บทที่ 2 จำยอม (1/2)

“ใช่แกต้องแต่งงาน”

ณรงค์เดชยังคงนั่งไขว่ห้างจิบชาด้วยความใจเย็น มีเพียงหางตาเท่านั้นที่เหลือบมองปฏิกิริยาของลูกชายตัวดี ที่เริ่มจะแดดิ้นเมื่อได้ยินคำว่าแต่งงาน ถึงตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเขมิกา ภรรยาที่จากไปของเขาถึงได้สร้างข้อแม้ในการรับมรดกพันล้านเอาไว้มากมายแบบนี้ นั่นก็คงเป็นเพราะหวังให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเลิกทำตัวเสเพล เตาะผู้หญิงไปวัน ๆ

“กับใคร”

ลายพยัคฆ์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อคลายความร้อนรุ่มที่เริ่มจะสุมอยู่ในอก เอ่ยถามณรงค์เดชถึงว่าที่เจ้าสาวด้วยความใจเสียหากผู้หญิงคนนั้นหน้าตาขี้เหร่ขึ้นมาเขาคงได้อกแตกตายพอดี

แล้วอีกอย่างเพลย์บอยที่มีบรรดาผู้หญิงมารุมล้อมมากมายอย่างเขาต้องมาแต่งงานเพื่อแลกเงิน ทั้งที่เงินนั่นเป็นสมบัติของแม่แบบนี้น่ะเหรอ เขาล่ะอยากรู้นักว่าตอนที่แม่ทำพินัยกรรมท่านกำลังคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ ‘แม่กลัวว่าพยัคฆ์จะมีความสุขเกินไปหรือยังไงครับ ถึงได้มอบความทุกข์ให้ลูกแบบนี้’

“หนูรันดา ลูกสาวอดีตคนรักเก่าของแม่แกยังไงล่ะ”

ณรงค์เดชเอ่ยชื่อลูกสาวเพียงคนเดียวของภาคิน ภัคดีรัศมีกุล อดีตคนรักเก่าของภรรยาที่เคยมีความรักร่วมกันแบบหวานชื่น แต่เพราะผู้ใหญ่ไม่เข้าข้างทั้งสองจึงได้เลิกรากันในที่สุด เขมิกาจึงได้แต่งงานกับเขาจนมีลายพยัคฆ์เป็นพยานรัก ทุกครั้งที่พูดถึงศัตรูทางหัวใจณรงค์เดชก็เลือดขึ้นหน้าไปทุกที และนี่ภรรยายังจะให้เขาเป็นดองกับคู่อริที่เป็นดั่งหนามหยอกอกไปอีก คิดแล้วณรงค์เดชก็ได้แต่อึดอัดใจ

“พ่อยอมได้ยังไง ทั้งที่พ่อเกลียดว่าที่พ่อตาของผมออกปานนี้”

ลายพยัคฆ์สวนกลับผู้เป็นบิดาทันควัน หลังจากที่แม่แต่งงานกับพ่อของเขา แม่ก็ไม่หลงเหลือใจให้กับอดีตคนรักเก่าเลยสักนิดมีเพียงความสัมพันธ์ฉันท์มิตรสหายที่มอบให้กันเพียงเท่านั้น แต่ผู้เป็นพ่อก็ยังคงไม่ชอบหน้าคุณลุงภาคินอยู่ดี แล้วนี่จะให้มาดองกันคงจะบันเทิงน่าดู

“แล้วจะให้พ่อทำยังไง แกก็รู้ว่าพ่อขัดใจแม่แกไม่ได้” ณรงค์เดชเอ่ยกับลูกชายด้วยน้ำเสียงหม่น

“พ่อ เงินพ่อก็มีถมไป ให้ผมยืมก่อนไม่ได้เหรอ”

ลายพยัคฆ์พยายามใช้ไม้อ่อนด้วยการส่งเสียงออดอ้อนผู้เป็นบิดาในแบบที่เขาไม่เคยทำมาก่อน ทำไปก็แอบขนลุกไปการงอนง้อไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด

“ได้ แต่แกต้องมารับตำแหน่งผู้บริหารจากพ่อ แล้วแกอยากได้เท่าไหร่ก็เอาไป”

ณรงค์เดชยังคงทำใจแข็งสิ่งที่ภรรยาฝากฝังไว้ให้เจ้าลูกชายตัวดีเพื่อดัดนิสัยยังคงต้องดำเนินต่อไป เขาได้แต่กระตุกยิ้มอย่างภูมิใจในความคิดของภรรยาที่คาดการณ์เอาไว้ไม่ผิด ให้เลือกอีกกี่ครั้งเจ้าลูกชายตัวดีก็ไม่มีวันยอมรับตำแหน่งผู้บริหารอย่างแน่นอน

“ไม่ แบบนั้นผมยอมแต่งงานเสียดีกว่า” ลายพยัคฆ์อารมณ์พลุ่งพล่านตามแบบฉบับวัยรุ่นใจร้อน

“ตามใจแก ถ้าแกเลือกที่จะแต่งงานก็อ่านรายละเอียดในพินัยกรรมเอาเองเถอะ”

ลายพยัคฆ์แกะซองเอกสารออกด้วยความสั่นเทา สิ่งที่เขากลัวที่สุดของการถูกจับแต่งงานคือรูปร่างหน้าตาของเจ้าสาว แม้ความจำจะเลือนรางว่าเขาเคยเจอกับรันดา ภัคดีรัศมีกุล แต่นั่นก็นานมาแล้ว เมื่อเวลาเปลี่ยนไปเธอคนนั้นอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้

‘พยัคฆ์ลูกรักของแม่ แม่หวังว่าลูกจะมีความสุขกับสิ่งที่แม่มอบให้ทั้งเงินทองมากมายที่ลูกต้องการและเจ้าสาวแสนสวยที่แม่ตั้งใจเลือกให้เป็นอย่างดี แม่ไม่หวังอะไรมากหวังเพียงแค่ว่าลูกของแม่จะเลิกเป็นมาเฟียและใช้ชีวิตกับภรรยาที่แสนดีอย่างมีความสุขก็พอ อ่ะ ๆ อย่าคิดตุกติกกับแม่นะพยัคฆ์ลูกต้องทำทุกอย่างให้ครบถ้วนลูกถึงจะได้มรดกของแม่นะ รักลูก’

เขาล่ะเชื่อความคิดของผู้เป็นแม่เสียจริง รู้ทันเขาไปเสียหมดทุกอย่างทั้งที่เขาก็วางแผนตุกติกเอาไว้เช่นเดียวกัน แต่ก็ต้องโดนแม่สกัดเอาไว้จนหัวแทบทิ่ม

ข้อตกลง

แต่งงานกับหนูรันดา ภัคดีรัศมีกุล จัดงานให้สมเกียรติสมฐานะ

จดทะเบียนสมรสเพื่อรับรันดา ภัคดีรัศมีกุลเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย

เมื่อแต่งงานแล้วจะได้รับมรดกเพียงครึ่งเดียว หากอยากได้ทั้งหมดต้องแต่งงานอยู่กินกับรันดา ภัคดีรัศมีกุลไม่น้อยกว่า 10 ปี

หากลายพยัคฆ์ทำไม่ดีจนเกิดการหย่า มรดกที่เหลือจะตกเป็นของรันดา ภัคดีรัศมีกุลทันที

“พ่อ! แบบนี้เท่ากับแม่แกล้งผมชัด ๆ”