ตอนที่ 4 อร่อยมั้ย

เรานี่เงียบกริ๊บเลย เพราะมันทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วก็ลุงรัดเราซะแน่นไปขนาดนี้ แล้วแบบนี้เราจะหลับลงได้ไง ในเมื่อมันกลัวจนฉี่จะแตกแล้วเนี้ย

สรุปคือยันเช้าเลยที่เราไม่ได้นอน คือตาแข็งใจสั่นอย่างกับคนดีดกาแฟอะไรแบบนั้นอ่ะ ส่วนลุงนะเหรอ หลับลึกสุดๆไปเลย และพอเราตั้งสติได้หายสั่นคือเราก็ค่อยๆถอดมือลุงออกจากตัวและรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำที่มันอยู่ในห้องลุงนั่นแหละ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา เรามาอยู่จุดนี้ได้ไงอ่ะ เฮ้ยยยยย น่ากลัว

เรารีบสั่นหัวเพื่อตั้งสติแล้วจัดการอาบน้ำ เพราะเราต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่เราจะหัวใจวายตายเพราะเสียท่าให้อีตาลุงโรคจิตนี่ และพอเราล้างหน้าล้างตาเสร็จเราก็มองไปที่กระจก

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

เราร้องสุดเสียงเลยก่อนจะหันกลับไปมองภาพที่มันอุบาต ก็จะอะไรละ ก็อีตาลุงนะซิดันเดินแก้ผ้ามา โหยตาเราคงต้องเป็นกุ้งยิงแน่ๆ แล้วคือเราก็แหกปากค้างอยู่อย่างนั้น อีลุงเลยเข้ามาดันเราแล้วใช้มือปิดปาก เอาอีกแล้ว ทำแบบนี้อีกแล้ว แบบนี้เราจะรอดมั้ย

“เบาๆซิ ฉันตกใจนะ”

โหบอกว่าตัวเองตกใจ แล้วเราเล่า ไม่ตกใจจนหัวใจวายเลยเหรอ

“อ่อยยย ..อุง..อ่อย”เสียงเราอู้อี้มากก็จะอะไรละก็มือลุงมันปิดปากเราซะแน่นเลย แล้วดูท่าลุงจะรู้แหละลุงจึงคลายมือออกแล้วจ้องมองเราที่กลัวลุงจนฉี่จะราดอยู่แล้ว

“ลุงโรคจิตเปล่าฮะทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า เดินแก้มาแบบนี้ได้ไงฮะเนี้ย”เราดุลุงเสียดังลั่นแต่อีลุงกลับยิ้มแป้น เกลียดอ่ะรอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรแบบเนี้ย

“ก็ฉันไม่คิดว่าปอนจะอยู่ในห้องน้ำนี่”

“อย่ามาแก้ตัวฮะ จะไม่รู้ ได้ไงก็ปอนเปิดน้ำอยู่อ่ะ ยังไงลุงก็ต้องได้ยินแน่ๆฮะ”

“สงสัยหูฉันตึงละมั้ง”

ลุงยิ้มอีกแล้ว แถมยังเปิดน้ำจนเราเปียกไปด้วยเลย คือเล่นอะไรอ่ะ เรานี่ชักจะไม่ไหวกับลุงแล้วนะ

“โอ้ยยยลุง โอ้ยยย”

เราพยายามสลัดน้ำออก คือมันทั้งเปียกแล้วก็เย็นอะ

“555555 เหมือนลูกหมาตกน้ำเลยนะปอน”

ลุงขำแรงมาก เราเลยผลักลุงให้หลีกทางและเดินออกมา ส่วนลุงนะก็ได้ยินเสียงอาบน้ำในห้องน้ำนั่นแหละ แต่เรานี่ดิ ร้อนรนไปหมดแล้ว ก็ภาพเปลือยของลุงมันยังติดตาเราอยู่เลย โอ้ยยย น่ากลัว เราเลยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และออกมาด้านนอก แต่คือลิฟท์มันล็อกรึยังไงก็ไม่รู้เพราะเราพยายามกดลิฟท์เท่าไหร่มันก็ไม่ยอมเปิดซักที

