11. ชั่วช้า

เห่ยฟางยิ้มหยันคนตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยให้นางฉงน

“เจ้าไม่มีวันได้เจอ เพราะเจ้ากำลังป่วยอยู่” สิ้นคำก็เผยยิ้มร้ายออกมา เขาไม่ได้พานางกลับเข้าเรือน แต่พาออกไปทางด้านหลังแทน เสี่ยวจูจึงรีบตรงเข้ามาหมายจะช่วย ทว่านางก็ถูกจับตัวไว้เช่นกัน จึงได้แต่ยืนมองจนผู้เป็นนายหายลับตาไป

“ปล่อยข้านะเฉินเห่ยฟาง เจ้าคิดจะทำบ้าอันใดกันแน่” ร้องท้วงตลอดทาง ทว่าสามีกลับไม่มีทีท่าจะปล่อย จนกระทั่งมาถึงเรือนหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างออกมาสองตรอก

“ต้าฟู่มานี่” เรียกคนสนิทแล้วก็กระซิบบางอย่าง ซึ่งมันทำให้อีกฝ่ายถึงกับนิ่งไปพักหนึ่ง “ไปจัดการเสียอย่าได้ชักช้า ข้าไม่มีทางหย่ากับนางเด็ดขาด” สิ้นคำเขาก็เดินจากไป

คนถูกขังยืนมองประตูห้องก่อนจะถอนหายใจ เป็นเพราะเห็นเงาด้านนอกซึ่งเดินไปมา การจะหนีออกไปคงใช้มุกเดิมไม่ได้อีกแล้ว มีแต่ต้องเผาจริงเท่านั้นจึงจะหาทางออกไปได้

ทว่าจะให้ทำถึงขั้นนั้นมันก็ร้ายแรงเกินไปตนก็อาจไม่รอด

นางได้แต่เดินวนอยู่ในห้องหาวิธีออกจากที่นี่ เพราะท่าทางของเห่ยฟางมันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด ทว่ามันไม่ง่ายเลย เพราะด้านนอกคงมีคนเฝ้าไม่ต่ำกว่าห้า เพราะที่เห็นเป็นเงาเดินไปมาก็นับได้มากกว่านั้นแล้ว ดูท่าเขาคงเกรงนางจะปีนหน้าต่างออกไปอีกกระมัง จึงได้ส่งคนมามากถึงเพียงนี้ เล่ห์เหลี่ยมเยอะจริงเชียว

เฟยเฟยนั่งแหมะลงบนเตียง จนเวลาล่วงเลยมาจนหนึ่งก้านธูป ก็ยังไม่มีทีท่าว่าสามีจะกลับมา ดูท่าคนที่มาหาคงจะอยู่นาน แล้วเขาเป็นใครกันล่ะ คนของมารดามู่เฟยเฟยจะทำให้คนสกุลเฉินเกรงใจได้ถึงเพียงนี้เชียว

ที่สำคัญเห่ยฟางดูเหมือนหวาดกลัวตนจะพูดเรื่องหย่ากับอีกฝ่ายเสียด้วย คาดว่าคงเป็นคนที่มารดาไว้ใจมากเป็นแน่ แล้วถ้าเขาไม่ได้พบนาง จะกลับไปเลยหรือไม่ หรือดื้อดึงจะเข้าเยี่ยมให้ได้ หากรู้ว่านางป่วย

กลิ่นอะไร?

จมูกสวยสูดดมเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมลอยเข้ามา ซึ่งมันโชยมารอบทิศทาง กว่าจะนึกได้ว่ามันอาจจะมีพิษก็สูดเข้าปอดไปหลายหน ก่อนที่ควันนั้นจะจางหายไป ทว่าสิ่งที่ตามมาคืออาการกระสับกระส่าย และร้อนรุ่มในกายพร้อมกับเหงื่อที่ผุดขึ้นมา

“แย่ล่ะ หรือว่าควันที่เราสูดเข้าไปจะเป็นยากำหนัดที่คนในยุคนี้ชอบใช้กัน ไม่นะ” พึมพำกับตนเอง เมื่อร่างกายมีความ

ต้องการขึ้นมา คนจากยุคปัจจุบันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์รู้ดีว่าตนกำลังต้องการสิ่งใด เพราะเธอเคยมีแฟนมาถึงสองคน “ต้องหนี” บอกตนเองแล้วก็พยายามหาทางออก

