7. เป็นห่วง

เมื่อถึงจวนฮูหยินเฉียวก็ลงจากรถม้า พร้อมกับสั่งคนไปเรียกแม่ทัพให้รีบมารับฮูหยินเข้าจวน

ฟานอวี้เมื่อได้ยินว่าฮูหยินของตนเกิดป่วยกระทันหันก็รีบวิ่งออกมาจากจวนทันที เมื่อเห็นคนตัวเล็กที่เดินลงมาจากรถม้า แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นเสื้อคลุมของคนสนิทอยู่บนร่างกายของฮูหยินตนอาการหงุดหงุดที่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเกิดขึ้นทันที

" ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรมากนี่ท่านแม่ ยังคงเดินเหินได้ดี "

ฟานอวี้เอ่ยออกไปเมื่อคิดว่าคนตัวเล็กคงไม่ได้เป็นอะไรมาก

จางเหยารีบเดินเข้ามาหาแม่ทัพทันที

" ฮูหยินได้รับบาดเจ็บถูกคนรอบยิงธนูได้รับบาดเจ็บที่แขนขวาขอรับ แต่เพราะไม่อยากให้ฮูหยินเฉียวเป็นห่วงเลยบอกว่าไม่สบายเท่านั้น "

" อะไรนะ "

ฟานอวี้ร้องออกมาอย่างตกใจ จนจางเหยาต้องรีบสะกิดให้หันไปมองคนที่ยืนอยู่

" เจ้าร้องตกใจอะไรกัน รีบพาฮูหยินเจ้าเข้าบ้านสิ "

" ขอรับท่านแม่ "

ฟานอวี้รีบเดินเข้าไปหาคนที่ยืนหน้าซีดอยู่ มือหนาเปิดเสื้อคลุมดูบาดแผล พอเห็นรอยเลือดก็ทำให้ใจหายทันที

" เจ้าเจ็บถึงเพียงนี้เชียวหรือ จางเหยาตามหมอเดี๋ยวนี้ "

ฟานอวี้เอ่ยเบากับคนตรงหน้า ก่อนที่จะหันไปสั่งคนของตน แล้วรีบอุ้มฮูหยินเข้าจวนทันที

เมื่อเข้ามาในห้องไม่นานหมอก็ถูกพาตัวเข้ามา เพราะจางเหยาสั่งให้ผู้ติดตามไปตามหมอตั้งแต่เข้ามาในเมืองแล้ว

"ท่านหมอแค่บอกว่าต้องทำอะไรบ้าง แล้วท่านก็ช่วยหันหน้าออกจากฮูหยินข้าด้วย "

" เออ แล้วท่านอ๋องจะทำแผลเป็นหรือขอรับ "

" ข้าบอกให้เจ้าบอกวิธีรักษา เจ้าก็ทำตามเถอะ "

ฟานอวี้เอ่ยสั่งหมอที่มารักษาฮูหยินตน จนคนที่นั่งอยู่ตรงหน้านั้นไม่เข้าใจในการกระทำ ฟานอวี้ปลดเสื้อของฮูหยินออกเบามือ

" ถ้าถูกแผลเจ้าบอกข้านะ เหตุใดเจ้าถึงไม่ปริปากออกมาบ้างเลย เจ็บก็ร้องออกมาสิ เจ้าเป็นหญิงแท้ๆ นะ "

" ร้องแล้วจะหายเจ็บหรือไม่ล่ะเจ้าค่ะ"

ฟานอวี้ชะงักกับคำพูดของคนตัวเล็ก ก่อนที่จะถอดชุดออกไปจนหมด เหลือเพียงชุดด้านใน ฟานอวี้กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สายตาไม่ได้จ้องที่บาดแผลของคนตรงหน้า แต่กลับค้างอยู่ที่เนินเขาอวบที่มีเชือกผูกไว้ จนฝูหรงนั้นอายจนหน้าแดง

" ข้าง่วงแล้วหากท่านแม่ทัพไม่อยากทำแผลให้ข้า ก็ให้พี่ชินลี่ทำเถอะเจ้าค่ะ "

" ง่วงแล้วหรือ ถ้าเช่นนั้นข้าจะรีบทำแผลก็แล้วกัน " 

ฟานอวี้รีบทำแผลตามที่ท่านหมอบอก เมื่อเสร็จแล้วก็บอกให้หมอกลับไปทันที 

" ชินลี่ให้คนไปส่งท่านหมอด้วย " 

ชินลี่ทำตามคำสั่งอย่างขัดไม่ได้ ฝูหรงมองตามชินลี่ด้วยสายตาที่วิงวอน ฟานอวี้มองเห็นสายตาของฝูหรงก็อดเอ็นดูไม่ได้ 

" กลัวที่จะอยู่กับข้าลำพังหรือ เจ้าบาดเจ็บขนาดนี้ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก ข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ " 

" รอพี่ชินลี่ก่อนเถอะเจ้าค่ะ เดียวพี่ชินลี่เปลี่ยนให้ข้าเอง ท่านแม่ทัพอย่าลำบากเลยเจ้าค่ะ " 

ฟานอวี้ไม่ฟังคำพูดของคนตัวเล็กเดินไปที่ประตูก่อนจะสั่่งจางเหยาอย่าให้ใครรบกวน แล้วจึงปิดประตูลง ก่อนจะเดินกลับมาหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง 

" ท่านแม่ทัพปิดประตูทำไมเจ้าค่ะ เออพี่ชินลี่ยังไม่กลับมาเลยนะเจ้าค่ะ " 

" ข้าสั่งให้ไปพักผ่อนแล้ว " 

" แต่คืนนี้ข้าอยากให้พี่ชินลี่นอนเป็นเพื่อนข้าน่ะเจ้าค่ะ " 

ฟานอวี้ไม่สนคำพูดที่ออกมาจากปากอวบอิ่ม ปลดเชือกที่ผูกชุดของคนตัวเล็กออก มือเล็กรีบจับมือหนาไว้ทันทีด้วยความตกใจ 

" ท่านแม่ทัพจะทำอะไรกันเจ้าค่ะ อ่ะ " 

" อยู่เฉยๆเถอะไม่เช่นนั้นข้าจะทำมากกว่าเปลี่ยนชุดให้เจ้านะ หรือว่าเจ้าอยากให้ข้าทำเหมือนตอนอยู่บนรถม้าล่ะ " 

ฝููหรงรีบปล่อยมืออกจากมือหนาทันที จึงทำให้ชุดที่กำไว้หลุดลงไปกองที่เอวเล็ก ฟานอวี้จองมองเนินเขาที่ประดับด้วยเม็ดสีสด ที่แข็งเป็นไต่น่าหลงใหลและชวนให้สัมผัส 

" ท่านแม่ทัพ ข้าหนาวเจ้าค่ะ " 

ฝูหรงรีบเอ่ยหาทางออกทันทีเมื่อเห็นอีกคนมองไม่วางตา ฟานอวี้ได้สติจึงรีบยิบชุดนอนมาสวมใส่ให้คนตรงหน้าทันที ก่อนที่จะทนไม่ไหว ผิวขาวผุดผ่องน่าสัมผัสยังคงติดตาฟานอวี้ 

" เสร็จแล้ว เจ้ากินยาแล้วก็นอนพักเถอะ ข้าจะนอนที่นี่กับเจ้าคืนนี้ " 

" เออ แค่ท่านแม่ทัพให้พี่ชินลี่มานอนเป็นเพื่อนข้าก็พอเจ้าค่ะ ข้าไม่รบกวนท่านแม่ทัพหรอก " 

" ข้าบอกว่าข้าจะนอนที่นี่ ถ้าเจ้ายังดื้ออยู่เช่นนี้ข้าก็อาจจะทำอย่างอื่นมากกว่านอนก็ได้นะ นอนเถอะ " 

ฟานอวี้จับคนตัวเล็กให้นอนลง ก่อนที่ตนจะนอนลงข้างๆ จนคนตัวเล็กเกร็งไม่กล้าขยับตัวเลยแม้แต่น้อย ฟานอวี้หันหลังให้กับอีกคนเพื่อไม่ให้ต้องอึดอัดที่มีตนนอนด้วย 

ฝูหรงจึงหลับไปเพราะพิษบาดแผล เมื่อคนตัวเล็กเงียบไปฟานอวี้จึงหันไปหาคนที่หลับไปแล้ว 

" บาดเจ็บถึงเพียงนี้ เจ้าทนได้ยังไงกัน เพียงแค่ไม่อยากให้ท่านแม่เป็นห่วงแค่นั้นนะหรือ เจ้าเป็นคนเช่นไรกันฝูหรง " 

ฟานอวี้เอามือเรียวลูบที่หัวของคนตัวเล็ก ปัดปอยผมที่ปกลงมาที่แก้มออก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกเป็นห่วงคนตรงหน้านี้นัก 

" เจ้าทำอะไรกับข้ากันฝูหรง " 

ฟานอวี้จ้องมองคนที่หลับอยู่จนหลับตามไป ตกดึกฝูหรงก็รู้สึกตัว เพราะมีอาการหนาวสั่น ฟานอวี้กอดคนตัวเล็กไว้ให้ความอบอุ่น จนอีกคนสงบลง 

สายของอีกวันฝูหรงตื่นขึ้นมาก็ยังอยู่ในอ้อมกอดของฟานอวี้ ฝูหรงนอนมองคนที่กอดตนไว้ ภายในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า คนที่บอกว่ารังเกียจตน เหตุใดจึงทำตรงข้ามทุกอย่างกับสิ่งที่พูดเช่นนี้ 

" จ้องข้าขนาดนี้หายดีแล้วสินะ " 

" อ่ะ ท่านแม่ทัพตื่นแล้วทำไมถึงไม่ลุกออกไปล่ะเจ้าค่ะ " 

" ข้าแค่อยากแน่ใจว่าเจ้าดีขึ้น ข้าจะออกไปเรียกชินลี่ให้เข้ามาดูแลเจ้านะ เจ้านอนพักต่อเถอะ วันนี้ก็อย่าพึ่งออกไปไหน ข้าจะต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ อีกไม่นานจะต้องเดินทางไปออกศึก "

" ที่แคว้นซางไห่ ใช่หรือไม่เจ้าค่ะ " 

" อืม แคว้นที่เจ้าเคยอยู่กับสามีเก่าเจ้านั่นแหละ"

ฟานอวี้เอ่ยขึ้นเองแล้วก็หงุดหงิดเอง

"ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า แต่เอาไว้ข้ากลับมาก่อนแล้วกันนะ ทานอาหารและยา พักผ่อนในจวนอย่าออกไปไหน " 

ฟานอวี้สั่งคนตัวเล็กเสร็จก็ออกไปจากห้อง ชินลี่ก็เข้ามา 

" ฮูหยินล้างหน้าก่อนนะเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพ เออ ไม่ได้ทำอะไรฮูหยินใช่ไหมเจ้าค่ะ " 

" ท่านแม่ทัพไม่ได้ทำอะไรข้าพี่ชินลี่ " 

" ดูท่านแม่ทัพจะเป็นห่วงฮูหยินมากเลยนะเจ้าค่ะ แล้วก็หวงมากด้วย ขนาดท่านหมอจะทำแผลยังไม่ยอมให้เห็น แม้แต่แขนฮูหยินเลย " 

" เป็นไปไม่ได้หรอก ท่านแม่ทัพรังเกียจข้า พี่ชินลี่ก็รู้นี่ " 

" รังเกียจแบบไหนกันเจ้าค่ะ ถึงได้ทำตรงข้ามกับคำว่ารังเกียจเช่นนั้น ข้าอยากจะรอดูจริงๆว่า ถึงวันที่ฮูหยินเดินออกไปจากจวน ท่านแม่ทัพจะทำยังไง " 

ชินลี่เอ่ยสิ่งที่ตนคิดออกมา แต่พอนึกได้เรื่องที่ศาลเจ้าก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง 

" แล้วเหตุใดตอนนั้นฮูหยินถึงไม่หลบล่ะคะ ทั้งที่สามารถหลบได้ " 

" ก็ตอนนั้นจางเหยาและคนอื่นก็อยู่น่ะสิ ข้าถึงไม่ให้พี่ชักกระบี่ออกมาไงล่ะ หากคนในจวนรู้ว่าเรามีวรยุทธคงจะไม่ดีแน่ "

" นั้นสินะ พี่ก็ลืมไปแต่ดีที่พกยาถอดพิษไว้นะคะ ไม่เช่นนั้นก็คงจะแย่แน่ " 

" อืมข้าก็ไม่คิดว่าจะมีพิษ คงคิดที่จะให้ข้าตายไปเลย  " 

" นางคุณหนูชิงชิงนี้ร้ายกาจกว่าที่คิดนะคะฮูหยิน  นี่ถ้าท่านแม่ทัพได้มาเป็นฮูหยินจริงๆ อำนาจการควบคุมทหารคงจะหนีไม่พ้นมหาเสนาเข้าควบคุมเป็นแน่ " 

# ไรท์  อีพี่ใจอ่อนแล้วล่ะสิ เห็นขาวๆเป็นไม่ได้ 

จะรักหรือจะเกลียดเอาสักทางนะแม่ทัพฟาน 

ฝากติดตามด้วยนะคะ