บทที่ 10

ชาวบ้านที่เห็นว่าเรื่องจบแล้วต่างก็แยกย้ายกันกลับไป เหลือเพียงผู้นำหมู่บ้านที่ยังข้องใจเรื่องของนางจูกับซินหยานที่ยังไม่ยอมกลับเท่านั้น

"เกิดเรื่องอันใดกันแน่ เจ้าถึงยอมตัดขาดเช่นนี้" เพราะครั้งที่แล้วที่แยกเรือนเขาบอกให้ทำเรื่องตัดขาดเสียแต่จางเทียนไม่ยอม

"อวี้เออร์ผลักน้องสาวข้าตกน้ำขอรับ" จางเหลี่ยงที่ไม่อาจเก็บความแค้นไว้ได้แล้วก็พูดออกมา

"จริงหรือหยานเออร์" ผู้นำหมู่บ้านหันไปมองซินหยานอย่างตกตะลึง

หากเป็นเรื่องจริง ยู้อวี้ก็ถือว่ามีความผิดหากซินหยานจะเอาเรื่องน่าก็อาจจะติดคุกหรือไม่ก็ถูกส่งไปใช้แรงงาน

"จริงเจ้าค่ะ" ซินหยานเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นให้ผู้ใหญ่บ้านฟัง

"เพ้ย เป็นเพียงแม่นางน้อยแต่คิดจะฆ่าคนแล้ว" ผู้นำหมู่บ้านตงสบถออกมา

จางเทียนขอให้ผู้นำหมู่บ้านเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพราะเขาไม่อยากทำลายอนาคตของยู้อวี้ หากชาวบ้านล่วงรู้นางคงหาคนมาตบแต่งไม่ได้

"ข้าเข้าใจ หากเจ้าไม่เอาเรื่องข้าก็ไม่ยุ่ง" ผู้นำหมู่บ้านกลับเรือนของเขาไป

ก่อนที่ผู้นำหมู่บ้านจะกลับไปจางเทียนเอ่ยเรื่องที่เขาจะขอซื้อที่ดินที่ติดกับเรือนของเขาด้วย วันพรุ่งนี้จะให้ชุยเหมยและบุตรไปคุยที่เรือนผู้นำหมู่บ้านอีกครั้ง

กว่าจะจบเรื่องทั้งหมด จางเทียนที่แกล้งบาดเจ็บก็เริ่มจะทนไม่ไหวเสียแล้ว จางเหลี่ยงจึงได้ไปจัดการเรื่องหาหญ้าให้เจ้าต้าเฮยเสียที

ซินหยานจึงได้ทวงสัญญาจากเชาชื่อนำเครื่องเรือนออกมาเติมให้ทั้งสามห้อง นางเพียงนำเตียง ที่นอน หมอนผ้าห่มออกมาก่อนเท่านั้น หากซื้อที่ดินแล้วเริ่มปลูกเรือนเมื่อใดนางค่อยจัดเต็มภายหลัง

นางชุยเหมยรีบลงมือทำอาหารเพราะกลัวว่าบุตรทั้งสองจะหิวเสียแล้ว เพียงไม่นานทั้งหมดก็นั่งรับประทานมื้อเย็นกันเสียที เมื่อทานอาหารเสร็จซินหยานพาทั้งสามมาดูห้องของตนเอง

เมื่อทั้งสามได้ลองนอนที่เตียงต่างก็ชอบใจ นางยังบอกอีกว่าหากมีเรือนหลังใหม่ของใช้ทั้งหมดนางจะนำออกมาเอง จางเทียนเห็นเตียงของบุตรสาวเขาก็เริ่มอยากจะทำออกมาขาย

"ข้าแล้วแต่ท่านพ่อเจ้าค่ะ" แบบในหัวของนางมีเยอะแยะหากบิดาจะทำเครื่องเรือนขาย นางจะวาดแบบให้เอง

ในคืนนั้นครอบครัวรองจางจึงนอนหลับกันอย่างมีความสุข ต่างจากครอบครัวของท่านลุงใหญ่ที่นอนหลับไม่สนิท นางจูกับยู้อวี้หวาดกลัวว่าซินหยานจะเปิดโปงเรื่องที่นางทำไว้ ส่วนจางเซียนก็อยากได้เงินของน้องชายจนข่มตาหลับไม่ลง

วันต่อมา ชุยเหมยก็พาบุตรทั้งสองไปที่เรือนของผู้นำหมู่บ้านเพื่อพูดคุยเรื่องซื้อที่ดิน

"ท่านลุงตงอยู่หรือไม่เจ้าคะ" ชุยเหมยร้องเรียกอยู่หน้าเรือน

"มาแล้ว มาแล้ว" ท่านป้าตง เมียท่านผู้นำหมู่บ้านเดินมาเปิดประตูเรือนให้สามแม่ลูกเข้ามาด้านใน

