บทที่ 5 สิวหายไปอย่างไร้ร่องรอย

“คุณผู้หญิงท่านนี้ เรามาคุยกันใหม่เถอะ……”สีหน้าของฟางฮุ่ยฉงซีดลงเล็กน้อย

“ไม่มีช่องทางที่จะเจรจา” หญิงสาวยกมือขึ้นและมองดูเวลา “เวลาของฉันมีค่ามาก ฉันจะให้เวลาพวกคุณคิดอีกสามนาที”

“หลี่ยั่วหยุน ในฐานะที่เป็นสามีภรรยากัน สี่ปีแล้ว คุณไม่เคยเชื่อใจผมเลยใช่ไหม?” เสียงของเย่เฟิงดังจนกลบเสียงซุบซิบนินทาที่อยู่รอบตัว

หลี่ยั่วหยุนได้ยินแล้วตกใจกับคำพูดเช่นนี้ และมองไปที่เย่เทียนด้วยความเหลือเชื่อ

เย่เฟิงถึงกับกล้าพูดด้วยน้ำเสียงเช่นนี้กับตัวเอง? ซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยมีมาก่อน

เจ้าหมอนี่จู่ๆก็เปิดปากพูดก็กลายคนโอหังเช่นนี้เลยเหรอ?

ฟางฮุ่ยฉงรีบตำหนิทันที “เย่เฟิง ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆนายจะมาพูด ไส่หัวออกไปซะ!”

“คุณน้า แต่ผมคิดว่าน่าจะให้เขาลองดูก็ได้ ขอเพียงเขาสาบานต่อหน้าผู้คนที่จ้องมองอยู่ หากเกิดเรื่องเลวร้ายระหว่างการรักษา จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลหลี่ เขาจะต้องรับผิดชอบทั้งหมด”

เหอซิงเสนอข้อแนะนำ ซึ่งพูดได้ว่าเป็นวิธีที่โหดเหี้ยมมาก

“นี่……” ฟางฮุ่ยฉงรู้สึกได้ทันทีว่าคำแนะนำของเหอซิงน่าจะเป็นไปได้

เย่เฟิงชำเลืองมองเหอซิงอย่างเย็นชา จากนั้นมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น “คุณผู้หญิง หากผมไม่สามารถรักษาสิวบนใบหน้าของคุณได้ ผมยินดีรับผิดชอบการกระทำทุกอย่าง เรื่องนี้เป็นการกระทำส่วนตัวของผม ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลหลี่และบริษัทนี้”

สัมผัสได้ถึงพลังแปลกๆภายในร่างกาย และความรู้ทักษะทางการแพทย์แผนจีนอันล้นหลามที่อยูในสมอง เย่เฟิงมีความมั่นใจเพียงพอ

เหอซิงเย้ยหยันอยู่ในใจ ไอ้หนุ่ม อยากเล่นกับฉัน นายยังอ่อนหัดไปหน่อย หลงกลแล้วสินะ!

เป็นเพียงไอ้เศษวะที่แต่งเข้าไปอยู่ในบ้านภรรยาจะรักษาโรคได้ ในมุมมองของเหอซิงเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้แน่นอน

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เฟิง หลี่ยั่วหยุนก็รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย พูดตามตรงแม้ว่าการแต่งงานระหว่างเขากับเย่เฟิงจะเป็นข้อตกลงการแลกเปลี่ยน แต่ในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา สิ่งที่ตระกูลหลี่ปฏิบัติต่อเย่เฟิงมันเกินไปจริงๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เย่เฟิงก็ยังเต็มใจออกหน้าช่วยเหลือเธอ

“ตกลง ฉันจะให้คุณรักษา ฉันหวังว่าคุณจะรักษาหน้าฉันได้ ไม่เช่นนั้นคุณจะต้องรับผิดชอบเอง!” หญิงสาวได้ตัดสินใจ

ผู้หญิงคนนี้ชื่อจางหยา เป็นน้องสาวแท้ๆของจางลี่ผู้ที่ร่ำรวยที่สุดแห่งเมืองเยียนจิง เมื่อวานซืนเธอพึ่งบินมาจากปักกิ่งเพื่อมาเยี่ยมพ่อที่ป่วยหนัก เมื่อวานหลังจากไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลแล้ว จางหยาก็ได้ซื้อมอยส์เจอไรเซอร์ครีมขวดหนึ่งจากบริษัทเครื่องสำอางจิงเจอร์ของหลี่ยั่วหยุน ในเช้าวันนี้หลังจากใช้แล้วก็มีสิวจำนวนมากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ดังนั้นเธอจึงมาหาถึงบริษัท