“มันติดล็อคนะ”เสียงลุงดังมา พร้อมกับลุงที่เดินมานั่งมองเราที่โซฟา

“ลุงก็เปิดซิฮะ ปอนจะไปธุระ”

“จะไปไหนเหรอ”

“ธุระฮะ”

“ก็ที่ไหนละ”

เราเงียบเพราะไม่รู้จะบอกลุงไปทำไมก็มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลุงไง พักเดียวลุงก็เดินมาทางเราและใช้มือจับที่หัวเราเบาๆ ซึ่งเราก็พึ่งจะเห็นว่ามีคนอ่อนโยนได้แบบนี้อยู่ด้วน ปกติพวกผู้ชายชอบข่มผู้หญิงจะตาย

“ตกลงจะไปไหน ฉันจะได้ไปส่ง”มาแบบนี้ ไปไม่ถูกเลยเรา

“ไปมหาลัยฮะ พอดีปอนจะไปสมัครเรียนต่อ”

“ที่ไหน”

ลุงทำหน้าเหมือนกับอยากรู้มากๆอ่ะ เห้อออ ยิ่งอยากห่างมากเท่าไหร่ทำไมมันถึงยิ่งใกล้กันมากขึ้นละ เพราะตอนนี้เรามาอยู่บนรถสปอร์ตสีดำของลุงไปซะแล้ว

“ก็ไหนลุงบอกวันนี้มีงานไม่ใช่เหรอฮะ แล้วทำไมออกมากับปอนได้อะ”

เราหันไปถามลุงอย่างสงสัย คือจริงๆก็อยากรู้ด้วยแหละ ว่าลุงมายุ่งกับเราทำไม และทำไมไม่ไปทำงานทำการของตัวเอง

“ฉันเลื่อนนางแบบออกไปแล้วหละ”

“เลื่อนทำไมฮะ”

“ก็เพราะปอนสำคัญกว่าไง”

ลุงหันมายิ้มให้เรา เฮ้ยย รออะไรละหันหน้าหนีดิ ช็อตนี้ห้ามจ้องตาลุงเด็ดขาดเลยถ้าไม่อยากตกลงไปในหลุมที่ลุงขุด ใจเย็นไว้ นั่นก็แค่รอยยิ้มของลุงแก่ๆคนนึงเท่านั้น ใจเย็นๆ

แล้วไม่นานรถก็แล่นมาถึงมหาลัยซึ่ง พอรถจอดให้เราลงปุ๊บนี่เราทำตัวไม่ถูกเลย เพราะว่าทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เรากันหมด

“รีบไปซิ เดี๋ยวฉันรออยู่นี่แหละ”ลุงเปิดกระจกบอกเรา อื้อหือ ยังจะมาทำอะไรแบบนี้อีก

คนมองกันหมดแล้วลุง!!!!!!!

“ลุงไม่ต้องรอฮะเดี๋ยวปอนกลับเองได้”

“งั้นเหรอ”ลุงเหร่มองที่นาฬิกาเรือนหรูที่ข้อมือก่อนจะเงยขึ้นมามองเรา

“ไม่ดีกว่า ฉันรอปอนตรงนี้แหละ”

จะเอาไงดี ขืนเราพูดกับลุงต่อมีหวังช้าแน่ๆ เราจึงปล่อยลุงไว้นั่นแหละ ส่วนเราก็รีบวิ่งไปทีห้องของอาจารย์ตามที่ มหาลัยได้ส่งเมลมา ที่นี่จะไม่เหมือนมหาลัยทั่วๆไป มันเป็นเอกชนที่ไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษาเพราะทุกคนจะใส่ไปรเวทมาเรียนซึ่งมันก็เป็นที่หมายปองของทุกๆคนนั่นแหละ แล้วเราก็มาถึงซึ่งห้องที่เขาให้มามันใหญ่มากและมีนักศึกษาอยู่ข้างในเต็มเลย โห้ การแข่งขันสูงอีกแล้ว

“เอ้า มาสมัครเรียนใช่รึเปล่า”มีอาจารย์คนนึงเดินเข้ามาทักเรา

“ฮะ”