อีกด้านในจวนสกุลเฉิน ยามนี้พวกเขากำลังต้อนรับแขกที่มาเยือน ซึ่งนั่งนิ่งรอคนที่ตนจะมาพบ ทว่ารออยู่นานแล้วกลับไม่เห็นแม้แต่เงา รวมถึงสามีของนางด้วย

“ไปตามคุณชายถึงไหน เหตุใดป่านนี้ถึงยังไม่มาอีก” พ่อค้าเฉินหันมาถามคนสนิท หลังจากที่ให้คนไปตามนานแล้ว แต่บุตรชายกลับเงียบหายไป รวมถึงสะใภ้ตนด้วย

“ขอพระราชทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ เฟยเฟยยามนี้นางหมดสติไปแล้ว เพราะวันนี้ออกไปเที่ยวเล่นทั้งวัน เป็นความผิดของกระหม่อมเองที่ตามใจนางจนเกิดเรื่อง” ปดอีกฝ่ายโดยไม่รู้เลยว่าชินอ๋องก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย

ซีเหยียนก็เห็นอยู่ว่านางสบายดี และยังมีแรงทำร้ายสามีจนลุกแทบจะไม่ขึ้นด้วยซ้ำ ไยถึงล้มป่วยได้ง่ายดายนัก

“งั้นหรือ? เช่นนั้นข้าค่อยเอาของมาให้นางวันหลังก็แล้วกัน ทว่าเห่ยฟางข้ามีเรื่องด่วนให้เจ้าทำ จงนำกำลังไปปราบโจรที่ออกอาละวาดปล้นชาวเมืองที่เดินทางสัญจรมาเมืองหลวงเสีย คราแรกข้าจะไปเอง ทว่าอาการบาดเจ็บยังไม่ดีนัก คงต้องวานให้เจ้าทำหน้าที่แทนแล้วล่ะ” จู่ ๆ ก็ออกคำสั่งขึ้นมา

เห่ยฟางเผยยิ้มชอบใจทันที เพราะเขาจะได้สร้างผลงานให้ชินอ๋องเห็น ไม่แน่ภายหน้าอาจได้ตำแหน่งที่สูงขึ้นก็เป็นได้ และอาจจะกลายเป็นคนสนิทที่ชินอ๋องไว้ใจ ทำให้หน้าที่การงานดีขึ้น ภายหน้าต้องมีคนนับถือเขามากเป็นแน่ ทว่ามีเรื่องหนึ่งที่เขาต้องจัดการก่อน แสร้งออกไปแล้ววนกลับมาก็ได้

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมยินดี และจะไปเดี๋ยวนี้เลย ขอออกไปเตรียมคนก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ” ว่าแล้วเขาก็รีบคำนับ เพื่อออกไปจัดการเรื่องด่วนก่อน เพราะยาคงออกฤทธิ์แล้วกระมัง

“ข้าก็หมดธุระแล้วขอตัวกลับก่อนแล้วกัน” เอ่ยกับคนในจวน ก่อนจะลุกเดินออกไปไม่เหลียวหลัง จนกระทั่งมาถึงหน้าจวน เขาก็หันมาสั่งคนของตนให้ทำเรื่องบางอย่าง อีกฝ่ายรีบรับคำแล้วตามเฉินเห่ยฟางไปทันที ในขณะนั้นเองก็มีรายงานจากคนของเขาเข้ามา ซีเหยียนยืนนิ่งเมื่อได้ยิน จนคนสนิทถึงกับยืนงงตามไปด้วย ก่อนจะอดไม่ได้จึงต้องเอ่ยถาม

“ท่านอ๋องสงสัยสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ เกี่ยวกับฮูหยินน้อยเฉินหรือ” เพราะท่าทีของผู้เป็นนายเหมือนจะสนใจนางเป็นอย่างมาก ถึงกับตามมาที่จวนก่อนเวลาเสียอีก

“ข้าไม่ไว้ใจเห่ยฟาง ตั้งแต่เห็นทั้งคู่ทะเลาะกันในเมืองแล้ว หากไม่ปลอมเป็นชาวบ้านธรรมดา คงไม่ได้เห็นอะไรดีดีเช่นนี้”

“ปกติท่านอ๋องไม่เคยใส่ใจเรื่องของผู้อื่น หรือเป็นเพราะท่านหญิงฝากฝังมาพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวจงเอ่ยถามทันที

“ก็มีส่วน” ซีเหยียนตอบไปแค่นั้น ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อยามบ่าย ใบหน้าของมู่เฟยเฟยมันตราตรึงในใจเขามากจนอยู่นิ่งมิได้

