บทที่ 2 จำยอม (2/2)

หลังจากได้อ่านข้อความที่ระบุเอาไว้ในพินัยกรรมอย่างชัดเจนต่อหน้าทนายที่เดินเข้ามาภายหลังเพื่อตอบคำถาม หากผู้รับมรดกมีข้อสงสัย แต่สิ่งที่แม่ของเขาดักทางเอาไว้ทำให้ลายพยัคฆ์ได้แต่กัดฟันกรอด ‘รันดา ภัคดีรัศมีกุล แล้วเธอจะจำไม่ลืม!’

“ไม่ยากเลยพยัคฆ์ หากแกไม่ต้องการที่จะทำตามข้อตกลงของแม่แก ก็รับตำแหน่งผู้บริหารซะง่ายจะตาย” ณรงค์เดชยักคิ้วด้วยท่าทางยียวนเมื่อรู้ว่าเจ้าลูกชายเริ่มจะมีอาการกระฟัดกระเฟียดขึ้นมา

“ไม่คุยกับพ่อแล้วดีกว่า ผมลาดีกว่า” พยัคฆ์ยกมือไหว้บิดาแล้วเดินหันหลังทันที แต่ณรงค์เดชยังไม่ยอมปล่อยเขาไปเสียที

“พยัคฆ์ แกไม่อยากเห็นหน้าของว่าที่เจ้าสาวแกเหรอ เอานี่รับไป หนูรันดาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่แบบตอนเด็กที่แกเคยเจอหรอกนะ”

ซองสีน้ำตาลขนาดพอเหมาะถูกโยนให้กับลายพยัคฆ์ เขารับมาถือเอาไว้ในมือก่อนจะเดินออกจากคฤหาสน์เดชะเกษตรินด้วยความไม่พอใจ และดูเหมือนว่าไทเกอร์จะรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของเจ้านายได้เป็นอย่างดี เขาจึงได้แต่ขับรถกลับมายังไนต์คลับโดยไม่พูดจาใด ๆ ออกไป

ลายพยัคฆ์ ไนท์คลับ

“ไทเกอร์ โทรตามไอ้คาร์ลินหน่อย บอกให้มันมาที่คลับตอนนี้ เดี๋ยวนี้” มาถึงคลับยันไม่ทันได้นั่งพักลายพยัคฆ์ก็สั่งการกับไทเกอร์ทันที

“ได้ครับ”

ซองบุหรี่ที่ถูกวางเอาไว้ถูกหยิบขึ้นมา มาเฟียหนุ่มสูบมันเพื่อหวังให้อารมณ์ดีขึ้น ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาหรูด้วยท่าทางครุ่นคิด ดวงตาคมปรายมองซองสีน้ำตาลด้วยความหวั่นใจและยังไม่มีท่าทีว่าจะแตะต้องเพื่อดูสิ่งที่อยู่ด้านในแต่อย่างไร

“ว่าไง พยัคฆ์เพื่อนรัก ไอ้ไทเกอร์บอกกุหมดแล้ว มึงจะมานั่งหน้าเครียดไปทำไม เงินก็ได้แถมยังได้เมียอีกต่างหาก ฮ่า” คาร์ลินเดินเข้ามาด้วยท่าทางอารมณ์ดีเมื่อรู้ว่าเพื่อนหาทางออกได้แล้ว แต่เพื่อนตัวดีกลับนิ่วหน้าบู้บี้ราวกับหมาหน้าย่นเสียอย่างนั้น

“หุบปากมึงไปเลย ก่อนที่กุจะเอาตีนยัดปากมึง” มาเฟียหนุ่มยกเท้าขึ้นเพื่อจะบอกคาร์ลินว่าถ้ายังไม่หยุดเขาจะทำแบบที่ว่าจริง ๆ

“ใจเย็นสิว่ะ ดื่มนี่ก่อน”

วิสกี้ชั้นดีมีน้ำแข็งแกะสลักรูปหกเหลี่ยมในแก้วสีใสขนาดเหมาะมือถูกคาร์ลินส่งให้กับลายพยัคฆ์ เขารับมาและยกมันขึ้นดื่มรวดเดียวราวกับกระหายน้ำมาเป็นเวลานานซะอย่างนั้น