เย่เฟิงพยักหน้าและมองไปที่จางหยา “คุณนั่งลงรอสักครู่ ผมจะออกไปซื้อยาจีนนิดหน่อย อีกสักครู่จะกลับมา”

ตอนนี้ใจของหลี่ยั่วหยุนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว และไม่ได้ขัดขวางเย่เฟิ่ง

เหอซิงฉวยโอกาสนี้พูดประชดประชัน “ไอ้แมงดาคนนี้ คงไม่ใช่ฉวยโอกาสหนีไปแล้วนะ?”

“นายหุบปากเลย!” หลี่ยั่วหยุนอดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่เหอซิง

ไม่ว่าเย่เฟิงจะเป็นไอ้เศษสวะ ตามกฎหมายเขาก็ยังเป็นผู้ชายคนของตัวเองเธอสามารถทุบตีและดุด่าเขาได้ แต่คนนอกด่าไม่ได้เด็ดขาด!

เหอซิงเม้มริมฝีปาก และหยุดพูด เขาอยากดูเหมือนกันว่าเย่เฟิงจะกลับมาหรือเปล่า

“แม่คะ แม่ว่าเย่เฟิงหนีไปแล้วหรือเปล่า?” หลี่ยั่วเสวี่ยกระซิบถามฟางฮุ่ยฉงที่อยู่ข้างๆ

“รอดูก่อน!” ฟางฮุ่ยฉงตอบอย่างโกรธๆ แม้ว่าในใจของเธอจะไม่ได้ตั้งความหวังกับลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนนี้มากนัก แต่เรื่องก็มาถึงจุดนี้ ดังนั้นเธอจึงได้แต่ยื้อเวลาได้แค่ไหนก็เท่านั้น

แต่ที่ทำให้เหอซิงผิดหวังก็คือ หลังจากสิบนาทีผ่านไป เย่เฟิงก็กลับมา ในมือถือถุงยาจีนมาหนึ่งถุง

โชคดีที่มีร้านยาจีนโบราณอยู่ไม่ไกลจากจิงเจอร์

เย่เฟิงเดินไปที่เคาน์เตอร์ และเปิดถุงยาจีน ข้างในมีผงยา ซึ่งทั้งหมดถูกผสมเข้าด้วยกันแล้ว

จากนั้นเย่เฟิงได้หากล่องพลาสติกจากในร้าน ตักน้ำต้มสุกได้ครึ่งกล่อง จากนั้นเทยาผงลงในกล่องจนหมด แล้วใช้นิ้วชี้ข้างขวาเข้าไปคน

ในระหว่างกระบวนการคน เย่เฟิงระดมพลังลึกลับในร่างของเขาให้ไหลเข้าไปในกล่องเล็กๆตามนิ้วชี้ของเขา

ไม่นานยาจีนที่ผสมกับน้ำก็กลายเป็นครีม เย่เฟิงหยิบกล่องขึ้นมามองไปที่จางหยาแล้วพูดว่า “คุณผู้หญิง รบกวนคุณมานอนลงบนเก้าอี้ทำงานทางนี้ ผมจะทายาบนใบหน้าของคุณ”

จางหยาเดินไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานด้วยความสงสัย และพูดอย่างกังวล “พ่อหนุ่ม คุณอย่าหลอกฉันนะ ถ้าคุณทำให้ใบหน้าของฉันเสียโฉม ฉันจะทำลายชีวิตที่เหลือของคุณ!”

เย่เฟิงดูสีหน้ามั่นใจ “คุณวางใจเถอะ หลังจากใช้ยา อย่างมากก็ห้านาที สิวบนใบหน้าของคุณจะหายไปทันที”

“เอาน้ำต้มสุกแล้วเติมยาจีนแค่นี้ก็รักษาสิวได้เหรอ? ผมโตจนป่านนี้นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเรื่องแบบนี้ เย่เฟิง นายคิดจะเล่นตลก หลอกลววงคนอื่นอย่างน้อยก็ต้องเป็นมืออาชีพหน่อย” เหอซิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ย