“งั้นก็เอานี่ไปกรอกนะแล้วเอามาวางที่ตรงโน้น”

“ฮะ”

เรารีบกรอกใบสมัครและอ่านรายละเอียดทั้งหมด คือที่นี่จะรับนักศึกษา แค่ 200 คนแต่ที่เราใช้สายตากวาดดูเนี้ย มันเกินไปมากเลยนะ น่าจะ 500 คนเห็นจะได้ ส่วนถ้าใครสอบติด 1-20 ก็จะได้เรียนฟรีไปเลย มันช่างดีอะไรอย่างนี้ เพราะถ้าเรา ได้เรียนฟรี พี่ปันก็จะไม่ต้องส่งเราอีก

“เรียบร้อยแล้วฮะ”เราเอากระดาษมาวางไว้ตรงที่ที่อาจารย์บอก

“อีก2 อาทิตย์ จะมีการสอบนะคะ ยังไงก็อ่านมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย”

“ฮะ อะไรนะฮะ 2อาทิตย์ เหรอ มันไม่ใช่ 2 เดือนเหรอฮะ”

“ไม่ใช่ค่ะ พอดีทางเราย่นระยะเวลาให้มันเร็วขึ้นค่ะ ส่วนวันนี้มีค่าสมัครสอบ 2000 นะคะ”

“จ่ายเลยเหรอฮะ แล้วถ้าสอบไม่ติดละ”

“ก็เสียไปไงคะ”

โห โคตรโหด เราจึงพยักหน้าและเดินออกมาเลย คือตอนนี้เงินในกระเป๋าเหลือแค่ 4 พันเท่านั้นเอง มันจะใช้ได้ถึงเดือนมั้ย เราเดินใจลอยมาจนถึง รถของลุงที่ยังคงจอดที่เดิม แต่ลุงไม่ได้นั่งในรถแล้วนะแต่ลุงออกมายืนสูบบุหรี่นอกรถแถมยังคุยกับใครก็ไม่รู้ท่าทางดูดีเชียว

“อ้าว มาแล้วเหรอปอน ขึ้นรถเลยซิ ไปก่อนนะ โฉม”

“อืม เอาไว้ค่อยเจอกันค่ะ”

เราเดินขึ้นรถอย่างโง่ๆเลย และเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

“เป็นไงบ้าง สมัครเรียบร้อยดีใช่มั้ย”

“ฮะ แต่แพงมากๆเลย ตั้ง 2 พันแนะ”

“ก็เป็นปกตินะ”

“ปกติที่ไหนฮะ”เรานั่งถอนหายใจอยู่นานเลย ซึ่งซักพักลุงก็เอากระดาษมายื่นให้เรา เราก็รับมาดูอย่างงๆนะ

“อะไรฮะ”

“ก็ลองอ่านดู”

เราก็อ่านตามที่ลุงบอกและ แต่เดี๋ยว นี่มันใบนักศึกษานี่นา ทำไมมันเขียนว่าเราเป็นนักศึกษาที่นี่แล้วอ่ะ เรานี่ตาเหลือกไปหมดละนะ

“อะไรฮะลุง”

“ก็ปอนอยากเรียนที่นี่ไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่ฮะ แต่คือปอนยังไม่ได้สอบเลย แล้วปอนจะเป็นนักศึกษาที่นี่ได้ไง”

“ที่นี่คือมหาลัยของตระกูลฉัน ฉันจะให้ปอนเป็นนักศึกษาตอนไหนก็ได้ มันไม่ยากเลยนะ”

ใช่ซินะ มหาลัยนี้ชื่อจิราวิวัฒน์นี่นา มันตรงกับนามสกุลของลุงเลย

“ที่แท้ลุงก็ใช้เส้นให้ปอนนี่เอง”

“ก็คงงั้น”

เรามองใบสมัครอยู่พักนึง แถมในซองยังมีเงินอีก 2 พัน ใส่ไว้ด้วย ลุงคงจะคืนให้เราแหละ เราหยิบทั้งเงินและทั้งใบนักศึกษามาดู ก่อนจะจับมันฉีกแล้วก็ขยำทิ้งนอกรถไปเลย ส่วนเงินก็วางไว้หน้ารถลุงนั่นแหละ คงตกใจกันละซิว่าเราทำทำไม แต่สีหน้าลุงนี่ไม่ตกใจเลยนะ