“ไทเกอร์ไปเอามาอีก” มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกไทเกอร์ให้ไปนำเหล้ามาให้เขาเพิ่มอีก ดูท่าว่าคืนนี้เขาคงต้องการสุราย้อมใจอีกหลายแก้ว

“ว่าที่เจ้าสาวมึงเป็นไงว่ะ สวยไหม” คาร์ลินดูมีท่าทีที่ตื่นเต้นกว่าเขาที่เป็นว่าที่เจ้าบ่าวหลายเท่า

“ในซอง กูก็ยังไม่ได้เปิดดูเหมือนกัน” มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงหม่น

“มึงทำใจไม่ได้เหรอ ถ้าเจ้าสาวมึงไม่สวย งั้นกูเปิดดูให้มึงเอง”

คาร์ลินหยิบซองไปโดยที่ไม่รอให้มาเฟียหนุ่มอนุญาต เจ้าตัวก็นิ่งเฉย ก็ดีเหมือนกันที่มีคนดูให้ก่อนเขาเองจะได้ทำใจได้

“หืม ไอ้พยัคฆ์ ว่าที่เจ้าสาวมึงโคตรน่าเย.....เลยว่ะ”

เสียงกระเซ่าของคาร์ลินบวกกับสายตาที่หยาดเยิ้ม ทำให้ลายพยัคฆ์อดที่จะดึงรูปมาดูไม่ได้อีกต่อไป ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มขึ้นเมื่อคลายความกังวลหลังจากที่ได้เห็นรูปภาพของรันดา ภัคดีรัศมีกุลในชุดเดรสสั้นสุดเซ็กซี่กับทรวงอกอวบอิ่มที่เอ่อล้นขอบเสื้อจนแทบทะลัก ใบหน้าหวานอมเปรี้ยวในแบบที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน แม้ในใจจะยังคงเคียดแค้นที่เธอทำให้เขาต้องตกอยู่ในภาวะจำยอมของผู้เป็นแม่ เพราะแม่ของเขาหวังจะให้ลูกสาวของอดีตคนรักเก่าผูกมัดกับเดชะเกษตรินตลอดไป

“เป็นเมียลายพยัคฆ์ ไม่มีหรอกนะไออุ่น มีเพียงเอ็นอุ่น ๆ น่ะพอไหว ฮ่า” มาเฟียหนุ่มหัวเราะขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ในเมื่อคิดจะแต่งงานกับเขาก็รับความป่าเถื่อนให้ได้ก็แล้วกัน คนอย่างเขาน่ะหรือจะยอมสยบกับว่าที่เมีย ‘แล้วแม่จะได้รู้ ว่าลูกแม่ไม่ยอมสยบให้ผู้หญิงคนไหน’

“แหม ไอ้พยัคฆ์อารมณ์ดีขึ้นมาเลยน่ะมึง เธอสวยน่าทะนุถนอมขนาดนั้นมึงก็ควรให้ไออุ่นให้สมกับสามีของเธอหน่อย” คาร์ลินได้แต่สะบัดหน้าไปมาว่าที่ผู้หญิงมาเฟียคนนี้คงจะน่าสงสารน่าดู

“มึงเคยเห็นผู้หญิงที่อยู่กับกูต้องการไออุ่นไหม มีแต่ร้องอยากได้เอ็นอุ่นของกูเท่านั้น”

“เออ ไอ้มาเฟียรูปหล่อ เชิญมึงตามสบาย กูไปล่ะ”

ลายพยัคฆ์ยกวิสกี้ขึ้นดื่มแก้วต่อแก้ว ภาพรันดายังคงตราตรึงอยู่ในหัวของเขา เสียดายที่นี่เป็นความต้องการของมารดาเขาไม่อาจเป็นคนดีเพื่อลุล่วงวัตถุประสงค์ของคนเป็นแม่ได้ เขาต้องทำให้แม่ได้รู้ว่าแม่คิดผิดที่จะให้เขาเข้าลู่เข้าทางด้วยการแต่งงาน แม้ว่าแม่ของเขาจะจากไปแล้วก็ตาม