เย่เฟิงหันหน้าไปมองเหอซิง ดวงตาเย็นชา “เหอซิง ถ้าคุณยังไม่หยุดพูดอีก เชื่อหรือไม่ ผมจะโยนคุณออกไปจากที่นี่!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหอซิงก็เกร็งที่ลำคอทันที นึกถึงพลังมือที่แข็งแกร่งของเย่เฟิงตอนที่อยู่ในวิลล่าตระกูลหลี่ เขาทำได้เพียงพึมพำเบาๆ “เชอะ ผมอยากจะดูว่าของเล่นห่วยๆของนายนั่นจะมีผลวิเศษตรงไหน”

เย่เฟิงหันไปมองจางหยาอีกครั้ง “ถ้าคุณกังวลว่ายาของผมจะมีผลเสียต่อใบหน้า คุณสามารถลองใช้กับข้อมือก่อนก็ได้”

“ช่างเถอะ คุณลองเลย” หน้าก็เป็นแบบนี้แล้ว ไหนๆก็หมดหนทางแล้วก็ลองดูอาจมีความหวัง จางหยาพิงเก้าอี้ แล้วเงยหน้าขึ้น

เย่เฟิงเริ่มใช้มือป้ายโคลนยาบนใบหน้า

ในไม่ช้าใบหน้าของจางหยาก็ถูกโคลนยาปกคลุมไปหมด มองจากระยะไกล ก็เหมือนกับมาค์หน้าสีเทาเข้ม

เวลาผ่านไป ทุกวินาที หลังจากห้านาทีผ่านไป

“คุณผู้หญิง ได้แล้ว กรุณาไปห้องน้ำทางโน้นเพื่อล้างโคลนยาจีนบนใบหน้าของคุณออก” เย่เฟิงชี้ไปที่ห้องน้ำตรงมุมร้าน

จางหยาเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความกังวลใจ และปิดประตู

สองนาทีต่อมา ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องในห้องน้ำ “อ๊ะ หน้าฉัน!”

ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เย่เฟิง สายตาเหล่านี้มีทั้งความเห็นอกเห็นใจและมีทั้งมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น

เหอซิงยิ่งหัวเราะเสียงดังและพูดว่า “พวกคุณดูสิ เกิดเรื่องขึ้นแล้ว เย่เฟิงเอ้ยเย่เฟิง อย่าลืมคำพูดที่นายเพิ่งพูดเมื่อกี้นะ รอตายได้เลย!”

ตอนนี้เย่เฟิงรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นการทดลองครั้งแรกของเขาด้วยทักษะแพทย์แผนจีนที่บันทึกไว้ในสมองบวกกับพลังงานลึกลับที่อยู่ในร่างกายของเขา

“เย่เฟิง คุณรีบไปเร็ว เรื่องต่อจากนี้ฉันจะจัดการเอง” หลี่ยั่วหยุนขยิบตาให้เย่เฟิง

คำพูดเหล่านี้ทำให้หัวใจของเย่เฟิงหวั่นไหว ภรรยาของตัวเองที่เป็นเพียงในนามเท่านั้นและเป็นหญิงแกร่งบ้างาน นี่เธอกำลังเป็นห่วงตัวเองเหรอ?

นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่เคยมีมาก่อน

เย่เฟิงไม่ได้ขยับ เขาต้องรอให้ผู้หญิงคนนั้นออกมาก่อน ต้องเห็นกับตาตัวเองถึงจะเชื่อถือได้

ประตูห้องน้ำเปิดออก และจางหยาเดินออกมาจากด้านใน

เมื่อทุกคนเห็นหน้าเธอชัดเจนแล้ว ต่างก็อ้าปากกว้างโดยไม่ได้นัดหมาย

จางหยาในเวลานี้ใบหน้าไม่มีสิวแล้ว และทั้งใบหน้ายังขาวใสผิวเนียนละเอียด เหมือนผิวทารก ดูแล้วอายุอ่อนลงกว่าสิบปี

เข้าไปแล้วออกมา เหมือนมายากลแปลงร่างที่เคยปรากฏมาแล้ว

เมื่อกี้เสียงอุทานของจางหยาเป็นเพราะความตื่นเต้น เพราะเธอพบว่าใบหน้าของเธอไม่เพียงแต่จะขาวนวลเท่านั้น และรอยตีนการอบดวงตาของเธอก็หายไปด้วย

การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ สำหรับผู้หญิงที่รักสวยรักงาม ดีใจแทบตาย