“ไม่เอาฮะ ปอนจะสอบด้วยตัวเองและปอนก็จะติดมหาลัยนี้ด้วยฝีมือของปอนเองด้วยฮะ ลุงไม่ต้องช่วยปอนหรอก”

“แต่มหาลัยนี้รับแค่200 คนนะ และเท่าที่ฉันไปดูใบเกรดของปอนมาจากโรงเรียนเก่านี่ก็ไม่มีวี่แววว่าปอนจะสอบได้เลย”

“นี่ลุงแอบไปสืบเรื่องปอนมาเหรอฮะ”เราโวยวายลั่นรถเลย คืออะไรลุงนี่โรคจิตเกินไปแล้วนะ

“ก็ไม่เชิง”

“ไม่ต้องมาพูดดีเลยลุง แล้วยังไงฮะลุงจะบอกว่าปอนโง่และจะสอบไม่ได้เหรอฮะ”

“ก็ไม่เชิงหรอก แค่ มันยากสำหรับปอนแล้วปอนก็จะเครียดเกินไปก็ท่านั้น”

มันก็ดูจะเป็นคำพูดที่จริงซะด้วยนะ มันยากไปสำหรับสมองอย่างเราจริงๆด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเราก็จะพยายาม เราต้องเรียที่มหาลัยนี้ให้ได้ แม้มันจะยากก็ตาม

“ปอนจะพยายามฮะ ปอนต้องเข้ามหาลัยนี้ให้ได้”

เราหันหน้าหนีลุงไปทางกระจก คือเราไม่มีสิทธิ์โกรธลุงหรืองอนลุงหรอก แต่ซักพักลุงก็จับหัวเราโยกเบาๆ คือมือใหญ่ๆของลุงมันจับหัวเรามิดเลย

“งั้นฉันจะติวให้ปอนเอง เอามั้ย รับรองว่าต้องสอบผ่านแน่ๆ”

เราค่อยๆมองไปที่ลุงทั้งๆที่น้ำตาปริ่มตาอยู่นี่แหละ ทำไมอ่ะ ทำไมลุงต้องมาใจดีกับเราแบบนี้ ทำไมต้องดีจนเรารู้สึกดีแบบนี้

“ลุงทำไมถึงจะช่วยปอนละฮะ”พูดไปสะอื้นไปเลย น้ำตามาเก่งจริงๆ

“ก็เพราะปอนเป็นน้องของปันไง ยังไงปันก็ฝากฝังปอนไว้กับฉันแล้วนี่ แล้วฉันจะนิ่งดูดายเวลาปอนร้อนรนได้ยังไง”

เจ็บแฮะที่แท้ลุงก็ดีกับเราเพราะเราเป็นน้องของพี่ปันนี่เอง โห ปอน แกนี่คิดไปไกลเกินไปแล้วนะ เราเลยปัดมือลุงออกจากหัว แล้วหันไปมองทางหน้าต่างต่อ

“ก็ได้ฮะ ถือว่า ลุงต้องดูแลปอนก็แล้วกัน”

คือรู้สึกหน้าแตกแปลกๆแฮะ

“แล้วจะกินอะไรมั้ย เดี๋ยวฉันพาไป”

“ไม่ฮะ ปอนไม่ชอบกินข้าวนอกบ้าน แค่แวะปั้มให้ปอนก็พอ ปอนปวดห้องน้ำ”

“อืมได้ซิ”

แล้วพอมาถึงห้องน้ำเราก็รีบลงจากรถและวิ่งเข้าห้องน้ำทันที คือเรามานั่งทำใจในส้วมไง บ้าจริงๆที่เราคิดไปไกลว่าลุงคิดอะไรกับเรา แต่จะว่าไปลุงเอ็นดูเราในฐานะน้องพี่ปันมันก็ดีนะเราจะได้ไม่กลัว ซึ่งเรารู้ว่าเรานั่งในห้องน้ำนานมากนะกว่าจะออกมาแต่พอออกมาลุงก็ไม่ได้ว่าอะไรเราเลย

