ตอนที่ 3 ความแตกต่างของคุณหนูทั้งสอง

ตอนที่ 3

ความแตกต่างของคุณหนูทั้งสอง

ความจริงอาการแพ้เกสรดอกไม้ของเฟิงลี่เยียน หากได้ทายาแล้วนอนพักผ่อนไปหนึ่งคืนผดผื่นนั้นก็จะหายไปเอง แต่เช้าวันนี้หลังจากตื่นขึ้นมา ผดผื่นแดงยังคงอยู่เต็มใบหน้าและลำตัว ราวกับภายในห้องนี้ยังมีเกสรดอกไม้ปะปนอยู่อย่างไรอย่างนั้น

“คุณหนู เหตุใดผื่นถึงยังไม่หายไปเล่าเจ้าคะ” ชิงชิงร้องอย่างตกใจ เมื่อวานนางทายาให้คุณหนูอย่างดีแล้วเชียว

ทางด้านคนที่ถูกเอ่ยทัก ดวงตาถมึงทึง มือกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันตอบสาวใช้คนสนิท “ต้องเป็นฝีมือของเซินฮูหยิน ไม่ก็ลี่ฉีแน่ สองแม่รู้นี้ร้ายกว่าที่คิด แอบลอบกัดเล่นงานข้า”

“แต่พวกเราไม่มีหลักฐาน” ชิงชิงหนักใจ หากจะเอาเรื่องจริง ๆ หลักฐานก็มีไม่เพียงพอ ด้วยหลังจากคุณหนูเข้านอน ไฟทุกดวงก็ดับสนิท สาวใช้ทุกคนก็นอนหลับพักผ่อน

“ขายสาวใช้สี่คนในเรือนออกไป วันนี้ข้าจะออกไปพบท่านหมอ และจะไปหาซื้อทาสด้วยตนเอง”

ปกติไม่มีใครเหยียบย่างมาที่เรือนของนางได้อยู่แล้ว คงจะมีก็แต่สาวใช้สี่นางที่เซินฮูหยินจัดส่งให้มาดูแลคอยทำความสะอาดและรับใช้เรือนนี้ ที่ลี่เยียนไม่ทำดีกับพวกนาง ก็เพราะคิดว่าเป็นคนที่เซินฮูหยินคัดเลือกมา แต่ไม่นึกว่าจะถึงขั้นหักหลังคิดเป็นไส้ศึกให้กับเรือนนั้น

“เจ้าค่ะ”

ชิงชิงรับคำแล้วรีบออกไปพบพ่อบ้านจาง เพื่อให้จัดการขายสาวใช้ทั้งสี่คนให้ออกไปให้พ้นจากจวน จากนั้นถึงกลับเข้ามาเตรียมน้ำเช็ดตัว ทายาให้คุณหนู หาเสื้อผ้าและผ้าคลุมปิดบังเรือนร่างไม่ให้ผู้ใดมองเห็นความไม่น่ามองได้

“ไปกันเถอะ” หลังจากเตรียมพร้อมแล้ว เฟิงลี่เยียนก็เดินออกจากเรือน แต่กลับมีคนของเซินฮูหยินยืนขวางหน้าเอาไว้

“จะไปไหนเจ้าคะ คุณหนูถูกสั่งกักบริเวณอยู่ ฮูหยินเลยให้พวกบ่าวมาดู เกรงว่าคุณหนูจะไม่ปฏิบัติตาม” สาวใช้ใจกล้าคนหนึ่งเป็นคนเอ่ยออกมา

“มันจะมากไปแล้วนะ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาถามคุณหนูของข้าเช่นนี้” ชิงชิงเดินก้าวขึ้นหน้า ไปเผชิญหน้ากับสาวใช้หกคน ที่เซินฮูหยินส่งมา แต่ถูกมือของผู้เป็นนายดึงรั้งให้กลับไปยืนอยู่ด้านหลังตามเดิม

เฟิงลี่เยียนไม่ได้ตอบโต้อะไรมาก เพียงแค่แสยะยิ้มย่างสามขุมเข้าหาสาวใช้ที่อวดดีผู้นั้น ก่อนจะลงมือยกฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้าของสาวใช้ไปสองสามฉาด จากนั้นก็สอดส่ายสายตามองใบหน้าของสาวใช้คนอื่นไล่เรียงทีละคน

“มีผู้ใดสงสัย อยากถามหรืออยากห้ามข้าอีกหรือไม่”