"ท่านลุงตงอยู่หรือไม่เจ้าคะ"

"อยู่ รอพวกเจ้ามิได้ไปที่นาวันนี้" นางตงหายไปหลังบ้านเพื่อนำน้ำออกมาให้สามแม่ลูก

"พวกเจ้าดูไว้แล้วหรือยังว่าอยากได้ที่ดินตรงไหน" ท่านลุงตงนำแผนที่ของหมู่บ้านออกมาให้สามแม่ลูกได้ชี้ที่ดินที่ตนจะซื้อ

"ข้าอยากได้ที่ ที่ติดกับเรือนยาวไปถึงริมแม่น้ำเจ้าค่ะ" ชุยเหมยบอกขึ้น เพราะทั้งหมดให้ปรึกษากันมาแล้ว

"มากถึงเพียงนั้น" ลุงตงตกตะลึง เพราะพื้นที่ทั้งหมดที่ครอบครัวจางอยากได้มีถึงห้าร้อยหมู่ (1หมู่ = 666ตารางเมตร)

"เจ้าค่ะ" ซินหยานเอ่ยย้ำ เพราะห้าร้อยหมู่ รวมไปถึงภูเขาลูกที่นางมีแผนที่จากเชาชื่อด้วย

"เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าหน้าที่มาวัดให้อีกครั้ง" เพราะราคาที่ดินทำกินกับที่ภูเขาราคาไม่เท่ากัน อีกอย่างต้องถามทางการก่อนว่าภูเขาที่ครอบครัวจางต้องการซื้อได้หรือไม่

"ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ เช่นนั้นใช้รถม้าที่เรือนของข้าเข้าเมืองเถิดเจ้าค่ะ" นางชุยเหมยให้จางเหลี่ยงไปนำรถม้ามาพาท่านลุงตงเข้าเมืองไปติดต่อเจ้าหน้าที่ทางการ ซินหยานจึงกลับเรือนไปพร้อมมารดา

ตอนที่ทั้งสามกำลังทานมื้อกลางวัน จางเหลี่ยงก็กลับมาถึงเรือน พร้อมแจ้งเรื่องที่ทางการจะมาวัดที่ดินให้ในวันพรุ่งนี้ ภูเขาลูกที่จะซื้อก็สามารถซื้อได้

ซินหยานยังไม่รู้จะทำอย่างไรกับภูเขาที่นางซื้อ เพียงอยากได้แร่เหล็กที่อยู่ด้านในภูเขาเท่านั้น ต่อจากนี้ก็ยังคงให้ชาวบ้านขึ้นเขาหาของป่าตามปกติ เพียงแต่ไม่ให้เข้าไปถึงป่าชั้นกลางเพราะอาจเกิดอันตรายได้

เช้าวันต่อมาเจ้าหน้าที่ทางการก็มาวัดที่ดินให้ ทั้งหมดมี ห้าร้อยหมู่ตามที่ผู้นำหมู่บ้านได้บอกไว้ ที่ดินทำกินสองร้อยหมู่ ราคาหมู่ละ แปดตำลึงเงิน ที่ภูเขาห้าตำลึงเงิน

จางเทียนจ่ายค่าที่ดินไปสามร้อยสิบตำลึงทอง แล้วจึงให้ค่าน้ำชาเจ้าหน้าที่ไปอีกสิบตำลึงเงิน ผู้นำหมู่บ้านที่ช่วยจัดการให้ก็ได้รับไปสิบตำลึงเงินเช่นกัน

"ท่านลุงตง ข้ายังให้ชาวบ้านขึ้นเขาหาของป่าได้ตามเดิมขอรับ เพียงแต่ป่าชั้นกลางครั้งก่อนที่บุตรของข้าขึ้นไปพบเสือ จึงอยากจะเตือนชาวบ้านที่ต้องการไปหาของป่าไว้ก่อน" จางเทียนเอ่ยเตือนกับผู้นำหมู่บ้าน

ชาวบ้านที่เห็นว่าครอบครัวของตนได้เงินจากการพบสมุนไพรบนภูเขาคงจะมีคนอยากจะขึ้นเขาเพื่อหาเช่นกัน จึงต้องเตือนไว้เสียหน่อย หากเกิดเรื่องร้ายขึ้นจะได้ไม่เกิดการกล่าวโทษในภายหน้า

"ขอบใจเจ้ามากอาเทียน" ลุงตงเอ่ยขอบคุณเมื่อรู้ว่าจางเทียนยังให้ชาวบ้านขึ้นเขาไปหาของป่าได้

"มิเป็นไรขอรับ ข้าคิดจะสร้างเรือนใหม่ คงต้องรบกวนท่านลุงตงช่วยหาคนงานด้วยขอรับ" จางเทียนมีความรู้เรื่องงานไม้อยู่แล้ว