จนซักพักไม่นานรถก็มาถึงที่บ้านลุง แล้วพอลิฟท์เปิดเชื่อปะว่าอาหารนี่วางเต็มโต๊ะไปหมดเลย และแต่ละอย่างคือมาจาภัตตาคารทั้งนั้น ตื่นเต้นจัง

“หูยลุง อะไรเนี้ย น่ากินจังฮะ” เราตื่นเต้นจนลืมไอ้เรื่องเมื่อกี้ไปเลย

“ก็อาหารไง ปอนบอกันว่าไม่ชอบกินอาหารนอกบ้านไม่ใช่เหรอ ฉันก็เลยให้ภัตตราคารมาส่งไว้ที่นี่”

นี่ลุงโคตรรวยอ่ะ เพราะแต่ละอย่างดูท่าจะแพง และทั้งหมดนี่ก็น่าจะเป็นหมื่นแน่ๆ คืออะไร มื้อละเป็นหมื่นเราไม่เคยได้กินเลยนะ โคตรดี

“ลองชิมมั้ย”

ลุงใช้ตระเกียบคีบกุ้งมาจ่อที่ปากเรา อะไรเนี้ยกลิ่นหอมคลุ้งเลย แต่ถ้าเรากินเราก็จะเสียฟอร์มนะ แต่ถ้าไม่กิน ก็จะเสียดายนะ เอาไวดีเรา

“ไม่กินเหรอ”ลุงถามเรา เฮ้บยยยย ลุงนะลุง งั้นกินซะะเลยดิ เรางับกุ้งเข้าปาก และบอกเลยนะว่าโคตรอะไร โออิชิสุดๆเลย

“อร่อยมั้ย”

“มากฮะลุง สุดเลย”

“งั้นก็กินไปเลย ทั้งหมดนี่ฉันสั่งมาให้ปอนคนเดียวเลย”

“ให้ปอนเหรอฮะ”

“ใช่”

รออะไร ลงมือกินซิ และทุกอย่างนี่มันสุดๆอ่ะ มันสุดมากจริงๆ แล้วคือเรากินไม่หมดนะ เราเลยเอาใส่กล่องอาหาร แล้วจับมันยัดเข้าตู้เย็นไปหมดเลย เพราะเราก็เอามาทำกินพรุ่งนี้ต่อ

“ทำอะไรเหรอ”ลุงเดินมาที่เคาเตอร์ของครัวแล้วโน้มตัวมาถึงเราที่ยืนอยู่ตรงกันข้าม โห ตัวคนใช่ปะ อะไรจะยาวได้ขนาดนั้น

“เปล่าฮะ ไม่ได้ทำอะไร”

“ก็เห็นอยู่ว่าเอาอาหารเข้าตู้เย็น”

“อ่อ นี่เหรอฮะ ก็เอาไว้กินพรุ่งนี้ไงฮะ มันเหลือเยอะเลย”

“พรุ่งนี้สั่งใหม่ก็ได้”

“นี่ก็กินได้นะฮะ”

“ประหยัดทำไม นี่เงินฉันนะ ฉันซื้อให้ปอนกิน”

“ปอนรู้ฮะ ปอนไม่ได้ประหยัดนะแต่ปอนแค่เสียดายเฉยๆ”

“เรานี่ต่างกับพี่สาวลิบลับเลยนะ”

ลุงใช้มือบีบจมูกเราไปมา แต่เราไม่ชอบเลย เราเลยปัดมือลุงออก ทำให้ลุงดูตกใจไม่น้อยเลย

“ปอนกับพี่ปันคนละคนกันนี่ฮะ มันก็ต้องไม่เหมือนกันอยู่แล้วมั้ย”

ลุงจ้องหน้าเรา เราไม่รู้เลยว่าลุงคิดไร แต่คงเซ็งที่เราหัวร้อนขึ้นมานั่นแหละ

“ก็เพราะว่าไม่เหมือนไง…...”