สาวใช้อีกห้าคนที่เหลือรีบก้มหน้าหลบสายตา ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก เฟิงลี่เยียนเลยเชิดหน้า เดินหลังตรงผ่านคนพวกนี้ไป ตามมาด้วยชิงชิงที่มองพวกนั้นด้วยสายตาของผู้ชนะ

สาวใช้คนที่ถูกตบยกมือขึ้นมากุมหน้า มองตามแผ่นหลังของคุณหนูใหญ่แววตาเคียดแค้น รีบวิ่งไปที่เรือนใหญ่เพื่อรายงานให้เซินฮูหยินทราบ

“ฮูหยิน ต้องจัดการให้บ่าวนะเจ้าคะ”

“ข้าจะจัดการอะไรได้ แม้แต่ท่านพี่ยังทำอะไรนางไม่ได้เลย”

คิดแล้วมันก็น่าแค้นใจนัก ถึงแม้จะได้ตำแหน่งฮูหยินใหญ่มาครองแล้วอย่างไร กลับไม่สามารถทำให้เด็กเมื่อวานซืนอยู่ใต้อาณัติได้ หนำซ้ำยังได้แต่มองอีกฝ่ายทำตัวหยิ่งผยอง ไม่เห็นหัว มองบุตรสาวถูกนางกดข่มอยู่ตลอดเวลา

เฟิงลี่ฉี เห็นสีหน้ามารดาก็รู้ว่ารู้สึกอย่างไร รีบเข้ามารินน้ำชาส่งให้ พลางบีบนวดแขนอย่างเอาใจ หวังให้มารดาผ่อนคลายและรู้สึกดีขึ้น

“ท่านแม่ อย่าขุ่นเคืองไปเลยนะเจ้าคะ พี่หญิงก็เอาแต่ใจ อยากทำอะไรใครก็ขัดใจไม่ได้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พี่หญิงน่าสงสารออก พวกเราต้องเข้าใจและเอาใจใส่พี่หญิงให้มากกว่านี้”

เซินลี่หงหันขวับมาจ้องหน้าบุตรสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ นี้ใช่บุตรสาวที่นางคลอดออกมาหรือเปล่า ตัวนางนั้นเกลียดชังอดีตฮูหยินกับบุตรสาวของนางมาก จนพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้อยู่เหนือสองแม่ลูกนั้น แล้วก็ทำสำเร็จ แต่บุตรสาวของตนเองกลับแสนดี รักและเทิดทูนพี่สาวมากขนาดนี้

“นางทำขนาดนั้นกับลูก ยังจะคิดทำดีกับนางอีกหรือ”

“เจ้าค่ะ ต่อให้พี่หญิงจะร้ายกับลูกแค่ไหน พี่หญิงก็ยังเป็นพี่สาวของลูกนี้เจ้าค่ะ”

บ่าวไพร่ในเรือนที่ได้ยิน ต่างมองคุณหนูรองด้วยสายตาชื่นชม ด้วยมีนิสัยต่างจากคุณหนูใหญ่ลิบลับ สาวใช้ที่ถูกตบหน้ามาคิดอะไรออก รีบนำเรื่องนี้ไปกระจายข่าว บอกกล่าวอุปนิสัยที่ต่างกันสุดขั้วของสองพี่น้อง คนหนึ่งแสนดีนักหนา เพียบพร้อมทุกอย่าง คนหนึ่งกลับร้ายกาจหาเรื่องรังแกน้องสาวไม่เว้นวัน

ไม่นานข่าวลือก็แพร่สะพัดออกไปนอกจวนในเวลาอันรวดเร็ว เนื่องจากเป็นเรื่องสนุกปากของชาวบ้านที่ชอบจับกลุ่มนินทาเรื่องของคนอื่นอยู่แล้ว

ทางเฟิงลี่ฉีหลังจากเอาอกเอาใจจนมารดาอารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว ก็ขออนุญาตมารดาออกไปหาซื้อผ้ามาตัดชุด รวมไปถึงซื้อเครื่องประดับด้วย

“ท่านแม่ วันนี้ลูกอยากจะขอออกไปข้างนอก ลูกว่าจะไปหาซื้อพับผ้ามาตัดชุดใหม่ให้ทุกคนเจ้าค่ะ”

“เอาสิลูก ไปข้างนอกบ้างก็ดี แม่ได้ยินมาว่า ช่วงนี้คุณชายหยางมักพาสหายมาดื่มชาที่โรงน้ำชาหลิงฟู่บ่อย ๆ บางทีหากคุณชายหยางเห็นลูกสาวของแม่ อาจจะพึงใจในความงามของลูกก็ได้”

มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เซินลี่หงคิดว่า จะเล่นงานเฟิงลี่เยียนได้ นั้นก็คือ การแย่งชายหนุ่มที่นางหมายปองมาครอง หากบุตรสาวของนาง สามารถเข้าไปเป็นฮูหยินของคุณชายหยางหงเจินได้ เฟิงลี่เยียนคงจะคลั่งแทบกระอักเลือดตายแน่

“ท่านแม่ อย่าพูดแบบนั้นสิเจ้าคะ พี่หญิงพึงใจในตัวคุณชายหยาง ลูกไม่อาจเอื้อมแย่งของของรักกับพี่หญิงหรอกเจ้าค่ะ”

“นางพึงใจคุณชายหยางนะใช่ แต่ของอย่างนี้ขึ้นอยู่กับตัวของคุณชายด้วย ไม่มีผู้ชายหน้าไหนหรอกนะ ที่เห็นลูกสาวผู้น่ารักและแสนดีของแม่แล้วจะไม่หลงรัก แล้วคงไม่มีใครอยากได้ผู้หญิงนิสัยไม่ดี ใจร้ายอย่างนางเป็นภรรยาหรอก เชื่อแม่สิ”

เฟิงลี่ฉีก้มหน้าเอียงอาย พวงแก้มเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อ ยามคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาที่เคยพบเห็น หากเป็นอย่างมารดาว่า ตัวนางเองก็มีสิทธิ์ที่จะตกหลุมรักคุณชายหยางใช่หรือไม่

“เอาละ ไม่ต้องอายแล้ว รีบไปเถอะ แล้วถ้าเห็นพี่สาวของลูก ก็พยายามหลีกเลี่ยงนางเอาไว้”

“เจ้าค่ะ”

เฟิงลี่ฉีรับคำ จากนั้นก็รีบไปเตรียมตัวเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อย จากนั้นก็นั่งรถม้าไปกับสาวใช้คนสนิท จุดหมายถือตลาดหลักของเมืองหลวง

พอมาถึงจุดหมายปลายทาง นางก็พาสาวใช้เดินไปตามถนน ที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน นัยน์ตาสีน้ำตาลกวาดมองโดยรอบ คล้ายกำลังมองหาสิ่งใดอยู่

หมิงจู เห็นเจ้านายเดินผ่านร้านขายผ้าที่เคยมาซื้อประจำ ก็รีบเอ่ยเตือน “คุณหนู ผ่านร้านขายผ้ามาแล้วเจ้าค่ะ”

“ข้ายังไม่อยากซื้อตอนนี้ อยากจะเดินดูนั้นดูนี้ก่อน หมิงจูข้างหน้าคือโรงน้ำชาหลิงฟู่ เจ้าช่วยไปดูหน่อยว่า คุณชายหยางมาหรือยัง”

“ได้เจ้าค่ะ” สาวใช้รับคำ รีบเดินผ่านผู้คนไปก่อนผู้เป็นนาย ตรงไปยังโรงน้ำชา จากนั้นก็เข้าไปด้านใน เดินสำรวจชั้นล่างแล้วไม่พบ จึงขึ้นบันไดไปดูชั้นสอง ก็เห็นบรรดาคุณชายจวนต่าง ๆ นั่งจับกลุ่มกันอยู่บริเวณโต๊ะริมระเบียง หนึ่งในนั้นก็มีคุณชายหยางอยู่ด้วย จึงรีบเดินกลับมา รายงานให้คุณหนูได้ทราบ

“อย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นพวกเราเดินไปดูของแถวนั้นกัน”

เฟิงลี่ฉีจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย เดินเล่นชมสินค้าตลอดสองข้างทาง แต่ยังไม่ได้เลือกซื้อสิ่งใด แม้ว่าคนขายบางคนจะน่าสงสาร นางก็ไม่ได้สนใจเลือกซื้อ จนกระทั่งมาหยุดบริเวณแถวโรงน้ำชาหลิงฟู่ เห็นเด็กชายคนหนึ่งแต่งกายสะอาดสะอ้าน นั่งขายดอกไม้อยู่ ด้านข้างของเด็กชาย มีเด็กหญิงสวมใส่เสื้อผ้าค่อนข้างเก่านั่งขายผลไม้ป่าอยู่ด้วย...