ตอนที่ 1 มรสุมชีวิต (3)

“พี่เลี้ยงที่แกให้หาให้ไง”

“จริงเหรอ ดีใจจังที่ได้ญาติของพี่เอื้องมาช่วยดูแลให้” มัตสยาบอกอย่างรู้จักพี่สาวของอีกฝ่ายเป็นอย่างดีว่าทำงานดีมากแค่ไหน

“เรื่องนิสัยพี่เอื้องกับฉันการันตีเลยว่าไว้ใจได้”

ญารินดายืนยันอีกแรงหลังจากได้ทดสอบด้วยตัวเองมาแล้วหลายวัน

มัตสยาพยักหน้ารับอย่างพอใจ ก่อนจะกระซิบถามถึงเรื่องสำคัญอีกเรื่อง “แล้วเรื่องค่าจ้างแกบอกพี่เขาไปยัง”

“บอกแล้วแกไม่ต้องห่วงนะ เรื่องเงินฉันเคลียร์ให้เอง”

“ไม่เอา เดี๋ยวฉันจ่ายเอง” มัตสยารีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธหน้าตาตื่น ไม่คิดว่าเพื่อนรักจะช่วยเธอมากมายขนาดนี้ ซึ่งเธอคิดว่ามันมากเกินจะรับไว้ได้

“เล็กน้อยน่า แกช่วยฉันกับน้องนาเดียร์มากกว่านี้อีก อย่าเกรงใจเลย” ญารินดาโอบไหล่กอดกระชับเพื่อนรักอย่างไม่คิดว่าเรื่องที่ตัวเองเสนอไปมันจะมากมายอะไร

“แต่ว่าพี่แดน...” มัตสยาเอ่ยอย่างเป็นกังวล กับญารินดาก็ยังพูดได้ว่าเป็นเพื่อน แต่กับแดนไท แม้จะรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่ยังไงในความเป็นจริงเธอก็ยังถือว่าเป็นคนอื่นสำหรับชายหนุ่มอยู่ดี กลัวว่าเรื่องนี้จะมาทำให้ผัวเมียเขาทะเลาะกัน

“พี่เขาแหละที่ออกปากเองว่าจะจ่ายเงินเดือนพี่อ้อยให้แก พี่แดนเขาอยากตอบแทนแกกับทุกคนมาก ๆ เลยนะ รับน้ำใจเขาไว้เถอะ” ญารินดาตบที่หลังมือเพื่อนรักพร้อมกับพยักหน้ายิ้ม ๆ ย้ำให้รู้ว่านี้คือสิ่งที่เธอสมควรได้รับมันอย่างแท้จริง

“ขอบใจแกกับพี่แดนมาก ๆ เลยนะ พวกแกดีกับฉันมากจริง ๆ บุญคุณนี้ฉันจะไม่ลืมเลย แต่ยังไงฉันก็ให้เธอจ่ายให้ตลอดไปไม่ได้หรอก จ่ายแค่เดือนแรกนี้ก็พอ” มัตสยาบอกเพื่อนรักอย่างเกรงใจ

“ไม่พอ” ญารินดาส่ายหน้า

“น่า เดือนหนึ่งก็เยอะแล้ว เดือนต่อไปฉันมีเงินเดือนก็จ่ายเองได้แล้ว”

“สามเดือน ไม่ต้องต่อรองเลยนะ เดือนเดียวแกจะทันได้ตั้งตัวอะไร โอเค” ญารินดาบอกเสียงเข้ม

“อื้อ ก็ได้ ขอบใจแกมาก ๆ เลยนะ ไม่ได้แกกับพี่แดนฉันคงตายอย่างเขียดแน่ ๆ” มัตสยากอดเพื่อนรักอย่างซึ้งในน้ำใจ ที่ชาตินี้จะหาคนที่มีน้ำใจกับเธอมากขนาดนี้ได้ที่ไหนอีก

“แล้วเรื่องงานล่ะเป็นไง”

“บริษัทใหญ่โตมาก ใหญ่กว่าบริษัทเก่าฉันมาก ๆ ฉันงี้ตื่นเต้นเลย แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี คิดไว้ว่าถ้าไม่ได้ที่นี่จะไปสัมภาษณ์อีกทีที่โทรมานัดสัมภาษณ์มะรืนนี้”

“เพื่อนฉันเก่งอยู่แล้ว อยู่นานไม่ได้ใช่ไหม”

“อื้อ ฝากแม่ดูให้ โทรหาตอนก่อนจะออกจากบริษัทบอกว่ายัยหนูหลับอยู่” ถึงจะถามไปแล้วจนตอนนี้ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ ทั้งที่อยากอยู่เม้าท์มอยกับญารินดาต่อนานแต่ก็ทำไม่ได้

“จะให้พี่อ้อยไปด้วยเลยไหม”

“ไปเลย พรุ่งนี้ฉันต้องไปเริ่มงานแล้ว ได้ใช่ไหมคะพี่อ้อย” หญิงสาวหันไปถามหญิงวัยน่าจะสี่สิบปลาย ๆ อย่างเกรงใจเพราะทุกอย่างเหมือนจะกะทันหัน

“ได้ค่ะ”

“งั้นพี่ไปเตรียมตัวเถอะนะคะ”

“ค่ะ” รับปากแล้วก็รีบเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง เพื่อเตรียมเก็บข้าวของไปอยู่ที่บ้านนายจ้างคนใหม่

“แล้วน้องนาดาล่ะ” ญารินดาพยักพเยิดไปยังเปลที่อยู่ในโซนหนึ่งของบ้านที่เธอทำเป็นโซนของลูก ๆ ที่มีทั้งของเล่นเพื่อความสนุกและของเล่นเสริมจินตนาการ

มัตสยาลุกขึ้นเดินไปส่องแล้วยิ้มอย่างเอ็นดูในความน่ารักน่าชังของหลานที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ในเปล “อดขยำเจ้าก้อนเนื้อนุ่มนี้เลย” หญิงสาวพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาเพื่อคุยกับญารินดาต่อระหว่างรอพี่อ้อยไปเก็บของ

ไม่นานพี่อ้อยก็กลับมาพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าเพียงใบเดียว “พร้อมแล้วค่ะ”

“งั้นฉันกลับก่อนนะแก ไว้ว่าง ๆ จะแวะมาเล่นด้วย” มัตสยาลุกขึ้นสะพายกระเป๋าพร้อมกับบอกลาเพื่อนรักที่เป็นธุระจัดการให้เธอทุกอย่างจนผ่านไปได้ด้วยดี

“อื้อ ขอให้พรุ่งนี้แกเจอเจ้านายที่ดีนะ” ญารินดาอวยพร เพราะแม้จะเป็นบริษัทที่แดนไทแนะนำมาแต่เธอก็ไม่รู้เลยว่าคนที่มัตสยาจะได้ทำงานด้วยเป็นคนยังไง

“สาธุ เจ้านายดีมีชัยไปกว่าครึ่ง” มัตสยายกมือไหว้ท่วมหัวขำ ๆ

“เจอผู้ชายใหม่ด้วยนะ” ญารินดาพูดสัพยอก

“ถ้ามีเวลานะ” มัตสยาบอกอย่างไม่ได้หวังอะไรอย่างที่ญารินดาว่ามาเลย เพราะงานเลขาฯ เป็นงานที่ตัวติดกับเจ้านายตลอด ยิ่งทำงานกับประธานบริษัทใหญ่ขนาดนี้คงหนักและยุ่งกว่าที่เธอเคยทำมาแน่นอน

ผู้ชายเหรอ ที่จะได้เจอคงมีแต่ท่านประธานล่ะมั้ง

“ไปล่ะ ไว้เจอกัน”

“จ้า โชคดีนะ” ญารินดาโบกมือยืนมองเพื่อนที่เดินไปขึ้นรถพร้อมกับพี่อ้อยแล้วได้แต่ภาวนาให้จากนี้ไป ขอให้เพื่อนของเธอได้เจอแต่สิ่งดี ๆ และคนดี ๆ เข้ามาในชีวิตทีเถอะ