หากวันนี้ไม่ให้คนสนิทปลอมตัวนั่งอยู่บนรถม้าและไปถวายรายงานแทน ก็คงไม่ได้พบกับสตรีที่ทำให้เขาสนใจได้ ซึ่งชินอ๋องโดยปกติเขาไม่เคยต้องตาใครมาก่อนเลย ก็แน่ล่ะนางงามราวกับเทพธิดาเสมือนภาพวาดที่มีชีวิต ยิ่งไปกว่านั้นยังมีอย่างอื่นที่ทำให้เขาสนใจ จนต้องตามมาสืบให้แน่ชัด

********************************

ด้านเฟยเฟยยามนี้นางเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว เพราะฤทธิ์ยากำหนัดนั้นเริ่มแรงขึ้นทุกที คาดว่าคนคิดร้ายคงหมายจะให้นางทรมานจนต้องร้องขอเขา เหมือนที่มู่เฟยเฟยเคยทำมาก่อน

มิหนำซ้ำบางครายังเกิดภาพหลอน จนเห็นใครบางคนที่อยู่ในใจยืนอยู่เบื้องหน้า ทว่าพอไขว่คว้ามากลับมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ทุกอย่างจึงดูขัดใจไปหมด

เฉินเห่ยฟางช่างโหดร้ายยิ่งนัก เขาสั่งให้ทำเช่นนี้แต่ตนเองกลับหายไป คงไม่คิดให้นางเรียกคนข้างนอกเข้ามาช่วยหรอกนะ

“ทรมาน ทรมานเหลือเกินใครก็ได้ช่วยด้วย” ร้องขอเสียงเบาหวิว เพราะร่างกายเริ่มจะควบคุมไม่ได้แล้ว นางจึงใช้มือเลื่อนขึ้นมาบีบขยำเนินอกของตนเพื่อช่วยให้ผ่อนคลาย

พร้อมกับสอดมือเข้าไปใช้นิ้วเขี่ยที่เนินเนื้อของตน อาจจะพอช่วยได้จนไม่ต้องร้องหาใครอย่างที่ใจกำลังคิด เกรงคนด้านนอกจะไม่มาแค่หนึ่ง

มันช่างทรมานยิ่งนัก นางต้องการที่ใหญ่กว่า ไม่รู้ว่ายากำหนัดนี้มีฤทธิ์มากเพียงใด จึงทำให้ร่างกายควบคุมไม่ได้เอาเสียเลย หากมีใครโผล่มาในยามนี้นางคงไม่รีรอที่จะเข้าหาแน่

“อือ…ใครก็ได้ช่วยด้วย จางรั่วช่วยฉันด้วย” ร้องครางเอ่ยชื่อเพื่อนสนิทอย่างน่าสงสาร ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ที่เขาจะมาอยู่ที่นี่ มันคนละยุคและตนก็อยู่ในนิยาย

เฟยเฟยนึกตำหนิตนเองไม่น่าประมาทเช่นนี้เลย ไม่คิดว่าเห่ยฟางจะเล่นสกปรกกับภรรยาได้ นางไม่ควรปรามาสเขา ทว่าใครจะคิดกันล่ะว่าสามีผู้นี้จะกล้าสั่งคนวางยากำหนัด ทั้งที่เขาก็ไม่อยู่ หรือตั้งใจจะให้คนด้านนอกรุมโทรมกระนั้นหรือ โหดร้ายป่าเถือ่นเกินไปแล้ว อย่าให้รอดไปได้เชียว

ในขณะนั้นเองประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้า นางเห็นเขาส่งยิ้มร้ายมาให้ ราวกับว่าแผนการณ์นั้นสำเร็จตามความคาดหมายแล้ว

“อย่ากลัวข้าจะช่วยเจ้าเอง” เสียงทุ้มดังขึ้น ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาร่างเล็กซึ่งอาภรณ์หลุดรุ่ยจนเผยผิวขาวเนียน รวมถึงเต้าอวบที่ตั้งชันรอให้ใครบางคนมาฉกชิมมัน

ร่างน้อย ๆ นี้ช่างเย้ายวนยิ่งนัก โดยเฉพาะสายตานางที่ส่งมา ดูเหมือนพร้อมมอมเมาเขาให้ตายคาเตียง ด้วยความต้องการที่กำลังเผยให้เห็น

#ไอ้หลัวชั่ววางยาน้องทำไม