี่พยัคฆ์ก็นิสัยดี น่าจะดูแลรันดาได้อยู่นะคะ”

"รันดานั่นเป็นตอนเด็กที่หนูเคยได้เจอกับพยัคฆ์ ตอนนี้นิสัยใจคอเขาอาจจะเปลี่ยนไปได้นะลูก เป็นเพราะคุณแท้ ๆ ที่ไปทำข้อตกลงบ้า ๆ กับคนรักเก่าคุณ" อัมภาอดไม่ไหวที่จะหันไปจิกกัดสามี จนภาคินได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจ

"รันดา พ่อเคารพการตัดสินใจของหนูนะลูก หากหนูไม่ได้ต้องการที่จะแต่งงานหรือหนูมีคนรักอยู่แล้วบอกพ่อได้นะลูก"

"รันดาเต็มใจค่ะพ่อ คุณพ่อกับคุณแม่เลิกทะเลาะกันนะคะ"

รันดาบอกกับพ่อแม่ด้วยความจริง พยัคฆ์ในภาพจำของเธอคือคนที่อบอุ่นและคอยปกป้องเธออยู่เสมอ หากจะบอกว่าเธอหลงรักเขาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วก็อาจจะใช่ เธอจึงตอบตกลงอย่างไม่ลังเลในวันที่คุณพ่อเดินมาบอกเรื่องพันธสัญญาที่เธอไม่เคยเอ่ยถามถึงความเป็นมา เพราะรู้ดีว่าผู้ใหญ่คงคิดมาเป็นอย่างดีแล้ว

"แต่แม่ไม่ชอบพยัคฆ์ เขาดูไม่น่าไว้ใจ จะดูแลลูกของแม่ได้ดีหรือเปล่าก็ไม่รู้"

อัมภาโพล่งออกมาไม่หยุดปากว่าเธอไม่ชอบพยัคฆ์ แต่เธอไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวดันเดินมาได้ยินทุกอย่างพอดิบพอดี แม้จะไม่อยากแอบฟังแต่เขาก็จำต้องดึงรั้งณรงค์เดชบิดาให้ยืนฟังจนจบ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปเอ่ยทักว่าที่แม่ยายด้วยถ้อยคำเจ็บแสบ

"โธ่ คุณแม่ยายไม่ชอบขี้หน้าผมหรอครับ แต่ไม่เป็นอะไรผมไม่ซีเรียสเพราะนั่นเป็นเรื่องของคุณแม่ยาย ขอแค่ลูกสาวคุณชอบผมก็พอ!" มาเฟียหนุ่มตอบกลับด้วยถ้อยคำที่ทำให้อัมภาถึงกับหน้าเหวอ อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง

"พยัคฆ์!"

เสียงตวาดของบิดาทำให้เขาต้องสงบปากลงอย่างไม่สบอารมณ์ หากไม่ต้องการใช้เงินเขาคงได้ตอกกลับด้วยคำที่แสบทรวงมากกว่านี้

ดูเหมือนว่ายังไม่ทันได้แต่ง สงครามระหว่างแม่ยายกับลูกเขยได้ก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว