บทที่๒ ตอน "ความฝันในอดีตที่ฝังใจ (๒)" 1

ถนนปิกาล์ล...

ตึกหลังใหญ่ทรงโบราณสีดำทมิฬสูงหกชั้น ซึ่งด้านในตึกชั้นล่างเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ถูกตกแต่งให้เป็นสถานที่บันเทิงสุดหรู ส่วนชั้นสองชั้นสามเป็นห้องนอนต้อนรับแขกเหรื่อที่มาหาความสุขจากผู้หญิงขายบริการ ส่วนชั้นสี่ถึงห้าเป็นห้องพักของผู้หญิงที่มาทำงานที่นี่ และชั้นหกเป็นห้องทำงานของเจ้าพ่อสถานที่เริงรมย์

ใต้หลังคาตึกที่มีเพียงหน้าต่างบานเล็กเปิดไว้เพื่อให้อากาศได้ถ่ายเท ทุกวัน บนห้องนอนใต้หลังคาจะมีเสียงพร่ำเพ้อจับใจความไม่ได้ว่าเธอพูดอะไร ผสมกับเสียงสะอึกสะอื้นร้องไห้แบบนี้ ซึ่งแต่ละวันในช่วงเวลาบ่ายโมงแบบนี้เป็นเวลาหลับนอนของบรรดาหญิงโสเภณีทำงานตอนกลางคืนต้องนอนพักผ่อน แต่เสียงละเมอของหญิงสาวคนหนึ่งก็มักจะดังสร้างความรำคาญไม่พอใจให้กับเพื่อนร่วมห้องที่นอนอยู่บนเตียง ซึ่งเตียงของเธอติดกับเตียงเจ้าของเสียงนั้น

‘กล้วยไม้ วิบูรณ์’ หญิงสาวอายุยี่สิบเอ็ดปี เธอมีปมความหลังถูกหลอกให้รอและทิ้งให้อยู่กับความโหดร้ายอันเจ็บปวด สิบห้าปีกว่าที่เจ้าตัวต้องจมอยู่กับอดีตที่ติดตาฝังใจและไม่เคยเลือนหาย แม้แต่ยามเธอหลับตา เรื่องราวเลวร้ายก็ยังเกาะกินหัวใจของเธอยากที่จะลืมเลือนได้ ไม่ลืมแม้แต่เสียงของเขาที่ดังก้องให้คำมั่นสัญญาให้เธอรอ...รอและก็รอจนถึงทุกวันนี้ เธอก็ยังเฝ้ารอคอยเขากลับมารับ…

“ฮืออ...คุณเดให้กล้วยไม้ไปด้วยนะคะ...กล้วยไม้สัญญา...กล้วยไม้จะเป็นเด็กดี...กล้วยไม้จะไม่งอแงร้องไห้หาพ่อหาแม่อีกแล้วค่ะ”

กล้วยไม้ยืนกอดขาของชายตัวสูงไว้แน่น ดวงหน้าเปรอะเปื้อนน้ำตา แหงนหน้าขึ้นมองผู้ชายที่ขณะนี้เป็นพี่ชายที่เจ้าตัวฝากชีวิตไว้ให้เขาดูแล

“เด็กน้อยของคุณเด ไม่เอานะครับ ไม่ร้องไห้” ดวงหน้าสีเข้มเริ่มเครียด เดวิดเจ็บหัวใจและสงสารเด็กน้อยเมื่อได้สบแววตาบ้องแบ๊ว เขาทนมองน้ำใสๆ ที่ไหลอาบแก้มทับรอยเก่าไม่ขาดสายนั้นไม่ไหวจึงย่อตัวนั่งลง วงแขนกำยำโอบกอดร่างอวบไว้แน่น เขาก็ทรมานหัวใจเช่นกันเมื่อถึงเวลาที่ต้องจากหนูน้อยจริงๆ

“ฮืออ” เด็กน้อยกลั้นเสียงร้องไห้ไว้จนหน้าแดงหน้าดำ...เด็กกล้วยไม้กลัวถูกทิ้ง และกลัวคุณเดไม่รักจึงพยักหน้าหงึกๆ ทั้งที่มีเสียงสะอึกๆ

“ไหนบอกคุณเดซิ...คัทลียาเป็นอะไรของคุณเด”

เดวิดจูบหน้าผากน้อยแผ่วเบา เขาตัวใหญ่มาก อุ้มเด็กน้อยตัวป้อมด้วยแขนข้างเดียวขึ้นแนบอก มืออีกข้างของเขาก็เช็ดน้ำตาออกจากกระบอกดวงตากลมโตออกให้อย่างอ่อนโยน นิ้วใหญ่เกี่ยวเส้นผมยาวรกรุงรังเปียกชื้นน้ำตาที่ปกคลุมดวงหน้าจิ้มลิ้มเอาไปเหน็บไว้ข้างหูน้อย

“อึกก...กล้วยไม้เป็นดวงใจของคุณเดค่ะ”

กล้วยไม้เบะปากร้องไห้ แขนทั้งสองข้างโอบกอดรอบคอหนา ดวงหน้าเขรอะน้ำตาก็มุดซุกซบลงบนหน้าอกด้านซ้ายอันแข็งแกร่งเพื่อพักพิงหัวใจเมื่อความอ้างว้างเข้ามาเกาะกินหัวใจดวงน้อย

“เป็นดวงใจของคุณเดก็ต้องเข้มแข็ง เหมือนคุณเดที่เป็นชายชาติทหารนะครับ” เดวิดย่อตัวนั่งคุกหัวเข่าข้างหนึ่ง เขาเปลี่ยนท่าอุ้มเด็กน้อยให้นั่งบนหน้าขาที่ชันขึ้นข้างหนึ่ง

“ถ้าเป็นดวงใจของคุณเดแล้ว กล้วยไม้ไม่ได้อยู่กับคุณเด...กล้วยไม้ก็ไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้นบนร่างกายของคุณเด”

เด็กน้อยกล้วยไม้สะอื้นไห้ ปัดมือใหญ่ที่อุ้มดวงหน้าของตัวเองออก...กล้วยไม้ไม่เหลือใครแล้ว พ่อแม่จากไปก็เหลือแค่เดวิดเท่านั้นที่เป็นที่พึ่งสุดท้าย

“จำไว้นะครับ...คัทลียาเป็นทุกอย่างของคุณเด เลือดในกาย ลมหายใจ เนื้อ หนัง แม้แต่ชีวิตของคุณเดก็เป็นของคัทลียา”

ถึงเวลาที่จะต้องจากกัน เดวิดก็หวิวๆ หน่วงหัวใจมากในเวลานี้ เขาปล่อยเด็กน้อยให้ยืนตรงระหว่างขาทั้งสองข้าง แล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลหวั่นไหวมองรถที่มีนายทหารหลายคนนั่งรออยู่

“ฮืออ...จะทิ้งกล้วยไม้ไว้ที่นี่จริงๆ เหรอคะ” เด็กน้อยกล้วยไม้สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของกิมหยง แล้ววิ่งเข้าไปคว้ามือใหญ่จับไว้แน่น ยังไม่พอแค่นั้น...กล้วยไม้กลัวชายหนุ่มจะหนีไปจริงๆ จึงโอบกอดขาของคุณเดไว้แน่นอีกครั้ง

“เด็กน้อยของคุณเด ฟังคุณเดพูดนะ...คุณเดไม่ได้ทิ้งคัทลียานะ...คุณเดจะรีบไปทำธุระแป๊บเดียว แล้วจะรีบกลับมารับคัทลียา...เราสองคนจะอยู่ด้วยกันจนกว่าคุณเดจะตายจากคัทลียานะ” เดวิดยกมือห้ามเมื่อเห็นกิมหยงเดินมาจะอุ้มหนูน้อย เขาหันไปมองพวกเพื่อนๆ ที่ต่างก็พากันเรียกให้เขารีบๆ หน่อย...

เดวิดพยักหน้าบอกเพื่อนๆ ให้รออีกครั้ง แล้วก็จูงมือเด็กน้อยพาไปนั่งตรงบันไดหน้าบ้าน บ้านหลังนี้เขาเช่าไว้ให้กล้วยไม้อยู่กับกิมหยง พี่เลี้ยงที่ชายหนุ่มจ้างด้วยเงินไม่น้อย

เด็กตัวอวบนั่งใช้สีข้างเบียดชิดร่างโตที่มีวงแขนแข็งแรงกอดไว้หลวมๆ ดวงหน้าคลอน้ำตาของหนูน้อยเศร้าหมอง ซบลงบนหน้าตักของคุณเด

“คัทลียาต้องเข้มแข็งอดทนนะ รอคุณเดอยู่ที่นี่นะ” เดวิดโน้มหน้าลงจูบศีรษะน้อย แล้วผลักออก เขาก้มมองมือของตนลูบเส้นผมยาวที่มัดไว้เป็นแกละสองข้าง

“อึกก...อะไรเหรอคะ?” ดวงหน้านองน้ำตาถูกมือหนาอุ้มให้เงยขึ้นมองสบตากัน...กล้วยไม้ดันมือใหญ่ออกจากแก้มทั้งสองข้าง เด็กน้อยรีบเช็ดน้ำตาออกจากกระบอกตา เมื่อคุณเดอุ้มเธอให้นั่งบนตักของเขา...กล้วยไม้มองคุณเดถอดสร้อยทองคำของแม่ที่ให้เธอใส่ติดตัวไว้

“รักษาไว้ให้ดีๆ นะ ห้ามทำหายเด็ดขาด แหวนวงนี้เป็นตัวแทนของคุณเด ถ้าคัทลียาคิดถึงคุณเดก็มองแหวนนี่ ส่วนคุณเด ถ้าคิดถึงคัทลียา...คุณเดก็จะมองรูปของคัทลียาในนี้” เดวิดใส่แหวนวงศ์ตระกูลในสายสร้อย ก่อนที่จะใส่สร้อยให้เด็กน้อย ริมฝีปากหยักก็จูบเบาๆ นุ่มนวลบนพวงแก้มทั้งสองข้างของเด็กน้อย

“ฮืออ”

กล้วยไม้รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะได้เจอหน้าคุณเดวิดและได้กอดกันแบบนี้ แขนอวบสั้นยกขึ้นโอบกอดรอบคำคอหนาของคุณเด ร่างป้อมเบียดตัวเข้าหาแนบชิดในอ้อมกอดของคุณเดเช่นกัน ดวงหน้าจิ้มลิ้มเขรอะน้ำตาซบลงบนแผ่นอกหนา ซึมซับเอาความอบอุ่นจากร่างกายของคุณเดให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ไดอารี่ของคุณเด...คุณเดอยากให้คัทลียาเขียนอะไรก็ได้ตรงนี้นะ” เดวิดเอาไดอารี่ปกแข็งออกจากเป้ทหาร เขาจับมือกล้วยไม้ให้เขียนชื่อของเขาและเธอลงบนปก

“ฮึกก...คุณเดให้กล้วยไม้เหรอคะ?” เด็กน้อยเปิดไดอารี่ดู ซึ่งข้างในมีแต่ภาพของเธอและดอกกล้วยไม้ บางหน้าก็จะมีข้อความเขียนเพียงสั้นๆเป็นภาษาฝรั่งเศส ว่า ‘คุณเดรักคัทลียา’

“จะวาดภาพแบบคุณเดก็ได้นะ” เดวิดใช้เวลาไม่ถึงห้านาที เขาก็วาดภาพของเด็กน้อยใส่ลงในไดอารี่

“ค่ะ...กล้วยไม้จะเขียนบอกรักคุณเดทุกวัน จะนับวันรอคุณเดค่ะ” กล้วยไม้เช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วแหงนหน้ามองคุณเด เด็กน้อยยิ้มยิงฟันทั้งที่หัวใจอ้างว้างเดียวดาย

“ดวงใจของคุณเด จำไว้นะ ไม่ว่าจะกี่วันกี่ปี คุณเดจะรักคัทลียา เราจะต้องได้อยู่ด้วยกันแน่นอน”

เดวิดจูบริมฝีปากจิ้มลิ้ม แล้วอุ้มหนูน้อยให้มานั่งบนตัก กดศีรษะน้อยๆ ให้แนบอก ขาของเด็กน้อยขนาบเอวหนาไม่ยอมปล่อย แขนก็เกาะคอเขาไว้แน่น...

เดวิดจูบขมับกระซิบเสียงสั่นเทา ชายหนุ่มเดินไปหากิมหยงที่ยืนรออยู่อีกมุมของบันไดบ้าน ก่อนที่เขาจะปล่อยกล้วยไม้ให้กิมหยงอุ้ม เดวิดก็จูบๆ และหอมแก้มกล้วยไม้ครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อจะจดจำกลิ่นหอมของเด็กน้อยให้ได้มากที่สุด

“ฮือออ...คุณเดขา...กลับมาเร็วๆ นะคะ...กล้วยไม้จะรอคุณอยู่ที่นี่ตรงนี้ จะนั่งนับเวลารอคุณเด...ฮืออ”